هفته سوم با سینمای نوین آرژانتین
بازیگوشی یک شهروند سینما
دربارۀ سینمای آلخو موگیشانسکی سینماگر آرژانتینی
نوشتۀ علی‌سینا آزری
@kokermag #newargentinecinema
بازیگوشی یک شهروند سینما
دربارۀ سینمای آلخو موگیشانسکی سینماگر آرژانتینی
نوشتۀ علی‌سینا آزری
@kokermag #newargentinecinema
هفته سوم با سینمای نوین آرژانتین
بازیگوشی یک شهروند سینما
دربارۀ سینمای آلخو موگیشانسکی سینماگر آرژانتینی
نوشتۀ علی‌سینا آزری
چرا باید دربارۀ آلخو موگیشانسکی سینماگر آرژانتینی نوشت؟ سینماگری که هیچ‌گاه همچون هم‌قطارانش اقبال جهانی نیافت، و با وجود نقش‌آفرینی در ردیفی از مهم‌ترین فیلم‌های بیست‌سال اخیر سینمای آرژانتین به عنوان تدوینگر، سراسر گم و ناپیدا ماند. برای درکش بیایید به گفتگویی خیالی پناه بریم، به گفتگویی با مقالۀ «در ستایش یک رانده‌شده: ژاک رُزیه سینماگر بزرگ فرانسوی»، نوشتۀ موگیشانسکی و رودریگو مورنو، دیگر فیلمساز مهم آرژانتینی. جایی که در آن نمایشی بزرگ در کار است. نمایشی به ابعاد سینمای نوین آرژانتین. متن در همان آغاز از یک نمایشنامه‌نویس (بخوان تدوینگر) می‌گوید که حین نمایش، لب به شکایت گشوده. می‌گوید متن‌هایش اگر دیده هم شوند، کمتر جدی گرفته می‌شوند. نمایشنامه‌نویس خودش را با هم‌عصرانش مقایسه می‌کند. و گلایه می‌کند از بیشتر دیده شدن آن‌ها. فیلمسازی قدیمی (رُزیه؟) خیره به او چیزی را زمزمه می‌کند: «شاید به این دلیل باشد که تو کمدی می‌سازی! و هیچ‌کس کمدی‌ها را جدی نمی‌گیرد». اینجاست که برای لحظه‌ای نمایشنامه‌نویس مفهوم تراژدی را در مسیر هنری‌اش می‌فهمد: تراژدی زندگی شخصی یک رؤیابین، و کمدی کشف آن در دل یک گروه. و این به‌گمانم نه تنها حدیث نفس موگیشانسکی که حکایت بیشتر فیلم‌های اوست. حکایت تولید یا داستان‌های خرد و کلانشان.
📌لینک نسخه کامل متن:
https://kokermag.com/close-encounters-53/
@kokermag #newargentinecinema
بازیگوشی یک شهروند سینما
دربارۀ سینمای آلخو موگیشانسکی سینماگر آرژانتینی
نوشتۀ علی‌سینا آزری
چرا باید دربارۀ آلخو موگیشانسکی سینماگر آرژانتینی نوشت؟ سینماگری که هیچ‌گاه همچون هم‌قطارانش اقبال جهانی نیافت، و با وجود نقش‌آفرینی در ردیفی از مهم‌ترین فیلم‌های بیست‌سال اخیر سینمای آرژانتین به عنوان تدوینگر، سراسر گم و ناپیدا ماند. برای درکش بیایید به گفتگویی خیالی پناه بریم، به گفتگویی با مقالۀ «در ستایش یک رانده‌شده: ژاک رُزیه سینماگر بزرگ فرانسوی»، نوشتۀ موگیشانسکی و رودریگو مورنو، دیگر فیلمساز مهم آرژانتینی. جایی که در آن نمایشی بزرگ در کار است. نمایشی به ابعاد سینمای نوین آرژانتین. متن در همان آغاز از یک نمایشنامه‌نویس (بخوان تدوینگر) می‌گوید که حین نمایش، لب به شکایت گشوده. می‌گوید متن‌هایش اگر دیده هم شوند، کمتر جدی گرفته می‌شوند. نمایشنامه‌نویس خودش را با هم‌عصرانش مقایسه می‌کند. و گلایه می‌کند از بیشتر دیده شدن آن‌ها. فیلمسازی قدیمی (رُزیه؟) خیره به او چیزی را زمزمه می‌کند: «شاید به این دلیل باشد که تو کمدی می‌سازی! و هیچ‌کس کمدی‌ها را جدی نمی‌گیرد». اینجاست که برای لحظه‌ای نمایشنامه‌نویس مفهوم تراژدی را در مسیر هنری‌اش می‌فهمد: تراژدی زندگی شخصی یک رؤیابین، و کمدی کشف آن در دل یک گروه. و این به‌گمانم نه تنها حدیث نفس موگیشانسکی که حکایت بیشتر فیلم‌های اوست. حکایت تولید یا داستان‌های خرد و کلانشان.
