در کتاب «اگزیستانسیالیسم و اصالت بشر» سارتر از اگزیستانسیالیسم در برابر بعضی از ایرادها دفاع می‌کند؛ ولی ما قبل از این‌که سخن سارتر را بخوانیم، باید خود کلمهٔ «اگزیستانسیالیسم» را بشکافیم.

دغدغهٔ سارتر، انسان و حیات ذهنی اوست
و می‌خواهد بدون پیش‌داوری‌ها به خودِ «انسان» بپردازد؛ می‌خواهد او را با خودش تعریف کند و نه با آسمان و ایدئولوژی و دین و عرفان.

اینجا ما وقتی واژهٔ «existe» را به‌کار می‌بریم، منظور ما «وجود انسان» است؛ نفس حضور او.
سارتر می‌گوید: دغدغهٔ من، موجودیت انسان است.
یعنی از وضعیت انسان صحبت می‌کند.

ما وقتی کتاب طاعون را بررسی می‌کردیم، در جایی از این کتاب، کشیش به دکتر ریو می‌گوید: «شما هم دغدغهٔ سعادت انسان را دارید؟»،
ریو می‌گوید: «نه؛ من دغدغهٔ خود انسان و درد اکنونی او را دارم و می‌خواهم در همین مورد، به فریاد انسان برسم.»

ما «existe» را اضافه می‌کنیم به «eccense» یعنی: ماهیّت
سارتر می‌گوید ما وقتی وجود انسان را با ماهیت او مقایسه می‌کنیم، «وجود» او مقدّم است؛
پس وجود انسان، مقدم است بر ماهیت او.

موجودات دیگر، مثل لیوان یا صندلی، قبل از این‌که ساخته شوند، ایده و شکل آن‌ها در ذهن سازنده‌اشان بوده و او می‌دانسته می‌خواهد چه شکلی به آن‌ها بدهد.

ما وقتی می‌گوییم «ماهیّت» منظور، «مٰا هِیَ» است که یعنی: چیست آن؟

در رابطه با یک میز، نجار ابتدا ماهیت آن را در ذهن خود متصور می‌شود و سپس به او وجود می‌دهد.
سارتر می‌گوید: انسان، از این جهت، تافتهٔ جدابافته‌است. (در نظر داشته باشید که منظور او، اشرف مخلوقات نیست!)
به این خاطر که انسان، برخلاف تمام موجودات دیگر، ابتدا «وجود» و «موجودیت» پیدا می‌کند و بعد «ماهیتِ» او شکل می‌گیرد.
چیست انسان؟
نمی‌توانیم بگوییم که هیتلر نمونه‌ی بارز انسان و انسانیت است یا گاندی مصداق اتم و اکملِ انسان است و تمام. نمی‌شود چنین پاسخی داد.

سارتر می‌گوید که من این را قبول ندارم که شما رفتار یک انسان خاصي را بردارید و بعد تعمیم به کل دهید.

ما وقتی در اگزیستانسیالیسم در رابطه با «ماهیت انسان» صحبت می‌کنیم، باید توجه داشته باشیم که در این مکتب، ماهیت انسان به‌واسطهٔ «انتخاب‌های خودِ او» شکل می‌گیرد؛
به همین جهت، سارتر در این‌جا مسئله‌ای را مطرح می‌کند دربارهٔ «حیات ذهنی انسانی».

سارتر معتقد است که سابجکتیویته و حیات ذهنی انسان که به پرسشگری او ختم می‌شود، اُس و اساس مسائلی‌است که در این مکتب مطرح است.

پس در نظر سارتر، خودِ «سوژه» مهم است؛ یعنی فاعل شناسا و یا همان انسان.

اما چنانکه پیش‌تر گفتیم مهم‌ترین ویژگی این فاعل شناسا، سابجکتیویته می‌باشد که عبارت است از حیات ذهنی.

این حیات ذهنی به‌واسطهٔ پرسشگری، می‌تواند صیروریت داشته و مدام در حرکت باشد؛ راکد نباشد و دَرجا نزند و نگندَد.

پس ما وقتی از انسان در اگزیستانسیالیسم صحبت می‌کنیم، ابتدا "حضور و وجود" او را درنظر می‌گیریم و بعد "ماهیت" او را.
انسان ابتدا "موجود" می‌شود و سپس به‌واسطهٔ انتخاب و عملش، خود را می‌سازد.

سارتر وقتی به مسئلهٔ «انتخاب» اشاره می‌کند، ما را با مسئلهٔ «مسئولیت» روبه‌رو می‌کند.
شما وقتی حیات ذهنی دارید و معرفت پیدا کرده و می‌توانید آزادانه انتخاب کنید، «مسئول» می‌شوید.

می‌توانیم این مراحل را چنین بشماریم:

۱- وجود انسان؛
۲- حیات ذهنی و پرسشگری انسان؛
۳- انتخاب کردن؛
۴- عمل و حرکت و طرح‌افکنی؛
۵- مسئولیت.

