خاپورَه

🔘 رقابت عجیبی بین مردم راه افتاده است برای اثبات بیچارگی و بدبختی هایشان. هر کسی تلاش می کند به دیگران بقبولاند که از همه خلایق بی بخت تر و بدچاره تر است. بیشتر مردم غُلوّ می کنند و از مشکلی به قدر کاهی، مسئله ای می سازند اندازه کوهی. آدم های این دوره زمانه عادت کرده اند بدبختی و بیچارگی خود را جار بزنند!
🔘 عیب بیشتر ما آدم ها این است که بدبختی و بیچارگی خود را نمی شناسیم. بیشتر ما قادر به تشخیص فلاکت واقعی خود نیستیم. صدی نود ما دچار بیچارگی اشتباهی هستیم. بدبختی اشتباه، بزرگترین بدبختی است. شاید دلیل این که آدم ها نمی توانند از زندان و زنجیر بدبختی ها و بیچارگی های خود رها شوند این است که بدبختی های خود را گم کرده اند. آدم ها مشغول بیچارگی های غیر واقعی شده اند و از فلاکت واقعی و حقیقی خود غافل مانده اند. 
🔘 بیشتر مردم فکر می کنند بیچارگی و بدبختی این است که سرطان بگیرند یا درگیر بیماری جذام شوند یا لخته خونی رگ سمت راست مغزشان را ببندد و اندام های سمت چپشان فلج و فرسوده شود!
مردم خیال می کنند سیاه روز کسی است که دار و ندارش را از دست داده و به خاک سیاه نشسته و مُهر شکست و ورشکستگی بر پیشانی اش خورده و از قاطر قدرت افتاده و اسب عزتش رم کرده!
🔘 به زعم ما نفله ترین آدم ها کسانی هستند که در دام عادت و اعتیاد افتاده اند و برای خوشی و سرخوشی ڱذرنده و گریزان هزار گره و گرفتاری به دست و پای خود بسته اند.
بیچاره ها آن هایی نیستند که هنوز به دنیا نیامده اند. آنهایی هم نیستند که به دنیا آمدند و «دَئْوْ»۱ و دسیسه های دنیا را دیده و دردهایش را کشیده و زخم هایش را خورده و حالا هم از دنیا رفته اند هم از یاد دنیا!
🔘 مفلوک آن آدمی نیست که با هزار دعوا و دوندگی و دَم این را دیدن و دامن آن را گرفتن و گردن اینجا و آنجا پیش کس و ناکس کج کردن از بانک دویست میلیون وام گرفته و تا پنج سال دیگر باید سیصد و پنجاه میلیون پس بدهد و از بخت بد و اقبال لنگ هنوز به خانه نرسیده گوشی اش را هک و پول هایش را کامل کِش رفته اند!
فلاکت نه بیماری است نه ناداری نه خُماری نه گرفتاری و نه بدبیاری. 
🔘 مفلوک ترین آدم ها، آدم های نخواستنی هستند. به قول خارجی ها unwanted. آن ها که کسی دوستشان ندارد یا کسی را دوست ندارند نهایت نکبت و نابودی هستند و مفلوک تر از این دو آن هایی هستند که دوستشان داشته اند و حالا ندارند. زمانی کسی را یا چیزی را دوست داشته اند اما حالا ندارند.
آدم های نخواستنی نفله ترین و نابودترین موجودات هستند.
موجوداتی که نه در انتطار آمدن کسی هستند و نه کسی چشم به راه آمدنشان است. مرگ هم حتا مشکل آدم های نخواستنی را حل نمی کند. این آدم ها خود پیش از مرگ هزار بار مرده اند.
درد سرطان در برابر درد نخواستن مثل نوازش است به زنده زنده پوست کندن. ورشکستگی شکست نیست، خسارت کمرشکن از دست دادن احساس خواستن است. آنچه که نباید از دست برود مال و مایه نیست، عشق است. آدم عزیز است. دامن دوست است.
🔘 برای اولاد آدم تباهی بالاتر از طرد شدن نیست. ترومایی کشنده تر از تنهایی وجود ندارد. مرضی جانکاه تر از نامحبوبی نیست. بشر هنوز دردی جانکاه تر از رنج رها شدن را تجربه نکرده است. بیخ و بن همه بدبختی ها و بیچارگی ها بریدن است.
بریدن دوست از دوست.
بریدن دست از دست.
بریدن دل از دل.

پ.ن:
۱، رسم، شیوه، روش. سنت.