📌لینک نسخه کامل متن:
https://kokermag.com/close-encounters-53/
@kokermag #newargentinecinema
مجله کوکر با همکاری سینه‌کلوب صحنۀ آبی:
جلسه اول از «سینمای نوین آرژانتین» در تهران همراه با نمایش دو فیلم
1- Pizza, Beer, and Cigarettes (Adrián Caetano, 1998)
2- Rapado (Martín Rejtman, 1992)
و تحلیلِ مسعود منصوری (آنلاین)
شنبه ۲۷ مرداد
ساعت ۱۷
تهیهٔ بلیت تنها با رزرو قبلی.
برای تهیه و خرید بلیت به آدرس زیر پیام دهید.
📩 @cineclubadmin
#مجله_کوکر #سینمای_نوین_آرژانتین
#kokermag #newargentinecinema
جلسه اول از «سینمای نوین آرژانتین» در تهران همراه با نمایش دو فیلم
1- Pizza, Beer, and Cigarettes (Adrián Caetano, 1998)
2- Rapado (Martín Rejtman, 1992)
و تحلیلِ مسعود منصوری (آنلاین)
شنبه ۲۷ مرداد
ساعت ۱۷
تهیهٔ بلیت تنها با رزرو قبلی.
برای تهیه و خرید بلیت به آدرس زیر پیام دهید.
📩 @cineclubadmin
#مجله_کوکر #سینمای_نوین_آرژانتین
#kokermag #newargentinecinema
هفته چهارم با سینمای نوین آرژانتین
پرسه بر سطح
نگاهی به سینمای مارتین ریهتمن
نوشتۀ مسعود منصوری
@kokermag #newargentinecinema
پرسه بر سطح
نگاهی به سینمای مارتین ریهتمن
نوشتۀ مسعود منصوری
@kokermag #newargentinecinema
هفته چهارم با سینمای نوین آرژانتین
پرسه بر سطح
نگاهی به سینمای مارتین ریهتمن
نوشتۀ مسعود منصوری
کمتر اتفاق می‌افتد که سینمای یک کشور فصل تازه‌ای از تاریخش را با چنین صحنه‌ای آغاز کند: حرکتِ عاری از هیجانِ یک موتور در سکوت و کرختیِ شبانۀ حاکم بر خیابان‌های فرعیِ خلوت؛ پسری که به نظر می‌رسد دوران نوجوانی‌اش را هنوز کاملاً پشت سر نگذاشته است، آزادانه و بی‌خیال در تاریکی می‌راند و مسافرش که مرد ریشوی جوانی است او را در سکوت همراهی می‌کند. موسیقی الکترونیک، متشکل از تکرار پی‌درپیِ چند نت و یک ملودی ساده، بر تصویر می‌نشیند. در چشم‌برهم‌زدنی اما، تمام تصورات ما دربارۀ کارکرد احتمالی این صحنه، اینکه نقشۀ این دو همدستِ احتمالی چیست و مقصدشان کجاست، نقش بر آب می‌شود و چرخش غیرمنتظره‌ای در داستان پیش می‌آید. راپادو (۱۹۹۲)، اولین فیلم بلند مارتین ریهتمن، چنین شروعی دارد. بی‌درنگ می‌شود حس کرد در این صورت‌های بی‌احساس که در تاریکی شامگاهِ شهر سرگردانند، و در این دنیای سرد اما طنزآلود که دوربین با فاصله‌ای معنادار به نظاره‌اش می‌نشیند، نیرویی هست که فیلم را از سنّت سینمایی تثبیت‌شدۀ آرژانتین در دهه‌های هشتاد و نود به کلی جدا می‌کند. این نیرو وقتی آزاد شد و به سینماگران دیگر سرایت کرد، جریانی را به راه انداخت که بعدها نامش شد «سینمای نوین آرژانتین».
