🔷ملخ پرتوزا!
🔹صحبت از LPRR شد. تصاویری نه‌چندان جدید از بازدید گروسی از پروژه‌ی راکتور تحقیقاتی توان پائین (LPRR) در سعودی را می‌بینید. این پروژه در سعودی را شرکت آرژانتینی INVAP پیش می‌برد که در حوزه‌های متفاوتی مانند همین ماجرای راکتورهای تحقیقاتی و... فعال است و پروژه‌های موفقی نیز در سراسر دنیا داشته است. پروژه توسط بن‌سلمان، نخست‌وزیر و ولیعهد سعودی در سال ۲۰۱۸ آغاز شد و بعد از ۶ سال هنوز به‌نتیجه نرسیده است.
🔹گفته شد اواسط سال میلادی رو به موت ۲۰۲۴، راکتور فعال می‌شود اما خبری نشد. در دیدار و گزارش سه ماه پیش نیز اشاره کردند LPRR در وضعیت پیش از فعال شدن است. در هر صورت امروزه پول هم داشته باشید اما دانش‌فنی و توانایی بومی برای ساخت یا همکاری نداشته باشید برای یک راکتور تحقیقاتی کوچک و عملا تزئینی این‌گونه می‌دوانندتان. از قیمت و هزینه‌ی پروژه نیز اطلاعاتی در دسترس نیست ولی با توجه به ول‌خرجی‌های بی‌حساب و کتاب و بی‌بازده سعودی در ابرپروژه‌های عمرانی و... انتظار می‌رود فاکتورهای گران‌قیمتی را آرژانتینی‌ها برای آل‌سعود نبشته باشند!
🔹این راکتور که طراحی کلی‌اش با راکتورهای تحقیقاتی قبلی ساخت شرکت INVAP مشابه است از نوع استخری است. استخر راکتور تانکی بلند بالا است که در انتهای آن هسته‌ی راکتور قرار می‌گیرد. توان عادی این راکتور ۳۰ کیلووات است اگرچه قابلیت فعالیت کوتاه‌مدت (پنج ساعت به‌شکل مداوم) تا توان ۱۰۰کیلووات را دارد. سوخت راکتور اکسید اورانیوم (UO2) است که به‌سان سوخت راکتورهای قدرت هسته‌ای (مانند بوشهر) تولید می‌شود و غنای متوسط آن حدود ۲.۱ درصد است. راکتور قابلیت‌های متعددی دارد و به‌اصطلاح چندمنظوره است که در کنار قابلیت تولید رادیوایزوتوپ، قابلیت انجام مطالعات مرتبط با فیزیک نوترون‌ها و مسائل مرتبط نیز وجود دارد.
🔹ادعا می‌کنند بیش از ۳۰ (برخی بارها هم گفته‌اند ۳۰ نفر.) محقق و طراح سعودی در طراحی این راکتور مشارکت داشته‌اند. البته این ادعا توسط شرکت INVAP درجایی تایید یا رد نشده است و به‌کل صحبتی از آن نشده است. البته اگر به سایت INVAP سری بزنید از پروژه‌ی LPRR هیچ صحبتی نشده است و حتی روی سایت رسمی‌شان صفحه‌ای برای آن تعبیه نشده است. پیرامون قابلیت‌های تسلیحاتی این راکتور باید گفت هیچ قابلیتی را به سعودی ارائه نخواهد کرد. سوخت این راکتور اکسید اورانیوم به‌شکل سرامیکی است که بدترین حالت برای فرآوری‌های دوره‌ای کوتاه‌مدت جهت استخراج پلوتونیوم است.
🔹توان بسیار پائین این راکتور نیز به‌این معنا است که این راکتور سالانه حدود پنج گرم پلوتونیوم تولید خواهد کرد. دردسر اصلی برای سعودی اما در همان روز اول فعال کردن راکتور رخ خواهد داد. سعودی توانایی تولید سوخت مورد نیاز راکتور را ندارد و حتی کیک‌زرد تولید نمی‌کند و نیازمند واردات سوخت است. از سمت دیگر نیز آژانس شرط و شروط و مقرراتی را شامل دسترسی جهت بازرسی از سایت راکتور و وضعیت آن قرار داده است که هنوز صحبتی از تائید آن توسط سعودی مخابره نشده است.
