tgoop.com/schiller_art/5742
Last Update:
آنچه هایدگر می‌خواهد بگوید این است که قربانیانِ اردوگاه‌های کار اجباری نازی نمی‌توانستند بمیرند، چون آنها در ذات خود فانی نبودند و به قدر کفایت به مرگ عشق نمی‌ورزیدند و در «پناه هستی» نبودند. در پسِ این اظهارات یک تلقی کاملاً نازیستی از مرگ به‌مثابۀ ایثار و قربانی کردن فرد به خاطر اجتماع وجود دارد که ما آن را پیشتر با مفهوم خود‌قربانی‌گری در هستی و زمان می‌یابیم. همین مفهوم است که هایدگر در سخنرانی خود در ۲۶ مه ۱۹۳۳ به مناسبت بزرگداشت آلبرت لئو اشلاگتر، که در ۱۹۲۶ به ضرب گلوله کشته شد و نازی‌ها از او به عنوان قهرمان خود یاد کردند، تقدیس می‌کند. از نظر هایدگر، «مرگ ملت آلمان و رایش آلمان» مرگی پرصلابت و باشکوه است. اما کسانی که در اردوگاه‌های کار اجباری نابود شدند، به گفتۀ هایدگر، «تکان‌دهنده نمردند» آنها مرده نیستند، حتی نمی‌توانند بمیرند، زیرا فانی نیستند. به همین دلیل است که من از انکار هستی‌شناختی هولوکاست توسط هایدگر سخن گفتم که وجود آن همه قربانی را زیر سؤال می‌برد. این داوری با تحلیل‌های عمیق آدورنو دربارۀ برداشت به‌اصطلاح «اصیل» از مرگ در هستی و زمان منطبق است. در این تحلیل‌ها، آدورنو نشان می‌دهد که با هایدگر، مرگ معنایی نژادی به خود گرفت.
□ غائلۀ هایدگر | ریچارد ولین | ترجمۀ فرهاد سلیمان‌نژاد | نشر نو، چاپ اول ۱۴۰۲، قطع رقعی، جلد شومیز، پنجاه و چهار + ۳۲۸ صفحه، قیمت: ۳۸۰.۰۰۰ تومان، #ازکتاب.
@nashrenow
تهیه کتاب:
https://B2n.ir/h48252
BY مجله هنری شیلر
Share with your friend now:
tgoop.com/schiller_art/5742