لینک نسخه کامل متن:
https://kokermag.com/close-encounters-54/
#newargentinecinema @kokermag
پرسه بر سطح
نگاهی به سینمای مارتین ریهتمن
نوشتۀ مسعود منصوری
کمتر اتفاق می‌افتد که سینمای یک کشور فصل تازه‌ای از تاریخش را با چنین صحنه‌ای آغاز کند: حرکتِ عاری از هیجانِ یک موتور در سکوت و کرختیِ شبانۀ حاکم بر خیابان‌های فرعیِ خلوت؛ پسری که به نظر می‌رسد دوران نوجوانی‌اش را هنوز کاملاً پشت سر نگذاشته است، آزادانه و بی‌خیال در تاریکی می‌راند و مسافرش که مرد ریشوی جوانی است او را در سکوت همراهی می‌کند. موسیقی الکترونیک، متشکل از تکرار پی‌درپیِ چند نت و یک ملودی ساده، بر تصویر می‌نشیند. در چشم‌برهم‌زدنی اما، تمام تصورات ما دربارۀ کارکرد احتمالی این صحنه، اینکه نقشۀ این دو همدستِ احتمالی چیست و مقصدشان کجاست، نقش بر آب می‌شود و چرخش غیرمنتظره‌ای در داستان پیش می‌آید. راپادو (۱۹۹۲)، اولین فیلم بلند مارتین ریهتمن، چنین شروعی دارد. بی‌درنگ می‌شود حس کرد در این صورت‌های بی‌احساس که در تاریکی شامگاهِ شهر سرگردانند، و در این دنیای سرد اما طنزآلود که دوربین با فاصله‌ای معنادار به نظاره‌اش می‌نشیند، نیرویی هست که فیلم را از سنّت سینمایی تثبیت‌شدۀ آرژانتین در دهه‌های هشتاد و نود به کلی جدا می‌کند. این نیرو وقتی آزاد شد و به سینماگران دیگر سرایت کرد، جریانی را به راه انداخت که بعدها نامش شد «سینمای نوین آرژانتین».
لینک نسخه کامل متن:
https://kokermag.com/close-encounters-54/
#newargentinecinema @kokermag
Kokermag
پرسه بر سطح
نگاهی به سینمای مارتین ریهتمن
Forwarded from Bedownload2 (lili)
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
Movie: Cropped Head [Rapado] 1999
Director: Martín Rejtman
همراه با زیرنویس فارسی چسبیده.
@bedownloadd
@YisMedia
Director: Martín Rejtman
همراه با زیرنویس فارسی چسبیده.