🔹این به این معناست که تا زمانی که سعودی شروط را نپذیرد هیچ سوختی توسط ۴۸ کشور عضو NSG که شامل آرژانتین نیز می‌شود به سعودی فروخته نخواهد شد. در این میان تنها کشوری که ممکن است با سعودی همکاری کند و عضو NSG نیز نیست، پاکستان است که از بد قضا توانایی تولید سوخت را نیز دارد. اما تامین غیرقانونی سوخت از پاکستان سعودی را در موقعیتی قرار خواهد داد که همکاری‌هایش با شرکت‌های تجاری جهانی جهت ساخت راکتورهای قدرت و تامین سوخت آن با مشکلات مواجه خواهد شد. پیرامون قیمت این برنامه نیز عنوان شد که عددی دقیق از آن وجود ندارد. البته بهتر است گفت هیچ عددی از آن در دسترس نیست.
🔹از پروژه‌های دیگر شرکت INVAP در حوزه‌های مشابه نیز عددی در دسترس نیست اما برخی اطلاعات موجود است. برای مثال این شرکت در سال ۲۰۱۳ قراردادی به‌ارزش ۱۰ میلیون دلار (به رقم امروز حدود ۱۴ میلیون) مبنی بر ارتقای برخی سامانه‌های کنترلی و نظارت راکتور ۱۰مگاواتی لیبی منعقد کرد. پروژه‌ی RMB برزیل نیز که توسط همین شرکت انجام می‌شود و شامل راکتور تحقیقاتی ۳۰ مگاواتی می‌شود تخمینی از هزینه‌ای بالای ۵۰۰ میلیون دلار داشته است. البته میان RMB و LPRR تفاوت‌های بسیاری است اما احتمالا هزینه‌ی نهایی برای سعودی در حالت خوش‌بینانه به ۱۰۰ الی ۲۰۰ میلیون دلار نزدیک باشد که عددی بس گزاف است!
▪️پی‌نوشت: بازهم تجلی اهمیت قابلیت بومی بودن چرخه‌ی سوخت هسته‌ای حتی در مقیاس کوچک را می‌بینید که کشورمان دارای آن است و این خود دستاوردی بسیار بزرگ است که باید به آن افتخار کرد و البته نقطه‌ی آغازی برای دستاوردهای بزرگ‌تر خواهد بود اگر بگذارند و بخواهند!
FND
@Partisan2015
🔹صحبت از LPRR شد. تصاویری نه‌چندان جدید از بازدید گروسی از پروژه‌ی راکتور تحقیقاتی توان پائین (LPRR) در سعودی را می‌بینید. این پروژه در سعودی را شرکت آرژانتینی INVAP پیش می‌برد که در حوزه‌های متفاوتی مانند همین ماجرای راکتورهای تحقیقاتی و... فعال است و پروژه‌های موفقی نیز در سراسر دنیا داشته است. پروژه توسط بن‌سلمان، نخست‌وزیر و ولیعهد سعودی در سال ۲۰۱۸ آغاز شد و بعد از ۶ سال هنوز به‌نتیجه نرسیده است.
🔹گفته شد اواسط سال میلادی رو به موت ۲۰۲۴، راکتور فعال می‌شود اما خبری نشد. در دیدار و گزارش سه ماه پیش نیز اشاره کردند LPRR در وضعیت پیش از فعال شدن است. در هر صورت امروزه پول هم داشته باشید اما دانش‌فنی و توانایی بومی برای ساخت یا همکاری نداشته باشید برای یک راکتور تحقیقاتی کوچک و عملا تزئینی این‌گونه می‌دوانندتان. از قیمت و هزینه‌ی پروژه نیز اطلاعاتی در دسترس نیست ولی با توجه به ول‌خرجی‌های بی‌حساب و کتاب و بی‌بازده سعودی در ابرپروژه‌های عمرانی و... انتظار می‌رود فاکتورهای گران‌قیمتی را آرژانتینی‌ها برای آل‌سعود نبشته باشند!
🔹این راکتور که طراحی کلی‌اش با راکتورهای تحقیقاتی قبلی ساخت شرکت INVAP مشابه است از نوع استخری است. استخر راکتور تانکی بلند بالا است که در انتهای آن هسته‌ی راکتور قرار می‌گیرد. توان عادی این راکتور ۳۰ کیلووات است اگرچه قابلیت فعالیت کوتاه‌مدت (پنج ساعت به‌شکل مداوم) تا توان ۱۰۰کیلووات را دارد. سوخت راکتور اکسید اورانیوم (UO2) است که به‌سان سوخت راکتورهای قدرت هسته‌ای (مانند بوشهر) تولید می‌شود و غنای متوسط آن حدود ۲.۱ درصد است. راکتور قابلیت‌های متعددی دارد و به‌اصطلاح چندمنظوره است که در کنار قابلیت تولید رادیوایزوتوپ، قابلیت انجام مطالعات مرتبط با فیزیک نوترون‌ها و مسائل مرتبط نیز وجود دارد.
