من پرستارم

Forwarded from medical science

درمان با اکسیژن در سندروم‌های کرونری حاد (ACS): 
در سندروم‌های کرونری حاد (ACS)، اکسیژن‌درمانی فقط باید وقتی انجام بشه که بیمار هیپوکسمی داشته باشه، یعنی اشباع اکسیژن خون شریانی (SaO2) کمتر از ۹۰٪ باشه. استفاده روتین و بی‌مورد از اکسیژن در این بیماران دیگه توصیه نمی‌شه. چون اکسیژن اضافی می‌تونه عوارضی مثل تنگی عروق کرونر ایجاد کنه که جریان خون به قلب رو کاهش می‌ده، یا باعث تولید رادیکال‌های آزاد بشه که به سلول‌های قلب آسیب می‌رسونن. 

موارد مهم در درمان با اکسیژن: 
- استفاده حساب‌شده: اکسیژن باید با دقت و بر اساس سطح اشباع اکسیژن بیمار تنظیم بشه. 
- تجویز اکسیژن: فقط وقتی اکسیژن بدین که SaO2 بیمار زیر ۹۰٪ باشه یا علائم واضحی از هیپوکسمی مثل تنگی نفس یا شوک کاردیوژنیک داشته باشه. 
- تنظیم مقدار اکسیژن: باید کمترین مقدار اکسیژن رو استفاده کنین که SaO2 بیمار رو بین ۸۸ تا ۹۵٪ نگه داره. 

اقدامات محافظت از قلب در کنار اکسیژن‌درمانی: 
برای مدیریت کامل سندروم‌های کرونری حاد، علاوه بر اکسیژن‌درمانی، باید به اقدامات زیر هم توجه کنین: 
1. داروهای ضدپلاکت: 
   - آسپرین به‌عنوان اولین خط درمان برای جلوگیری از رشد لخته استفاده می‌شه. 
   - داروهایی مثل کلوپیدوگرل یا تیکاگرلور برای درمان دوتایی به آسپرین اضافه می‌شن. 

2. داروهای ضدانعقاد: 
   - استفاده از هپارین برای همه بیمارای ACS از زمان تشخیص توصیه می‌شه. 

3. بتابلاکرها: 
   - برای کاهش ضربان قلب و نیاز اکسیژن قلب استفاده می‌شن، ولی در مواردی مثل ایسکمی ناشی از کوکائین ممنوع هستن. 

4. نیترات‌ها: 
   - برای گشاد کردن رگ‌ها و بهبود اکسیژن‌رسانی به قلب به کار می‌رن. 

5. استاتین‌ها: 
   - درمان با استاتین‌های قوی برای کاهش خطر وقایع قلبی در طولانی‌مدت توصیه می‌شه. 

6. داروهای مهارکننده RAAS: 
   - این داروها به‌ویژه برای بیمارای مبتلا به فشار خون یا نارسایی قلبی تجویز می‌شن. 

نکات کاربردی برای پرستارا: 
- ارزیابی مداوم: بیمار رو مرتب از نظر سطح اکسیژن، تنفس و علائم حیاتی بررسی کنین. 
- تنظیم درمان: اکسیژن رو به‌صورت فردمحور و متناسب با نیاز هر بیمار تجویز کنین. 
- آموزش بیمار: به بیمار توضیح بدین که چرا اکسیژن فقط در مواقع خاص داده می‌شه و اهمیت گزارش علائمی مثل تنگی نفس یا درد قفسه سینه رو براش روشن کنین. 
- ثبت اطلاعات: همه موارد مربوط به اشباع اکسیژن، روش تجویز و پاسخ بیمار رو ثبت کنین. 