@bedownloadd
@YisMedia
Forwarded from سینما نگاه
Movie: Cropped Head [Rapado] 1999
Director: Martín Rejtman
کمتر اتفاق می‌افتد که سینمای یک کشور فصل تازه‌ای از تاریخش را با چنین صحنه‌ای آغاز کند: حرکتِ عاری از هیجانِ یک موتور در سکوت و کرختیِ شبانۀ حاکم بر خیابان‌های فرعیِ خلوت؛ پسری که به نظر می‌رسد دوران نوجوانی‌اش را هنوز کاملاً پشت سر نگذاشته است، آزادانه و بی‌خیال در تاریکی می‌راند و مسافرش که مرد ریشوی جوانی است او را در سکوت همراهی می‌کند. موسیقی الکترونیک، متشکل از تکرار پی‌درپیِ چند نت و یک ملودی ساده، بر تصویر می‌نشیند. در چشم‌برهم‌زدنی اما، تمام تصورات ما دربارۀ کارکرد احتمالی این صحنه، اینکه نقشۀ این دو همدستِ احتمالی چیست و مقصدشان کجاست، نقش بر آب می‌شود و چرخش غیرمنتظره‌ای در داستان پیش می‌آید. «راپادو»، اولین فیلم بلند «مارتین ریهتمن»، چنین شروعی دارد. بی‌درنگ می‌شود حس کرد در این صورت‌های بی‌احساس که در تاریکی شامگاهِ شهر سرگردانند، و در این دنیای سرد اما طنزآلود که دوربین با فاصله‌ای معنادار به نظاره‌اش می‌نشیند، نیرویی هست که فیلم را از سنّت سینمایی تثبیت‌شدۀ آرژانتین در دهه‌های هشتاد و نود به کلی جدا می‌کند. این نیرو وقتی آزاد شد و به سینماگران دیگر سرایت کرد، جریانی را به راه انداخت که بعدها نامش شد «سینمای نوین آرژانتین»...
ادامه متن را در کوکر بخوانید.
زیرنویس فارسی اختصاصی «راپادو (سرتراشیده)» ساخته‌ی «مارتین ریهتمن» منتشر شد.
opensubtitles Link: WEB-DL
مترجم: PhilAsefi
@YisMedia
Director: Martín Rejtman
کمتر اتفاق می‌افتد که سینمای یک کشور فصل تازه‌ای از تاریخش را با چنین صحنه‌ای آغاز کند: حرکتِ عاری از هیجانِ یک موتور در سکوت و کرختیِ شبانۀ حاکم بر خیابان‌های فرعیِ خلوت؛ پسری که به نظر می‌رسد دوران نوجوانی‌اش را هنوز کاملاً پشت سر نگذاشته است، آزادانه و بی‌خیال در تاریکی می‌راند و مسافرش که مرد ریشوی جوانی است او را در سکوت همراهی می‌کند. موسیقی الکترونیک، متشکل از تکرار پی‌درپیِ چند نت و یک ملودی ساده، بر تصویر می‌نشیند. در چشم‌برهم‌زدنی اما، تمام تصورات ما دربارۀ کارکرد احتمالی این صحنه، اینکه نقشۀ این دو همدستِ احتمالی چیست و مقصدشان کجاست، نقش بر آب می‌شود و چرخش غیرمنتظره‌ای در داستان پیش می‌آید. «راپادو»، اولین فیلم بلند «مارتین ریهتمن»، چنین شروعی دارد. بی‌درنگ می‌شود حس کرد در این صورت‌های بی‌احساس که در تاریکی شامگاهِ شهر سرگردانند، و در این دنیای سرد اما طنزآلود که دوربین با فاصله‌ای معنادار به نظاره‌اش می‌نشیند، نیرویی هست که فیلم را از سنّت سینمایی تثبیت‌شدۀ آرژانتین در دهه‌های هشتاد و نود به کلی جدا می‌کند. این نیرو وقتی آزاد شد و به سینماگران دیگر سرایت کرد، جریانی را به راه انداخت که بعدها نامش شد «سینمای نوین آرژانتین»...
ادامه متن را در کوکر بخوانید.
