نامه‌های حوزوی

✔️مُجتهدِ پهلوان🔻

🔸محمد سلطانی رنانی

🔹امروز در شهر ما، حاج‌آقا سید مرتضی مستجابی به خاک سپرده شد؛ اینکه دین‌دان بود و دستار بر سر، موجب نشود که درباره‌اش پیشداوری کنیم. او از خاندان ریشه‌دار و پرستاره سادات صدر (صدرعاملی، صدر جبل‌عاملی) بود، هم‌خاندان با سیدموسی صدر، و دوست و هم‌نشین و همفکر با او. از نهضت ملی شدن نفت، در شمار آزادیخواهان و ایران دوستان بود. دنیا دیده بود و زبان امروزه را می‌دانست.

🔹آخوندی که در گود زورخانه می‌چرخید، خانه پدریش را در خیابان فروغی اصفهان، نهاد خیریه کرد؛ همکف درمانگاه و طبقه اول کتابخانه. از او دادودهش دیده بودند و دستِ بگیر نه! درِ خانه‌اش باز بود، برای آن زن و شوهر جوان که برای آغاز زندگیشان دعای خیر کند، و برای پدرومادری که بر گوش نوزادشان اذان بگوید، برای کارگری که کار نیافته یا فرزندی که بیماری پدر نگرانش کرده، یا آنکه عزیزش به بند افتاده...استاندار اصفهان نزدش آمد، از او چه خواست؟! انحصار یا امتیاز؟! نه، چشمانش پر اشک شد و ناله کرد: زاینده رودِ خشک! اصفهان نگین ایران است، ایران نگین جهان است!

🔹سید و دستار بر سر و سالخورده باشی و دست برای بوسیده شدن دراز نکنی؟! با هر کسی که به خانه‌ات می‌آید بگویی و بخندی تا اندوه دلش سبک شود؟! کوچکتر از توست، به سن و سال نواده تو، و بر او بزرگی نفروشی؟! می‌توانست برترین و بالاترین مقام‌ها و مناصب استانی و کشوری را بگیرد، می‌توانست میان خودش و مردمش میله بکشد و محافظ بگمارد، می‌توانست خدایگان باشد و جدایگان! ولی او چنین نخواست! او می‌خواست خاطره حاج رحیم ارباب در اصفهان از میان نرود، مردم به چشم ببیند یک نفر می‌تواند آیةالله، فقیه، ملی‌گرا، ایران‌دوست، پهلوان زورخانه، دست به خیر، و تا آخر عمر، میان مردم باشد، نه بالاتر از آنان. بر صدر ننشیند، بلکه به سینه درآید و بر قلب نشیند!

🔹به خاکش سپردیم با زنگ زورخانه، آمده بودند صوفی‌ها، روحانیان، کارگران و کارمندان، معلمان و اساتید، و نظامیان، برخی بی سلاح و حکما برای تشییع جنازه، برخی هم با سلاح جنگی و باتوم! نمی‌دانم برای چه؟!! سید مرتضی مستجابی نمونه‌ای از عالمان مومن و پرهیزگار بود که زرق و برق فرمانفرمایی و نامداری و مال‌اندوزی چشم و دل و دینش را نبرد، با مردم زیست و در میان مردم جان سپرد و به دست مردم به خاک سپرده شد.
بنگرید...

@namehayehawzavi

www.tgoop.com/namehayehawzavi/5340

5.8K viewsFeb 20 at 09:40

✔️مُجتهدِ پهلوان🔻

🔸محمد سلطانی رنانی

🔹امروز در شهر ما، حاج‌آقا سید مرتضی مستجابی به خاک سپرده شد؛ اینکه دین‌دان بود و دستار بر سر، موجب نشود که درباره‌اش پیشداوری کنیم. او از خاندان ریشه‌دار و پرستاره سادات صدر (صدرعاملی، صدر جبل‌عاملی) بود، هم‌خاندان با سیدموسی صدر، و دوست و هم‌نشین و همفکر با او. از نهضت ملی شدن نفت، در شمار آزادیخواهان و ایران دوستان بود. دنیا دیده بود و زبان امروزه را می‌دانست.

🔹آخوندی که در گود زورخانه می‌چرخید، خانه پدریش را در خیابان فروغی اصفهان، نهاد خیریه کرد؛ همکف درمانگاه و طبقه اول کتابخانه. از او دادودهش دیده بودند و دستِ بگیر نه! درِ خانه‌اش باز بود، برای آن زن و شوهر جوان که برای آغاز زندگیشان دعای خیر کند، و برای پدرومادری که بر گوش نوزادشان اذان بگوید، برای کارگری که کار نیافته یا فرزندی که بیماری پدر نگرانش کرده، یا آنکه عزیزش به بند افتاده...استاندار اصفهان نزدش آمد، از او چه خواست؟! انحصار یا امتیاز؟! نه، چشمانش پر اشک شد و ناله کرد: زاینده رودِ خشک! اصفهان نگین ایران است، ایران نگین جهان است!

🔹سید و دستار بر سر و سالخورده باشی و دست برای بوسیده شدن دراز نکنی؟! با هر کسی که به خانه‌ات می‌آید بگویی و بخندی تا اندوه دلش سبک شود؟! کوچکتر از توست، به سن و سال نواده تو، و بر او بزرگی نفروشی؟! می‌توانست برترین و بالاترین مقام‌ها و مناصب استانی و کشوری را بگیرد، می‌توانست میان خودش و مردمش میله بکشد و محافظ بگمارد، می‌توانست خدایگان باشد و جدایگان! ولی او چنین نخواست! او می‌خواست خاطره حاج رحیم ارباب در اصفهان از میان نرود، مردم به چشم ببیند یک نفر می‌تواند آیةالله، فقیه، ملی‌گرا، ایران‌دوست، پهلوان زورخانه، دست به خیر، و تا آخر عمر، میان مردم باشد، نه بالاتر از آنان. بر صدر ننشیند، بلکه به سینه درآید و بر قلب نشیند!

🔹به خاکش سپردیم با زنگ زورخانه، آمده بودند صوفی‌ها، روحانیان، کارگران و کارمندان، معلمان و اساتید، و نظامیان، برخی بی سلاح و حکما برای تشییع جنازه، برخی هم با سلاح جنگی و باتوم! نمی‌دانم برای چه؟!! سید مرتضی مستجابی نمونه‌ای از عالمان مومن و پرهیزگار بود که زرق و برق فرمانفرمایی و نامداری و مال‌اندوزی چشم و دل و دینش را نبرد، با مردم زیست و در میان مردم جان سپرد و به دست مردم به خاک سپرده شد.
بنگرید...

@namehayehawzavi

BY نامه‌های حوزوی