🔶ردیاب‌های صوتی و پروژکتورهای ضدهوایی در ایالات متحده
🔸در سال‌های پیش از توسعه رادار، یکی از روش‌های اصلی شناسایی هواپیماهای دشمن در شب، استفاده از ردیاب‌های صوتی بود. این دستگاه‌ها با بهره‌گیری از اصول آکوستیکی، صدای موتور هواپیماها را از فاصله‌ای دور دریافت کرده و جهت تقریبی آن‌ها را مشخص می‌کردند. سپس اطلاعات حاصل از این دستگاه‌ها به ایستگاه‌های پروژکتوری ضدهوایی منتقل می‌شد تا مسیر حرکت هدف را ردیابی کرده و آن را برای یگان‌های توپخانه‌ای مشخص کنند.
🔶ساختار و عملکرد ردیاب‌های صوتی
🔸این سامانه شامل سه شیپور بزرگ آکوستیکی بود که صداهای دریافتی را تقویت کرده و به گوش اپراتور انتقال می‌داد. لوله‌های آکوستیکی با قطر بالا مستقیماً به یک کلاه چرمی ویژه متصل می‌شدند که اپراتور آن را بر سر می‌گذاشت. اپراتور با تغییر موقعیت خود و بررسی شدت و جهت صدا، می‌توانست مکان تقریبی هواپیما را تعیین کند.
🔸این دستگاه برای سهولت در حمل‌ونقل به شش بخش مجزا تقسیم می‌شد که به‌سرعت در موقعیت موردنظر مونتاژ می‌شدند. برد شناسایی آن نیز بین ۲ تا ۸ کیلومتر متغیر بود و بسته به عواملی مانند شرایط آب‌وهوایی، میزان نویز محیط و ارتفاع پرواز هواپیماها تغییر می‌کرد. در شرایط ایده‌آل، این سیستم می‌توانست پرواز هواپیماهای دشمن را زودتر از دیدن آن‌ها شناسایی کند و هشدارهای لازم را برای اقدامات دفاعی صادر نماید.
🔶پروژکتورهای ضدهوایی و هماهنگی با ردیاب‌های صوتی
🔸پس از شناسایی صوتی هدف، اطلاعات به یگان‌های پروژکتوری ارسال می‌شد. این یگان‌ها از پروژکتورهای قدرتمند ۱۵۰ سانتی‌متری بهره می‌بردند که نوری متمرکز و شدید ایجاد کرده و مسیر پرواز هواپیماهای دشمن را روشن می‌کردند. پروژکتورها معمولاً به سیستم‌های چرخان دستی یا موتوردار مجهز بودند که امکان تنظیم دقیق زاویه نور را فراهم می‌کردند.
🔸پروژکتورهای ضدهوایی نه‌تنها به نیروهای توپخانه‌ای برای هدف‌گیری بهتر کمک می‌کردند، بلکه باعث اختلال در دید خلبانان دشمن شده و دقت بمباران آن‌ها را کاهش می‌دادند. در برخی موارد، این نورهای قدرتمند با انعکاس از سطح بدنه هواپیما، آن را برای سامانه‌های دفاعی زمینی قابل‌مشاهده‌تر می‌کردند.
🔶نمونه‌های تاریخی و استفاده عملیاتی
🔸در تصاویر فوق، نمونه‌ای از یک ردیاب صوتی مدل ۱۹۳۲ در کنار یک پروژکتور ضدهوایی ۱۵۰ سانتی‌متری در حالت عملیاتی دیده می‌شود. این تجهیزات در سال‌های دهه ۱۹۳۰ و اوایل جنگ جهانی دوم توسط ارتش ایالات متحده به‌کار گرفته شدند.
🔸با توسعه فناوری رادار در اواخر دهه ۱۹۳۰، استفاده از این سامانه‌های آکوستیکی به‌تدریج کاهش یافت. رادارهای جدید می‌توانستند اهداف هوایی را با دقت بسیار بالاتر و در هر شرایط جوی شناسایی کنند، درحالی‌که ردیاب‌های صوتی به شرایط محیطی حساس بودند و دقت پایین‌تری داشتند. بااین‌حال، تا اوایل جنگ جهانی دوم، این تجهیزات همچنان در برخی مناطق مورد استفاده قرار می‌گرفتند، به‌ویژه در مکان‌هایی که هنوز به فناوری راداری دسترسی نداشتند.
🔸ردیاب‌های صوتی نمونه‌ای از تلاش‌های پیشگامانه برای ایجاد سامانه‌های شناسایی هوایی در دوران پیش از رادار محسوب می‌شوند و نشان‌دهنده اهمیت تشخیص زودهنگام تهدیدات در دفاع هوایی هستند.
