این روزا به شدت خسته و درمانده‌ام.

به هر چیزی میرسم‌ یک چنگی میزنم تا شاید دستمو بگیرن، نگه‌ام دارن، بگن: بمون نرو

‌
‌عزیزم، چشم بذار؛ فعلاً هم بازشون نکن. تا هر جا بلدی بشمار، تا من اول خودمو پیدا کنم.
‌‌
‌@kofebor پیچک
‌

گفت: زندگی سوپه، من چنگال
ولم کن گشنه بمونم.

فاسد شده بودم و احتیاج داشتم کسی مرا دور بریزد.

فرقی نمیکنه تو چه جمعی‌ با چه ادمایی‌ باشم در هر صورت حس میکنم به اون مکان تعلق ندارم، وقتی میخندم درجا فکر میکنم خندم زشته، وقتی حرف میزنم نمیتونم یک جمله رو کامل بگم و همیشه چرت و پرت‌ میگم، از بدنم و‌ چهرم راضی نیستم و از نظرم این بدن و چهره برای بودن کنار چنین ادم‌هایی لیاقت کافی رو نداره برای همین همیشه حس میکنم اینجا‌ جای درستی نیست که حضور دارم و همون لحظه‌اس که تو خودم جمع میشم، غمگین میشم‌ و یک قطره اشک‌ به بشکه‌هایِ غمم اضافه میکنم.

نگاه کن عزیزم، نگاه کن عزیزم
نگاه کن فقط صورت ما جوونه

خیلی احساس اضافی بودن، دارم.

دلم میخواد تبخیر بشم.

درجا زدن شده روتین زندگیم

دیگه با مشکلات سر و کله‌ نمیزنم در واقع مشکلات که تو سر و کله من میزنه.

معاشرت با آدما باعث میشه یک خلأ درونم به وجود بیاد که کافی نیستم و برای کنارشون موندن باید هر نقشی بازی کنم، هر‌کاری انجام بدم تا پذیرفته بشم و میدونم که یک زمانی بین همین شب‌ها نوشخوار فکری تمامِ منو میبلعه و دیگه اون موقع چیزی ازم باقی نمیمونه که بخوام وسط این چرخهٔ رنج و آزاردهنده بزارم.

از کمبود محبت رنج میبرم.

از‌ نظر عاطفی تو دورهٔ کودکی‌ گیر کردم

اینقدر برای گریه وقت کم میارم که تو مسیر سرکار تا خونه گریه می‌کنم

تو منو یاد بچگیم میندازی موقعی که هیچی نمیفهمیدم اما بازم غمگین و ناراحت بودم

فکر میکنم‌ وقت رفتنه و جایی برای موندن نیست من حتی کسیو ندارم که زنگ بزنم بهش، حالم خوب نیست گریه های مقطعی دارم و نیاز دارم یکی بغلم کنه خوب نیستم و هیچ‌چیزی باعث نمیشه من‌ برگردم به روزای بچگیم ، بچه بودم‌ فکر‌ میکردم بزرگ‌شم‌ بهتر میشم ولی هرچقدر بیشتر گذشت فهمیدم دارم‌ بدتر میشم من همش پسرفت کردم و به عقب‌ برگشتم. گریه دارم اما گریه‌ام نمیاد زور میزنم اما حالم بهتر‌نمیشه، فکر میکنم دارم دیونه میشم اما هنوز نفهمیدم خیلی وقته که دیوونه شدم منتظرم یکی بیاد تموم کنه این عذاب و رنجی‌ که میکشم‌رو، درد دارم، غصه دارم، عذاب وجدان دارم، پر از شرم و خجالتم.