قدری تفقّه

بسم الله الرحمن الرحيم
🔶 گمشدگانی که راهنمایشان را می کُشند!
#متی_ترانا_ونراک

عمر بن اذینه از روات موثّق و معروف امامی است. از وی مناظره ای خواندنی با عبدالرحمن بن ابی لیلی، قاضی نظام بنی عباس، نقل شده است. در این مناظره پس از اینکه اعلم بودن امیر المؤمنین علیه السلام را اثبات می کند، ابن ابی لیلی می پرسد: هم اکنون که ایشان میان ما نیست، آن علم را کجا می توان یافت؟
ابن اذینه گفت: از فرزندانش می پرسی، زیرا که آن علم نزدشان هست. پرسید: آنان را از کجا پیدا کنم؟
ابن اذینه در پاسخ، تمثیل روشنی را بیان کرد: «گروهی را تصور کن که در بیابانی حرکت می کنند و راهنمایانی همراهشان هست که راه را بلدند، پس بر سر این راهنماها ریخته و برخی را کشته و برخی را ترساندند. پس همان تعداد راهنمایانی که زنده مانده بودند ترسیدند و فرار کرده و پنهان شدند.بنابراین هیچ کس را نداشتند که راه را به آنان نشان دهد و میان صحرا گم شده و همگی هلاک شدند. نظرت در مورد این گروه چیست؟»
گفت: اینان اهل آتشند. و [چون دید به ضررش تمام شده] رویش زرد شد، و بهی که در دستش بود به زمین زد طوری که از هم پاشیده شد، و گفت: «انا لله و انا الیه راجعون».

🔹عمر بن اذینه این مثال را وقتی بیان کرد که امام معصوم (علیه السلام) هنوز در دسترس بود، اما این وضعیت را در دوران غیبت کبری خیلی بهتر می توان احساس کرد! حجّت خدا (علیه السلام) را با اعمالمان از خود رانده، و در حیرت خود سرگردانیم...فقط خدا کند قبل از هلاکت، به خودمان بیاییم...
▪️متن عربی:
قال: فقد مضى فأين لنا به‏؟ قلت: تسأل في ولده فإن ذلك العلم عندهم.
قال: و كيف لي بهم؟ قلت: أ رأيت قوما كانوا بمفازة من الأرض و معهم أدلاء، فوثبوا عليهم فقتلوا بعضهم و جافوا بعضهم فهرب و استتر من بقي لخوفهم، فلم يجدوا من يدلّهم فتاهوا في تلك المفازة حتى هلكوا، ما تقول فيهم؟ قال: إلى النار. و اصفر وجهه و كانت في يده سفرجلة فضرب بها الأرض‏ فتهشمت و ضرب بين يديه و قال: إنا لله و إنا إليه راجعون. (دعائم الاسلام ١/ ٩٥)

@hawzeh_notes

www.tgoop.com/hawzeh_notes/322

1.6K viewsedited  Jul 2, 2021 at 13:36

بسم الله الرحمن الرحيم
🔶 گمشدگانی که راهنمایشان را می کُشند!
#متی_ترانا_ونراک

عمر بن اذینه از روات موثّق و معروف امامی است. از وی مناظره ای خواندنی با عبدالرحمن بن ابی لیلی، قاضی نظام بنی عباس، نقل شده است. در این مناظره پس از اینکه اعلم بودن امیر المؤمنین علیه السلام را اثبات می کند، ابن ابی لیلی می پرسد: هم اکنون که ایشان میان ما نیست، آن علم را کجا می توان یافت؟
ابن اذینه گفت: از فرزندانش می پرسی، زیرا که آن علم نزدشان هست. پرسید: آنان را از کجا پیدا کنم؟
ابن اذینه در پاسخ، تمثیل روشنی را بیان کرد: «گروهی را تصور کن که در بیابانی حرکت می کنند و راهنمایانی همراهشان هست که راه را بلدند، پس بر سر این راهنماها ریخته و برخی را کشته و برخی را ترساندند. پس همان تعداد راهنمایانی که زنده مانده بودند ترسیدند و فرار کرده و پنهان شدند.بنابراین هیچ کس را نداشتند که راه را به آنان نشان دهد و میان صحرا گم شده و همگی هلاک شدند. نظرت در مورد این گروه چیست؟»
گفت: اینان اهل آتشند. و [چون دید به ضررش تمام شده] رویش زرد شد، و بهی که در دستش بود به زمین زد طوری که از هم پاشیده شد، و گفت: «انا لله و انا الیه راجعون».

🔹عمر بن اذینه این مثال را وقتی بیان کرد که امام معصوم (علیه السلام) هنوز در دسترس بود، اما این وضعیت را در دوران غیبت کبری خیلی بهتر می توان احساس کرد! حجّت خدا (علیه السلام) را با اعمالمان از خود رانده، و در حیرت خود سرگردانیم...فقط خدا کند قبل از هلاکت، به خودمان بیاییم...
▪️متن عربی:
قال: فقد مضى فأين لنا به‏؟ قلت: تسأل في ولده فإن ذلك العلم عندهم.
قال: و كيف لي بهم؟ قلت: أ رأيت قوما كانوا بمفازة من الأرض و معهم أدلاء، فوثبوا عليهم فقتلوا بعضهم و جافوا بعضهم فهرب و استتر من بقي لخوفهم، فلم يجدوا من يدلّهم فتاهوا في تلك المفازة حتى هلكوا، ما تقول فيهم؟ قال: إلى النار. و اصفر وجهه و كانت في يده سفرجلة فضرب بها الأرض‏ فتهشمت و ضرب بين يديه و قال: إنا لله و إنا إليه راجعون. (دعائم الاسلام ١/ ٩٥)

@hawzeh_notes

BY قدری تفقّه