#رادار #پدافند_هوایی
#ایالات_متحده
Tupolev
@Partisan2015
🔸در سال‌های پیش از توسعه رادار، یکی از روش‌های اصلی شناسایی هواپیماهای دشمن در شب، استفاده از ردیاب‌های صوتی بود. این دستگاه‌ها با بهره‌گیری از اصول آکوستیکی، صدای موتور هواپیماها را از فاصله‌ای دور دریافت کرده و جهت تقریبی آن‌ها را مشخص می‌کردند. سپس اطلاعات حاصل از این دستگاه‌ها به ایستگاه‌های پروژکتوری ضدهوایی منتقل می‌شد تا مسیر حرکت هدف را ردیابی کرده و آن را برای یگان‌های توپخانه‌ای مشخص کنند.
🔶ساختار و عملکرد ردیاب‌های صوتی
🔸این سامانه شامل سه شیپور بزرگ آکوستیکی بود که صداهای دریافتی را تقویت کرده و به گوش اپراتور انتقال می‌داد. لوله‌های آکوستیکی با قطر بالا مستقیماً به یک کلاه چرمی ویژه متصل می‌شدند که اپراتور آن را بر سر می‌گذاشت. اپراتور با تغییر موقعیت خود و بررسی شدت و جهت صدا، می‌توانست مکان تقریبی هواپیما را تعیین کند.
🔸این دستگاه برای سهولت در حمل‌ونقل به شش بخش مجزا تقسیم می‌شد که به‌سرعت در موقعیت موردنظر مونتاژ می‌شدند. برد شناسایی آن نیز بین ۲ تا ۸ کیلومتر متغیر بود و بسته به عواملی مانند شرایط آب‌وهوایی، میزان نویز محیط و ارتفاع پرواز هواپیماها تغییر می‌کرد. در شرایط ایده‌آل، این سیستم می‌توانست پرواز هواپیماهای دشمن را زودتر از دیدن آن‌ها شناسایی کند و هشدارهای لازم را برای اقدامات دفاعی صادر نماید.
🔶پروژکتورهای ضدهوایی و هماهنگی با ردیاب‌های صوتی
🔸پس از شناسایی صوتی هدف، اطلاعات به یگان‌های پروژکتوری ارسال می‌شد. این یگان‌ها از پروژکتورهای قدرتمند ۱۵۰ سانتی‌متری بهره می‌بردند که نوری متمرکز و شدید ایجاد کرده و مسیر پرواز هواپیماهای دشمن را روشن می‌کردند. پروژکتورها معمولاً به سیستم‌های چرخان دستی یا موتوردار مجهز بودند که امکان تنظیم دقیق زاویه نور را فراهم می‌کردند.
🔸پروژکتورهای ضدهوایی نه‌تنها به نیروهای توپخانه‌ای برای هدف‌گیری بهتر کمک می‌کردند، بلکه باعث اختلال در دید خلبانان دشمن شده و دقت بمباران آن‌ها را کاهش می‌دادند. در برخی موارد، این نورهای قدرتمند با انعکاس از سطح بدنه هواپیما، آن را برای سامانه‌های دفاعی زمینی قابل‌مشاهده‌تر می‌کردند.
🔶نمونه‌های تاریخی و استفاده عملیاتی
🔸در تصاویر فوق، نمونه‌ای از یک ردیاب صوتی مدل ۱۹۳۲ در کنار یک پروژکتور ضدهوایی ۱۵۰ سانتی‌متری در حالت عملیاتی دیده می‌شود. این تجهیزات در سال‌های دهه ۱۹۳۰ و اوایل جنگ جهانی دوم توسط ارتش ایالات متحده به‌کار گرفته شدند.
🔸با توسعه فناوری رادار در اواخر دهه ۱۹۳۰، استفاده از این سامانه‌های آکوستیکی به‌تدریج کاهش یافت. رادارهای جدید می‌توانستند اهداف هوایی را با دقت بسیار بالاتر و در هر شرایط جوی شناسایی کنند، درحالی‌که ردیاب‌های صوتی به شرایط محیطی حساس بودند و دقت پایین‌تری داشتند. بااین‌حال، تا اوایل جنگ جهانی دوم، این تجهیزات همچنان در برخی مناطق مورد استفاده قرار می‌گرفتند، به‌ویژه در مکان‌هایی که هنوز به فناوری راداری دسترسی نداشتند.
🔸ردیاب‌های صوتی نمونه‌ای از تلاش‌های پیشگامانه برای ایجاد سامانه‌های شناسایی هوایی در دوران پیش از رادار محسوب می‌شوند و نشان‌دهنده اهمیت تشخیص زودهنگام تهدیدات در دفاع هوایی هستند.