زیرنویس فارسی اختصاصی «راپادو (سرتراشیده)» ساخته‌ی «مارتین ریهتمن» منتشر شد.
opensubtitles Link: WEB-DL
مترجم: PhilAsefi
@YisMedia
هفته پنجم با سینمای نوین آرژانتین
آزادی و اضطرابش
دربارۀ فیلم‌های لیساندرو آلونسو
نوشتۀ مجید فخریان
@kokermag #newargentinecinema
آزادی و اضطرابش
دربارۀ فیلم‌های لیساندرو آلونسو
نوشتۀ مجید فخریان
@kokermag #newargentinecinema
هفته پنجم با سینمای نوین آرژانتین
آزادی و اضطرابش
دربارۀ فیلم‌های لیساندرو آلونسو
نوشتۀ مجید فخریان
فیلم اول لیساندرو آلونسو «آزادی» نشان داد دوربین از قضا به مشاهده و نظاره‌گری اصرار دارد. چیزی که شاید حتی مکانیسم این دوربین را شبیه به دوربین یک فیلم مستند کند؛ مستندی مشاهده‌محور راجع به زندگی یک ماچوی چوب‌بر در جنگل (آزادی)، یک قاتل پس از آزادی (مردگان)، یک ملوان پس از توقف در خشکی (لیورپول)، شروع نمایش یک فیلم پس از دقایقی انتظار (فانتاسما)… اصل فیلم‌ها حول سماجت و اصرار در مشاهده می‌چرخد. مردی با تبر راه می‌رود، درخت‌هایش را قطع می‌کند، کنار درختی مدفوع می‌کند، آب می‌نوشد، کمی آب در کلاهش می‌ریزد، می‌رود درخت‌هایش را می‌فروشد، سیگار و فانتا می‌خرد، فانتای خود را می‌نوشد، آرمادیلو را پوست می‌کند. آرمادیلو را می‌خورد و سپس چرخه را از نو تکرار می‌کند. محدودیت در فضا، و به یک معنا محدودیت در آزادی. محور دیگر، محور آزاد، فقط گاهی پیدایش می شود اما سودای آن همیشه با آدم‌ها و مضمون فیلم‌ها هست. و درست جایی که دوربین انگیزه‌ای برای دنبال کردن روایت ندارد، می‌تواند بچرخد، بدود، برود لای درختان، توی نور خورشید زل بزند. و لحظاتی کوچک از آزادی را خلق کند. این محور سال‌هاست که فیلمساز آرژانتینی را شیفتۀ سفر و پیمودن قاب‌ها می‌کند. فیلمبرداری‌های بعضاً چندساله و پیمودن و پوییدن مسیرهای طولانی؛ از سطح یک شهر تا پایین‌ترین قسمت رودخانه‌ای درون جنگل (مردگان)، از جنوبی‌ترین شهر آرژانتین و سپس روستایی در اعماق این جنوبی‌ترین شهر (لیورپول)، و از پاتاگونیا به قصری در دانمارک (حائوحا)، فیلم‌های آلونسو دشواری سفر را در رویارویی انسان با آزادی‌اش مسئله می‌کنند.