@Khapuorah

#ماشااکبری

www.tgoop.com/khapuorah/178

11.4K viewsedited  Sep 29 at 15:30

🔘 رقابت عجیبی بین مردم راه افتاده است برای اثبات بیچارگی و بدبختی هایشان. هر کسی تلاش می کند به دیگران بقبولاند که از همه خلایق بی بخت تر و بدچاره تر است. بیشتر مردم غُلوّ می کنند و از مشکلی به قدر کاهی، مسئله ای می سازند اندازه کوهی. آدم های این دوره زمانه عادت کرده اند بدبختی و بیچارگی خود را جار بزنند!
🔘 عیب بیشتر ما آدم ها این است که بدبختی و بیچارگی خود را نمی شناسیم. بیشتر ما قادر به تشخیص فلاکت واقعی خود نیستیم. صدی نود ما دچار بیچارگی اشتباهی هستیم. بدبختی اشتباه، بزرگترین بدبختی است. شاید دلیل این که آدم ها نمی توانند از زندان و زنجیر بدبختی ها و بیچارگی های خود رها شوند این است که بدبختی های خود را گم کرده اند. آدم ها مشغول بیچارگی های غیر واقعی شده اند و از فلاکت واقعی و حقیقی خود غافل مانده اند. 
🔘 بیشتر مردم فکر می کنند بیچارگی و بدبختی این است که سرطان بگیرند یا درگیر بیماری جذام شوند یا لخته خونی رگ سمت راست مغزشان را ببندد و اندام های سمت چپشان فلج و فرسوده شود!
مردم خیال می کنند سیاه روز کسی است که دار و ندارش را از دست داده و به خاک سیاه نشسته و مُهر شکست و ورشکستگی بر پیشانی اش خورده و از قاطر قدرت افتاده و اسب عزتش رم کرده!
🔘 به زعم ما نفله ترین آدم ها کسانی هستند که در دام عادت و اعتیاد افتاده اند و برای خوشی و سرخوشی ڱذرنده و گریزان هزار گره و گرفتاری به دست و پای خود بسته اند.
بیچاره ها آن هایی نیستند که هنوز به دنیا نیامده اند. آنهایی هم نیستند که به دنیا آمدند و «دَئْوْ»۱ و دسیسه های دنیا را دیده و دردهایش را کشیده و زخم هایش را خورده و حالا هم از دنیا رفته اند هم از یاد دنیا!
🔘 مفلوک آن آدمی نیست که با هزار دعوا و دوندگی و دَم این را دیدن و دامن آن را گرفتن و گردن اینجا و آنجا پیش کس و ناکس کج کردن از بانک دویست میلیون وام گرفته و تا پنج سال دیگر باید سیصد و پنجاه میلیون پس بدهد و از بخت بد و اقبال لنگ هنوز به خانه نرسیده گوشی اش را هک و پول هایش را کامل کِش رفته اند!
فلاکت نه بیماری است نه ناداری نه خُماری نه گرفتاری و نه بدبیاری. 
🔘 مفلوک ترین آدم ها، آدم های نخواستنی هستند. به قول خارجی ها unwanted. آن ها که کسی دوستشان ندارد یا کسی را دوست ندارند نهایت نکبت و نابودی هستند و مفلوک تر از این دو آن هایی هستند که دوستشان داشته اند و حالا ندارند. زمانی کسی را یا چیزی را دوست داشته اند اما حالا ندارند.
آدم های نخواستنی نفله ترین و نابودترین موجودات هستند.
موجوداتی که نه در انتطار آمدن کسی هستند و نه کسی چشم به راه آمدنشان است. مرگ هم حتا مشکل آدم های نخواستنی را حل نمی کند. این آدم ها خود پیش از مرگ هزار بار مرده اند.
درد سرطان در برابر درد نخواستن مثل نوازش است به زنده زنده پوست کندن. ورشکستگی شکست نیست، خسارت کمرشکن از دست دادن احساس خواستن است. آنچه که نباید از دست برود مال و مایه نیست، عشق است. آدم عزیز است. دامن دوست است.
🔘 برای اولاد آدم تباهی بالاتر از طرد شدن نیست. ترومایی کشنده تر از تنهایی وجود ندارد. مرضی جانکاه تر از نامحبوبی نیست. بشر هنوز دردی جانکاه تر از رنج رها شدن را تجربه نکرده است. بیخ و بن همه بدبختی ها و بیچارگی ها بریدن است.
بریدن دوست از دوست.
بریدن دست از دست.
بریدن دل از دل.

پ.ن:
۱، رسم، شیوه، روش. سنت.

@Khapuorah

#ماشااکبری

BY خاپورَه