🔆جایزه ایران‌ویج🔆

در دل کوه‌های سوادکوه، غار اسپهبد خورشید با دهانه‌ای که بزرگ‌ترین طاق طبیعی جهان است، همچون نمادی از استواری ایران قد برافراشته. اما این غار، تنها یک شگفتی طبیعی نیست؛ روایتی است از پایداری، خیانت، اندوه و انتخابی که در این روزگار هم در تاریخ ایران در حال تکرار است.
در روزگاری که اعراب برای گسترش قلمرو خود به ایران تاختند، اسپهبد خورشید، نوه‌ی اسپهبد فرخان بزرگ، همسر و فرزندانش را به این غار پناه داد و خود به میدان نبرد رفت. دشمن که توان نفوذ به این دژ طبیعی را نداشت، دست به نیرنگی ناجوانمردانه زد: سگی را کشت و در آب ورودی غار انداخت. وقتی اسپهبد بازگشت، دیگر دیر شده بود؛ خانواده‌اش قربانی این مکر شده بودند. او که توانسته بود از سرزمینش دفاع کند، در برابر این فاجعه درماند، پس با زهری که در انگشترش پنهان داشت، به زندگی‌اش پایان داد.

و امروز، قرن‌ها بعد، آیا این داستان برای ما آشنا نیست؟
هنوز هم دشمنان این خاک، اگر با شمشیر نتوانند، با زهر رخنه می‌کنند؛ زهر ناامیدی، زهر تفرقه، زهر تحقیر و سرخوردگی.
تاریخ گواهی می‌دهد که ایران همیشه قربانی خیانت از درون و یورش از بیرون بوده است. اگر در گذشته، نهر زهرآلود، عزیزان اسپهبد خورشید را به زانو درآورد، امروز چه چیزی روح ایران را تهدید می‌کند؟ نکند باز هم دیر بجنبیم؟ یا به جای ایستادن، تسلیم شویم؟
این بار، پایان داستان نباید مانند گذشته باشد.
این بار، ایران باید از تاریخ خود بیاموزد. نه زهر را بنوشد، نه زانو بزند، نه خود را ببازد. این بار، ما باید آن‌هایی باشیم که سرنوشت را از نو می‌نویسند.
«متن از تیم جایزه ایرانویج»
ویدیو از صفحه‌ی پوریا حدادی
.
.
.
@iranvijprize
@iranvijprize
.
.
.
#کشف_دوباره_ایران #جایزه_ایرانویج #ایران #غار_اسپهبد_خورشید #اسپهدخورشید #سوادکوه #طبیعت_ایران #ایرانگردی #تمدن_ایران #ایران_زمین 

www.tgoop.com/iranvijprize/679

3.5K viewsFeb 7 at 18:04

در دل کوه‌های سوادکوه، غار اسپهبد خورشید با دهانه‌ای که بزرگ‌ترین طاق طبیعی جهان است، همچون نمادی از استواری ایران قد برافراشته. اما این غار، تنها یک شگفتی طبیعی نیست؛ روایتی است از پایداری، خیانت، اندوه و انتخابی که در این روزگار هم در تاریخ ایران در حال تکرار است.
در روزگاری که اعراب برای گسترش قلمرو خود به ایران تاختند، اسپهبد خورشید، نوه‌ی اسپهبد فرخان بزرگ، همسر و فرزندانش را به این غار پناه داد و خود به میدان نبرد رفت. دشمن که توان نفوذ به این دژ طبیعی را نداشت، دست به نیرنگی ناجوانمردانه زد: سگی را کشت و در آب ورودی غار انداخت. وقتی اسپهبد بازگشت، دیگر دیر شده بود؛ خانواده‌اش قربانی این مکر شده بودند. او که توانسته بود از سرزمینش دفاع کند، در برابر این فاجعه درماند، پس با زهری که در انگشترش پنهان داشت، به زندگی‌اش پایان داد.

و امروز، قرن‌ها بعد، آیا این داستان برای ما آشنا نیست؟
هنوز هم دشمنان این خاک، اگر با شمشیر نتوانند، با زهر رخنه می‌کنند؛ زهر ناامیدی، زهر تفرقه، زهر تحقیر و سرخوردگی.
تاریخ گواهی می‌دهد که ایران همیشه قربانی خیانت از درون و یورش از بیرون بوده است. اگر در گذشته، نهر زهرآلود، عزیزان اسپهبد خورشید را به زانو درآورد، امروز چه چیزی روح ایران را تهدید می‌کند؟ نکند باز هم دیر بجنبیم؟ یا به جای ایستادن، تسلیم شویم؟
این بار، پایان داستان نباید مانند گذشته باشد.
این بار، ایران باید از تاریخ خود بیاموزد. نه زهر را بنوشد، نه زانو بزند، نه خود را ببازد. این بار، ما باید آن‌هایی باشیم که سرنوشت را از نو می‌نویسند.
«متن از تیم جایزه ایرانویج»
ویدیو از صفحه‌ی پوریا حدادی
.
.
.
@iranvijprize
@iranvijprize
.
.
.
#کشف_دوباره_ایران #جایزه_ایرانویج #ایران #غار_اسپهبد_خورشید #اسپهدخورشید #سوادکوه #طبیعت_ایران #ایرانگردی #تمدن_ایران #ایران_زمین 

BY 🔆جایزه ایران‌ویج🔆