چگونه می‌توان ایرانی بود؟ چگونه می‌توان ایرانی نبود؟
دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن
🔹به هر حال چه دور و چه نزدیک، برای سنجش عیار ایرانی بودن دو شاخص اصلی را می‌توان در نظر گرفت: یکی شناخت، و دیگری احساس همدردی با مردم. منظور از شناخت آگاهی نسبی نسبت به فرهنگ و تاریخ کشور است. علاقه، فرع بر اُنس و شناخت ایجاد می‌شود. ایران با آن تاریخ دراز و فرهنگ انبوهش، اگر او را نشناسیم، تعلّق خاطر ما به او در سطحْ جریان می‌یابد. فرهنگ، یاد و خاطره است، تارهای نامرئی‌ای است که ما را به سرزمین میبندد. فرهنگ را به معنای کلّی و وسیع می‌گیریم که عام و خاص را در بر می‌گیرد، هر یک به سبک خودش. اما منظور از همدردی با مردم آن است که قدری از خود به در آییم، پهناورتر بیندیشیم، سرنوشت خود را با سرنوشت دیگران پیوسته بدانیم.
🔹برای خوب زندگی کردن،آیا ایرانی بودن ضرورتی دارد؟
اگر یک ایرانی بخواهد زندگی معنی‌دار داشته باشد «بلی»،زیرا هیچ کس جز در درون فرهنگ خود و محیط آشنای خود نمی‌تواند شکفتگی وجود پیدا کند. ممکن است دانشمند،متخصّص موفّقی بشود ولی انسانِ بر محور نیست. هر انسان زمانی احساس گشایش می‌کند که قدری خودش باشد،یعنی بر وفق «ژنهای» فرهنگیش زندگی کند. کارکرد فرهنگی در شخص به دو نوع آگاه و ناآگاه صورت می‌گیرد، آگاهش آن است که ما آداب و عادات و گرایش‌هایی داشته‌ایم که خوش داریم با همانها به سر بریم،به زبان مادری حرف بزنیم،با خود رایگان باشیم.
🔹ناآگاه آن است که به مرور،طیّ قرنهای متمادی، خصلتهایی از نیاکان دوردست ما در ما ته‌نشین شده، آنچه را که می‌توانیم آن را «جِرم روزگاران» و «ره آورد تاریخ» بخوانیم. این فرهنگ مضمَر، ولو خیلی هم فرنگی‌مآب شده باشیم تأثیر گذار است،آهنگ زندگی ما را تنظیم می‌کند و در نهایت با فرهنگ بیگانه برخورد می‌یابد.
🔹اکنون می‌رسیم به موضوع اصلی که هستهٔ مرکزی این گفتار است و آن این واقعیّت است که علاقهٔ وطنی در دوران امروز یک ضرورت شده است،نه آنکه تجمّل یا تفنّن احساسی – اخلاقی باشد، زیرا یک کشور، بی‌احساس همبستگی و مسئولیّت فرد فرد مردمش، نمی‌تواند بر سر پا بماند. بدون کار و کوشش همهٔ افراد کارآمد، که مبتنی بر آگاهی، شناخت و وظیفه‌شناسی باشد، در این دنیای «وانفسا» چگونه بتوان ادامهٔ حیات ملّی داد؟
🔹افزایش جمعیّت و افزایش دامنهٔ خواستها، وظیفه‌مندی یک شهروند را خیلی سنگینتر از پیش کرده است. مسابقه‌ای بی‌امان برای ادامهٔ حیات چه در سطح جهانی و چه در سطح ملّی درگیر است، و هر عامل واپس برنده یا غفلت می‌تواند در همهٔ شئون اثر بگذارد و فاجعه بار شود، بدان گونه که دیگر فرصت هر گونه ترمیم یا جبرانی از دست برود.
🔹در میان این تقابل و تنازع، هر کشوری وظیفه‌دار است که به قدر فهم و توانایی خود، راهی به جلو بجوید. اکنون تکلیف ملّت کهنسالی چون ایران چیست؟ جز این راهی در برابرش نیست که همهٔ منابع خود را به کمک فراخواند. فراخوانیِ درک و فهم توانایی منظور است: درک برای آنکه راه درست شناخته گردد و توانایی برای آنکه امکانها به کار گرفته شود. وقتی می‌گوییم منابع، منظور تنها نفت یا مس یا گاز یا میوه یا خاویار نیست که صادر شوند و بر آمار ارز بیفزایند. اینها به جای خود، ولی روزی تمام می‌شوند. منظور منابع معنوی نیز هست: فرهنگ پربار گذشته که پالوده شده باشد، سجایای خوبی که در قوم ایرانی هست و بیکار مانده، نیروی جوان و شور و شوقی که می‌تواند از دلبستگی و دلگرمی به کشور زاینده گردد، همدلی همهٔ مردم... دست کم نگیریم این جوهرهٔ زندهٔ سیّال را که از خلال قرنها حرکت کرده و به سوی ما آمده، یعنی فرهنگ ایران.
🔹دیر یا زود، برای روبه‌رو شدن با این گرداب، که دنیای متلاطم کنونی باشد، هیچ راهی دیده نخواهد شد جز آنکه کشور در مرکز توجّه مردمش قرار گیرد، و آنان سرنوشت او را چنان وابسته به سرنوشت خود بیابند، که بدانند جز با تأمین نفع عموم، نفع فرد تأمین نخواهد شد.
🔹وطن خواهی در دنیای امروز، تا اندازه ای حفظ نفْس است. اگر به زندگی خود و آیندهٔ فرزندانمان علاقه‌مندیم، باید این مفهوم را جدّی بگیریم. این حالت شانه بالا اندازی، پوزخند یا نفی، باید تغییر کند. وطن هم خاک است و هم یک کلّ تاریخی، احترام به مرتبهٔ انسانی، قدر شناسی از کسانی که در این آب و خاک زندگی کردند، و حقّ انسانیّت خود را ادا نمودند.
🔹همچنین، منظور از وطن‌خواهی آن نیست که ملّتی خود را از دیگران جدا بینگارد، خود را ببیند و دیگران را نبیند. بلکه برعکس، احساس تعهّد و علاقه به کشور خود، تفاهم نسبت به ملّتهای دیگر را افزایش می‌دهد، و با توجّه به فرهنگ انسانی و بی‌مرزی که ایران داراست، ما راهنمای خوبی داریم که در صف گرایشهای سالم و گشایش بخش جهانی موضع بگیریم. برای شناخت بهتر کشور خود این دو چیز را فراموش نکنیم: آزادی معقول و منطق.
دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن
🔹به هر حال چه دور و چه نزدیک، برای سنجش عیار ایرانی بودن دو شاخص اصلی را می‌توان در نظر گرفت: یکی شناخت، و دیگری احساس همدردی با مردم. منظور از شناخت آگاهی نسبی نسبت به فرهنگ و تاریخ کشور است. علاقه، فرع بر اُنس و شناخت ایجاد می‌شود. ایران با آن تاریخ دراز و فرهنگ انبوهش، اگر او را نشناسیم، تعلّق خاطر ما به او در سطحْ جریان می‌یابد. فرهنگ، یاد و خاطره است، تارهای نامرئی‌ای است که ما را به سرزمین میبندد. فرهنگ را به معنای کلّی و وسیع می‌گیریم که عام و خاص را در بر می‌گیرد، هر یک به سبک خودش. اما منظور از همدردی با مردم آن است که قدری از خود به در آییم، پهناورتر بیندیشیم، سرنوشت خود را با سرنوشت دیگران پیوسته بدانیم.
🔹برای خوب زندگی کردن،آیا ایرانی بودن ضرورتی دارد؟
اگر یک ایرانی بخواهد زندگی معنی‌دار داشته باشد «بلی»،زیرا هیچ کس جز در درون فرهنگ خود و محیط آشنای خود نمی‌تواند شکفتگی وجود پیدا کند. ممکن است دانشمند،متخصّص موفّقی بشود ولی انسانِ بر محور نیست. هر انسان زمانی احساس گشایش می‌کند که قدری خودش باشد،یعنی بر وفق «ژنهای» فرهنگیش زندگی کند. کارکرد فرهنگی در شخص به دو نوع آگاه و ناآگاه صورت می‌گیرد، آگاهش آن است که ما آداب و عادات و گرایش‌هایی داشته‌ایم که خوش داریم با همانها به سر بریم،به زبان مادری حرف بزنیم،با خود رایگان باشیم.