#رادار #پدافند_هوایی
#ایالات_متحده
Tupolev
@Partisan2015
tgoop.com/partisan2015/77490
Create:
Last Update:
Last Update:
🔶ردیاب‌های صوتی و پروژکتورهای ضدهوایی در ایالات متحده
🔸در سال‌های پیش از توسعه رادار، یکی از روش‌های اصلی شناسایی هواپیماهای دشمن در شب، استفاده از ردیاب‌های صوتی بود. این دستگاه‌ها با بهره‌گیری از اصول آکوستیکی، صدای موتور هواپیماها را از فاصله‌ای دور دریافت کرده و جهت تقریبی آن‌ها را مشخص می‌کردند. سپس اطلاعات حاصل از این دستگاه‌ها به ایستگاه‌های پروژکتوری ضدهوایی منتقل می‌شد تا مسیر حرکت هدف را ردیابی کرده و آن را برای یگان‌های توپخانه‌ای مشخص کنند.
🔶ساختار و عملکرد ردیاب‌های صوتی
🔸این سامانه شامل سه شیپور بزرگ آکوستیکی بود که صداهای دریافتی را تقویت کرده و به گوش اپراتور انتقال می‌داد. لوله‌های آکوستیکی با قطر بالا مستقیماً به یک کلاه چرمی ویژه متصل می‌شدند که اپراتور آن را بر سر می‌گذاشت. اپراتور با تغییر موقعیت خود و بررسی شدت و جهت صدا، می‌توانست مکان تقریبی هواپیما را تعیین کند.
🔸این دستگاه برای سهولت در حمل‌ونقل به شش بخش مجزا تقسیم می‌شد که به‌سرعت در موقعیت موردنظر مونتاژ می‌شدند. برد شناسایی آن نیز بین ۲ تا ۸ کیلومتر متغیر بود و بسته به عواملی مانند شرایط آب‌وهوایی، میزان نویز محیط و ارتفاع پرواز هواپیماها تغییر می‌کرد. در شرایط ایده‌آل، این سیستم می‌توانست پرواز هواپیماهای دشمن را زودتر از دیدن آن‌ها شناسایی کند و هشدارهای لازم را برای اقدامات دفاعی صادر نماید.
🔶پروژکتورهای ضدهوایی و هماهنگی با ردیاب‌های صوتی
🔸پس از شناسایی صوتی هدف، اطلاعات به یگان‌های پروژکتوری ارسال می‌شد. این یگان‌ها از پروژکتورهای قدرتمند ۱۵۰ سانتی‌متری بهره می‌بردند که نوری متمرکز و شدید ایجاد کرده و مسیر پرواز هواپیماهای دشمن را روشن می‌کردند. پروژکتورها معمولاً به سیستم‌های چرخان دستی یا موتوردار مجهز بودند که امکان تنظیم دقیق زاویه نور را فراهم می‌کردند.
🔸پروژکتورهای ضدهوایی نه‌تنها به نیروهای توپخانه‌ای برای هدف‌گیری بهتر کمک می‌کردند، بلکه باعث اختلال در دید خلبانان دشمن شده و دقت بمباران آن‌ها را کاهش می‌دادند. در برخی موارد، این نورهای قدرتمند با انعکاس از سطح بدنه هواپیما، آن را برای سامانه‌های دفاعی زمینی قابل‌مشاهده‌تر می‌کردند.
🔶نمونه‌های تاریخی و استفاده عملیاتی
🔸در تصاویر فوق، نمونه‌ای از یک ردیاب صوتی مدل ۱۹۳۲ در کنار یک پروژکتور ضدهوایی ۱۵۰ سانتی‌متری در حالت عملیاتی دیده می‌شود. این تجهیزات در سال‌های دهه ۱۹۳۰ و اوایل جنگ جهانی دوم توسط ارتش ایالات متحده به‌کار گرفته شدند.
🔸با توسعه فناوری رادار در اواخر دهه ۱۹۳۰، استفاده از این سامانه‌های آکوستیکی به‌تدریج کاهش یافت. رادارهای جدید می‌توانستند اهداف هوایی را با دقت بسیار بالاتر و در هر شرایط جوی شناسایی کنند، درحالی‌که ردیاب‌های صوتی به شرایط محیطی حساس بودند و دقت پایین‌تری داشتند. بااین‌حال، تا اوایل جنگ جهانی دوم، این تجهیزات همچنان در برخی مناطق مورد استفاده قرار می‌گرفتند، به‌ویژه در مکان‌هایی که هنوز به فناوری راداری دسترسی نداشتند.
🔸ردیاب‌های صوتی نمونه‌ای از تلاش‌های پیشگامانه برای ایجاد سامانه‌های شناسایی هوایی در دوران پیش از رادار محسوب می‌شوند و نشان‌دهنده اهمیت تشخیص زودهنگام تهدیدات در دفاع هوایی هستند.