نکات کلیدی: 
1. اکسیژن یک داروئه و نباید بدون دلیل تجویز بشه. 
2. هیپوکسمی اصلی‌ترین شرط برای تجویز اکسیژن‌درمانیه. 
3. اکسیژن اضافی می‌تونه مضر باشه، پس نباید به بیمارای با SaO2 نرمال داده بشه. 
4. درمان باید با توجه به شرایط خاص هر بیمار تنظیم بشه. 

www.tgoop.com/man_parastaram/13224

521 viewsFeb 2 at 17:26

درمان با اکسیژن در سندروم‌های کرونری حاد (ACS): 
در سندروم‌های کرونری حاد (ACS)، اکسیژن‌درمانی فقط باید وقتی انجام بشه که بیمار هیپوکسمی داشته باشه، یعنی اشباع اکسیژن خون شریانی (SaO2) کمتر از ۹۰٪ باشه. استفاده روتین و بی‌مورد از اکسیژن در این بیماران دیگه توصیه نمی‌شه. چون اکسیژن اضافی می‌تونه عوارضی مثل تنگی عروق کرونر ایجاد کنه که جریان خون به قلب رو کاهش می‌ده، یا باعث تولید رادیکال‌های آزاد بشه که به سلول‌های قلب آسیب می‌رسونن. 

موارد مهم در درمان با اکسیژن: 
- استفاده حساب‌شده: اکسیژن باید با دقت و بر اساس سطح اشباع اکسیژن بیمار تنظیم بشه. 
- تجویز اکسیژن: فقط وقتی اکسیژن بدین که SaO2 بیمار زیر ۹۰٪ باشه یا علائم واضحی از هیپوکسمی مثل تنگی نفس یا شوک کاردیوژنیک داشته باشه. 
- تنظیم مقدار اکسیژن: باید کمترین مقدار اکسیژن رو استفاده کنین که SaO2 بیمار رو بین ۸۸ تا ۹۵٪ نگه داره. 

اقدامات محافظت از قلب در کنار اکسیژن‌درمانی: 
برای مدیریت کامل سندروم‌های کرونری حاد، علاوه بر اکسیژن‌درمانی، باید به اقدامات زیر هم توجه کنین: 
1. داروهای ضدپلاکت: 
   - آسپرین به‌عنوان اولین خط درمان برای جلوگیری از رشد لخته استفاده می‌شه. 
   - داروهایی مثل کلوپیدوگرل یا تیکاگرلور برای درمان دوتایی به آسپرین اضافه می‌شن. 

2. داروهای ضدانعقاد: 
   - استفاده از هپارین برای همه بیمارای ACS از زمان تشخیص توصیه می‌شه. 

3. بتابلاکرها: 
   - برای کاهش ضربان قلب و نیاز اکسیژن قلب استفاده می‌شن، ولی در مواردی مثل ایسکمی ناشی از کوکائین ممنوع هستن. 

4. نیترات‌ها: 
   - برای گشاد کردن رگ‌ها و بهبود اکسیژن‌رسانی به قلب به کار می‌رن. 

5. استاتین‌ها: 
   - درمان با استاتین‌های قوی برای کاهش خطر وقایع قلبی در طولانی‌مدت توصیه می‌شه. 

6. داروهای مهارکننده RAAS: 
   - این داروها به‌ویژه برای بیمارای مبتلا به فشار خون یا نارسایی قلبی تجویز می‌شن. 

نکات کاربردی برای پرستارا: 
- ارزیابی مداوم: بیمار رو مرتب از نظر سطح اکسیژن، تنفس و علائم حیاتی بررسی کنین. 
- تنظیم درمان: اکسیژن رو به‌صورت فردمحور و متناسب با نیاز هر بیمار تجویز کنین. 
- آموزش بیمار: به بیمار توضیح بدین که چرا اکسیژن فقط در مواقع خاص داده می‌شه و اهمیت گزارش علائمی مثل تنگی نفس یا درد قفسه سینه رو براش روشن کنین. 
- ثبت اطلاعات: همه موارد مربوط به اشباع اکسیژن، روش تجویز و پاسخ بیمار رو ثبت کنین. 

نکات کلیدی: 
1. اکسیژن یک داروئه و نباید بدون دلیل تجویز بشه. 
2. هیپوکسمی اصلی‌ترین شرط برای تجویز اکسیژن‌درمانیه. 
3. اکسیژن اضافی می‌تونه مضر باشه، پس نباید به بیمارای با SaO2 نرمال داده بشه. 
4. درمان باید با توجه به شرایط خاص هر بیمار تنظیم بشه. 

BY من پرستارم