🔹ناآگاه آن است که به مرور،طیّ قرنهای متمادی، خصلتهایی از نیاکان دوردست ما در ما ته‌نشین شده، آنچه را که می‌توانیم آن را «جِرم روزگاران» و «ره آورد تاریخ» بخوانیم. این فرهنگ مضمَر، ولو خیلی هم فرنگی‌مآب شده باشیم تأثیر گذار است،آهنگ زندگی ما را تنظیم می‌کند و در نهایت با فرهنگ بیگانه برخورد می‌یابد.
🔹اکنون می‌رسیم به موضوع اصلی که هستهٔ مرکزی این گفتار است و آن این واقعیّت است که علاقهٔ وطنی در دوران امروز یک ضرورت شده است،نه آنکه تجمّل یا تفنّن احساسی – اخلاقی باشد، زیرا یک کشور، بی‌احساس همبستگی و مسئولیّت فرد فرد مردمش، نمی‌تواند بر سر پا بماند. بدون کار و کوشش همهٔ افراد کارآمد، که مبتنی بر آگاهی، شناخت و وظیفه‌شناسی باشد، در این دنیای «وانفسا» چگونه بتوان ادامهٔ حیات ملّی داد؟
🔹افزایش جمعیّت و افزایش دامنهٔ خواستها، وظیفه‌مندی یک شهروند را خیلی سنگینتر از پیش کرده است. مسابقه‌ای بی‌امان برای ادامهٔ حیات چه در سطح جهانی و چه در سطح ملّی درگیر است، و هر عامل واپس برنده یا غفلت می‌تواند در همهٔ شئون اثر بگذارد و فاجعه بار شود، بدان گونه که دیگر فرصت هر گونه ترمیم یا جبرانی از دست برود.
🔹در میان این تقابل و تنازع، هر کشوری وظیفه‌دار است که به قدر فهم و توانایی خود، راهی به جلو بجوید. اکنون تکلیف ملّت کهنسالی چون ایران چیست؟ جز این راهی در برابرش نیست که همهٔ منابع خود را به کمک فراخواند. فراخوانیِ درک و فهم توانایی منظور است: درک برای آنکه راه درست شناخته گردد و توانایی برای آنکه امکانها به کار گرفته شود. وقتی می‌گوییم منابع، منظور تنها نفت یا مس یا گاز یا میوه یا خاویار نیست که صادر شوند و بر آمار ارز بیفزایند. اینها به جای خود، ولی روزی تمام می‌شوند. منظور منابع معنوی نیز هست: فرهنگ پربار گذشته که پالوده شده باشد، سجایای خوبی که در قوم ایرانی هست و بیکار مانده، نیروی جوان و شور و شوقی که می‌تواند از دلبستگی و دلگرمی به کشور زاینده گردد، همدلی همهٔ مردم... دست کم نگیریم این جوهرهٔ زندهٔ سیّال را که از خلال قرنها حرکت کرده و به سوی ما آمده، یعنی فرهنگ ایران.
🔹دیر یا زود، برای روبه‌رو شدن با این گرداب، که دنیای متلاطم کنونی باشد، هیچ راهی دیده نخواهد شد جز آنکه کشور در مرکز توجّه مردمش قرار گیرد، و آنان سرنوشت او را چنان وابسته به سرنوشت خود بیابند، که بدانند جز با تأمین نفع عموم، نفع فرد تأمین نخواهد شد.
🔹وطن خواهی در دنیای امروز، تا اندازه ای حفظ نفْس است. اگر به زندگی خود و آیندهٔ فرزندانمان علاقه‌مندیم، باید این مفهوم را جدّی بگیریم. این حالت شانه بالا اندازی، پوزخند یا نفی، باید تغییر کند. وطن هم خاک است و هم یک کلّ تاریخی، احترام به مرتبهٔ انسانی، قدر شناسی از کسانی که در این آب و خاک زندگی کردند، و حقّ انسانیّت خود را ادا نمودند.
🔹همچنین، منظور از وطن‌خواهی آن نیست که ملّتی خود را از دیگران جدا بینگارد، خود را ببیند و دیگران را نبیند. بلکه برعکس، احساس تعهّد و علاقه به کشور خود، تفاهم نسبت به ملّتهای دیگر را افزایش می‌دهد، و با توجّه به فرهنگ انسانی و بی‌مرزی که ایران داراست، ما راهنمای خوبی داریم که در صف گرایشهای سالم و گشایش بخش جهانی موضع بگیریم. برای شناخت بهتر کشور خود این دو چیز را فراموش نکنیم: آزادی معقول و منطق.
☘☘ برگی از تقویم تاریخ ☘☘
۱۴ اسفند سالروز درگذشت عباس ریاضی‌کرمانی
(زاده مهر ۱۲۸۶ کرمان – درگذشته ۱۴ اسفند ۱۳۶۷ تهران) ریاضیدان و ستاره‌شناس
او در سال ۱۳۱۱ با پنجمین گروه دانشجویان اعزامی، به‌فرانسه رفت و با گرفتن لیسانس و دکترای دولتی ریاضی و دیپلم عالی نجوم از دانشگاه سوربن، درسال ۱۳۱۷ به‌میهن بازگشت. وی با آغاز تدریس در دانشکده علوم دانشگاه تهران، دانشکده افسری و هنرستان فنی راه‌آهن و آموزشگاه علمی پست و تلگراف، زندگی پربار و سرشار از آموزش و پژوهش خود را در زمینه‌های ریاضیات عالی و هیئت و نجوم آغاز کرد.
در سالهای بعد نیز با گسترش دانشگاه‌های کشور، در دانشگاه‌های تبریز، جندی‌شاپور، ساری و همچنین دانشکده الهیات و ادبیات تهران به‌تدریس رشته‌های نجوم و ریاضیات پرداخت و نیز به‌عضویت فرهنگستان ایران و شورای عالی فرهنگ کشور انتخاب شد.
از کارهای ارزشمند پژوهشی وی، استخراج تقویم رسمی کشور بر اساس محاسبات دقیق علمی جدید بود که از سال ۱۳۱۹ آغاز شد و تا سال ۱۳۷۰ یعنی به مدت نیم قرن ادامه داشت. به‌علاوه تقویم هجری قمری را برای کشورهای اسلامی نیز همه‌ساله به افق آن مناطق استخراج می‌کرد که همه ساله از طریق وزارت امورخارجه برای آنان فرستاده میشد.
تالیفات و مقالات وی متعدد است که کتابهای هیئت، مثلثات کروی، مقدمه بر نجوم عالی، تقویم عالی، تقویم تطبیقی یکصد و سی ساله ایران و جدولهای طلوع و غروب اذان شرعی شهرهای بزرگ کشور و پایتخت‌های مهم جهان از آن جمله‌اند.
او کتاب قبله شهرستانها و جدولهای ساعات شرعی برای کلیه عرض‌های جغرافیایی از ۶ درجه تا ۶۰ درجه را نیز به‌پایان رسانده بود. انجمن ریاضی ایران به مقالات برتر ارائه شده در کنفرانس‌های سالانه ریاضی کشور جایزه‌ای با عنوان جایزه ریاضی کرمانی اهدا می‌کند.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#عباس_ریاضی_کرمانی، د
۱۴ اسفند سالروز درگذشت عباس ریاضی‌کرمانی
(زاده مهر ۱۲۸۶ کرمان – درگذشته ۱۴ اسفند ۱۳۶۷ تهران) ریاضیدان و ستاره‌شناس
او در سال ۱۳۱۱ با پنجمین گروه دانشجویان اعزامی، به‌فرانسه رفت و با گرفتن لیسانس و دکترای دولتی ریاضی و دیپلم عالی نجوم از دانشگاه سوربن، درسال ۱۳۱۷ به‌میهن بازگشت. وی با آغاز تدریس در دانشکده علوم دانشگاه تهران، دانشکده افسری و هنرستان فنی راه‌آهن و آموزشگاه علمی پست و تلگراف، زندگی پربار و سرشار از آموزش و پژوهش خود را در زمینه‌های ریاضیات عالی و هیئت و نجوم آغاز کرد.