لینک نسخه کامل متن:
https://kokermag.com/close-encounters-55/
#newargentinecinema @kokermag
آزادی و اضطرابش
دربارۀ فیلم‌های لیساندرو آلونسو
نوشتۀ مجید فخریان
فیلم اول لیساندرو آلونسو «آزادی» نشان داد دوربین از قضا به مشاهده و نظاره‌گری اصرار دارد. چیزی که شاید حتی مکانیسم این دوربین را شبیه به دوربین یک فیلم مستند کند؛ مستندی مشاهده‌محور راجع به زندگی یک ماچوی چوب‌بر در جنگل (آزادی)، یک قاتل پس از آزادی (مردگان)، یک ملوان پس از توقف در خشکی (لیورپول)، شروع نمایش یک فیلم پس از دقایقی انتظار (فانتاسما)… اصل فیلم‌ها حول سماجت و اصرار در مشاهده می‌چرخد. مردی با تبر راه می‌رود، درخت‌هایش را قطع می‌کند، کنار درختی مدفوع می‌کند، آب می‌نوشد، کمی آب در کلاهش می‌ریزد، می‌رود درخت‌هایش را می‌فروشد، سیگار و فانتا می‌خرد، فانتای خود را می‌نوشد، آرمادیلو را پوست می‌کند. آرمادیلو را می‌خورد و سپس چرخه را از نو تکرار می‌کند. محدودیت در فضا، و به یک معنا محدودیت در آزادی. محور دیگر، محور آزاد، فقط گاهی پیدایش می شود اما سودای آن همیشه با آدم‌ها و مضمون فیلم‌ها هست. و درست جایی که دوربین انگیزه‌ای برای دنبال کردن روایت ندارد، می‌تواند بچرخد، بدود، برود لای درختان، توی نور خورشید زل بزند. و لحظاتی کوچک از آزادی را خلق کند. این محور سال‌هاست که فیلمساز آرژانتینی را شیفتۀ سفر و پیمودن قاب‌ها می‌کند. فیلمبرداری‌های بعضاً چندساله و پیمودن و پوییدن مسیرهای طولانی؛ از سطح یک شهر تا پایین‌ترین قسمت رودخانه‌ای درون جنگل (مردگان)، از جنوبی‌ترین شهر آرژانتین و سپس روستایی در اعماق این جنوبی‌ترین شهر (لیورپول)، و از پاتاگونیا به قصری در دانمارک (حائوحا)، فیلم‌های آلونسو دشواری سفر را در رویارویی انسان با آزادی‌اش مسئله می‌کنند.
لینک نسخه کامل متن:
https://kokermag.com/close-encounters-55/
#newargentinecinema @kokermag
Kokermag
آزادی و اضطرابش
Forwarded from • Cinema Dreaming •
• ترجمه‌ی اختصاصی فیلم «داستان‌های شگفت‌انگیز» (Extraordinary Stories 2008) اثر ماریانو ژیناس توسط تیم سینما دریمینگ منتشر شد. جهت دانلود زیرنویس و حمایت از کانال می‌توانید به سایت ساب‌سورس مراجعه و به صورت مستقیم زیرنویس را دریافت کنید.
🔗 SubSource:
• For WEB-DL Version: Link
● Translated by: حامی مغیثی
• قوی‌تر از همیشه باشید، به امید ایرانی آزاد. 🖤
#️⃣ #MarianoLlinás
⚪️ @CinemDreaming • @CinemaDreamingArchive
🔗 SubSource:
• For WEB-DL Version: Link
● Translated by: حامی مغیثی
• قوی‌تر از همیشه باشید، به امید ایرانی آزاد. 🖤
#️⃣ #MarianoLlinás
⚪️ @CinemDreaming • @CinemaDreamingArchive
هفته ششم با سینمای نوین آرژانتین
آیا بلدی با چشم‌هایت بشنوی؟
دربارۀ فیلم ترنکه لائوکن ساختۀ لائورا سیتارلا
نوشتۀ عماد مرتضوی
@kokermag #newargentinecinema
آیا بلدی با چشم‌هایت بشنوی؟
دربارۀ فیلم ترنکه لائوکن ساختۀ لائورا سیتارلا
نوشتۀ عماد مرتضوی
@kokermag #newargentinecinema
هفته ششم با سینمای نوین آرژانتین
آیا بلدی با چشم‌هایت بشنوی؟
دربارۀ فیلم ترنکه لائوکن ساختۀ لائورا سیتارلا
نوشتۀ عماد مرتضوی
ترنکه لائوکن آخرین اثر لائورا سیتارلا فیلمی دو قسمتی است با دوازده فصل: قسمت اول که به نظر می‌رسد داستان نامه‌های لای کتاب‌ها و کشف رمزشان باشد و قسمت دوم داستان آن «موجود» عجیب که در دریاچه پیدا می‌شود. چارچوب اصلی که هر دو را در برمی‌گیرد داستان گم‌وگور شدن لائوراست. در کشف راز غیب شدن لائورا، ما از آغاز با رافا (همسر لائورا) و چیچو (یا همان اِزِکی‌یل، دوست/همکار لائورا، و البته همسر لائورا سیتارلای کارگردان) همراه می‌شویم. کلید فهم صناعت فیلم در پرسیدن از ربط این دو قسمت به هم است. چه بر سر داستان نامه‌ها و کارمن زونا آمد؟ نامه‌ها چه ربطی به داستان الیزا و آن موجود که تا آخر هم نمی‌بینیمش دارد؟ در میان بی‌شمار تکرارهای فیلم (جاده‌ها، ترانه‌ها، مکان‌ها) یک تکرار راهگشا داریم که شاید ما را در پاسخ به این پرسش‌ها راهنمایی کند. و آن ...