🔹ادعا می‌کنند بیش از ۳۰ (برخی بارها هم گفته‌اند ۳۰ نفر.) محقق و طراح سعودی در طراحی این راکتور مشارکت داشته‌اند. البته این ادعا توسط شرکت INVAP درجایی تایید یا رد نشده است و به‌کل صحبتی از آن نشده است. البته اگر به سایت INVAP سری بزنید از پروژه‌ی LPRR هیچ صحبتی نشده است و حتی روی سایت رسمی‌شان صفحه‌ای برای آن تعبیه نشده است. پیرامون قابلیت‌های تسلیحاتی این راکتور باید گفت هیچ قابلیتی را به سعودی ارائه نخواهد کرد. سوخت این راکتور اکسید اورانیوم به‌شکل سرامیکی است که بدترین حالت برای فرآوری‌های دوره‌ای کوتاه‌مدت جهت استخراج پلوتونیوم است.
🔹توان بسیار پائین این راکتور نیز به‌این معنا است که این راکتور سالانه حدود پنج گرم پلوتونیوم تولید خواهد کرد. دردسر اصلی برای سعودی اما در همان روز اول فعال کردن راکتور رخ خواهد داد. سعودی توانایی تولید سوخت مورد نیاز راکتور را ندارد و حتی کیک‌زرد تولید نمی‌کند و نیازمند واردات سوخت است. از سمت دیگر نیز آژانس شرط و شروط و مقرراتی را شامل دسترسی جهت بازرسی از سایت راکتور و وضعیت آن قرار داده است که هنوز صحبتی از تائید آن توسط سعودی مخابره نشده است.
🔹این به این معناست که تا زمانی که سعودی شروط را نپذیرد هیچ سوختی توسط ۴۸ کشور عضو NSG که شامل آرژانتین نیز می‌شود به سعودی فروخته نخواهد شد. در این میان تنها کشوری که ممکن است با سعودی همکاری کند و عضو NSG نیز نیست، پاکستان است که از بد قضا توانایی تولید سوخت را نیز دارد. اما تامین غیرقانونی سوخت از پاکستان سعودی را در موقعیتی قرار خواهد داد که همکاری‌هایش با شرکت‌های تجاری جهانی جهت ساخت راکتورهای قدرت و تامین سوخت آن با مشکلات مواجه خواهد شد. پیرامون قیمت این برنامه نیز عنوان شد که عددی دقیق از آن وجود ندارد. البته بهتر است گفت هیچ عددی از آن در دسترس نیست.
🔹از پروژه‌های دیگر شرکت INVAP در حوزه‌های مشابه نیز عددی در دسترس نیست اما برخی اطلاعات موجود است. برای مثال این شرکت در سال ۲۰۱۳ قراردادی به‌ارزش ۱۰ میلیون دلار (به رقم امروز حدود ۱۴ میلیون) مبنی بر ارتقای برخی سامانه‌های کنترلی و نظارت راکتور ۱۰مگاواتی لیبی منعقد کرد. پروژه‌ی RMB برزیل نیز که توسط همین شرکت انجام می‌شود و شامل راکتور تحقیقاتی ۳۰ مگاواتی می‌شود تخمینی از هزینه‌ای بالای ۵۰۰ میلیون دلار داشته است. البته میان RMB و LPRR تفاوت‌های بسیاری است اما احتمالا هزینه‌ی نهایی برای سعودی در حالت خوش‌بینانه به ۱۰۰ الی ۲۰۰ میلیون دلار نزدیک باشد که عددی بس گزاف است!
▪️پی‌نوشت: بازهم تجلی اهمیت قابلیت بومی بودن چرخه‌ی سوخت هسته‌ای حتی در مقیاس کوچک را می‌بینید که کشورمان دارای آن است و این خود دستاوردی بسیار بزرگ است که باید به آن افتخار کرد و البته نقطه‌ی آغازی برای دستاوردهای بزرگ‌تر خواهد بود اگر بگذارند و بخواهند!
FND
@Partisan2015
tgoop.com/partisan2015/75917
Create:
Last Update:
Last Update:
🔷ملخ پرتوزا!