در سالهای بعد نیز با گسترش دانشگاه‌های کشور، در دانشگاه‌های تبریز، جندی‌شاپور، ساری و همچنین دانشکده الهیات و ادبیات تهران به‌تدریس رشته‌های نجوم و ریاضیات پرداخت و نیز به‌عضویت فرهنگستان ایران و شورای عالی فرهنگ کشور انتخاب شد.
از کارهای ارزشمند پژوهشی وی، استخراج تقویم رسمی کشور بر اساس محاسبات دقیق علمی جدید بود که از سال ۱۳۱۹ آغاز شد و تا سال ۱۳۷۰ یعنی به مدت نیم قرن ادامه داشت. به‌علاوه تقویم هجری قمری را برای کشورهای اسلامی نیز همه‌ساله به افق آن مناطق استخراج می‌کرد که همه ساله از طریق وزارت امورخارجه برای آنان فرستاده میشد.
تالیفات و مقالات وی متعدد است که کتابهای هیئت، مثلثات کروی، مقدمه بر نجوم عالی، تقویم عالی، تقویم تطبیقی یکصد و سی ساله ایران و جدولهای طلوع و غروب اذان شرعی شهرهای بزرگ کشور و پایتخت‌های مهم جهان از آن جمله‌اند.
او کتاب قبله شهرستانها و جدولهای ساعات شرعی برای کلیه عرض‌های جغرافیایی از ۶ درجه تا ۶۰ درجه را نیز به‌پایان رسانده بود. انجمن ریاضی ایران به مقالات برتر ارائه شده در کنفرانس‌های سالانه ریاضی کشور جایزه‌ای با عنوان جایزه ریاضی کرمانی اهدا می‌کند.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#عباس_ریاضی_کرمانی، د
بانوی نجوم ایران
دکتر آلینوش طریان، نخستین بانوی ایرانی که به مقام استادی در رشته فیزیک نایل شده بود، در آخرین روزهای ۹۰ سالگی‌اش از میان ما رخت بربست.
طریان که متولد سال ۱۲۹۹ تهران بود، بعد از دریافت درجه کارشناسی فیزیک از دانشکده علوم دانشگاه تهران، در آزمایشگاه دانشکده علوم مشغول به خدمت شد. سپس با هزینه شخصی به فرانسه رفت و در دانشگاه سوربن، مدرک دکترای خود را در رشته فیزیک دریافت کرد و با وجود پیشنهاد استادی در دانشگاه سوربن به ایران بازگشت و در دانشگاه تهران به سمت استادی منصوب شد. طریان درباره بازگشتش به ایران بعد از تحصیل در فرانسه بارها گفته بود: «خیلی‌ها به من گفتند که آنجا بمانم؛ اما من به ایران برگشتم تا به فرزندان این کشور کمک کنم.»
البته این علاقه آنقدر قوی و پایدار بود که پس از جدایی از دانشگاه و دانشجویانش هنوز هم مادرانه خاطرات روزهای حضور در کلاس درس را مرور می‌کرد و با وجودی که در سال ۱۳۵۸ بازنشسته شده بود، اما علاقه‌اش به علم و دانش سبب شد تا وصیتنامه‌ای تنظیم کند و منزل مسکونی خود را پس از مرگ به ارامنه جلفا و دانشجویانی که محل اسکان مناسبی ندارند، ببخشد.
آلینوش طریان از بزرگانی بود که علم کشور بخصوص حوزه فیزیک و نجوم هیچ‌گاه فراموشش نخواهد کرد. او که برای نخستین‌بار درس‌های فیزیک خورشیدی و اخترفیزیک را ارائه داد، پایه‌گذاری نخستین رصدخانه فیزیک خورشیدی و پایه‌گذاری نخستین تلسکوپ خورشیدی را در کارنامه پربارش برای همیشه ثبت کرد
http://www.iranboom.ir/nam-avaran/49-bozorgan/1949-khoda-hafezi-banoye-nojom2.html
💎
🆔 @maneshparsi
دکتر آلینوش طریان، نخستین بانوی ایرانی که به مقام استادی در رشته فیزیک نایل شده بود، در آخرین روزهای ۹۰ سالگی‌اش از میان ما رخت بربست.
طریان که متولد سال ۱۲۹۹ تهران بود، بعد از دریافت درجه کارشناسی فیزیک از دانشکده علوم دانشگاه تهران، در آزمایشگاه دانشکده علوم مشغول به خدمت شد. سپس با هزینه شخصی به فرانسه رفت و در دانشگاه سوربن، مدرک دکترای خود را در رشته فیزیک دریافت کرد و با وجود پیشنهاد استادی در دانشگاه سوربن به ایران بازگشت و در دانشگاه تهران به سمت استادی منصوب شد. طریان درباره بازگشتش به ایران بعد از تحصیل در فرانسه بارها گفته بود: «خیلی‌ها به من گفتند که آنجا بمانم؛ اما من به ایران برگشتم تا به فرزندان این کشور کمک کنم.»
البته این علاقه آنقدر قوی و پایدار بود که پس از جدایی از دانشگاه و دانشجویانش هنوز هم مادرانه خاطرات روزهای حضور در کلاس درس را مرور می‌کرد و با وجودی که در سال ۱۳۵۸ بازنشسته شده بود، اما علاقه‌اش به علم و دانش سبب شد تا وصیتنامه‌ای تنظیم کند و منزل مسکونی خود را پس از مرگ به ارامنه جلفا و دانشجویانی که محل اسکان مناسبی ندارند، ببخشد.
آلینوش طریان از بزرگانی بود که علم کشور بخصوص حوزه فیزیک و نجوم هیچ‌گاه فراموشش نخواهد کرد. او که برای نخستین‌بار درس‌های فیزیک خورشیدی و اخترفیزیک را ارائه داد، پایه‌گذاری نخستین رصدخانه فیزیک خورشیدی و پایه‌گذاری نخستین تلسکوپ خورشیدی را در کارنامه پربارش برای همیشه ثبت کرد
http://www.iranboom.ir/nam-avaran/49-bozorgan/1949-khoda-hafezi-banoye-nojom2.html
💎
🆔 @maneshparsi
www.iranboom.ir
خداحافظی با بانوی نجوم ایران
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
.
#جمشید خورشید ایران بود🌞
خداوندگار ایران رو سپاس که ایراندوستی در من نهادینه شد و یاد گرفتم همیشه از بزرگان سرزمینم به نیکی و بزرگی یاد کنم.
انوشه باد ایرانشهر
#پارسه ، ارگ پادشاهان بزرگ هخامنشی
انتهای فیلم میتونید درون آرامگاه اردشیر دوم هخامنشی رو مشاهده کنید
📽✍️ bardi_atashi
💎
🆔 @maneshparsi
#جمشید خورشید ایران بود🌞
خداوندگار ایران رو سپاس که ایراندوستی در من نهادینه شد و یاد گرفتم همیشه از بزرگان سرزمینم به نیکی و بزرگی یاد کنم.
انوشه باد ایرانشهر
#پارسه ، ارگ پادشاهان بزرگ هخامنشی
انتهای فیلم میتونید درون آرامگاه اردشیر دوم هخامنشی رو مشاهده کنید
📽✍️ bardi_atashi
💎
🆔 @maneshparsi
💎
🆔 @maneshparsi
🔻🔻
🆔 @maneshparsi
🔻🔻
فرهنگ و منش پارسی
💎 🆔 @maneshparsi 🔻🔻
🔺در شاهنامه فردوسی، ماجرای ملاقات سیندخت با سام به تفصیل روایت شده ، زمانیکه تنش بین دو سرزمین کابل و ایران به اوج خود میرسد و هر زمان امکان جنگ بین دو دو سرزمین پیش بینی میشد ، سیندخت همسرِ مهراب (شاه کابل ) به او پیشنهاد می‌دهد که این چاره جویی را به من بسپار و اجازه بده تا به دربار ایران بروم و با آنها گفتگو گنم من با سلاح خرد و تدبیر نلاش میگنم که از هر جنگی ، جلوگیری کنم !