لینک نسخه کامل متن:
https://kokermag.com/close-encounters-56/
#newargentinecinema @kokermag
آیا بلدی با چشم‌هایت بشنوی؟
دربارۀ فیلم ترنکه لائوکن ساختۀ لائورا سیتارلا
نوشتۀ عماد مرتضوی
ترنکه لائوکن آخرین اثر لائورا سیتارلا فیلمی دو قسمتی است با دوازده فصل: قسمت اول که به نظر می‌رسد داستان نامه‌های لای کتاب‌ها و کشف رمزشان باشد و قسمت دوم داستان آن «موجود» عجیب که در دریاچه پیدا می‌شود. چارچوب اصلی که هر دو را در برمی‌گیرد داستان گم‌وگور شدن لائوراست. در کشف راز غیب شدن لائورا، ما از آغاز با رافا (همسر لائورا) و چیچو (یا همان اِزِکی‌یل، دوست/همکار لائورا، و البته همسر لائورا سیتارلای کارگردان) همراه می‌شویم. کلید فهم صناعت فیلم در پرسیدن از ربط این دو قسمت به هم است. چه بر سر داستان نامه‌ها و کارمن زونا آمد؟ نامه‌ها چه ربطی به داستان الیزا و آن موجود که تا آخر هم نمی‌بینیمش دارد؟ در میان بی‌شمار تکرارهای فیلم (جاده‌ها، ترانه‌ها، مکان‌ها) یک تکرار راهگشا داریم که شاید ما را در پاسخ به این پرسش‌ها راهنمایی کند. و آن ...
لینک نسخه کامل متن:
https://kokermag.com/close-encounters-56/
#newargentinecinema @kokermag
Kokermag
آیا بلدی با چشم‌هایت بشنوی؟
Forwarded from Bedownload2 (lili)
Forwarded from Bedownload2 (lili)
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
Forwarded from سینما نگاه
Movie: The Parrot and the Swan [El loro y el cisne] 2013
Director: Alejo Moguillansky
طوطی و قو (۲۰۱۳). فیلمی که آغوش خود را برای هر اتفاق تازه‌ای در حین تولید باز می‌گذارد. و هر لحظه شروع به مفصل‌بندی دو بستر متفاوت روایی و ساختاری می‌کند: مستندنگاری نحوۀ جدایی و برقراری رابطۀ تازۀ طوطی یک صدابردار حرفه‌ای سینما، و داستان‌پردازی چگونگیِ ضبط فیلمی دربارۀ باله و رقص معاصر. طریقه‌ای که به ضبط بی‌مقدمه و حریصانۀ دنیای اطراف می‌مانَد. به ثبت صداهایی که مرز بین «کار» و زندگی خصوصیِ طوطی را کمرنگ می‌کند. از این دریچه، موگیشانسکی خود را به «نقاشی شبیه می‌داند که سعی دارد پرترۀ آدم‌های مهم زندگی‌اش را ترسیم کند». کاری که فیلمساز آشکارا از ژان رنوار و اثر درخشانش کالسکۀ طلایی (۱۹۵۲) وام گرفته است: نگاهی خیره به بازیگران و رقصندگان همچون مهم‌ترین ترسیم‌گرانِ احساس در یک نمایش، و خط تمایزی که در دل کارشان با واقعیت زندگی خصوصی‌شان می‌کشند. برای همین موگیشانسکی شروع به فیلم‌کردنِ تمرینات گروهی رقصنده‌ها و ضبط آنی و بداهۀ موادخام موردنظرش می‌کند. تلاش دارد وزن هر اتفاق را به دقت بسنجد، و اندازۀ هرکدامشان را درون هر قاب پیدا کند. طوطی و قو این‌گونه بدل به فیلمی می‌شود دربارۀ کنش «ساختن» و آفرینش. در مورد اینکه چطور یک اثر هنری خود را در روند تولید کار و سرمایه تعریف می‌کند، و چگونه در لابه‌لای آن به مناسبات درونی رابطه‌های مختلف کاراکترها معنا می‌دهد:
ادامه متن را در کوکر بخوانید.
