حکمت مسیحی

☀️#دلواژه

سکوت دری به سوی خداست

ارزش بسیار بزرگی در پرورش سکوت وجود دارد و قدرتی در استفاده از آن به‌عنوان دری به سوی خدا یافت می‌شود. چنین دری از درون گشوده می‌شود. هنگامی که آرام می‌گیرم، باید زمانی را در حضور خداوند به خودکاوی اختصاص دهم. این کار، اعتراف سطحی به گناهان انجام‌شده یا برچسب‌زنی سریع نگرش‌ها به شیوه‌ای منفی نیست. بلکه به معنای بالا آوردن بخشی از وجود خود، بررسی و چرخاندن آن از زوایای مختلف و سپس متوقف کردن آن است، در حالی که منتظر حرکت روح خداوند در داوری، صداقت و درک هستیم.

خودکاوی در درون‌نگری و کاوش درونی ممکن است به افسردگی منجر شود، اما خودکاوی در فضای دعا حالتی از تعالی و مثبت‌اندیشی را به همراه دارد که فوراً درمانی برای افسردگی است. هر زمان دعا باید فرصتی برای تجربهٔ خودکاوی در حضور خدا فراهم کند. خودکاوی معمولاً به درک گناه منجر می‌شود که پذیرش آن، نخستین گام در بخشش خداوند است. در چنین لحظه‌ای، انسان درمی‌یابد که خطایی که ممکن است مرتکب شده باشد، گناهی علیه خداوند است. «به تو، تنها به تو گناه ورزیدم و در برابر دیدگان تو این شرارت را کردم.» این همواره شهادت نهایی روح در خودکاوی در حضور خداوند است.

بلافاصله پس از این مرحله از دعا، ممکن است زمانی برای شکرگزاری وجود داشته باشد. شکرگزاری در حضور خداوند چیزی فراتر از یک عمل تشریفاتی است. مفهوم شکرگزاری به خودی خود شامل ارزیابی حساسانه است. ناگهان ممکن است متوجه شوم که آنچه گمان می‌کردم نتیجهٔ صرف تلاش‌های خودم بوده، در واقع علی‌رغم تلاش‌هایم به من عطا شده است. در حضور خداوند، درخشش او جادو را در بسیاری از چیزهایی که بدیهی می‌پنداشتم، آشکار می‌کند.

به نوعی، در شکرگزاری، حتی برای لحظه‌ای کوتاه، ممکن است به وضوح ببینم که بسیاری از چیزهایی که به‌طور طبیعی نصیب من شده‌اند، نتیجهٔ وابستگی من بوده‌اند، بدون اینکه از آن آگاه باشم. در چنین لحظاتی ممکن است کاملاً تحت تأثیر محبت و فیض عمیق خداوند قرار بگیرم. ریشه‌های غرور من در معرض دید خداوند قرار می‌گیرند و اگر توان تحمل آن را داشته باشم، بارها و بارها، حتی تمایل به چنین غروری ممکن است در من از بین برود—بله، با محبت مطلق خداوند از بین برود. شاید همیشه این حقیقت وجود دارد که آزمون واقعی شکرگزاری من، همان تواضعی است که الهام‌بخش آن است.

خودکاوی—شکرگزاری—تواضع—بیایید این‌ها را در زمان سکوت خود در حضور خداوند تجربه کنیم.

www.tgoop.com/hekmatemasihi/6454

588 viewsedited  Jan 24 at 07:08

☀️#دلواژه

سکوت دری به سوی خداست

ارزش بسیار بزرگی در پرورش سکوت وجود دارد و قدرتی در استفاده از آن به‌عنوان دری به سوی خدا یافت می‌شود. چنین دری از درون گشوده می‌شود. هنگامی که آرام می‌گیرم، باید زمانی را در حضور خداوند به خودکاوی اختصاص دهم. این کار، اعتراف سطحی به گناهان انجام‌شده یا برچسب‌زنی سریع نگرش‌ها به شیوه‌ای منفی نیست. بلکه به معنای بالا آوردن بخشی از وجود خود، بررسی و چرخاندن آن از زوایای مختلف و سپس متوقف کردن آن است، در حالی که منتظر حرکت روح خداوند در داوری، صداقت و درک هستیم.

خودکاوی در درون‌نگری و کاوش درونی ممکن است به افسردگی منجر شود، اما خودکاوی در فضای دعا حالتی از تعالی و مثبت‌اندیشی را به همراه دارد که فوراً درمانی برای افسردگی است. هر زمان دعا باید فرصتی برای تجربهٔ خودکاوی در حضور خدا فراهم کند. خودکاوی معمولاً به درک گناه منجر می‌شود که پذیرش آن، نخستین گام در بخشش خداوند است. در چنین لحظه‌ای، انسان درمی‌یابد که خطایی که ممکن است مرتکب شده باشد، گناهی علیه خداوند است. «به تو، تنها به تو گناه ورزیدم و در برابر دیدگان تو این شرارت را کردم.» این همواره شهادت نهایی روح در خودکاوی در حضور خداوند است.

بلافاصله پس از این مرحله از دعا، ممکن است زمانی برای شکرگزاری وجود داشته باشد. شکرگزاری در حضور خداوند چیزی فراتر از یک عمل تشریفاتی است. مفهوم شکرگزاری به خودی خود شامل ارزیابی حساسانه است. ناگهان ممکن است متوجه شوم که آنچه گمان می‌کردم نتیجهٔ صرف تلاش‌های خودم بوده، در واقع علی‌رغم تلاش‌هایم به من عطا شده است. در حضور خداوند، درخشش او جادو را در بسیاری از چیزهایی که بدیهی می‌پنداشتم، آشکار می‌کند.

به نوعی، در شکرگزاری، حتی برای لحظه‌ای کوتاه، ممکن است به وضوح ببینم که بسیاری از چیزهایی که به‌طور طبیعی نصیب من شده‌اند، نتیجهٔ وابستگی من بوده‌اند، بدون اینکه از آن آگاه باشم. در چنین لحظاتی ممکن است کاملاً تحت تأثیر محبت و فیض عمیق خداوند قرار بگیرم. ریشه‌های غرور من در معرض دید خداوند قرار می‌گیرند و اگر توان تحمل آن را داشته باشم، بارها و بارها، حتی تمایل به چنین غروری ممکن است در من از بین برود—بله، با محبت مطلق خداوند از بین برود. شاید همیشه این حقیقت وجود دارد که آزمون واقعی شکرگزاری من، همان تواضعی است که الهام‌بخش آن است.

خودکاوی—شکرگزاری—تواضع—بیایید این‌ها را در زمان سکوت خود در حضور خداوند تجربه کنیم.

BY حکمت مسیحی