🔹سپس سیندخت با هدایای فراوان بصورت فردی ناشناس به سوی دربار سام ، پهلوان ایران زمین می‌رود و پس از گرفتن پیمان و زینهار خود را به او می شناساند و به گفتگو می‌پردازد، او با هدایای فراوان نزد سام می‌رود و با سخنان سنجیده و خردمندانه او را به صلح قانع می‌کند.سام پس از شنیدن سخنان خردمندانه سیندخت، تحت تأثیر قرار می‌گیرد و از جنگ چشم‌پوشی می‌کند. گفت‌وگوی آنها با احترام و ادب فراوان انجام می‌شود و در انتها سام دست رودابه را در دست می‌گیرد و پیمان میبندد، در اینجا نخستین بار است که برای پیمان بستن در شاهنامه به رسم دست دادن ، اشاره می‌شود، با توجه به این روایت شاهنامه ، می‌توان #سیندخت را نخستین سفیر صلح در ایران دانست که با گفتگویی خردمندانه از جنگی خانمانسوز بین دو کشور جلوگیری می‌کند.
#نادره_پهلوان
#زنان_شاهنامه
💎
🆔 @maneshparsi
🔹سپس سیندخت با هدایای فراوان بصورت فردی ناشناس به سوی دربار سام ، پهلوان ایران زمین می‌رود و پس از گرفتن پیمان و زینهار خود را به او می شناساند و به گفتگو می‌پردازد، او با هدایای فراوان نزد سام می‌رود و با سخنان سنجیده و خردمندانه او را به صلح قانع می‌کند.سام پس از شنیدن سخنان خردمندانه سیندخت، تحت تأثیر قرار می‌گیرد و از جنگ چشم‌پوشی می‌کند. گفت‌وگوی آنها با احترام و ادب فراوان انجام می‌شود و در انتها سام دست رودابه را در دست می‌گیرد و پیمان میبندد، در اینجا نخستین بار است که برای پیمان بستن در شاهنامه به رسم دست دادن ، اشاره می‌شود، با توجه به این روایت شاهنامه ، می‌توان #سیندخت را نخستین سفیر صلح در ایران دانست که با گفتگویی خردمندانه از جنگی خانمانسوز بین دو کشور جلوگیری می‌کند.
#نادره_پهلوان
#زنان_شاهنامه
💎
🆔 @maneshparsi
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۱۵ اسفند زادروز احسان شواربی
(زاده ۱۵ اسفند ۱۳۷۱ تهران) باستانشناس و سکه‌شناس
او در دانشگاه‌های تهران، بامبرگ و وین در رشته‌های باستانشناسی، شرق‌شناسی، سکه‌شناسی و تاریخ پول تحصیل کرد و اکنون کارشناس سکه‌های شرقی در موزه تاریخ هنر وین است.
وی در چند کاوش باستانشناسی در ایران، تاجیکستان و پاکستان مشارکت داشته است. زمینه اصلی تحقیقات او سکه‌شناسی، نگاره‌شناسی و کتیبه‌شناسی ایران باستان و آسیای مرکزی است. از او در این زمینه‌ها بیش از چهل مقاله به زبان‌های فارسی، انگلیسی، آلمانی، فرانسوی و روسی در نشریات علمی داخلی و خارجی منتشر شده است.
نسخ خطی و متون کهن فارسی از دیگر علایق پژوهشی اوست. در این زمینه می‌توان به گردآوری و تصحیح «دیوان منجیک ترمذی» (انتشارات میراث مکتوب ۱۳۹۱) اشاره کرد.
کمیسیون سکه‌شناسی آلمان در سال ۲۰۲۲ جایزه والتر هِفِرنیک (Walter-Hävernick-Preis) را به شواربی اعطا کرد.
گزیده آثار:
به زبان فارسی:
دیوان منجیک ترمذی (تصحیح) ۱۳۹۱
«منجیک ترمذی و شاهنامه» ۱۳۹۳
«سه گفتار مقدماتی درباره سکه‌شناسی ساسانی» ۱۳۹۵
«سهراب، سرخاب، سوخرا، سهروی: سرگذشت یک نام ایرانی» (به همراه ابوالفضل خطیبی) ۱۳۹۷
«ذیل دیوان منجیک ترمذی» ۱۳۹۸
«کشمکش‌های هخامنشیان و سکایان از دریای سیاه تا دریای آرال» ۱۳۹۹
«دست‌نویس فرهنگ فارسی سرمه سليمانی در کتابخانه دانشگاه سنت‌پترزبورگ» ۱۳۹۹
به زبان‌های دیگر:
“A Reinterpretation of the Sasanian Relief at Salmas” 2014
“Some Remarks on a Newly Discovered Coin Type of Shapur I” 2014
“How to Obtain a Convincing Chronology for the Rock Reliefs of Ardashir I” 2014
“Roman ‘Soldatenkaiser’ on the Triumphal Rock Reliefs of Shapur I” 2015
“Les mots moyen-perses xwarrah et farr: un nouvel argument onomastique” (avec S.A.R. Qaemmaqami) 2016
“Sakastan in der frühen Sasanidenzeit: Münzprägung und Geschichte” 2017
“The so-called ‘Thronfolgerprägungen’ of Ardashir I reconsidered” 2017
“The Temples of Anāhīd at Estakhr (Southern Iran)” 2018
“Āmul/Āmū(ye): die nordöstlichste Münzstätte des Sasanidenreiches” 2019
“An Inscription of Darius I from Phanagoria” 2019
“Sasanians, Arsacids, Aramaeans: Ibn al-Kalbi’s Account of Ardashir’s Western Campaign” 2019
“Eine „Jahrhundertsammlung“. Neue Materialien zur altiranischen Numismatik im Wiener Münzkabinett” 2022
“Gesticulationes Sogdianorum. A Preliminary Study of Hand Gestures in Sogdian Iconography” 2022
“From Bishapur to Vienna: A Note on a Hoard of Late Sasanian Drachms” 2022
“The Mosque of the Forgotten City: The Bilingual Inscription of Zalamkot Revisited” (with I. Strauch) 2022.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#احسان_شواربی، ز
۱۵ اسفند زادروز احسان شواربی
(زاده ۱۵ اسفند ۱۳۷۱ تهران) باستانشناس و سکه‌شناس
او در دانشگاه‌های تهران، بامبرگ و وین در رشته‌های باستانشناسی، شرق‌شناسی، سکه‌شناسی و تاریخ پول تحصیل کرد و اکنون کارشناس سکه‌های شرقی در موزه تاریخ هنر وین است.
وی در چند کاوش باستانشناسی در ایران، تاجیکستان و پاکستان مشارکت داشته است. زمینه اصلی تحقیقات او سکه‌شناسی، نگاره‌شناسی و کتیبه‌شناسی ایران باستان و آسیای مرکزی است. از او در این زمینه‌ها بیش از چهل مقاله به زبان‌های فارسی، انگلیسی، آلمانی، فرانسوی و روسی در نشریات علمی داخلی و خارجی منتشر شده است.
نسخ خطی و متون کهن فارسی از دیگر علایق پژوهشی اوست. در این زمینه می‌توان به گردآوری و تصحیح «دیوان منجیک ترمذی» (انتشارات میراث مکتوب ۱۳۹۱) اشاره کرد.
کمیسیون سکه‌شناسی آلمان در سال ۲۰۲۲ جایزه والتر هِفِرنیک (Walter-Hävernick-Preis) را به شواربی اعطا کرد.
