مصطفی جلالی فخر

(دوراهی‌های دشوار)

مصطفی جلالی‌فخر

گاهی تشخیص تصمیم درست در چالش‌های اخلاقی، اجتماعی یا دینی، دشوار است و مشاوره نیز راه‌گشا نیست. این انتخاب‌ها می‌توانند سرنوشت‌ساز یا «نه چندان مهم» باشند اما در هر صورت ذهن را به هذلولی از استدلال‌های متضاد می‌کشانند؛ مثل اتفاقی که ساعتی قبل برایم رخ داد.
چند روزی‌ست ماشینم را به دلیل آسیب به صافکاری سپرده‌ و اسنپ‌سوار شده‌ام. امروز عجله داشتم و در تعلیق، بالاخره یک نفر با تاخیر قبول کرد. پرایدی بود که گویا از نبردی نابرابر بازگشته بود. همه جایش صدا می‌داد، جز بوقش. شیشه‌ها هم‌ پایین و این یعنی کولر نداشت. جوری له و لورده بود که اگر کولر سالم داشت، شگفتی‌ساز بود. گرما هم شبیه همان عذاب‌ الهی بود که در کتب آسمانی توصیف شده. گویا بادهایی داغ از کوره‌هایی روشن به صورتم تازیانه می‌زدند. راننده هم قوی‌هیکل و خشمگین، با اخم‌ و ریش‌های مشکی در هم فرو رفته. جواب را می‌دانستم اما محض یادآوری وظیفه‌اش، پرسیدم «کولر ندارید؟» و جوری گفت «نه» گویا قصدش ارسال این هشدار بود: «ندارم و خوب می‌کنم که ندارم!».
چه باید می‌کردم؟ به او تاکید کنم که موظف به داشتن کولر سالم است؟ یا پس از پیاده شدن، به پشتیبانی زنگ بزنم و شکایت کنم؟ یا لااقل در امتیازدهی پایانی، «خیلی بد» را انتخاب کنم؟
احتمالا ایشان شرایط مالی مساعدی نداشت و چه بسا تنها راه امرار معاش او همین باشد. آیا درست است که در این شرایط، نقش منفی ایفا کنم؟ وای بر خطاکارانی که نان می‌برند و آبرو می‌برند. از طرفی اگر ما در برابر چنین خطاهایی حساس نباشیم، بی‌اعتنایی به وظایف شخصی و اجتماعی، بیش از پیش نمی‌شود؟ آیا سکوت من به اهمال‌گری و روش قلدرمابانه در کوتاهی‌اش منجر نمی‌شود؟ آیا تلاش برای بهبود اشکالات و شکل‌دهی جامعه‌ی سالم، وظیفه‌ی من نیست؟
شاید خودش این‌ها را می‌داند اما زیر آوار گرانی و کم‌درآمدی، جز تامین سفره‌ی خانواده‌اش پولی باقی نمی‌ماند و گزارش من و طبعا تنبیه او توسط شرکت، وضع روحی و مالی‌اش را بدتر کند. و چه بسا من با ناشکیبی‌ام به گسترش بزه‌کاری در جامعه کمک کنم. شاید درست بود همان ابتدا سوار نمی‌شدم و سفر را لغو می‌کردم. حس کردم درست‌تر این است که بیست و سه دقیقه جهنم را تحمل کنم و به او آسیب نرسانم. دچار خرده‌افکار متعدد دیگری هم شدم که مجال حجمی نوشتن آن‌ها در این‌جا نیست. در نهایت با چشم‌پوشی، امتیاز «خیلی‌خوب» را انتخاب کردم، در حالی که مطمئن نبودم کار کاملا درستی کردم.
Http://www.tgoop.com/jalalifakhr