جان سخن سارتر این است که می‌‌بایست این انسانی که در ایدئولوژی، تئولوژی و مکاتب اخلاقی تعریف شده است را دور انداخت.

در اگزیستانسیالیسم، آن‌چه مهم می‌شود این است که این انسان، خودش انتخاب می‌کند؛ و به‌واسطهٔ خودش تعریف می‌شود؛ او را آسمان و دین تعریف نمی‌کند؛ قید و صفت انسانِ مؤمن، مارکسیستی، فاشیستی، بودیستی، اتئیستی و... را پیدا نمی‌کند تا باارزش شود.
#اگزیستانسیالیسم
#ابوذر_شریعتی

🔆اهمال‌کاری:

به تأخیر انداختن یا به تعویق انداختن کارها و وظایف به‌طور مداوم اشاره دارد. این رفتار می‌تواند به شکل‌های مختلفی بروز کند، از جمله عدم انجام کارهای مهم به دلیل حواس‌پرتی، تنبلی یا ترس از شکست.

از علل های اهمال‌کاری:

1. ترس از ناکامی: بسیاری از افراد به دلیل نگرانی از عدم موفقیت، از شروع کارها خودداری می‌کنند. این ترس می‌تواند به احساس ناکافی بودن و کاهش اعتماد به نفس منجر شود.

2. عدم برنامه‌ریزی: عدم مهارت در مدیریت زمان و برنامه‌ریزی نیز می‌تواند عاملی برای اهمال‌کاری باشد. افرادی که قادر به تنظیم اولویت‌ها نیستند، معمولاً دچار تأخیر در انجام وظایف می‌شوند.

3. حواس‌پرتی: در دنیای امروز، حواس‌پرتی ناشی از فناوری و رسانه‌های اجتماعی از دیگر علل مهم اهمال‌کاری به شمار می‌آید. این حواس‌پرتی می‌تواند باعث کاهش تمرکز و قدرت انجام کارها شود.

پیامدهای اهمال‌کاری:

1. اضطراب و استرس: تأخیر در انجام کارها معمولاً منجر به افزایش اضطراب و استرس در فرد می‌شود. این احساسات می‌توانند سلامت روانی را تحت تأثیر قرار دهند.

2. کاهش کیفیت کار: اهمال‌کاری ممکن است منجر به انجام کارها در آخرین لحظه و با کیفیت پایین شود، که این خود می‌تواند تأثیر منفی بر روی نتایج و اعتبار فرد داشته باشد.

3. تأثیرات اجتماعی: افرادی که به‌طور مکرر اهمال‌کاری می‌کنند، ممکن است روابط اجتماعی خود را تحت تأثیر قرار دهند. عدم انجام مسئولیت‌ها می‌تواند به نارضایتی و بی‌اعتمادی در روابط بین فردی منجر شود.

در نهایت:

اهمال‌کاری یک رفتار شایع است که می‌تواند به دلایل مختلفی رخ دهد و پیامدهای جدی برای سلامت روانی و کیفیت کار فرد به همراه داشته باشد. شناسایی علل این رفتار و استفاده از تکنیک‌های مدیریت زمان و کاهش حواس‌پرتی می‌تواند به کاهش اهمال‌کاری و بهبود عملکرد افراد کمک کند.

🔅https://www.tgoop.com/pharmakaplan
لینک گروه

🔅@KAPLAN_SADOCKS
خط به خط کاپلان

🔅@oidipous
خط به خط فیست و شولتز

🔅@kaplansadoks_sciense_rationality

در فرهنگی که آدمها احساس تنهایی میکنند لابد تصویری ایده آل از رابطه ها ساخته میشود. لابد انتظاری که افراد از یکدیگر پیدا میکنند بیش از توان آنهاست.
ناچار برای جبران ،آن رؤیایی از صمیمیت خلسه آور و
باورناپذیر
ساخته می شود و از بسیاری چیزها مثل (س.ک.س) میتوان برای تسکین این درد استفاده کرد. به نظرم در فرهنگ ما،
تنهایی تا حد زیادی وجههٔ جنسی پیدا میکند
پ و ر ن به یک معنا همین است:
نومیدی از بده بستان واقعی
و تنهایی اساساً حول باور فرد به قدرت "بده بستان"
می چرخد
آیا میتوانیم چیزی به یکدیگر بدهیم که واقعاً اثری
داشته باشد؟
آیا میتوانیم برای همدیگر کاری کنیم که احساس بهتری
پیدا کنیم؟

آدام فیلیپس

https://www.tgoop.com/pharmakaplan
لینک گروه

@KAPLAN_SADOCKS
خط به خط کاپلان

@oidipous
خط به خط فیست و شولتز


@kaplansadoks_sciense_rationality سکانس روان