گزیده آثار:
به زبان فارسی:
دیوان منجیک ترمذی (تصحیح) ۱۳۹۱
«منجیک ترمذی و شاهنامه» ۱۳۹۳
«سه گفتار مقدماتی درباره سکه‌شناسی ساسانی» ۱۳۹۵
«سهراب، سرخاب، سوخرا، سهروی: سرگذشت یک نام ایرانی» (به همراه ابوالفضل خطیبی) ۱۳۹۷
«ذیل دیوان منجیک ترمذی» ۱۳۹۸
«کشمکش‌های هخامنشیان و سکایان از دریای سیاه تا دریای آرال» ۱۳۹۹
«دست‌نویس فرهنگ فارسی سرمه سليمانی در کتابخانه دانشگاه سنت‌پترزبورگ» ۱۳۹۹
به زبان‌های دیگر:
“A Reinterpretation of the Sasanian Relief at Salmas” 2014
“Some Remarks on a Newly Discovered Coin Type of Shapur I” 2014
“How to Obtain a Convincing Chronology for the Rock Reliefs of Ardashir I” 2014
“Roman ‘Soldatenkaiser’ on the Triumphal Rock Reliefs of Shapur I” 2015
“Les mots moyen-perses xwarrah et farr: un nouvel argument onomastique” (avec S.A.R. Qaemmaqami) 2016
“Sakastan in der frühen Sasanidenzeit: Münzprägung und Geschichte” 2017
“The so-called ‘Thronfolgerprägungen’ of Ardashir I reconsidered” 2017
“The Temples of Anāhīd at Estakhr (Southern Iran)” 2018
“Āmul/Āmū(ye): die nordöstlichste Münzstätte des Sasanidenreiches” 2019
“An Inscription of Darius I from Phanagoria” 2019
“Sasanians, Arsacids, Aramaeans: Ibn al-Kalbi’s Account of Ardashir’s Western Campaign” 2019
“Eine „Jahrhundertsammlung“. Neue Materialien zur altiranischen Numismatik im Wiener Münzkabinett” 2022
“Gesticulationes Sogdianorum. A Preliminary Study of Hand Gestures in Sogdian Iconography” 2022
“From Bishapur to Vienna: A Note on a Hoard of Late Sasanian Drachms” 2022
“The Mosque of the Forgotten City: The Bilingual Inscription of Zalamkot Revisited” (with I. Strauch) 2022.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#احسان_شواربی، ز
Forwarded from بدانیم🌏
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
🎥پاسارگاد برفی را تماشا کنید
صفحه رسمی پایگاه میراث جهانی پاسارگاد صبح امروز ویدیو زنده‌ای از وضعیت مقبره کوروش در روزهای برفی استان فارس منتشر کرد.
•🍃☘ @didYouKonw
صفحه رسمی پایگاه میراث جهانی پاسارگاد صبح امروز ویدیو زنده‌ای از وضعیت مقبره کوروش در روزهای برفی استان فارس منتشر کرد.
•🍃☘ @didYouKonw
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
پانزدهم اسفندماه، روز درختکاری گرامی باد.
🌲تو قامت بلند تمنایی ای درخت
همواره خفته است در آغوشت آسمان
بالایی ای درخت
دستت پر از ستاره و جانت پر از بهار
زیبایی ای درخت
وقتی که بادها
در برگهای در هم تو لانه می کنند
وقتی که بادها
گیسوی سبز فام تو را شانه می کنند
غوغایی ای درخت
وقتی که چنگ وحشی باران گشوده است
در بزم سرد او
خنیاگر غمین خوش آوایی ای درخت
در زیر پای تو
اینجا شب است و شب زدگانی که چشمشان
صبحی ندیده است
تو روز را کجا ؟
خورشید را کجا ؟
در دشت دیده غرق تماشایی ای درخت ؟
چون با هزار رشته تو با جان خاکیان
پیوند می کنی
پروا مکن ز رعد
پروا مکن ز برق که بر جایی ای درخت
سر بر کش ای رمیده که همچون امید ما
با مایی ای یگانه و تنهایی ای درخت
#سیاوش_کسرایی
💎
🆔 @maneshparsi
🌲تو قامت بلند تمنایی ای درخت
همواره خفته است در آغوشت آسمان
بالایی ای درخت
دستت پر از ستاره و جانت پر از بهار
زیبایی ای درخت
وقتی که بادها
در برگهای در هم تو لانه می کنند
وقتی که بادها
گیسوی سبز فام تو را شانه می کنند
غوغایی ای درخت
وقتی که چنگ وحشی باران گشوده است
در بزم سرد او
خنیاگر غمین خوش آوایی ای درخت
در زیر پای تو
اینجا شب است و شب زدگانی که چشمشان
صبحی ندیده است
تو روز را کجا ؟
خورشید را کجا ؟
در دشت دیده غرق تماشایی ای درخت ؟
چون با هزار رشته تو با جان خاکیان
پیوند می کنی
پروا مکن ز رعد
پروا مکن ز برق که بر جایی ای درخت
سر بر کش ای رمیده که همچون امید ما
با مایی ای یگانه و تنهایی ای درخت
#سیاوش_کسرایی
💎
🆔 @maneshparsi
🌲به بهانه روز درختکاری؛
🔺درختان کهنسال میراثی ماندگار و سپری در برابر فرسایش ژنتیکی
‼️تاکنون ۸۵۰ درخت کهنسال در ایران ثبت ملی شده‌اند
🖋دکتر #علی_قمی_اویلی؛ رئیس اداره ثبت و حفاظت میراث طبیعی
🔸درختان کهنسال، گنجینه‌های زنده طبیعت و یادگاران تاریخی سرزمین ما هستند که علاوه بر نقش بی‌بدیل در حفظ تعادل زیست‌محیطی، از ارزش‌های فرهنگی، تاریخی و معنوی نیز برخوردارند.
🔸این درختان که قرنها در برابر تغییرات اقلیمی و تحولات محیطی ایستادگی کرده‌اند، نماد پایداری و استمرار حیات در اکوسیستم‌های طبیعی به‌شمار می‌روند. حفاظت و ثبت ملی این درختان گامی مؤثر در راستای صیانت از میراث طبیعی و فرهنگی کشور است.
‼️طی سالهای اخیر روند ثبت ملی درختان کهنسال در کشور مورد توجه ویژه قرار گرفته است و تاکنون بیش از ۸۵۰ درخت کهنسال در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده‌اند.
‼️بیشترین گونه ثبت ملی درختان شامل گونه چنار است. و کهنسال‌ترین درختان ثبت ملی و طبیعی کشور؛ سرو ابرکوه در استان یزد( با طول عمر بیش از ۴۰۰۰ سال ) و اُرس شهرستانک در استان البرز ( با طول عمر ۲۷۰۰ تا۲۸۰۰ سال) است.
🔸 این اقدام نه‌تنها موجب افزایش آگاهی عمومی درباره ارزش این درختان می‌شود، بلکه حفاظت قانونی از آنها را نیز تقویت می‌کند.
🔸این درختان که برخی از آنها قدمتی چندصد تا چند هزارساله دارند، علاوه بر نقش حیاتی در حفظ تعادل اکوسیستم‌ها، ارزش‌های علمی، فرهنگی و تاریخی بی‌نظیری دارند. نابودی آنها می‌تواند منجر به از دست رفتن ژنهای مقاوم به بیماری‌ها و تغییرات محیطی شود که در آینده برای مقابله با بحران‌های زیست‌محیطی ضروری خواهند بود.
🔸این درختان که طی قرنها با شرایط اقلیمی و محیطی مختلف سازگار شده‌اند، مخزنی ارزشمند از ژنهای مقاوم به بیماری‌ها، خشکسالی و سایر تنش‌های محیطی به شمار می‌روند. نابودی درختان کهنسال منجر به از دست رفتن اطلاعات ژنتیکی منحصربه‌فردی می‌شود که می‌تواند در برنامه‌های اصلاح نژاد، احیای جنگل‌ها و افزایش تاب‌آوری گونه‌های گیاهی در برابر تغییرات اقلیمی مفید باشد.
🔸علاوه بر این، این درختان با تولید بذرهای سازگار، به حفظ توازن اکوسیستم‌های طبیعی و جلوگیری از کاهش تنوع زیستی کمک می‌کنند.
🔸حفاظت از درختان کهنسال نیازمند مشارکت عمومی، آگاهی‌بخشی و همکاری نهادهای مختلف دولتی و مردمی است. هفته درختکاری فرصتی مناسب برای جلب توجه جامعه به این موضوع و تشویق مردم به حفظ و نگهداری از این سرمایه‌های ارزشمند است.
🔸 هفته درختکاری فرصت مناسبی برای ترویج فرهنگ حفاظت از محیط‌زیست و افزایش سرانه فضای سبز است. یکی از روش‌های ارزشمند برای توسعه پایدار جنگل‌ها و فضاهای سبز شهری، استفاده از نهال‌های تولیدشده از درختان کهنسال است.
🔸این روش، علاوه بر حفظ ویژگی‌های ژنتیکی درختان مقاوم و بومی، به احیای گونه‌های ارزشمند و افزایش تنوع زیستی کمک می‌کند.