Telegram

مصطفی جلالی فخر

متخصص بیماری‌های داخلی. منتقد فیلم
_______________________________________
نشانی اینستاگرام: dr.mostafa.jalalifakhr

www.tgoop.com/jalalifakhr/984

1.5K viewsmostafa jalali fakhr, Jul 21, 2024 at 13:32

(دوراهی‌های دشوار)

مصطفی جلالی‌فخر

گاهی تشخیص تصمیم درست در چالش‌های اخلاقی، اجتماعی یا دینی، دشوار است و مشاوره نیز راه‌گشا نیست. این انتخاب‌ها می‌توانند سرنوشت‌ساز یا «نه چندان مهم» باشند اما در هر صورت ذهن را به هذلولی از استدلال‌های متضاد می‌کشانند؛ مثل اتفاقی که ساعتی قبل برایم رخ داد.
چند روزی‌ست ماشینم را به دلیل آسیب به صافکاری سپرده‌ و اسنپ‌سوار شده‌ام. امروز عجله داشتم و در تعلیق، بالاخره یک نفر با تاخیر قبول کرد. پرایدی بود که گویا از نبردی نابرابر بازگشته بود. همه جایش صدا می‌داد، جز بوقش. شیشه‌ها هم‌ پایین و این یعنی کولر نداشت. جوری له و لورده بود که اگر کولر سالم داشت، شگفتی‌ساز بود. گرما هم شبیه همان عذاب‌ الهی بود که در کتب آسمانی توصیف شده. گویا بادهایی داغ از کوره‌هایی روشن به صورتم تازیانه می‌زدند. راننده هم قوی‌هیکل و خشمگین، با اخم‌ و ریش‌های مشکی در هم فرو رفته. جواب را می‌دانستم اما محض یادآوری وظیفه‌اش، پرسیدم «کولر ندارید؟» و جوری گفت «نه» گویا قصدش ارسال این هشدار بود: «ندارم و خوب می‌کنم که ندارم!».
چه باید می‌کردم؟ به او تاکید کنم که موظف به داشتن کولر سالم است؟ یا پس از پیاده شدن، به پشتیبانی زنگ بزنم و شکایت کنم؟ یا لااقل در امتیازدهی پایانی، «خیلی بد» را انتخاب کنم؟
احتمالا ایشان شرایط مالی مساعدی نداشت و چه بسا تنها راه امرار معاش او همین باشد. آیا درست است که در این شرایط، نقش منفی ایفا کنم؟ وای بر خطاکارانی که نان می‌برند و آبرو می‌برند. از طرفی اگر ما در برابر چنین خطاهایی حساس نباشیم، بی‌اعتنایی به وظایف شخصی و اجتماعی، بیش از پیش نمی‌شود؟ آیا سکوت من به اهمال‌گری و روش قلدرمابانه در کوتاهی‌اش منجر نمی‌شود؟ آیا تلاش برای بهبود اشکالات و شکل‌دهی جامعه‌ی سالم، وظیفه‌ی من نیست؟
شاید خودش این‌ها را می‌داند اما زیر آوار گرانی و کم‌درآمدی، جز تامین سفره‌ی خانواده‌اش پولی باقی نمی‌ماند و گزارش من و طبعا تنبیه او توسط شرکت، وضع روحی و مالی‌اش را بدتر کند. و چه بسا من با ناشکیبی‌ام به گسترش بزه‌کاری در جامعه کمک کنم. شاید درست بود همان ابتدا سوار نمی‌شدم و سفر را لغو می‌کردم. حس کردم درست‌تر این است که بیست و سه دقیقه جهنم را تحمل کنم و به او آسیب نرسانم. دچار خرده‌افکار متعدد دیگری هم شدم که مجال حجمی نوشتن آن‌ها در این‌جا نیست. در نهایت با چشم‌پوشی، امتیاز «خیلی‌خوب» را انتخاب کردم، در حالی که مطمئن نبودم کار کاملا درستی کردم.
Http://www.tgoop.com/jalalifakhr

BY مصطفی جلالی فخر