tgoop.com/koubeh/1655
Last Update:
▪️ التقاط‌گرایی؛ معماری لیبرال دموکراسی
🖋 نویسنده: دانیل مورالس | 2018
🖋 مترجم: حسین کاشانیان | کارشناس ارشد مطالعات معماری ایران
اگر قدرت و دانش در اختیار گروه کوچکی باشد، آزادیِ بیانِ خود و نوآوری محدود می‌شود. این واقعیت به همان اندازه در معماری صادق است که در سیاست. پس از جنگ جهانی دوم، بدون توجه به کاربرد یا زمینه‌ی بنا، مدرنیسم به تنها سبک پذیرفته‌شده در دانشگاه‌ها تبدیل شد. به عبارتی، هر چیزی که طراحی یک بنا قصد داشت انتقال دهد، همواره به‌عنوان بیانی از قدرت حامی آن در نظر گرفته می‌شد، خواه کلیسا باشد یا دولت. این وضعیت هنگامی شروع به تغییر کرد که لیبرال دموکراسی و جهانی‌شدن رشد کردند. توانمندسازی و برخورداری تدریجی مردم بیشتری از حق رأی، سرانجام مطلق‌گرایی را در سیاست و هنر ضعیف کرد. ظهور التقاط‌گرایی در قرن نوزدهم میلادی، درواقع یک سبک جدید نبود، بلکه نتیجۀ اجتناب‌ناپذیر کثرت‌گرایی سبکی بود که شاعر انگلیسی ویلیام کوپر آن را چنین توصیف می‌کند: «همان است که سراسر پیشرفت‌ها را در اوج پروازشان می‌پذیرد، عجایب گوناگون و حتی غریبه را در چشمان مخاطب می‌افشاند، هر آنچه انسانیت به بهترین شکل ابداع کرده را گرد هم می‌آورد و می‌رقصد تا با بهترین‌هایش هماهنگ شود یا حتی از آن برتری یابد». در این نوشتار، پایه‌های تاریخی و فلسفی التقاط‌گرایی توضیح داده خواهد شد و خواهیم دید چرا بهتر است دانشگاه‌ها باری دیگر، آن را در آغوش بگیرند.
⭕️ ادامۀ مطلب را می‌توانید در Instant View یا در وب‌سایت کوبه به نشانی زیر بخوانید:
https://telegra.ph/hk02-1-01-14
https://telegra.ph/hk02-2-01-14
https://koubeh.com/hk02-1-01-14
@koubeh
BY کوبه
Share with your friend now:
tgoop.com/koubeh/1655