💎
🆔 @maneshparsi
🔺درختان کهنسال میراثی ماندگار و سپری در برابر فرسایش ژنتیکی
‼️تاکنون ۸۵۰ درخت کهنسال در ایران ثبت ملی شده‌اند
🖋دکتر #علی_قمی_اویلی؛ رئیس اداره ثبت و حفاظت میراث طبیعی
🔸درختان کهنسال، گنجینه‌های زنده طبیعت و یادگاران تاریخی سرزمین ما هستند که علاوه بر نقش بی‌بدیل در حفظ تعادل زیست‌محیطی، از ارزش‌های فرهنگی، تاریخی و معنوی نیز برخوردارند.
🔸این درختان که قرنها در برابر تغییرات اقلیمی و تحولات محیطی ایستادگی کرده‌اند، نماد پایداری و استمرار حیات در اکوسیستم‌های طبیعی به‌شمار می‌روند. حفاظت و ثبت ملی این درختان گامی مؤثر در راستای صیانت از میراث طبیعی و فرهنگی کشور است.
‼️طی سالهای اخیر روند ثبت ملی درختان کهنسال در کشور مورد توجه ویژه قرار گرفته است و تاکنون بیش از ۸۵۰ درخت کهنسال در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده‌اند.
‼️بیشترین گونه ثبت ملی درختان شامل گونه چنار است. و کهنسال‌ترین درختان ثبت ملی و طبیعی کشور؛ سرو ابرکوه در استان یزد( با طول عمر بیش از ۴۰۰۰ سال ) و اُرس شهرستانک در استان البرز ( با طول عمر ۲۷۰۰ تا۲۸۰۰ سال) است.
🔸 این اقدام نه‌تنها موجب افزایش آگاهی عمومی درباره ارزش این درختان می‌شود، بلکه حفاظت قانونی از آنها را نیز تقویت می‌کند.
🔸این درختان که برخی از آنها قدمتی چندصد تا چند هزارساله دارند، علاوه بر نقش حیاتی در حفظ تعادل اکوسیستم‌ها، ارزش‌های علمی، فرهنگی و تاریخی بی‌نظیری دارند. نابودی آنها می‌تواند منجر به از دست رفتن ژنهای مقاوم به بیماری‌ها و تغییرات محیطی شود که در آینده برای مقابله با بحران‌های زیست‌محیطی ضروری خواهند بود.
🔸این درختان که طی قرنها با شرایط اقلیمی و محیطی مختلف سازگار شده‌اند، مخزنی ارزشمند از ژنهای مقاوم به بیماری‌ها، خشکسالی و سایر تنش‌های محیطی به شمار می‌روند. نابودی درختان کهنسال منجر به از دست رفتن اطلاعات ژنتیکی منحصربه‌فردی می‌شود که می‌تواند در برنامه‌های اصلاح نژاد، احیای جنگل‌ها و افزایش تاب‌آوری گونه‌های گیاهی در برابر تغییرات اقلیمی مفید باشد.
🔸علاوه بر این، این درختان با تولید بذرهای سازگار، به حفظ توازن اکوسیستم‌های طبیعی و جلوگیری از کاهش تنوع زیستی کمک می‌کنند.
🔸حفاظت از درختان کهنسال نیازمند مشارکت عمومی، آگاهی‌بخشی و همکاری نهادهای مختلف دولتی و مردمی است. هفته درختکاری فرصتی مناسب برای جلب توجه جامعه به این موضوع و تشویق مردم به حفظ و نگهداری از این سرمایه‌های ارزشمند است.
🔸 هفته درختکاری فرصت مناسبی برای ترویج فرهنگ حفاظت از محیط‌زیست و افزایش سرانه فضای سبز است. یکی از روش‌های ارزشمند برای توسعه پایدار جنگل‌ها و فضاهای سبز شهری، استفاده از نهال‌های تولیدشده از درختان کهنسال است.
🔸این روش، علاوه بر حفظ ویژگی‌های ژنتیکی درختان مقاوم و بومی، به احیای گونه‌های ارزشمند و افزایش تنوع زیستی کمک می‌کند.
💎
🆔 @maneshparsi
درخت مسئول!
هر سال ۱۵ اسفند به مناسبت روز درختکاری همه نگاه ها به سمت طبیعت و حمایت از درختان جلب می شود.
💎
🆔 @maneshparsi
هر سال ۱۵ اسفند به مناسبت روز درختکاری همه نگاه ها به سمت طبیعت و حمایت از درختان جلب می شود.
💎
🆔 @maneshparsi
سرو نماد ایران
💎
🆔 @maneshparsi
💎
🆔 @maneshparsi
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
سرود جنگل، سرودی در ستایش درخت و زیبایی...🦚🌲
در ستایش جنگلی که درخت و آب و پرنده و آفتاب از آن بهشت کوچکی ساخته اند.
سرایش و خوانش #هما_ارژنگی
با سپاس از مهربانو هایده وزیری که با مهر نوشتار را با اوایش بهم پیوند زده اند.
پیشکش به شیفتگان زیبایی.🙏🦚🌲
روز درختکاری، و #پاسداری از درخت شاد و فرخنده باد.👌
🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲
💎
🆔 @maneshparsi
در ستایش جنگلی که درخت و آب و پرنده و آفتاب از آن بهشت کوچکی ساخته اند.
سرایش و خوانش #هما_ارژنگی
با سپاس از مهربانو هایده وزیری که با مهر نوشتار را با اوایش بهم پیوند زده اند.
پیشکش به شیفتگان زیبایی.🙏🦚🌲
روز درختکاری، و #پاسداری از درخت شاد و فرخنده باد.👌
🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲
💎
🆔 @maneshparsi
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۱۶ اسفند سالروز درگذشت ابراهیم چهرازی باغبادرانی
(زاده ۱۵ مهر ۱۲۸۷ اصفهان -- درگذشته ۱۶ اسفند ۱۳۸۹ آمریکا) نویسنده، روانپزشک و از پیشگامان علم روانپزشکی نوین
او پس از تحصیل در مدرسه طب تهران، در سال ۱۳۰۸ به دانشکده پزشکی پاریس رفت و پس از فارغ‌التحصیلی در سال ۱۳۱۳ در بخش اعصاب و روان بیمارستان‌های پاریس مشغول به کار شد. وی پایان‌نامه‌اش را درباره موضوع "تصویر خود" نوشت و موفق به دریافت مدال و دانشنامه دانشگاه پاریس شد.
پس از بازگشت به ایران در سال ۱۳۱۵ مدرک تخصصی اعصاب و روان نیز دریافت کرد و به سمت دانشیار اعصاب دانشکده پزشکی و بعد از آن در سال ۱۳۱۶ در سمت ریاست بخش اعصاب بیمارستان رازی مشغول به کار شد. وی اولین کتاب اخلاق پزشکی کشور را با عنوان طبیب و جامعه در سال ۱۳۱۷ به چاپ رساند.
در سال ۱۳۱۸ بخش نورولوژی را که در آن زمان با عنوان بیماری‌های مغز و پی شناخته میشد، در تیمارستان شماره یک شهرداری (بیمارستان روزبه فعلی) تأسیس کرد و در سال ۱۳۱۹ همزمان با تدریس در دانشگاه در رشته بیماری‌های اعصاب و روان، به مدت دو سال ریاست این تیمارستان را هم بر عهده داشت.
در سال ۱۳۴۴ ریاست اولین مدرسه عالی فیزیوتراپی را به عهده گرفت همزمان ریاست بخش اعصاب بیمارستان پهلوی را نیز عهده‌دار بود. در سال ۱۳۴۹ و در زمان تصدی علینقی عالیخانی به ریاست دانشگاه، پس از سال‌ها فعالیت علمی بازنشسته شد.
آرامگاه وی در باغ بهادران است.
سردیس فردوسی و جشن هزاره:
در سال ۱۳۱۳ همزمان با جشن هزاره فردوسی در ایران، در کشورهای مختلف دنیا دوستداران فرهنگ و ادب ایرانی جشن‌های متعددی برپا کردند. در فرانسه ۴۱۰ نفر از دانشجویان ایرانی پولهایشان را روی هم گذاشتند و به پیشنهاد ابراهیم چهرازی قرار شد سفارش ساخت مجسمه‌ای از فردوسی را به لورنزی مجسمه‌ساز معروف فرانسوی بدهند. از آنجا که لورنزی فردوسی را نمی‌شناخت، چهرازی به همراه دیگر دانشجویان ترجمه اشعاری از فردوسی را به زبان فرانسوی برای او قرائت کردند تا بتواند تصویری از فردوسی در ذهن خود داشته باشد.