🔹صحبت از LPRR شد. تصاویری نه‌چندان جدید از بازدید گروسی از پروژه‌ی راکتور تحقیقاتی توان پائین (LPRR) در سعودی را می‌بینید. این پروژه در سعودی را شرکت آرژانتینی INVAP پیش می‌برد که در حوزه‌های متفاوتی مانند همین ماجرای راکتورهای تحقیقاتی و... فعال است و پروژه‌های موفقی نیز در سراسر دنیا داشته است. پروژه توسط بن‌سلمان، نخست‌وزیر و ولیعهد سعودی در سال ۲۰۱۸ آغاز شد و بعد از ۶ سال هنوز به‌نتیجه نرسیده است.
🔹گفته شد اواسط سال میلادی رو به موت ۲۰۲۴، راکتور فعال می‌شود اما خبری نشد. در دیدار و گزارش سه ماه پیش نیز اشاره کردند LPRR در وضعیت پیش از فعال شدن است. در هر صورت امروزه پول هم داشته باشید اما دانش‌فنی و توانایی بومی برای ساخت یا همکاری نداشته باشید برای یک راکتور تحقیقاتی کوچک و عملا تزئینی این‌گونه می‌دوانندتان. از قیمت و هزینه‌ی پروژه نیز اطلاعاتی در دسترس نیست ولی با توجه به ول‌خرجی‌های بی‌حساب و کتاب و بی‌بازده سعودی در ابرپروژه‌های عمرانی و... انتظار می‌رود فاکتورهای گران‌قیمتی را آرژانتینی‌ها برای آل‌سعود نبشته باشند!
🔹این راکتور که طراحی کلی‌اش با راکتورهای تحقیقاتی قبلی ساخت شرکت INVAP مشابه است از نوع استخری است. استخر راکتور تانکی بلند بالا است که در انتهای آن هسته‌ی راکتور قرار می‌گیرد. توان عادی این راکتور ۳۰ کیلووات است اگرچه قابلیت فعالیت کوتاه‌مدت (پنج ساعت به‌شکل مداوم) تا توان ۱۰۰کیلووات را دارد. سوخت راکتور اکسید اورانیوم (UO2) است که به‌سان سوخت راکتورهای قدرت هسته‌ای (مانند بوشهر) تولید می‌شود و غنای متوسط آن حدود ۲.۱ درصد است. راکتور قابلیت‌های متعددی دارد و به‌اصطلاح چندمنظوره است که در کنار قابلیت تولید رادیوایزوتوپ، قابلیت انجام مطالعات مرتبط با فیزیک نوترون‌ها و مسائل مرتبط نیز وجود دارد.
🔹ادعا می‌کنند بیش از ۳۰ (برخی بارها هم گفته‌اند ۳۰ نفر.) محقق و طراح سعودی در طراحی این راکتور مشارکت داشته‌اند. البته این ادعا توسط شرکت INVAP درجایی تایید یا رد نشده است و به‌کل صحبتی از آن نشده است. البته اگر به سایت INVAP سری بزنید از پروژه‌ی LPRR هیچ صحبتی نشده است و حتی روی سایت رسمی‌شان صفحه‌ای برای آن تعبیه نشده است. پیرامون قابلیت‌های تسلیحاتی این راکتور باید گفت هیچ قابلیتی را به سعودی ارائه نخواهد کرد. سوخت این راکتور اکسید اورانیوم به‌شکل سرامیکی است که بدترین حالت برای فرآوری‌های دوره‌ای کوتاه‌مدت جهت استخراج پلوتونیوم است.
🔹توان بسیار پائین این راکتور نیز به‌این معنا است که این راکتور سالانه حدود پنج گرم پلوتونیوم تولید خواهد کرد. دردسر اصلی برای سعودی اما در همان روز اول فعال کردن راکتور رخ خواهد داد. سعودی توانایی تولید سوخت مورد نیاز راکتور را ندارد و حتی کیک‌زرد تولید نمی‌کند و نیازمند واردات سوخت است. از سمت دیگر نیز آژانس شرط و شروط و مقرراتی را شامل دسترسی جهت بازرسی از سایت راکتور و وضعیت آن قرار داده است که هنوز صحبتی از تائید آن توسط سعودی مخابره نشده است.
