کاوه‌نامه

روایت یک شکست

🎙 گفت‌وشنود فرشته احمدی با کاوه فولادی‌نسب درباره‌ی رمان «برلینی‌ها»، منتشرشده در تاریخ ٠٨ شهریور ١۴٠٣، در کانال یوتیوب کتاب‌خانه


• فرایند نوشته‌ شدن «برلینی‌ها» یک فرایند پژوهشی بود. رمان‌‌نویس باید پژوهشگر باشد؛ از دل پژوهش است که خلاقیت توسعه‌‌یابنده می‌‌تواند به ‌‌وجود بیاید؛ وگرنه ذهن هر آدمی محدودیت‌‌هایی دارد و تو می‌‌توانی نهایتا یکی‌‌دوتا رمان مبتنی بر اندوخته‌‌های ذهنی‌ات بنویسی. اما اگر روی موضوعاتی پژوهش کنی و به آن‌‌ها نزدیک شوی و آن‌‌ها را مال خود کنی، جهان داستان‌هایت توسعه می‌یابد.

• اگر امروز ما در ایران معاصر از اوضاع‌‌مان ناراضی هستیم، دلیل مهمش این است که سال ۵٧ به‌‌جای این‌‌که بنشینیم پای میز گفت‌‌وگو انقلاب کردیم؛ انقلابی که نتیجه‌اش شده وضعیت فعلی‌مان: سیل مهاجرت، سیل نارضایتی، پشته‌های کشته‌ها و چه‌وچه و انواع و اقسام فشارها. من بخشی از این را محصول رفتار انقلابی می‌‌دانم که البته در آن زمان ضرورتی تاریخی بوده و ما هم بودیم شاید همین کار را می‎‌کردیم.

• بعضی‌ از هم‌نسلان ما نسل قبل را ــ بگذار بگویم نسل انقلابی را ــ مورد عتاب‌وخطاب قرار می‌دهند و می‌‌گویند ببینید چه بلایی سر ما و ایران آوردید با این انقلاب‌‌تان. من هیچ‌وقت این‌‌طوری فکر نکرده‌ام. در فرایند «برلینی‌ها» هم این مسئله در ذهن من تشدید شد. اهالی آن نسل بهترین کاری را که فکر می‌‌کردند می‌‌توانند بکنند، انجام دادند. حالا این‌‌که خروجی‌‌اش به‌ جای بدی رسید و کشور را به‌سمت قهقرا برد، بحث دیگری ا‌ست. موقع نوشتن «برلینی‌ها» من با همه‌‌ی این تردیدها دست‌‌وپنجه نرم می‌‌کردم. نمی‌‌توانستم تیغم را دربیاورم بکشم به صورت این آدم‌‌ها و بگویم شما مسیر تاریخ و توسعه‌‌ی این مملکت را منحرف کرده‌اید. چون می‌دانم آن‌‌ها با این هدف این کار را نکرده‌اند. آن‌‌ها با همه‌‌ی صداقت و خلوص‌‌شان برای ایرانی بهتر رفتند سراغ خیابان؛ برای یک ایران آزاد و آباد. اما بازی جور دیگری پیش رفت.

• اگر من، به‌‌عنوان آدمی که نگاه مدرن و متجدد دارد و دارد این را زندگی می‌‌کند، می‌خواهم درباره‌‌ی زندگی معاصر می‌‌نویسم، این نمی‌تواند جدا از ظرف این زندگی ــ یعنی شهر ــ باشد.

• این‌‌روزها خیلی به خشونت مجازی فکر می‌‌کنم. مسئله‌ای ا‌ست که خیلی ذهنم را درگیر کرده. تو حرفی می‌‌زنی، مصاحبه‌‌ای می‌‌کنی، پستی روی اینستاگرامت می‌‌گذاری، نظرت را درباره‌ی مسئله‌ای می‌گویی ــ و این حق توست ــ بعد آدم‌‌های ناشناسی که جرئت یا صداقت ندارند حتی اسم‌شان را بگذارند روی پروفایل‌شان، می‌‌آیند کامنت‌‌هایی می‌‌گذارند و انگ‌هایی به تو می‌زنند که توی دکان هیچ عطاری پیدا نمی‌‎شود. این ‌شکل از خشونت مجازی من را یاد سنگسار کردن می‌‌اندازد. هرکس دارد رد می‌‌شود می‌‌گوید حالا بگذار ما هم سنگی بیندازیم.