این مجسمه دو سال بعد در سال ۱۳۱۵ به ایران فرستاده شد و در ۲۸ خرداد ۱۳۱۵ در محوطه دانشکده ادبیات تهران (پشت بهارستان) در فضایی که به «گلگشت فردوسی» معروف بود و امروزه به نام باغ موزه نگارستان شناخته می‌شود، در مقابل در ورودی ساختمان مرکزی از شمال نصب شده است.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#ابراهیم_چهرازی_باغبادرانی، د
۱۶ اسفند سالروز درگذشت ابراهیم چهرازی باغبادرانی
(زاده ۱۵ مهر ۱۲۸۷ اصفهان -- درگذشته ۱۶ اسفند ۱۳۸۹ آمریکا) نویسنده، روانپزشک و از پیشگامان علم روانپزشکی نوین
او پس از تحصیل در مدرسه طب تهران، در سال ۱۳۰۸ به دانشکده پزشکی پاریس رفت و پس از فارغ‌التحصیلی در سال ۱۳۱۳ در بخش اعصاب و روان بیمارستان‌های پاریس مشغول به کار شد. وی پایان‌نامه‌اش را درباره موضوع "تصویر خود" نوشت و موفق به دریافت مدال و دانشنامه دانشگاه پاریس شد.
پس از بازگشت به ایران در سال ۱۳۱۵ مدرک تخصصی اعصاب و روان نیز دریافت کرد و به سمت دانشیار اعصاب دانشکده پزشکی و بعد از آن در سال ۱۳۱۶ در سمت ریاست بخش اعصاب بیمارستان رازی مشغول به کار شد. وی اولین کتاب اخلاق پزشکی کشور را با عنوان طبیب و جامعه در سال ۱۳۱۷ به چاپ رساند.
در سال ۱۳۱۸ بخش نورولوژی را که در آن زمان با عنوان بیماری‌های مغز و پی شناخته میشد، در تیمارستان شماره یک شهرداری (بیمارستان روزبه فعلی) تأسیس کرد و در سال ۱۳۱۹ همزمان با تدریس در دانشگاه در رشته بیماری‌های اعصاب و روان، به مدت دو سال ریاست این تیمارستان را هم بر عهده داشت.
در سال ۱۳۴۴ ریاست اولین مدرسه عالی فیزیوتراپی را به عهده گرفت همزمان ریاست بخش اعصاب بیمارستان پهلوی را نیز عهده‌دار بود. در سال ۱۳۴۹ و در زمان تصدی علینقی عالیخانی به ریاست دانشگاه، پس از سال‌ها فعالیت علمی بازنشسته شد.
آرامگاه وی در باغ بهادران است.
سردیس فردوسی و جشن هزاره:
در سال ۱۳۱۳ همزمان با جشن هزاره فردوسی در ایران، در کشورهای مختلف دنیا دوستداران فرهنگ و ادب ایرانی جشن‌های متعددی برپا کردند. در فرانسه ۴۱۰ نفر از دانشجویان ایرانی پولهایشان را روی هم گذاشتند و به پیشنهاد ابراهیم چهرازی قرار شد سفارش ساخت مجسمه‌ای از فردوسی را به لورنزی مجسمه‌ساز معروف فرانسوی بدهند. از آنجا که لورنزی فردوسی را نمی‌شناخت، چهرازی به همراه دیگر دانشجویان ترجمه اشعاری از فردوسی را به زبان فرانسوی برای او قرائت کردند تا بتواند تصویری از فردوسی در ذهن خود داشته باشد.
این مجسمه دو سال بعد در سال ۱۳۱۵ به ایران فرستاده شد و در ۲۸ خرداد ۱۳۱۵ در محوطه دانشکده ادبیات تهران (پشت بهارستان) در فضایی که به «گلگشت فردوسی» معروف بود و امروزه به نام باغ موزه نگارستان شناخته می‌شود، در مقابل در ورودی ساختمان مرکزی از شمال نصب شده است.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#ابراهیم_چهرازی_باغبادرانی، د
Telegram
attach 📎
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
بافت فرشی بی‌نظیر
شاهکار هنری، هنرمندان تبریزی👌
💎
🆔 @maneshparsi
شاهکار هنری، هنرمندان تبریزی👌
💎
🆔 @maneshparsi
نقش سرو در هنر ایرانی
💎
🆔 @maneshparsi
💎
🆔 @maneshparsi
✅ «درخت‌داری» مهم‌تر از «درختکاری»
✍️ شینا انصاری، رئیس سازمان حفاظت محیط‌زیست در روزنامه ایران نوشت:
🔸هفته درختکاری در ایران یکی از مناسبت‌های مهمی است که با هدف توجه هر چه بیشتر به درختان تعریف شده و هر سال گرامی داشته می‌شود. این توجه در آموزه‌های تاریخی و مذهبی این سرزمین ریشه دارد. پدران ما با آگاهی از ظرفیت‌های اقلیمی این سرزمین به ارزش درخت و رابطه انسان و طبیعت در شهرها پی برده و اتفاقاً در این عرصه پیشگام بوده‌اند.
🔸واژه «پردیس» که اکنون کاربردی جهانی یافته است، نشان از الفت ایرانیان شهرنشین با درخت و باغ از گذشته‌های دور دارد. اصول و چهارچوب صیانت از باغ‌های قدیمی ایرانی بیانگر توجه به محدودیت‌های اقلیمی و همچنین دربردارنده ارزش‌ها و اعتقادات ایرانیان است که به نظر میرسد طی چند دهه گذشته شاکله اصلی آن دستخوش تغییر و فراموشی شده است.
🔸نگاه کوتاه‌مدت در ایجاد فضاهای سبز شهری، کاشت چمن و درختان سریع‌الرشد غالباً غیربومی و در نهایت بی‌توجهی به محدودیت منابع آب و مختصات سرزمینی از پیامدهای این تغییر نگاه و غفلت اکولوژیک بوده است.
💎
🆔 @maneshparsi
✍️ شینا انصاری، رئیس سازمان حفاظت محیط‌زیست در روزنامه ایران نوشت:
🔸هفته درختکاری در ایران یکی از مناسبت‌های مهمی است که با هدف توجه هر چه بیشتر به درختان تعریف شده و هر سال گرامی داشته می‌شود. این توجه در آموزه‌های تاریخی و مذهبی این سرزمین ریشه دارد. پدران ما با آگاهی از ظرفیت‌های اقلیمی این سرزمین به ارزش درخت و رابطه انسان و طبیعت در شهرها پی برده و اتفاقاً در این عرصه پیشگام بوده‌اند.
🔸واژه «پردیس» که اکنون کاربردی جهانی یافته است، نشان از الفت ایرانیان شهرنشین با درخت و باغ از گذشته‌های دور دارد. اصول و چهارچوب صیانت از باغ‌های قدیمی ایرانی بیانگر توجه به محدودیت‌های اقلیمی و همچنین دربردارنده ارزش‌ها و اعتقادات ایرانیان است که به نظر میرسد طی چند دهه گذشته شاکله اصلی آن دستخوش تغییر و فراموشی شده است.
🔸نگاه کوتاه‌مدت در ایجاد فضاهای سبز شهری، کاشت چمن و درختان سریع‌الرشد غالباً غیربومی و در نهایت بی‌توجهی به محدودیت منابع آب و مختصات سرزمینی از پیامدهای این تغییر نگاه و غفلت اکولوژیک بوده است.
💎
🆔 @maneshparsi
Forwarded from بدانیم🌏
🌱
به عمرِ آدمی هیچ آرزویی
نپاید، همچو در گلبرگ، بویی
طرازِ آرزو، برگِ #درخت است:
ز سویی ریزد و روید ز سویی
#شفیعی_کدکنی
در روز #درختکاری ما هم می‌توانیم با کاشتنِ یک درخت در زیباسازی و داشتنِ هوایِ سالمِ شهرمان سهیم باشیم و اگر درختی نمی‌کاریم حداقل به درختان احترام بگذاریم...
