فرهنگ و منش پارسی
Photo
استخر؛ شهری که آینه‌دار شکوه و اندوه ایران‌زمین است
🔹استخر، نه تنها نام شهری است در دل استان فارس، بلکه گنجینه‌ای است از رازها، خاطرات و شکوه تمدنی که قرن‌ها در صدر تاریخ ایران‌زمین درخشید. سرزمینی که چشمه‌سارانش از دل کوه‌ها می‌جوشید، باغ‌هایش نشانی از پیوند انسان و طبیعت داشتند و کوه‌های پیرامونش، چونان نگهبانانی خاموش، پاسدار خاطره‌ی هزاران سال شکوه و درد بودند. رودها و جویبارهایش، نغمه‌هایی آرام از روزگاری طلایی را در گوش زمین زمزمه می‌کردند.
🔹در دل تاریخ ایران، استخر جایگاهی ممتاز داشت. از دوره‌ی هخامنشیان، این شهر به‌عنوان مرکز مهم دینی و سیاسی شناخته می‌شد، اما شکوفایی اصلی آن در دوران ساسانیان رقم خورد. استخر در این دوره به‌عنوان مرکز مذهبی آیین زرتشت و مقر یکی از آتشکده‌های مهم، جایگاهی بی‌بدیل یافت. ستون‌های سر به آسمان‌کشیده‌ی معابد، کاخ‌های باعظمت و خیابان‌های سنگ‌فرش‌شده‌اش، در کنار بازارهای پرجنب‌وجوش، شکوه تمدن ایرانی را بازمی‌تاباندند. صدای تاریخ در کوچه‌های آن می‌پیچید، مردمانش به فرهنگ و هنر می‌بالیدند و استخر، همچون نگینی بر انگشتر ایران‌زمین می‌درخشید.
🔹اما تاریخ، همواره با طوفان‌های بی‌امان همراه است. استخر نیز از این قاعده مستثنی نبود. با حمله‌ی اعراب در قرن هفتم میلادی (در سال ۶۵۰ میلادی)، این شهر یکی از آخرین پایگاه‌های مقاومت ایران در برابر سپاه خلافت بود. پس از سقوط، تدریجاً به فراموشی سپرده شد. یعقوبی، مورخ قرن سوم هجری، از ویرانه‌های استخر یاد می‌کند و ابن بلخی در فارسنامه، آن را شهری باشکوه می‌داند که اکنون جز خاطره‌ای از عظمت آن باقی نمانده است.
🔹موقعیت جغرافیایی استخر نیز شایان توجه بود. این شهر در نزدیکی تخت‌جمشید (پارسه) قرار داشت و در کنار رود پلوار، میان رشته‌کوه‌های زاگرس، از جایگاه دفاعی و مذهبی ویژه‌ای برخوردار بود. برخی پژوهشگران چون «اریک اشمیت»، باستان‌شناس آمریکایی، در کاوش‌های خود در دههٔ ۱۹۳۰ میلادی، آثار ارزشمندی از دوران هخامنشی، اشکانی و ساسانی در این منطقه کشف کردند.
🔹امروزه، اگرچه چیزی جز ویرانه‌هایی خاموش از استخر برجای نمانده، اما این ویرانه‌ها گواهی خاموش از هزاران سال تاریخ، غرور، اندوه و مقاومت‌اند. استخر نه فقط یک شهر، که سندی زنده از عروج و افول تمدن ایرانی است. هنوز هم در آسمان ساکت این ویرانه‌ها، پژواک شکوه دیروز به گوش جان می‌رسد.
منابع و مآخذ تاریخی:
1. یعقوبی، تاریخ یعقوبی، قرن ۳ هجری.
2. ابن بلخی، فارسنامه، قرن ۶ هجری.
3. طبری، تاریخ الرسل و الملوک.
4. اریک اشمیت، پژوهش‌های باستان‌شناسی در تخت‌جمشید و استخر (Persepolis II, University of Chicago, 1957).
5. ژان کلود بوردو، شهرهای ایران باستان.
6. پیر بریان، ایران هخامنشی.