🔹این به این معناست که تا زمانی که سعودی شروط را نپذیرد هیچ سوختی توسط ۴۸ کشور عضو NSG که شامل آرژانتین نیز می‌شود به سعودی فروخته نخواهد شد. در این میان تنها کشوری که ممکن است با سعودی همکاری کند و عضو NSG نیز نیست، پاکستان است که از بد قضا توانایی تولید سوخت را نیز دارد. اما تامین غیرقانونی سوخت از پاکستان سعودی را در موقعیتی قرار خواهد داد که همکاری‌هایش با شرکت‌های تجاری جهانی جهت ساخت راکتورهای قدرت و تامین سوخت آن با مشکلات مواجه خواهد شد. پیرامون قیمت این برنامه نیز عنوان شد که عددی دقیق از آن وجود ندارد. البته بهتر است گفت هیچ عددی از آن در دسترس نیست.
🔹از پروژه‌های دیگر شرکت INVAP در حوزه‌های مشابه نیز عددی در دسترس نیست اما برخی اطلاعات موجود است. برای مثال این شرکت در سال ۲۰۱۳ قراردادی به‌ارزش ۱۰ میلیون دلار (به رقم امروز حدود ۱۴ میلیون) مبنی بر ارتقای برخی سامانه‌های کنترلی و نظارت راکتور ۱۰مگاواتی لیبی منعقد کرد. پروژه‌ی RMB برزیل نیز که توسط همین شرکت انجام می‌شود و شامل راکتور تحقیقاتی ۳۰ مگاواتی می‌شود تخمینی از هزینه‌ای بالای ۵۰۰ میلیون دلار داشته است. البته میان RMB و LPRR تفاوت‌های بسیاری است اما احتمالا هزینه‌ی نهایی برای سعودی در حالت خوش‌بینانه به ۱۰۰ الی ۲۰۰ میلیون دلار نزدیک باشد که عددی بس گزاف است!
▪️پی‌نوشت: بازهم تجلی اهمیت قابلیت بومی بودن چرخه‌ی سوخت هسته‌ای حتی در مقیاس کوچک را می‌بینید که کشورمان دارای آن است و این خود دستاوردی بسیار بزرگ است که باید به آن افتخار کرد و البته نقطه‌ی آغازی برای دستاوردهای بزرگ‌تر خواهد بود اگر بگذارند و بخواهند!
FND
@Partisan2015
🔹صحبت از LPRR شد. تصاویری نه‌چندان جدید از بازدید گروسی از پروژه‌ی راکتور تحقیقاتی توان پائین (LPRR) در سعودی را می‌بینید. این پروژه در سعودی را شرکت آرژانتینی INVAP پیش می‌برد که در حوزه‌های متفاوتی مانند همین ماجرای راکتورهای تحقیقاتی و... فعال است و پروژه‌های موفقی نیز در سراسر دنیا داشته است. پروژه توسط بن‌سلمان، نخست‌وزیر و ولیعهد سعودی در سال ۲۰۱۸ آغاز شد و بعد از ۶ سال هنوز به‌نتیجه نرسیده است.
🔹گفته شد اواسط سال میلادی رو به موت ۲۰۲۴، راکتور فعال می‌شود اما خبری نشد. در دیدار و گزارش سه ماه پیش نیز اشاره کردند LPRR در وضعیت پیش از فعال شدن است. در هر صورت امروزه پول هم داشته باشید اما دانش‌فنی و توانایی بومی برای ساخت یا همکاری نداشته باشید برای یک راکتور تحقیقاتی کوچک و عملا تزئینی این‌گونه می‌دوانندتان. از قیمت و هزینه‌ی پروژه نیز اطلاعاتی در دسترس نیست ولی با توجه به ول‌خرجی‌های بی‌حساب و کتاب و بی‌بازده سعودی در ابرپروژه‌های عمرانی و... انتظار می‌رود فاکتورهای گران‌قیمتی را آرژانتینی‌ها برای آل‌سعود نبشته باشند!
🔹این راکتور که طراحی کلی‌اش با راکتورهای تحقیقاتی قبلی ساخت شرکت INVAP مشابه است از نوع استخری است. استخر راکتور تانکی بلند بالا است که در انتهای آن هسته‌ی راکتور قرار می‌گیرد. توان عادی این راکتور ۳۰ کیلووات است اگرچه قابلیت فعالیت کوتاه‌مدت (پنج ساعت به‌شکل مداوم) تا توان ۱۰۰کیلووات را دارد. سوخت راکتور اکسید اورانیوم (UO2) است که به‌سان سوخت راکتورهای قدرت هسته‌ای (مانند بوشهر) تولید می‌شود و غنای متوسط آن حدود ۲.۱ درصد است. راکتور قابلیت‌های متعددی دارد و به‌اصطلاح چندمنظوره است که در کنار قابلیت تولید رادیوایزوتوپ، قابلیت انجام مطالعات مرتبط با فیزیک نوترون‌ها و مسائل مرتبط نیز وجود دارد.
