MatlabTips

🔵هوش مغز یا هوش بدن؟🔵

اگر شما به تمدنی ابتدایی برخورد کنید که نمیدانند مغز چیست و نقشش در آگاهی ما چیست احتمالا شوکه می شوید! پیش خودتان می گویید که این افراد تقریبا هیچ چیز در مورد «هوش» نمی دانند. تصور ما این است که هر آنچه «هوش» نامیده می شود ساخته و پرداخته ی قشر خاکستری مغز است! ارگانی که مقام پادشاهی بدن را دارد! حالا اگر به شما بگویم شما دستگاهی به همان پیچیدگی در بدنتان دارید که تقریبا تمام عمرتان از آن غافل بوده اید چه حسی پیدا میکنید؟

حجم عظیمی از شواهد تجربی در ۵۰ سال اخیر نشان می دهد که «سیستم ایمنی بدن» چیزی فراتر از یک سازمان ساده برای محافظت از بدن در برابر عوامل خارجی است! میزان پیچیدگی و ساختارمندی این سیستم آنقدر زیاد است که یک شاخه ی کاملا جدا «ایمنی شناسی» (immunology) به آن اختصاص داده شده است و هر جای آن هزار تویی است که انتها ندارد. اما جدای از پیچیدگی صرف این سیستم شباهت هایی مبنایی با مغز و آنچه یک سیستم هوشمند می خوانیم دارد.

هوش مصنوعی معاصر، در بنیاد خود، کوششی است برای بازآفرینی و مدل‌سازی فرایندهای ادراک انسانی. در این چارچوب، «ادراک» مجموعه‌ای است از کارکردهایی که مغز زیستی ــ با تأکید بر مغز انسان ــ برای شناخت و تفسیر جهانِ بیرونی انجام می‌دهد: از حواس پنج‌گانه چون بینایی، شنوایی، بویایی، چشایی و لامسه گرفته تا فرایندهای سطح بالاتر نظیر برنامه‌ریزی، حل مسئله و زبان.

گرچه نظام‌های کنونیِ هوش مصنوعی هنوز تا درک تامّ و تمام ادراک انسانی فاصله دارند، اما بر این پیش‌فرض استوارند که حرکت در این مسیر، توانایی تعمیم را افزایش می‌دهد؛ فرضیه‌ای که در ادبیات علمی با عنوان «فرض بازنمایی افلاطونی» شناخته می‌شود. بنابر این دیدگاه، انواع ادراک حسی در نهایت به بازنمایی‌هایی همگرا دست می‌یابند و فاصله‌های داده‌ها در این فضاهای متفاوت، در پرتو داده‌های بیشتر و آموزش گسترده‌تر، به هم نزدیک‌تر می‌شوند. به طور مثال بازنمایی های مفهومی مثل «سیب» در مدل های زبانی با مدل های تصویر و حتی صوت به هم نزدیک تر شده اند!

این همگرایی نشانگر آن است که در تلاش برای طراحی چارچوب‌های هوش مصنوعی، باید زیست‌شناسی را در تمامیت آن نگریست. چراکه زیست‌شناسی، تنها مغز را ابزار ادراک نمی‌داند؛ بلکه دستگاه‌های دیگری نیز در کارند. یکی از شگفت‌انگیزترین این دستگاه‌ها، نظام ایمنی است. همان‌گونه که مغز انسان، پیچیده‌ترین در میان گونه‌هاست، دستگاه ایمنی او نیز به همان اندازه ژرف، ظریف و نیازمند کاوشی عمیق است.

اگر کارویژهٔ بنیادینِ «مغز»، «تشخیص و طبقه‌بندی جهان بیرونی» باشد، پس پرسش بنیادین آن است که کارویژهٔ اصلی «دستگاه ایمنی» چیست؟

www.tgoop.com/matlabtips/1726

574 viewsedited  Jun 25 at 02:02

🔵هوش مغز یا هوش بدن؟🔵

اگر شما به تمدنی ابتدایی برخورد کنید که نمیدانند مغز چیست و نقشش در آگاهی ما چیست احتمالا شوکه می شوید! پیش خودتان می گویید که این افراد تقریبا هیچ چیز در مورد «هوش» نمی دانند. تصور ما این است که هر آنچه «هوش» نامیده می شود ساخته و پرداخته ی قشر خاکستری مغز است! ارگانی که مقام پادشاهی بدن را دارد! حالا اگر به شما بگویم شما دستگاهی به همان پیچیدگی در بدنتان دارید که تقریبا تمام عمرتان از آن غافل بوده اید چه حسی پیدا میکنید؟

حجم عظیمی از شواهد تجربی در ۵۰ سال اخیر نشان می دهد که «سیستم ایمنی بدن» چیزی فراتر از یک سازمان ساده برای محافظت از بدن در برابر عوامل خارجی است! میزان پیچیدگی و ساختارمندی این سیستم آنقدر زیاد است که یک شاخه ی کاملا جدا «ایمنی شناسی» (immunology) به آن اختصاص داده شده است و هر جای آن هزار تویی است که انتها ندارد. اما جدای از پیچیدگی صرف این سیستم شباهت هایی مبنایی با مغز و آنچه یک سیستم هوشمند می خوانیم دارد.

هوش مصنوعی معاصر، در بنیاد خود، کوششی است برای بازآفرینی و مدل‌سازی فرایندهای ادراک انسانی. در این چارچوب، «ادراک» مجموعه‌ای است از کارکردهایی که مغز زیستی ــ با تأکید بر مغز انسان ــ برای شناخت و تفسیر جهانِ بیرونی انجام می‌دهد: از حواس پنج‌گانه چون بینایی، شنوایی، بویایی، چشایی و لامسه گرفته تا فرایندهای سطح بالاتر نظیر برنامه‌ریزی، حل مسئله و زبان.

گرچه نظام‌های کنونیِ هوش مصنوعی هنوز تا درک تامّ و تمام ادراک انسانی فاصله دارند، اما بر این پیش‌فرض استوارند که حرکت در این مسیر، توانایی تعمیم را افزایش می‌دهد؛ فرضیه‌ای که در ادبیات علمی با عنوان «فرض بازنمایی افلاطونی» شناخته می‌شود. بنابر این دیدگاه، انواع ادراک حسی در نهایت به بازنمایی‌هایی همگرا دست می‌یابند و فاصله‌های داده‌ها در این فضاهای متفاوت، در پرتو داده‌های بیشتر و آموزش گسترده‌تر، به هم نزدیک‌تر می‌شوند. به طور مثال بازنمایی های مفهومی مثل «سیب» در مدل های زبانی با مدل های تصویر و حتی صوت به هم نزدیک تر شده اند!

این همگرایی نشانگر آن است که در تلاش برای طراحی چارچوب‌های هوش مصنوعی، باید زیست‌شناسی را در تمامیت آن نگریست. چراکه زیست‌شناسی، تنها مغز را ابزار ادراک نمی‌داند؛ بلکه دستگاه‌های دیگری نیز در کارند. یکی از شگفت‌انگیزترین این دستگاه‌ها، نظام ایمنی است. همان‌گونه که مغز انسان، پیچیده‌ترین در میان گونه‌هاست، دستگاه ایمنی او نیز به همان اندازه ژرف، ظریف و نیازمند کاوشی عمیق است.

اگر کارویژهٔ بنیادینِ «مغز»، «تشخیص و طبقه‌بندی جهان بیرونی» باشد، پس پرسش بنیادین آن است که کارویژهٔ اصلی «دستگاه ایمنی» چیست؟

BY MatlabTips