مكتوب

یاغیگری اسرائیل از غزه تا دوحه

جمیله کدیور


اسرائیل سالها است که نقش فعالی خارج از مرزهای سرزمین های اشغالی تحت سلطه خود برای ترور، هدف‌گیری رهبری و تدارکات دشمنانش داشته است؛ حمله به مقر رهبری حماس در دوحه حین مذاکره پیرامون پیشنهاد آتش بس ترامپ را می‌توان بخشی از همان الگوی تکراری کوشش اسرائیل برای «قطع سر» و در امتداد سیاست توسعه طلبانه«تهاجم برون مرزی» دید. حمله به قطر از یک سو، نشان‌دهنده ارادهٔ نظامی اسرائیل برای دنبال‌کردن رهبران مقاومت در هر نقطه‌ای است و از سوی دیگر، آشکارکننده میزان آزادی عمل برای انجام هر اقدامی خلاف قوانین بین المللی و اطمینان از مصونیت کامل. پس از ۷ اکتبرِ ۲۰۲۳، رفتار نظامی اسرائیل مبتنی بر«گسترشِ یک کارزار منطقه‌ای هم‌زمان» با مجموعه‌ای از دکترین‌های نظامی، ازجمله بازدارندگی توأم با تنبیه و هزینه‌ (punishment)، قطعِ سر/حذف رهبری (decapitation) و ادامهٔ حملات هدفمند‌فراتر از مرزها/ کارزار بین جنگها (the campaign between wars) است.
حمله به قطر ترکیبِی از راهبرد«قطع سر/حذف رهبری+ِ بازدارندگی فرامرزی+ کارزاری بین جنگها» بعلاوه بی‌پرواییِ نسبت به هزینهٔ دیپلماتیک یعنی ضربه‌ به کشور میزبانِ میانجی‌گری بود.
رژیم صهیونیستی از دهه‌ها پیش از حربه ترور علیه رهبران فلسطینی در داخل و خارج سرزمین‌های اشغالی استفاده کرده است؛ ترورهای خارج از مناطق اشغالی چه قبل از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ و چه بعد از آن کم نبوده است؛ از ترور محمود همشری، کمال عدوان، کمال ناصر، محمد یوسف النجار، غسان کنفانی، ابوجهاد، ابو ایاد، هیل عبدالحمید ابوالهول، فتحی شقاقی و محمود المبحوح قبل از ۷ اکتبر تا ترور صالح العاروری و اسماعیل هنیه بعد از ۷ اکتبر و تلاش نافرجام اخیر در دوحه. چنین اقداماتی نشان داده که ترور بخشی ثابت از راهبرد اسرائیل برای تضعیف مقاومت در طول تاریخ رژیم بوده است. حمله اخیر اسرائیل در دوحه که هنوز بسیاری از ابعاد آن چندان روشن نیست، چند هدف را دنبال می‌کرد:
الف. ترور نافرجام در دوحه صرفاً حمله‌ای علیه رهبران حماس نبود، بلکه تلاشی بود برای خنثی‌سازی هرگونه مسیر سیاسی، تقویت مسیر جنگ و جلوگیری از آتش‌بس.
ب.ناامن کردن میانحی گری برای کشورهای میانجیگر و دشمنان خود و نشان دادن این امر که حتی حضور در مامن میانجیگر ، امنیت ایجاد نمی‌کند.
ج. تثبیت طرح‌های اشغال غزه و کوچ اجباری اهل غزه برای پیشبرد پروژه‌های خود در غزه. هدف اسرائیل در مقطع فعلی تحت فشار قرار دادن بیشتر مردم این باریکه است تا اکثریت غزه را ترک کنند.

د. قدرت نمایی و ارسال پیام «دست های دراز» منطقه‌ای اسرائیل به همه و اینکه هیچ کشوری از حملات اسرائبل در امان نیست. نفوذ عمیق اندیشه های زئو جابوتینسکی، متفکر تجدیدنظرطلب صهیونیست در ساختار اسرائیل نشان می‌دهد که مدیریت مناقشه با اعراب هرگز مبتنی بر اصل مصالحه نبوده، بلکه مبتنی بر منطق برتری نظامی دائمی و بازدارندگی پایدار است.

ه. حمله به قطر، پس از ترور رهبران حماس در غزه، بیروت و تهران مسیری برای حذف کامل حماس از یک سو و مقاومت از سوی دیگر در کل منطقه و تحمیل طرح‌های توسعه‌طلبانه رژیم است.