💎
🆔 @maneshparsi
🔹استخر، نه تنها نام شهری است در دل استان فارس، بلکه گنجینه‌ای است از رازها، خاطرات و شکوه تمدنی که قرن‌ها در صدر تاریخ ایران‌زمین درخشید. سرزمینی که چشمه‌سارانش از دل کوه‌ها می‌جوشید، باغ‌هایش نشانی از پیوند انسان و طبیعت داشتند و کوه‌های پیرامونش، چونان نگهبانانی خاموش، پاسدار خاطره‌ی هزاران سال شکوه و درد بودند. رودها و جویبارهایش، نغمه‌هایی آرام از روزگاری طلایی را در گوش زمین زمزمه می‌کردند.
🔹در دل تاریخ ایران، استخر جایگاهی ممتاز داشت. از دوره‌ی هخامنشیان، این شهر به‌عنوان مرکز مهم دینی و سیاسی شناخته می‌شد، اما شکوفایی اصلی آن در دوران ساسانیان رقم خورد. استخر در این دوره به‌عنوان مرکز مذهبی آیین زرتشت و مقر یکی از آتشکده‌های مهم، جایگاهی بی‌بدیل یافت. ستون‌های سر به آسمان‌کشیده‌ی معابد، کاخ‌های باعظمت و خیابان‌های سنگ‌فرش‌شده‌اش، در کنار بازارهای پرجنب‌وجوش، شکوه تمدن ایرانی را بازمی‌تاباندند. صدای تاریخ در کوچه‌های آن می‌پیچید، مردمانش به فرهنگ و هنر می‌بالیدند و استخر، همچون نگینی بر انگشتر ایران‌زمین می‌درخشید.
🔹اما تاریخ، همواره با طوفان‌های بی‌امان همراه است. استخر نیز از این قاعده مستثنی نبود. با حمله‌ی اعراب در قرن هفتم میلادی (در سال ۶۵۰ میلادی)، این شهر یکی از آخرین پایگاه‌های مقاومت ایران در برابر سپاه خلافت بود. پس از سقوط، تدریجاً به فراموشی سپرده شد. یعقوبی، مورخ قرن سوم هجری، از ویرانه‌های استخر یاد می‌کند و ابن بلخی در فارسنامه، آن را شهری باشکوه می‌داند که اکنون جز خاطره‌ای از عظمت آن باقی نمانده است.
🔹موقعیت جغرافیایی استخر نیز شایان توجه بود. این شهر در نزدیکی تخت‌جمشید (پارسه) قرار داشت و در کنار رود پلوار، میان رشته‌کوه‌های زاگرس، از جایگاه دفاعی و مذهبی ویژه‌ای برخوردار بود. برخی پژوهشگران چون «اریک اشمیت»، باستان‌شناس آمریکایی، در کاوش‌های خود در دههٔ ۱۹۳۰ میلادی، آثار ارزشمندی از دوران هخامنشی، اشکانی و ساسانی در این منطقه کشف کردند.
🔹امروزه، اگرچه چیزی جز ویرانه‌هایی خاموش از استخر برجای نمانده، اما این ویرانه‌ها گواهی خاموش از هزاران سال تاریخ، غرور، اندوه و مقاومت‌اند. استخر نه فقط یک شهر، که سندی زنده از عروج و افول تمدن ایرانی است. هنوز هم در آسمان ساکت این ویرانه‌ها، پژواک شکوه دیروز به گوش جان می‌رسد.
منابع و مآخذ تاریخی:
1. یعقوبی، تاریخ یعقوبی، قرن ۳ هجری.
2. ابن بلخی، فارسنامه، قرن ۶ هجری.
3. طبری، تاریخ الرسل و الملوک.
4. اریک اشمیت، پژوهش‌های باستان‌شناسی در تخت‌جمشید و استخر (Persepolis II, University of Chicago, 1957).
5. ژان کلود بوردو، شهرهای ایران باستان.
6. پیر بریان، ایران هخامنشی.
💎
🆔 @maneshparsi
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
🎥فلوت‌نوازی فریبا صرافین در میدان آزادی با نوای«ای ایران»
🎼در روح و جان من میمانی؛ ای وطن
به زیر پافتد آن دلی؛ که بهر تو نلرزد!
شرح این عاشقی…
ننشیند در سخن؛ که بهر عشق والای تو همه جهان نیارزد!
ای ایران ایران! دور از دامان پاکت
دستِ دگران، بد گهران
ای عشق سوزان! ای شیرینترین رویای من
تو بمان؛ در دل و جان…
🎙زنده یاد محمد نوری
💎
🆔 @maneshparsi
🎼در روح و جان من میمانی؛ ای وطن
به زیر پافتد آن دلی؛ که بهر تو نلرزد!
