عصیان| گاه نوشته های عباس طاهری

امروز که دیدم بی بی سی با تقطیع بخش‌هایی از مستند #بچه‌های_نسبتاً_بد ، مطلبی درباره فعالیت‌های فرهنگی جمهوری اسلامی تهیه کرده است، گفتم شاید لازم باشد آن نکاتی را که چند روز پیش درباره مستند نوشتم به اشتراک بگذارم.

مستند "بچه‌های نسبتاً بد" که به بررسی نسل زد در ایران می‌پردازد، تلاش دارد تا به یکی از مباحث مهم اجتماعی و فرهنگی روز بپردازد. با این حال، به دلایل متعدد نتوانسته به طور مؤثری به هدف خود دست یابد و دچار ضعف‌های جدی در زمینه‌های مختلف است.

در وهله اول، یکی از مشکلات عمده این مستند، عدم برخورداری از ساختار روایی منسجم و قوی است. به نظر می‌رسد سازندگان مستند، پیش از شروع کار، به یک نتیجه‌گیری خاص دست یافته و تمام تلاش خود را برای رساندن مخاطب به همان نتیجه به‌کار برده‌اند. این موضوع به وضوح نشان می‌دهد که مستند به‌جای کشف و نمایش واقعیت‌ها، از ابتدا با هدفی مشخص و هم جهت‌دار شروع شده و در نتیجه، از قابلیت ارائه تحلیل‌های چندوجهی و بی‌طرفانه محروم مانده است. (انتخاب مصاحبه شوندگان به خوبی موید این نکته است)

فرم روایی مستند دچار ضعف مفرط است. ترکیب روایت‌های پراکنده و غیرمنسجم، توانایی مستند در جذب و نگه داشتن توجه مخاطب را به شدت کاهش داده است. حتی تحمل مستند روی دور تند هم خیلی ممکن نیست. متاسفانه، این ناهماهنگی و پراکندگی در روایت‌ها باعث شده که پیام اصلی مستند در بطن سردرگمی‌ها و تناقضات از بین برود. راوی، که در چنین آثاری نقش کلیدی در هدایت مخاطب و تقویت استدلال‌های اصلی دارد، به‌طور قابل توجهی ضعیف عمل کرده و به نظر می‌رسد خود نیز از هدف و جهت‌گیری راستین مستند بی‌خبر است و علت انتخاب وی چهره یا تیپ بوده است. آن هم تیپ غیر معمول مذهبی.

انتخاب مناطق و افرادی که در مستند مصاحبه شده‌اند، یکی دیگر از نقاط ضعف قابل توجه است. انتخاب منطقه اکباتان به عنوان محلی برای انجام مصاحبه‌ها و گردآوری داده‌ها، نمی‌تواند به عنوان نماینده تمامی جوانان نسل زد ایران و حتی تهران تلقی شود. محدودیت تعداد مصاحبه‌شوندگان و عدم تنوع جغرافیایی و فرهنگی در این انتخاب‌ها، باعث شده که دیدگاه‌ها و تجربیات نمایش‌داده‌شده نتوانند بازتاب‌دهنده تنوع واقعی و نگاه‌های مختلف موجود در این نسل باشند.

همچنین، حضور برجسته حسین شمقدری در پشت صحنه و تأثیر او بر مستند، نشان‌دهنده وجود نوعی سوگیری در روایت‌ها است. به‌جای ارائه یک تحلیل بی‌طرفانه، به نظر می‌رسد که تمرکز مستند بیشتر بر جاذبه های جنسی باشد همان کاری که در مستند های پیشین انقلاب جنسی دیده ایم.

در نهایت، اصلی‌ترین مشکل این مستند این است که به‌جای ارائه تصویری واقع‌گرایانه و چندبعدی از نسل زد و دیدگاه‌های آن، بیشتر به دنبال ارائه تصویری از پیش تعیین‌شده و جهت‌دار است. این نقص‌های محتوایی و فنی باعث شده‌اند که مستند نتواند به عنوان یک اثر تأثیرگذار و معتبر در حوزه مستندهای اجتماعی شناخته شود و در نتیجه، به جای تقویت گفتمان عمومی پیرامون نسل زد، به نوعی تصویری تحریف‌شده و نادرست از آن ارائه داده است. به قول ممیزی ظرف یک بار مصرف خوبی است! اما به یک بار دیدن هم نمی ارزید.
#مستند_اجتماعی
#نسل_زد
@osyaan

www.tgoop.com/osyaan/620

834 viewsedited  Jan 26 at 08:15

امروز که دیدم بی بی سی با تقطیع بخش‌هایی از مستند #بچه‌های_نسبتاً_بد ، مطلبی درباره فعالیت‌های فرهنگی جمهوری اسلامی تهیه کرده است، گفتم شاید لازم باشد آن نکاتی را که چند روز پیش درباره مستند نوشتم به اشتراک بگذارم.