مشاهده‌ی متن کامل این #گفت‌وشنود 👇

🖇 http://kavehfouladinasab.ir/n-030828/


https://www.tgoop.com/kvhfn

kavehfouladinasab.ir

روایت یک شکست | کاوه فولادی نسب

گفت‌وشنود فرشته احمدي با فولادی‌نسب درباره‌ی رمان «برلینی‌ها»، منتشرشده در کانال یوتیوب کتاب‌خانه

www.tgoop.com/kvhfn/789

314 viewsNov 18 at 18:11

روایت یک شکست

🎙 گفت‌وشنود فرشته احمدی با کاوه فولادی‌نسب درباره‌ی رمان «برلینی‌ها»، منتشرشده در تاریخ ٠٨ شهریور ١۴٠٣، در کانال یوتیوب کتاب‌خانه


• فرایند نوشته‌ شدن «برلینی‌ها» یک فرایند پژوهشی بود. رمان‌‌نویس باید پژوهشگر باشد؛ از دل پژوهش است که خلاقیت توسعه‌‌یابنده می‌‌تواند به ‌‌وجود بیاید؛ وگرنه ذهن هر آدمی محدودیت‌‌هایی دارد و تو می‌‌توانی نهایتا یکی‌‌دوتا رمان مبتنی بر اندوخته‌‌های ذهنی‌ات بنویسی. اما اگر روی موضوعاتی پژوهش کنی و به آن‌‌ها نزدیک شوی و آن‌‌ها را مال خود کنی، جهان داستان‌هایت توسعه می‌یابد.

• اگر امروز ما در ایران معاصر از اوضاع‌‌مان ناراضی هستیم، دلیل مهمش این است که سال ۵٧ به‌‌جای این‌‌که بنشینیم پای میز گفت‌‌وگو انقلاب کردیم؛ انقلابی که نتیجه‌اش شده وضعیت فعلی‌مان: سیل مهاجرت، سیل نارضایتی، پشته‌های کشته‌ها و چه‌وچه و انواع و اقسام فشارها. من بخشی از این را محصول رفتار انقلابی می‌‌دانم که البته در آن زمان ضرورتی تاریخی بوده و ما هم بودیم شاید همین کار را می‎‌کردیم.

• بعضی‌ از هم‌نسلان ما نسل قبل را ــ بگذار بگویم نسل انقلابی را ــ مورد عتاب‌وخطاب قرار می‌دهند و می‌‌گویند ببینید چه بلایی سر ما و ایران آوردید با این انقلاب‌‌تان. من هیچ‌وقت این‌‌طوری فکر نکرده‌ام. در فرایند «برلینی‌ها» هم این مسئله در ذهن من تشدید شد. اهالی آن نسل بهترین کاری را که فکر می‌‌کردند می‌‌توانند بکنند، انجام دادند. حالا این‌‌که خروجی‌‌اش به‌ جای بدی رسید و کشور را به‌سمت قهقرا برد، بحث دیگری ا‌ست. موقع نوشتن «برلینی‌ها» من با همه‌‌ی این تردیدها دست‌‌وپنجه نرم می‌‌کردم. نمی‌‌توانستم تیغم را دربیاورم بکشم به صورت این آدم‌‌ها و بگویم شما مسیر تاریخ و توسعه‌‌ی این مملکت را منحرف کرده‌اید. چون می‌دانم آن‌‌ها با این هدف این کار را نکرده‌اند. آن‌‌ها با همه‌‌ی صداقت و خلوص‌‌شان برای ایرانی بهتر رفتند سراغ خیابان؛ برای یک ایران آزاد و آباد. اما بازی جور دیگری پیش رفت.

• اگر من، به‌‌عنوان آدمی که نگاه مدرن و متجدد دارد و دارد این را زندگی می‌‌کند، می‌خواهم درباره‌‌ی زندگی معاصر می‌‌نویسم، این نمی‌تواند جدا از ظرف این زندگی ــ یعنی شهر ــ باشد.

• این‌‌روزها خیلی به خشونت مجازی فکر می‌‌کنم. مسئله‌ای ا‌ست که خیلی ذهنم را درگیر کرده. تو حرفی می‌‌زنی، مصاحبه‌‌ای می‌‌کنی، پستی روی اینستاگرامت می‌‌گذاری، نظرت را درباره‌ی مسئله‌ای می‌گویی ــ و این حق توست ــ بعد آدم‌‌های ناشناسی که جرئت یا صداقت ندارند حتی اسم‌شان را بگذارند روی پروفایل‌شان، می‌‌آیند کامنت‌‌هایی می‌‌گذارند و انگ‌هایی به تو می‌زنند که توی دکان هیچ عطاری پیدا نمی‌‎شود. این ‌شکل از خشونت مجازی من را یاد سنگسار کردن می‌‌اندازد. هرکس دارد رد می‌‌شود می‌‌گوید حالا بگذار ما هم سنگی بیندازیم.


مشاهده‌ی متن کامل این #گفت‌وشنود 👇

🖇 http://kavehfouladinasab.ir/n-030828/


https://www.tgoop.com/kvhfn

BY کاوه‌نامه