🔹ادعا می‌کنند بیش از ۳۰ (برخی بارها هم گفته‌اند ۳۰ نفر.) محقق و طراح سعودی در طراحی این راکتور مشارکت داشته‌اند. البته این ادعا توسط شرکت INVAP درجایی تایید یا رد نشده است و به‌کل صحبتی از آن نشده است. البته اگر به سایت INVAP سری بزنید از پروژه‌ی LPRR هیچ صحبتی نشده است و حتی روی سایت رسمی‌شان صفحه‌ای برای آن تعبیه نشده است. پیرامون قابلیت‌های تسلیحاتی این راکتور باید گفت هیچ قابلیتی را به سعودی ارائه نخواهد کرد. سوخت این راکتور اکسید اورانیوم به‌شکل سرامیکی است که بدترین حالت برای فرآوری‌های دوره‌ای کوتاه‌مدت جهت استخراج پلوتونیوم است.
🔹توان بسیار پائین این راکتور نیز به‌این معنا است که این راکتور سالانه حدود پنج گرم پلوتونیوم تولید خواهد کرد. دردسر اصلی برای سعودی اما در همان روز اول فعال کردن راکتور رخ خواهد داد. سعودی توانایی تولید سوخت مورد نیاز راکتور را ندارد و حتی کیک‌زرد تولید نمی‌کند و نیازمند واردات سوخت است. از سمت دیگر نیز آژانس شرط و شروط و مقرراتی را شامل دسترسی جهت بازرسی از سایت راکتور و وضعیت آن قرار داده است که هنوز صحبتی از تائید آن توسط سعودی مخابره نشده است.
🔹این به این معناست که تا زمانی که سعودی شروط را نپذیرد هیچ سوختی توسط ۴۸ کشور عضو NSG که شامل آرژانتین نیز می‌شود به سعودی فروخته نخواهد شد. در این میان تنها کشوری که ممکن است با سعودی همکاری کند و عضو NSG نیز نیست، پاکستان است که از بد قضا توانایی تولید سوخت را نیز دارد. اما تامین غیرقانونی سوخت از پاکستان سعودی را در موقعیتی قرار خواهد داد که همکاری‌هایش با شرکت‌های تجاری جهانی جهت ساخت راکتورهای قدرت و تامین سوخت آن با مشکلات مواجه خواهد شد. پیرامون قیمت این برنامه نیز عنوان شد که عددی دقیق از آن وجود ندارد. البته بهتر است گفت هیچ عددی از آن در دسترس نیست.
🔹از پروژه‌های دیگر شرکت INVAP در حوزه‌های مشابه نیز عددی در دسترس نیست اما برخی اطلاعات موجود است. برای مثال این شرکت در سال ۲۰۱۳ قراردادی به‌ارزش ۱۰ میلیون دلار (به رقم امروز حدود ۱۴ میلیون) مبنی بر ارتقای برخی سامانه‌های کنترلی و نظارت راکتور ۱۰مگاواتی لیبی منعقد کرد. پروژه‌ی RMB برزیل نیز که توسط همین شرکت انجام می‌شود و شامل راکتور تحقیقاتی ۳۰ مگاواتی می‌شود تخمینی از هزینه‌ای بالای ۵۰۰ میلیون دلار داشته است. البته میان RMB و LPRR تفاوت‌های بسیاری است اما احتمالا هزینه‌ی نهایی برای سعودی در حالت خوش‌بینانه به ۱۰۰ الی ۲۰۰ میلیون دلار نزدیک باشد که عددی بس گزاف است!
▪️پی‌نوشت: بازهم تجلی اهمیت قابلیت بومی بودن چرخه‌ی سوخت هسته‌ای حتی در مقیاس کوچک را می‌بینید که کشورمان دارای آن است و این خود دستاوردی بسیار بزرگ است که باید به آن افتخار کرد و البته نقطه‌ی آغازی برای دستاوردهای بزرگ‌تر خواهد بود اگر بگذارند و بخواهند!
FND
@Partisan2015
BY Partisan / پارتیزان
Share with your friend now:
tgoop.com/partisan2015/75917