شرح این عاشقی…
ننشیند در سخن؛ که بهر عشق والای تو همه جهان نیارزد!
ای ایران ایران! دور از دامان پاکت
دستِ دگران، بد گهران
ای عشق سوزان! ای شیرینترین رویای من
تو بمان؛ در دل و جان…
🎙زنده یاد محمد نوری
💎
🆔 @maneshparsi
در تمام آیین و ادیان جهان، «نذری» (Food Offering) وجود داشته است.
در ایران باستان،
به نذری #پیشکشی می‌گفتند.
بهترین شیوه پیشکشی در بینش #زرتشت، انجام کار نیک است و گفته شده هر کس توانایی ویژه‌ای دارد، بر او شایسته است تا بخشی از دارایی خویش مانند هنر، دانش، ثروت و سخن را به نیازمندان نیز برساند!
💎
🆔 @maneshparsi
در ایران باستان،
به نذری #پیشکشی می‌گفتند.
بهترین شیوه پیشکشی در بینش #زرتشت، انجام کار نیک است و گفته شده هر کس توانایی ویژه‌ای دارد، بر او شایسته است تا بخشی از دارایی خویش مانند هنر، دانش، ثروت و سخن را به نیازمندان نیز برساند!
💎
🆔 @maneshparsi
🔥3❤1
🔻آثار نمایشگاه «شکوه ایران باستان» از چین به خانه بازگشته است
نمایشگاه «شکوه ایران باستان» پس از ۱۵ ماه نمایش در سه موزه مختلف کشور چین به کار خود پایان داد و بامداد روز جمعه اول فروردین امسال، به کشور بازگشته است.
🔸جبرییل نوکنده، رییس کل موزه ملی ایران، با اعلام این خبر تصریح کرد: بر خلاف اطلاعات نادرست برخی از رسانه‌ها درباره عدم بازگشت آثار نمایشگاه «شکوه ایران باستان»، مجموعه آثار نمایشگاه بیش از چهار ماه پیش به موزه ملی ایران بازگشته است. وی در ادامه گفت: این نمایشگاه با هدف معرفی فرهنگ، هنر و تمدن غنی ایران و جذب بیشتر گردشگران به کشور برگزار شد. نمایشگاه مذکور تداوم سلسله همکاری های متقابل موزه ملی ایران با موزه های جهان است و موزه ملی ایران پیش از این نمایشگاه هایی با موضوع مشابه در کشورهای دیگر مثل اسپانیا، ایتالیا، فرانسه، هلند و دیگر کشورها برگزار شده است. نوکنده در خصوص آثار نمایشگاه گفت: آثار منتخب این نمایشگاه مشتمل بر ۲۱۱ قلم و همچنین ۵ نمونه بازآفرینی شده (مولاژ) بود که روایتگر تنوع و خلاقیت هنر ایرانی طی بیش از سه هزار سال است. از جمله این آثار می‌توان به آجرهای قلایچی بوکان، جام زرین مارلیک، تکوک زرین هخامنشی همدان، بشقاب‌های سیمین ساسانی و چینی‌های آبی و سفید اشاره کرد.
🔸رییس کل موزه ملی ایران در خصوص موزه هایی که آثار در آنها به نمایش در آمد گفت: نمایشگاه «شکوه ایران باستان» ابتدا در کاخ‌موزه پکن در شهر ممنوعه در ۲۱ دی‌ماه 1402 آغاز شد، سپس به موزه شانگهای رفت و آخرین مقصد آن موزه سین‌کیانگ در شهر ارومچی بود که در ۱۶ اسفند ۱۴۰۳ به کار خود پایان داد. این نمایشگاه بسیار موفق با ده‌هاهزار بازدید کننده بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌ها و شبکه های اجتماعی چین داشت.
🔸وی تاکید کرد که مجوز خروج موقت و امانی این تور نمایشگاهی در نوبت اول و نوبت دوم در هیأت محترم دولت سیزدهم و در نوبت سوم در هیات محترم دولت چهاردهم صادر شده است.