❤2👍1👏1

www.tgoop.com/maktuob/4044

1.11K viewsSep 13 at 11:47

یاغیگری اسرائیل از غزه تا دوحه

جمیله کدیور


اسرائیل سالها است که نقش فعالی خارج از مرزهای سرزمین های اشغالی تحت سلطه خود برای ترور، هدف‌گیری رهبری و تدارکات دشمنانش داشته است؛ حمله به مقر رهبری حماس در دوحه حین مذاکره پیرامون پیشنهاد آتش بس ترامپ را می‌توان بخشی از همان الگوی تکراری کوشش اسرائیل برای «قطع سر» و در امتداد سیاست توسعه طلبانه«تهاجم برون مرزی» دید. حمله به قطر از یک سو، نشان‌دهنده ارادهٔ نظامی اسرائیل برای دنبال‌کردن رهبران مقاومت در هر نقطه‌ای است و از سوی دیگر، آشکارکننده میزان آزادی عمل برای انجام هر اقدامی خلاف قوانین بین المللی و اطمینان از مصونیت کامل. پس از ۷ اکتبرِ ۲۰۲۳، رفتار نظامی اسرائیل مبتنی بر«گسترشِ یک کارزار منطقه‌ای هم‌زمان» با مجموعه‌ای از دکترین‌های نظامی، ازجمله بازدارندگی توأم با تنبیه و هزینه‌ (punishment)، قطعِ سر/حذف رهبری (decapitation) و ادامهٔ حملات هدفمند‌فراتر از مرزها/ کارزار بین جنگها (the campaign between wars) است.
حمله به قطر ترکیبِی از راهبرد«قطع سر/حذف رهبری+ِ بازدارندگی فرامرزی+ کارزاری بین جنگها» بعلاوه بی‌پرواییِ نسبت به هزینهٔ دیپلماتیک یعنی ضربه‌ به کشور میزبانِ میانجی‌گری بود.
رژیم صهیونیستی از دهه‌ها پیش از حربه ترور علیه رهبران فلسطینی در داخل و خارج سرزمین‌های اشغالی استفاده کرده است؛ ترورهای خارج از مناطق اشغالی چه قبل از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ و چه بعد از آن کم نبوده است؛ از ترور محمود همشری، کمال عدوان، کمال ناصر، محمد یوسف النجار، غسان کنفانی، ابوجهاد، ابو ایاد، هیل عبدالحمید ابوالهول، فتحی شقاقی و محمود المبحوح قبل از ۷ اکتبر تا ترور صالح العاروری و اسماعیل هنیه بعد از ۷ اکتبر و تلاش نافرجام اخیر در دوحه. چنین اقداماتی نشان داده که ترور بخشی ثابت از راهبرد اسرائیل برای تضعیف مقاومت در طول تاریخ رژیم بوده است. حمله اخیر اسرائیل در دوحه که هنوز بسیاری از ابعاد آن چندان روشن نیست، چند هدف را دنبال می‌کرد:
الف. ترور نافرجام در دوحه صرفاً حمله‌ای علیه رهبران حماس نبود، بلکه تلاشی بود برای خنثی‌سازی هرگونه مسیر سیاسی، تقویت مسیر جنگ و جلوگیری از آتش‌بس.
ب.ناامن کردن میانحی گری برای کشورهای میانجیگر و دشمنان خود و نشان دادن این امر که حتی حضور در مامن میانجیگر ، امنیت ایجاد نمی‌کند.
ج. تثبیت طرح‌های اشغال غزه و کوچ اجباری اهل غزه برای پیشبرد پروژه‌های خود در غزه. هدف اسرائیل در مقطع فعلی تحت فشار قرار دادن بیشتر مردم این باریکه است تا اکثریت غزه را ترک کنند.

د. قدرت نمایی و ارسال پیام «دست های دراز» منطقه‌ای اسرائیل به همه و اینکه هیچ کشوری از حملات اسرائبل در امان نیست. نفوذ عمیق اندیشه های زئو جابوتینسکی، متفکر تجدیدنظرطلب صهیونیست در ساختار اسرائیل نشان می‌دهد که مدیریت مناقشه با اعراب هرگز مبتنی بر اصل مصالحه نبوده، بلکه مبتنی بر منطق برتری نظامی دائمی و بازدارندگی پایدار است.

ه. حمله به قطر، پس از ترور رهبران حماس در غزه، بیروت و تهران مسیری برای حذف کامل حماس از یک سو و مقاومت از سوی دیگر در کل منطقه و تحمیل طرح‌های توسعه‌طلبانه رژیم است.

BY مكتوب