#رادار #پدافند_هوایی
#ایالات_متحده
Tupolev
@Partisan2015
🔸در سال‌های پیش از توسعه رادار، یکی از روش‌های اصلی شناسایی هواپیماهای دشمن در شب، استفاده از ردیاب‌های صوتی بود. این دستگاه‌ها با بهره‌گیری از اصول آکوستیکی، صدای موتور هواپیماها را از فاصله‌ای دور دریافت کرده و جهت تقریبی آن‌ها را مشخص می‌کردند. سپس اطلاعات حاصل از این دستگاه‌ها به ایستگاه‌های پروژکتوری ضدهوایی منتقل می‌شد تا مسیر حرکت هدف را ردیابی کرده و آن را برای یگان‌های توپخانه‌ای مشخص کنند.
🔶ساختار و عملکرد ردیاب‌های صوتی
🔸این سامانه شامل سه شیپور بزرگ آکوستیکی بود که صداهای دریافتی را تقویت کرده و به گوش اپراتور انتقال می‌داد. لوله‌های آکوستیکی با قطر بالا مستقیماً به یک کلاه چرمی ویژه متصل می‌شدند که اپراتور آن را بر سر می‌گذاشت. اپراتور با تغییر موقعیت خود و بررسی شدت و جهت صدا، می‌توانست مکان تقریبی هواپیما را تعیین کند.
🔸این دستگاه برای سهولت در حمل‌ونقل به شش بخش مجزا تقسیم می‌شد که به‌سرعت در موقعیت موردنظر مونتاژ می‌شدند. برد شناسایی آن نیز بین ۲ تا ۸ کیلومتر متغیر بود و بسته به عواملی مانند شرایط آب‌وهوایی، میزان نویز محیط و ارتفاع پرواز هواپیماها تغییر می‌کرد. در شرایط ایده‌آل، این سیستم می‌توانست پرواز هواپیماهای دشمن را زودتر از دیدن آن‌ها شناسایی کند و هشدارهای لازم را برای اقدامات دفاعی صادر نماید.
🔶پروژکتورهای ضدهوایی و هماهنگی با ردیاب‌های صوتی
🔸پس از شناسایی صوتی هدف، اطلاعات به یگان‌های پروژکتوری ارسال می‌شد. این یگان‌ها از پروژکتورهای قدرتمند ۱۵۰ سانتی‌متری بهره می‌بردند که نوری متمرکز و شدید ایجاد کرده و مسیر پرواز هواپیماهای دشمن را روشن می‌کردند. پروژکتورها معمولاً به سیستم‌های چرخان دستی یا موتوردار مجهز بودند که امکان تنظیم دقیق زاویه نور را فراهم می‌کردند.
🔸پروژکتورهای ضدهوایی نه‌تنها به نیروهای توپخانه‌ای برای هدف‌گیری بهتر کمک می‌کردند، بلکه باعث اختلال در دید خلبانان دشمن شده و دقت بمباران آن‌ها را کاهش می‌دادند. در برخی موارد، این نورهای قدرتمند با انعکاس از سطح بدنه هواپیما، آن را برای سامانه‌های دفاعی زمینی قابل‌مشاهده‌تر می‌کردند.
🔶نمونه‌های تاریخی و استفاده عملیاتی
🔸در تصاویر فوق، نمونه‌ای از یک ردیاب صوتی مدل ۱۹۳۲ در کنار یک پروژکتور ضدهوایی ۱۵۰ سانتی‌متری در حالت عملیاتی دیده می‌شود. این تجهیزات در سال‌های دهه ۱۹۳۰ و اوایل جنگ جهانی دوم توسط ارتش ایالات متحده به‌کار گرفته شدند.
🔸با توسعه فناوری رادار در اواخر دهه ۱۹۳۰، استفاده از این سامانه‌های آکوستیکی به‌تدریج کاهش یافت. رادارهای جدید می‌توانستند اهداف هوایی را با دقت بسیار بالاتر و در هر شرایط جوی شناسایی کنند، درحالی‌که ردیاب‌های صوتی به شرایط محیطی حساس بودند و دقت پایین‌تری داشتند. بااین‌حال، تا اوایل جنگ جهانی دوم، این تجهیزات همچنان در برخی مناطق مورد استفاده قرار می‌گرفتند، به‌ویژه در مکان‌هایی که هنوز به فناوری راداری دسترسی نداشتند.
🔸ردیاب‌های صوتی نمونه‌ای از تلاش‌های پیشگامانه برای ایجاد سامانه‌های شناسایی هوایی در دوران پیش از رادار محسوب می‌شوند و نشان‌دهنده اهمیت تشخیص زودهنگام تهدیدات در دفاع هوایی هستند.
#رادار #پدافند_هوایی
#ایالات_متحده
Tupolev
@Partisan2015
BY Partisan / پارتیزان
Share with your friend now:
tgoop.com/partisan2015/77490