روز #درختکاری بر متعهدان محیط زیست خجسته🌳🌲
به عمرِ آدمی هیچ آرزویی
نپاید، همچو در گلبرگ، بویی
طرازِ آرزو، برگِ #درخت است:
ز سویی ریزد و روید ز سویی
#شفیعی_کدکنی
در روز #درختکاری ما هم می‌توانیم با کاشتنِ یک درخت در زیباسازی و داشتنِ هوایِ سالمِ شهرمان سهیم باشیم و اگر درختی نمی‌کاریم حداقل به درختان احترام بگذاریم...
روز #درختکاری بر متعهدان محیط زیست خجسته🌳🌲
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۱۷ اسفند زادروز اسفندیار احمدیه بندار
(زاده ۱۷ اسفند ۱۳۰۷ تهران -- درگذشته ۱۷ بهمن ۱۳۹۰ تهران) انیماتور و نقاش و سازنده نخستین انیمیشن ایرانی
او در دوران كودكی با وجود مشكل شنوايی و گفتار، ابتدا به كودكستان و بعد به مدرسه معمولی رفت و حرفهای معلم را لب‌خوانی می‌كرد.
پدرش كه نگران فرزند با استعدادش بود او را نزد استاد "اصغر پتگر" نقاش بردو پتگر برايش حرف می‌زد و او فقط سر تكان می‌داد و چشمش به انگشت‌ها و قلم مو بود. حركتهای قلم مو را در خاطر می‌سپرد و آموزش رنگ و روغن و آبرنگ را نزد او كامل كرد و در سال ۱۳۲۶ به هنرستان كمال‌الملك رفت و در كنار هنرمندان، اسماعيل آشتيانی، محمود اوليا، حسين شيخ، عباس كاتوزيان، صادق پور و علی چيت‌ساز، نقاشی را به صورت آكادميك آموخت.
مضامین تابلوهای او همان حال و هوای آثار کمال‌الملک را دارد. تصاویری از طبیعت، زندگی، کار، آداب و سنن مردم عادی، تک‌چهره سازی، طبیعت بی‌جان "ترکیبات هنرمندانه‌ای از بطری و ساعت و لیوان و گلدان و میز و ظروف سفالی و شیشه‌ای و انواع اشیای مختلف بنا به سلیقه نقاش که آن را اصطلاحاً طبیعت بی جان یا Still Life می گویند." این همه را او در تجربه‌گری‌های متنوعی با ابزارهای مختلفی همچون رنگ روغن، آبرنگ، مداد رنگی و ... به نمایش درآورده است.
او در بخش نقاشی روی سفال و سرامیک در اداره کل هنرهای زیبا و نیز در بخش گرافیک همان اداره، چندسالی کار و فعالیت داشته است.
وی در واقع بانی انیمیشن در ایران و پدر پویانمایی ایرانی است که در سال ۱۳۳۶ با ساخت دو فیلم «ملانصرالدین » و «قمر مصنوعی » نام خود را به‌عنوان بنیانگذار نقاشی متحرک در ایران به ثبت رسانید. او این دو فیلم را با مداد طراحی کرده و به‌مدت ۲ دقیقه به حرکت در آورده بود.
وی در سال های پایانی دهه ۳۰ و سالهای آغازین دهه ۴۰، آثار زیادی در زمینه نقاشی متحرک به‌وجود آورد که از آن جمله است:
طراحی و نقاشی و کارگردانی فیلم «اردک حسود» در سال ۱۳۴۱ طراحی و نقاشی و کارگردانی فیلم «خوشه گندم» در سال ۱۳۴۲ نقاشی فیلم «خروس بی‌محل » و نقاشی فیلم «بادبادک به کجا می‌روی؟» به کارگردانی افخم ماکویی،
ورود او به دنیای انیمیشن و تیتراژ فیلم در اثر کنجکاوی و کوشش‌های تجربی‌اش بود و در این حیطه هیچ آموزشی ندیده بود.
وی در سال ۱۳۸۴ از سوی انجمن سینمایی فیلم سازان انیمیشن ایران ( آسیفا ) به‌عنوان پایه‌گذار انیمیشن (پویانمایی) درایران شناخته شد و در سال ۱۳۷۰ نیز از سوی شورای ارزشیابی هنرمندان کل کشور نشان درجه یک هنری دریافت کرد.
در دیدار از آثار وی با دنیایی از رنگ، شور، تنوع، حرکت، زندگی ، ایمان، شعف و مهر آشنا می‌شویم و بار دیگر به‌خاطر می‌آوریم که پاکیزگی و ایمان مبنای هنر والای ایرانی است.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#اسفندیار_احمدیه_بندار، ز
۱۷ اسفند زادروز اسفندیار احمدیه بندار
(زاده ۱۷ اسفند ۱۳۰۷ تهران -- درگذشته ۱۷ بهمن ۱۳۹۰ تهران) انیماتور و نقاش و سازنده نخستین انیمیشن ایرانی
او در دوران كودكی با وجود مشكل شنوايی و گفتار، ابتدا به كودكستان و بعد به مدرسه معمولی رفت و حرفهای معلم را لب‌خوانی می‌كرد.
پدرش كه نگران فرزند با استعدادش بود او را نزد استاد "اصغر پتگر" نقاش بردو پتگر برايش حرف می‌زد و او فقط سر تكان می‌داد و چشمش به انگشت‌ها و قلم مو بود. حركتهای قلم مو را در خاطر می‌سپرد و آموزش رنگ و روغن و آبرنگ را نزد او كامل كرد و در سال ۱۳۲۶ به هنرستان كمال‌الملك رفت و در كنار هنرمندان، اسماعيل آشتيانی، محمود اوليا، حسين شيخ، عباس كاتوزيان، صادق پور و علی چيت‌ساز، نقاشی را به صورت آكادميك آموخت.
مضامین تابلوهای او همان حال و هوای آثار کمال‌الملک را دارد. تصاویری از طبیعت، زندگی، کار، آداب و سنن مردم عادی، تک‌چهره سازی، طبیعت بی‌جان "ترکیبات هنرمندانه‌ای از بطری و ساعت و لیوان و گلدان و میز و ظروف سفالی و شیشه‌ای و انواع اشیای مختلف بنا به سلیقه نقاش که آن را اصطلاحاً طبیعت بی جان یا Still Life می گویند." این همه را او در تجربه‌گری‌های متنوعی با ابزارهای مختلفی همچون رنگ روغن، آبرنگ، مداد رنگی و ... به نمایش درآورده است.
او در بخش نقاشی روی سفال و سرامیک در اداره کل هنرهای زیبا و نیز در بخش گرافیک همان اداره، چندسالی کار و فعالیت داشته است.
وی در واقع بانی انیمیشن در ایران و پدر پویانمایی ایرانی است که در سال ۱۳۳۶ با ساخت دو فیلم «ملانصرالدین » و «قمر مصنوعی » نام خود را به‌عنوان بنیانگذار نقاشی متحرک در ایران به ثبت رسانید. او این دو فیلم را با مداد طراحی کرده و به‌مدت ۲ دقیقه به حرکت در آورده بود.
وی در سال های پایانی دهه ۳۰ و سالهای آغازین دهه ۴۰، آثار زیادی در زمینه نقاشی متحرک به‌وجود آورد که از آن جمله است:
طراحی و نقاشی و کارگردانی فیلم «اردک حسود» در سال ۱۳۴۱ طراحی و نقاشی و کارگردانی فیلم «خوشه گندم» در سال ۱۳۴۲ نقاشی فیلم «خروس بی‌محل » و نقاشی فیلم «بادبادک به کجا می‌روی؟» به کارگردانی افخم ماکویی،
ورود او به دنیای انیمیشن و تیتراژ فیلم در اثر کنجکاوی و کوشش‌های تجربی‌اش بود و در این حیطه هیچ آموزشی ندیده بود.
وی در سال ۱۳۸۴ از سوی انجمن سینمایی فیلم سازان انیمیشن ایران ( آسیفا ) به‌عنوان پایه‌گذار انیمیشن (پویانمایی) درایران شناخته شد و در سال ۱۳۷۰ نیز از سوی شورای ارزشیابی هنرمندان کل کشور نشان درجه یک هنری دریافت کرد.
در دیدار از آثار وی با دنیایی از رنگ، شور، تنوع، حرکت، زندگی ، ایمان، شعف و مهر آشنا می‌شویم و بار دیگر به‌خاطر می‌آوریم که پاکیزگی و ایمان مبنای هنر والای ایرانی است.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#اسفندیار_احمدیه_بندار، ز