مستند "بچه‌های نسبتاً بد" که به بررسی نسل زد در ایران می‌پردازد، تلاش دارد تا به یکی از مباحث مهم اجتماعی و فرهنگی روز بپردازد. با این حال، به دلایل متعدد نتوانسته به طور مؤثری به هدف خود دست یابد و دچار ضعف‌های جدی در زمینه‌های مختلف است.

در وهله اول، یکی از مشکلات عمده این مستند، عدم برخورداری از ساختار روایی منسجم و قوی است. به نظر می‌رسد سازندگان مستند، پیش از شروع کار، به یک نتیجه‌گیری خاص دست یافته و تمام تلاش خود را برای رساندن مخاطب به همان نتیجه به‌کار برده‌اند. این موضوع به وضوح نشان می‌دهد که مستند به‌جای کشف و نمایش واقعیت‌ها، از ابتدا با هدفی مشخص و هم جهت‌دار شروع شده و در نتیجه، از قابلیت ارائه تحلیل‌های چندوجهی و بی‌طرفانه محروم مانده است. (انتخاب مصاحبه شوندگان به خوبی موید این نکته است)

فرم روایی مستند دچار ضعف مفرط است. ترکیب روایت‌های پراکنده و غیرمنسجم، توانایی مستند در جذب و نگه داشتن توجه مخاطب را به شدت کاهش داده است. حتی تحمل مستند روی دور تند هم خیلی ممکن نیست. متاسفانه، این ناهماهنگی و پراکندگی در روایت‌ها باعث شده که پیام اصلی مستند در بطن سردرگمی‌ها و تناقضات از بین برود. راوی، که در چنین آثاری نقش کلیدی در هدایت مخاطب و تقویت استدلال‌های اصلی دارد، به‌طور قابل توجهی ضعیف عمل کرده و به نظر می‌رسد خود نیز از هدف و جهت‌گیری راستین مستند بی‌خبر است و علت انتخاب وی چهره یا تیپ بوده است. آن هم تیپ غیر معمول مذهبی.

انتخاب مناطق و افرادی که در مستند مصاحبه شده‌اند، یکی دیگر از نقاط ضعف قابل توجه است. انتخاب منطقه اکباتان به عنوان محلی برای انجام مصاحبه‌ها و گردآوری داده‌ها، نمی‌تواند به عنوان نماینده تمامی جوانان نسل زد ایران و حتی تهران تلقی شود. محدودیت تعداد مصاحبه‌شوندگان و عدم تنوع جغرافیایی و فرهنگی در این انتخاب‌ها، باعث شده که دیدگاه‌ها و تجربیات نمایش‌داده‌شده نتوانند بازتاب‌دهنده تنوع واقعی و نگاه‌های مختلف موجود در این نسل باشند.

همچنین، حضور برجسته حسین شمقدری در پشت صحنه و تأثیر او بر مستند، نشان‌دهنده وجود نوعی سوگیری در روایت‌ها است. به‌جای ارائه یک تحلیل بی‌طرفانه، به نظر می‌رسد که تمرکز مستند بیشتر بر جاذبه های جنسی باشد همان کاری که در مستند های پیشین انقلاب جنسی دیده ایم.

در نهایت، اصلی‌ترین مشکل این مستند این است که به‌جای ارائه تصویری واقع‌گرایانه و چندبعدی از نسل زد و دیدگاه‌های آن، بیشتر به دنبال ارائه تصویری از پیش تعیین‌شده و جهت‌دار است. این نقص‌های محتوایی و فنی باعث شده‌اند که مستند نتواند به عنوان یک اثر تأثیرگذار و معتبر در حوزه مستندهای اجتماعی شناخته شود و در نتیجه، به جای تقویت گفتمان عمومی پیرامون نسل زد، به نوعی تصویری تحریف‌شده و نادرست از آن ارائه داده است. به قول ممیزی ظرف یک بار مصرف خوبی است! اما به یک بار دیدن هم نمی ارزید.
#مستند_اجتماعی
#نسل_زد
@osyaan

BY عصیان| گاه نوشته های عباس طاهری