کوچه باغ متاستاز

قصه سارا
قسمت سوم و پایانی

ولی آیا سارا تنها مقصر مستوجب مجازات سرنوشت خویش است؟ در جامعه ای که نقش و هویت اصلی زن در دو مقوله مادری و همسری می گنجد و هویت اصیل او را به عنوان یک انسان مستقل زیر سوال برده است، سارا همچون مادران خویش، فرزندانش را بر جان خود مقدم می شمارد. در بی فرهنگی مدرنی که هنوز هم در روستاها و شهرهای کوچک و بزرگ سرزمینم اشاعه دارد، چه بسیار زنانی که ناآگاهی و عقب داشتگی فرهنگی شان، توده بدخیم بزرگی است که در زیر ظاهری آراسته و امروزی خفته است و در بحران های شخصی و اجتماعی سر برمی‌آورد و سرنوشت زنان را به بازی و سیاهی می گیرد. جامعه ای که ناخواسته و خواسته، زن را از چرخه پیشرفت اجتماعی و فرهنگی به گوشه‌ خانه رانده است، زنانی تربیت خواهد کرد که درک کاملی از جسم، روح و سلامتی و بیماری خویش ندارند و درد را تنها نشانه بیماری می پندارند و جز درد و تسکین درد، محرکی برای جستجوی سلامت خویش ندارند. حتی در برهه‌های سخت بیماری و درمان، مراقبت و مسئولیت فرزندان بر دوش مادران است و زنان چاره‌ای جز کشیدن هر دوبار ندارند. از سوی دیگر حلقه‌های گمشده مددکاری اجتماعی در درمان بیماری های سخت و مزمن، شرایط اجتماعی را هم برای زنان و هم برای مردان بیمار، سخت و غیرقابل تحمل می سازد. مادرانی که برای درمان باید مسافت‌های طولانی از خانه خویش بپیمایند و بدون هرگونه حمایت دولتی یا غیر دولتی، فرزندان خویش را به دوست و آشنا بسپارند، شاید در آخر راهی جز قطع درمان نداشته باشند؛ همانطور که مردان بیمار، هم که اکثراً تنها گرداننده چرخ اقتصاد خانواده هستند، از سوی هیچ نهاد دولتی یا غیر دولتی، کمک های منظم و حمایت اجتماعی دریافت نمی‌کنند. حلقه مفقوده دیگر درمان بیماران سرطانی، عدم وجود امکانات اساسی مثل مرکز پرتودرمانی حتی در مراکز استان ها می باشد. شاید اگر در بوشهر امکانات لازم برای درمان سارا وجود داشت، حالا اشک حسرت بر گذشته نمی ریخت و آینده سیاه خویش را عزادار نبود.

حالا سارا در حال دریافت شیمی درمانی است تا برای جراحی سختی که در پیش دارد، آماده شود و من می اندیشم آنچه زندگی و آینده او را به تباهی کشانده شاید قبل از بدخیمی جسمش، بدخیمی فرهنگی است که شرایط و باورهای اجتماعی و فرهنگی در درون جامعه پرورش داده است!

چه افسوسها جایز است بر زندگی ها و جوانی هایی که معصومانه، طعمه ناآگاهی ها می شود!

https://www.tgoop.com/metastatic

Telegram

کوچه باغ متاستاز

اندیشه های خوش خیم در هجوم خرچنگ ها

دکتر سمیرا رزاقی
متخصص رادیوتراپی و آنکولوژی

@Samira_raz تلگرام

https://instagram.com/dr_samira_razzaghi اینستاگرام

www.tgoop.com/metastatic/48

849 viewsedited  Apr 22, 2018 at 15:59

قصه سارا
قسمت سوم و پایانی

ولی آیا سارا تنها مقصر مستوجب مجازات سرنوشت خویش است؟ در جامعه ای که نقش و هویت اصلی زن در دو مقوله مادری و همسری می گنجد و هویت اصیل او را به عنوان یک انسان مستقل زیر سوال برده است، سارا همچون مادران خویش، فرزندانش را بر جان خود مقدم می شمارد. در بی فرهنگی مدرنی که هنوز هم در روستاها و شهرهای کوچک و بزرگ سرزمینم اشاعه دارد، چه بسیار زنانی که ناآگاهی و عقب داشتگی فرهنگی شان، توده بدخیم بزرگی است که در زیر ظاهری آراسته و امروزی خفته است و در بحران های شخصی و اجتماعی سر برمی‌آورد و سرنوشت زنان را به بازی و سیاهی می گیرد. جامعه ای که ناخواسته و خواسته، زن را از چرخه پیشرفت اجتماعی و فرهنگی به گوشه‌ خانه رانده است، زنانی تربیت خواهد کرد که درک کاملی از جسم، روح و سلامتی و بیماری خویش ندارند و درد را تنها نشانه بیماری می پندارند و جز درد و تسکین درد، محرکی برای جستجوی سلامت خویش ندارند. حتی در برهه‌های سخت بیماری و درمان، مراقبت و مسئولیت فرزندان بر دوش مادران است و زنان چاره‌ای جز کشیدن هر دوبار ندارند. از سوی دیگر حلقه‌های گمشده مددکاری اجتماعی در درمان بیماری های سخت و مزمن، شرایط اجتماعی را هم برای زنان و هم برای مردان بیمار، سخت و غیرقابل تحمل می سازد. مادرانی که برای درمان باید مسافت‌های طولانی از خانه خویش بپیمایند و بدون هرگونه حمایت دولتی یا غیر دولتی، فرزندان خویش را به دوست و آشنا بسپارند، شاید در آخر راهی جز قطع درمان نداشته باشند؛ همانطور که مردان بیمار، هم که اکثراً تنها گرداننده چرخ اقتصاد خانواده هستند، از سوی هیچ نهاد دولتی یا غیر دولتی، کمک های منظم و حمایت اجتماعی دریافت نمی‌کنند. حلقه مفقوده دیگر درمان بیماران سرطانی، عدم وجود امکانات اساسی مثل مرکز پرتودرمانی حتی در مراکز استان ها می باشد. شاید اگر در بوشهر امکانات لازم برای درمان سارا وجود داشت، حالا اشک حسرت بر گذشته نمی ریخت و آینده سیاه خویش را عزادار نبود.

حالا سارا در حال دریافت شیمی درمانی است تا برای جراحی سختی که در پیش دارد، آماده شود و من می اندیشم آنچه زندگی و آینده او را به تباهی کشانده شاید قبل از بدخیمی جسمش، بدخیمی فرهنگی است که شرایط و باورهای اجتماعی و فرهنگی در درون جامعه پرورش داده است!

چه افسوسها جایز است بر زندگی ها و جوانی هایی که معصومانه، طعمه ناآگاهی ها می شود!

https://www.tgoop.com/metastatic

BY کوچه باغ متاستاز