زیرنویس فارسی اختصاصی «طوطی(توتی) و قو» ساخته‌ی «آلخو موگیشانسکی» منتشر شد.
opensubtitles Link: WEB-DL
مترجم: PhilAsefi
@YisMedia
Director: Alejo Moguillansky
طوطی و قو (۲۰۱۳). فیلمی که آغوش خود را برای هر اتفاق تازه‌ای در حین تولید باز می‌گذارد. و هر لحظه شروع به مفصل‌بندی دو بستر متفاوت روایی و ساختاری می‌کند: مستندنگاری نحوۀ جدایی و برقراری رابطۀ تازۀ طوطی یک صدابردار حرفه‌ای سینما، و داستان‌پردازی چگونگیِ ضبط فیلمی دربارۀ باله و رقص معاصر. طریقه‌ای که به ضبط بی‌مقدمه و حریصانۀ دنیای اطراف می‌مانَد. به ثبت صداهایی که مرز بین «کار» و زندگی خصوصیِ طوطی را کمرنگ می‌کند. از این دریچه، موگیشانسکی خود را به «نقاشی شبیه می‌داند که سعی دارد پرترۀ آدم‌های مهم زندگی‌اش را ترسیم کند». کاری که فیلمساز آشکارا از ژان رنوار و اثر درخشانش کالسکۀ طلایی (۱۹۵۲) وام گرفته است: نگاهی خیره به بازیگران و رقصندگان همچون مهم‌ترین ترسیم‌گرانِ احساس در یک نمایش، و خط تمایزی که در دل کارشان با واقعیت زندگی خصوصی‌شان می‌کشند. برای همین موگیشانسکی شروع به فیلم‌کردنِ تمرینات گروهی رقصنده‌ها و ضبط آنی و بداهۀ موادخام موردنظرش می‌کند. تلاش دارد وزن هر اتفاق را به دقت بسنجد، و اندازۀ هرکدامشان را درون هر قاب پیدا کند. طوطی و قو این‌گونه بدل به فیلمی می‌شود دربارۀ کنش «ساختن» و آفرینش. در مورد اینکه چطور یک اثر هنری خود را در روند تولید کار و سرمایه تعریف می‌کند، و چگونه در لابه‌لای آن به مناسبات درونی رابطه‌های مختلف کاراکترها معنا می‌دهد:
ادامه متن را در کوکر بخوانید.
زیرنویس فارسی اختصاصی «طوطی(توتی) و قو» ساخته‌ی «آلخو موگیشانسکی» منتشر شد.
opensubtitles Link: WEB-DL
مترجم: PhilAsefi
@YisMedia
هفته ششم با سینمای نوین آرژانتین
سرمشق‌ها
نوشته‌ی کوئنتین
کوتاه دربارۀ ویولا و سینمای ماتیاس پی‌نیرو
@kokermag #newargentinecinema
سرمشق‌ها
نوشته‌ی کوئنتین
کوتاه دربارۀ ویولا و سینمای ماتیاس پی‌نیرو
@kokermag #newargentinecinema