🔸نوکنده در پایان گفت: سابقه همکاری‌های مشترک موزه ملی ایران و موزه‌های چین به سال 1391 بازمی‌گردد، که طی آن موزه ملی ایران با ده اثر در نمایشگاه گروهی از پنج کشور در موزه شانگهای شرکت کرد. این موزه در سال 1398 نیز با ۱۵ اثر خود در نمایشگاه گروهی دیگری با عنوان «شکوه تمدن‌های آسیایی» در موزه ملی چین حضور یافت. علاوه بر این، موزه ملی ایران، در همان سال با ۱۴ اثر در نمایشگاه «دنیای لونگ‌چون: سلادون‌های لونگ‌چوآن و جهانی شدن» در کاخ موزه پکن (شهر ممنوعه) شرکت کرد.
💎
🆔 @maneshparsi
نمایشگاه «شکوه ایران باستان» پس از ۱۵ ماه نمایش در سه موزه مختلف کشور چین به کار خود پایان داد و بامداد روز جمعه اول فروردین امسال، به کشور بازگشته است.
🔸جبرییل نوکنده، رییس کل موزه ملی ایران، با اعلام این خبر تصریح کرد: بر خلاف اطلاعات نادرست برخی از رسانه‌ها درباره عدم بازگشت آثار نمایشگاه «شکوه ایران باستان»، مجموعه آثار نمایشگاه بیش از چهار ماه پیش به موزه ملی ایران بازگشته است. وی در ادامه گفت: این نمایشگاه با هدف معرفی فرهنگ، هنر و تمدن غنی ایران و جذب بیشتر گردشگران به کشور برگزار شد. نمایشگاه مذکور تداوم سلسله همکاری های متقابل موزه ملی ایران با موزه های جهان است و موزه ملی ایران پیش از این نمایشگاه هایی با موضوع مشابه در کشورهای دیگر مثل اسپانیا، ایتالیا، فرانسه، هلند و دیگر کشورها برگزار شده است. نوکنده در خصوص آثار نمایشگاه گفت: آثار منتخب این نمایشگاه مشتمل بر ۲۱۱ قلم و همچنین ۵ نمونه بازآفرینی شده (مولاژ) بود که روایتگر تنوع و خلاقیت هنر ایرانی طی بیش از سه هزار سال است. از جمله این آثار می‌توان به آجرهای قلایچی بوکان، جام زرین مارلیک، تکوک زرین هخامنشی همدان، بشقاب‌های سیمین ساسانی و چینی‌های آبی و سفید اشاره کرد.
🔸رییس کل موزه ملی ایران در خصوص موزه هایی که آثار در آنها به نمایش در آمد گفت: نمایشگاه «شکوه ایران باستان» ابتدا در کاخ‌موزه پکن در شهر ممنوعه در ۲۱ دی‌ماه 1402 آغاز شد، سپس به موزه شانگهای رفت و آخرین مقصد آن موزه سین‌کیانگ در شهر ارومچی بود که در ۱۶ اسفند ۱۴۰۳ به کار خود پایان داد. این نمایشگاه بسیار موفق با ده‌هاهزار بازدید کننده بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌ها و شبکه های اجتماعی چین داشت.
🔸وی تاکید کرد که مجوز خروج موقت و امانی این تور نمایشگاهی در نوبت اول و نوبت دوم در هیأت محترم دولت سیزدهم و در نوبت سوم در هیات محترم دولت چهاردهم صادر شده است.
🔸نوکنده در پایان گفت: سابقه همکاری‌های مشترک موزه ملی ایران و موزه‌های چین به سال 1391 بازمی‌گردد، که طی آن موزه ملی ایران با ده اثر در نمایشگاه گروهی از پنج کشور در موزه شانگهای شرکت کرد. این موزه در سال 1398 نیز با ۱۵ اثر خود در نمایشگاه گروهی دیگری با عنوان «شکوه تمدن‌های آسیایی» در موزه ملی چین حضور یافت. علاوه بر این، موزه ملی ایران، در همان سال با ۱۴ اثر در نمایشگاه «دنیای لونگ‌چون: سلادون‌های لونگ‌چوآن و جهانی شدن» در کاخ موزه پکن (شهر ممنوعه) شرکت کرد.
💎
🆔 @maneshparsi
👍2
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
✅جام زرّین حسنلو یکی از آثار باستانی برجسته ایران است که در جریان کاوش‌های رابرت اچ. دایسون در تپه حسنلو واقع در شهر نقده به سال ۱۳۳۶ کشف شد. قدمت این اثر به ۱۲۰۰ پیش از میلاد می‌رسد و گمان می‌رود که به دوره پیش از مادها یعنی منائیان متعلق باشد.
💎
🆔 @maneshparsi
💎
🆔 @maneshparsi
❤3👍1