پایگاه ایران دوستان مازندران

Forwarded from دیپلماسی

‍ ‌🔵🔴 کمدی‌های تراژیک

[ در واکنش به پیام عبدالله اوجالان ]

✍️ آرمان امیری

در بخشی از بیانیه‌ی «عبدالله اوجالان» که دلایل انحلال حزب پ.ک.ک را توضیح می‌دهد آمده است: «به دلایل داخلی و همچنین حل بحران انکار هویت در کشور و پیشرفت‌هایی که در زمینه‌ی آزادی بیان حاصل شد، باعث ایجاد فقر معنایی و تکرار مفرط در پ.‌ک‌.ک گردید. بنابراین، همانند دیگر نمونه‌های مشابه عمر خود را به پایان رسانده و انحلال آن ضروری شده است».

به زبان ساده، وقتی کُردهای ترکیه، فقط اندکی به وضعیتی که همتایانِ ایرانی‌شان در تمام طولِ تاریخ از آن بهره‌مند بودند «نزدیک» شده‌اند، بلافاصله رهبر حزب چریکی‌شان بیانیه داده که دیگر تداوم این هویت‌طلبی معنایی ندارد!

اگر تمام درخواست کُرد ترکیه‌ای این بود که به من نگویید «تُرک کوهی»، و ترانه خواندن به زبان کُردی را جرم‌انگاری نکنید (آن‌گونه که در سرنوشت احمد کایا دیدیم)، حتی فکر کردن به اینکه این سطح از بدیهیاتِ حقوق انسانی ممکن است محل مناقشه باشد برای هیچ یک از "اقوام ایرانی"، قابل تصور هم نیست!

ایران سرزمینی است که برای ده‌ها قرن، اقوام‌ش یکدیگر را به رسمیت شناخته و با یکدیگر به مسالمت زیست کرده‌اند. سرزمینی است که صنعت چاپ و نشرش همواره در برابر تمامی زبان‌های اقوام گشوده بوده؛ سرزمینی که از بدو تأسیس رادیو و تلویزیون ملّی، بخش ویژه‌ای را به زبان‌های قومی اختصاص داده؛ سرزمینی که همین امروز چندین شبکه‌ی دولتی‌اش به زبان‌های قومی، برنامه پخش می‌کنند و البته پای ثابت تمامی جشن‌های دولتی و حکومتی ترانه‌هایی به زبانِ تمامی اقوام ایرانی است.

اگر فردی مثل اوجالان، یک سر سوزن وجدان قضاوت‌گری داشته باشد، شاید باید در برخورد با وضعیت همتایانِ ایرانی‌اش از توصیفِ نوعی «مدینه‌ی فاضله» یاد کند. با این حال، او در شرایطی، تداوم مبارزه در ترکیه را متوقف و فرمان خلع سلاح نیروهایش را صادر کرده است که در همین لحظه، دست‌کم دو شهروند ایرانی تحت القای آموزه‌های افراطی‌اش در ایران پای چوبه‌ی دار قرار دارند. تاریخ هرگز نمی‌تواند قضاوت کند که به چنین کمدی تراژدی‌هایی باید خندید یا گریست.


@IranDel_Channel


@bestdiplomacy

www.tgoop.com/jolgeshomali/28247

75 viewsMar 1 at 05:26

‍ ‌🔵🔴 کمدی‌های تراژیک

[ در واکنش به پیام عبدالله اوجالان ]

✍️ آرمان امیری

در بخشی از بیانیه‌ی «عبدالله اوجالان» که دلایل انحلال حزب پ.ک.ک را توضیح می‌دهد آمده است: «به دلایل داخلی و همچنین حل بحران انکار هویت در کشور و پیشرفت‌هایی که در زمینه‌ی آزادی بیان حاصل شد، باعث ایجاد فقر معنایی و تکرار مفرط در پ.‌ک‌.ک گردید. بنابراین، همانند دیگر نمونه‌های مشابه عمر خود را به پایان رسانده و انحلال آن ضروری شده است».

به زبان ساده، وقتی کُردهای ترکیه، فقط اندکی به وضعیتی که همتایانِ ایرانی‌شان در تمام طولِ تاریخ از آن بهره‌مند بودند «نزدیک» شده‌اند، بلافاصله رهبر حزب چریکی‌شان بیانیه داده که دیگر تداوم این هویت‌طلبی معنایی ندارد!

اگر تمام درخواست کُرد ترکیه‌ای این بود که به من نگویید «تُرک کوهی»، و ترانه خواندن به زبان کُردی را جرم‌انگاری نکنید (آن‌گونه که در سرنوشت احمد کایا دیدیم)، حتی فکر کردن به اینکه این سطح از بدیهیاتِ حقوق انسانی ممکن است محل مناقشه باشد برای هیچ یک از "اقوام ایرانی"، قابل تصور هم نیست!

ایران سرزمینی است که برای ده‌ها قرن، اقوام‌ش یکدیگر را به رسمیت شناخته و با یکدیگر به مسالمت زیست کرده‌اند. سرزمینی است که صنعت چاپ و نشرش همواره در برابر تمامی زبان‌های اقوام گشوده بوده؛ سرزمینی که از بدو تأسیس رادیو و تلویزیون ملّی، بخش ویژه‌ای را به زبان‌های قومی اختصاص داده؛ سرزمینی که همین امروز چندین شبکه‌ی دولتی‌اش به زبان‌های قومی، برنامه پخش می‌کنند و البته پای ثابت تمامی جشن‌های دولتی و حکومتی ترانه‌هایی به زبانِ تمامی اقوام ایرانی است.

اگر فردی مثل اوجالان، یک سر سوزن وجدان قضاوت‌گری داشته باشد، شاید باید در برخورد با وضعیت همتایانِ ایرانی‌اش از توصیفِ نوعی «مدینه‌ی فاضله» یاد کند. با این حال، او در شرایطی، تداوم مبارزه در ترکیه را متوقف و فرمان خلع سلاح نیروهایش را صادر کرده است که در همین لحظه، دست‌کم دو شهروند ایرانی تحت القای آموزه‌های افراطی‌اش در ایران پای چوبه‌ی دار قرار دارند. تاریخ هرگز نمی‌تواند قضاوت کند که به چنین کمدی تراژدی‌هایی باید خندید یا گریست.


@IranDel_Channel


@bestdiplomacy

BY پایگاه ایران دوستان مازندران