روزنوشت‌های شهرزاد

خواستم سرمستی خودم رو با شما هم تقسیم کنم:‌

این‌ روزها تمام تلاشم اینه که بتونم از ایران، کسب‌وکارم رو توی کانادا جلو ببرم. استارتاپی که اونقدر براش شوق دارم که روز و شب من کامل به خودش اختصاص داده و حتی به خاطر اختلاف ساعت شب و روزم رو برعکس کرده.

هر روز ظهر که از خواب بیدار میشیم تا نیمه شب که به خواب بریم حداقل سه بار از قدرت اینترنت و تغییری که توی زندگیمون ایجاد کرده ذوق مرگ میشیم.

تو این هشت ماه گذشته من تازه فهمیدم که قدرت اینترنت فقط توی این نیست که دسترسی به اطلاعات و دانش رو برامون مهیا کرده. بلکه مهمتر از اون دسترسی به ارتباط برقرار کردن با نویسنده و آدم پشت این اطلاعات رو هم بهمون میده. این موضوعی بود که شاید در پس ذهنم میدونستم امکان پذیره اما اصلا تصور هم نمیکردم که اینقدر شدنی باشه و اینقدر لذت بخش و تاثیرگذار باشه.

تکنولوژی اونقدر پیشرفت کرده که ما تا قبل از پندمیک اصلا حواسمون بهش نبود. انقدر مشغول کارهای روزمره و آدمهای اطرافمون بودیم که متوجه نشدیم که واقعا میتونی ظهر بری توی ایونت استارتاپی تو ایرلند با منتورها و فاندرهای ایرلندی حرف بزنی و از لهجه سخت و غلیظشون حرص بخوری، عصری بری توی توییتر و با هر آدمی که برات الگوئه و حسابی طرفدارشی چت کنی و شب که میشه دیگه خسته و کوفته شدی چراغ‌ها رو خاموش کنی و بری زیر پتو و اپلیکیشن کلاب هاوس رو باز کنی بری وسط صحبت پنج نفری که دارن با آب و تاب درمورد اینکه بیزینس‌ها چطوری میتونن از تیک‌تاک استفاده کنند و بعد از اینکه از بحث‌شون سردرآوردی، سی ثانیه نفس عمیق بکشی و صدات رو صاف کنی و خودت رو آن-میوت کنی و ازشون بپرسی که چطوری میشه از محتوای تیک‌تاک توی اینستاگرام بهترین بهره رو برد و بعد دوباره میوت کنی و با خیال راحت بهشون گوش بدی که جواب سوالت رو میدن و باهم بحث میکنن در موردش.


این اون دنیاییه که من عاشقشم. که اینکه من توی رودهن زندگی میکنم باعث نمیشه که نتونم با سرمایه گذار انگلیسی به صورت لایو حرف بزنم، که نتونم با دختر نیجریه‌ای که توی ایونت دیدمش شوخی کنم و غش غش بخندم، که نتونم با ماریه که بلاگر محبوبم شده و پاریس زندگی میکنه بعد از ظهر قهوه بخوریم و گپ بزنیم.
اصلا مگه میشد قبل از این حتی تصور کرد که توی رودهن باشی و یه استارتاپ بزنی یه جای دیگه دنیا‌؟‌
@shahrzadinHK

www.tgoop.com/shahrzadinhk/182

1.2K viewsDec 24, 2020 at 12:57

خواستم سرمستی خودم رو با شما هم تقسیم کنم:‌

این‌ روزها تمام تلاشم اینه که بتونم از ایران، کسب‌وکارم رو توی کانادا جلو ببرم. استارتاپی که اونقدر براش شوق دارم که روز و شب من کامل به خودش اختصاص داده و حتی به خاطر اختلاف ساعت شب و روزم رو برعکس کرده.

هر روز ظهر که از خواب بیدار میشیم تا نیمه شب که به خواب بریم حداقل سه بار از قدرت اینترنت و تغییری که توی زندگیمون ایجاد کرده ذوق مرگ میشیم.

تو این هشت ماه گذشته من تازه فهمیدم که قدرت اینترنت فقط توی این نیست که دسترسی به اطلاعات و دانش رو برامون مهیا کرده. بلکه مهمتر از اون دسترسی به ارتباط برقرار کردن با نویسنده و آدم پشت این اطلاعات رو هم بهمون میده. این موضوعی بود که شاید در پس ذهنم میدونستم امکان پذیره اما اصلا تصور هم نمیکردم که اینقدر شدنی باشه و اینقدر لذت بخش و تاثیرگذار باشه.

تکنولوژی اونقدر پیشرفت کرده که ما تا قبل از پندمیک اصلا حواسمون بهش نبود. انقدر مشغول کارهای روزمره و آدمهای اطرافمون بودیم که متوجه نشدیم که واقعا میتونی ظهر بری توی ایونت استارتاپی تو ایرلند با منتورها و فاندرهای ایرلندی حرف بزنی و از لهجه سخت و غلیظشون حرص بخوری، عصری بری توی توییتر و با هر آدمی که برات الگوئه و حسابی طرفدارشی چت کنی و شب که میشه دیگه خسته و کوفته شدی چراغ‌ها رو خاموش کنی و بری زیر پتو و اپلیکیشن کلاب هاوس رو باز کنی بری وسط صحبت پنج نفری که دارن با آب و تاب درمورد اینکه بیزینس‌ها چطوری میتونن از تیک‌تاک استفاده کنند و بعد از اینکه از بحث‌شون سردرآوردی، سی ثانیه نفس عمیق بکشی و صدات رو صاف کنی و خودت رو آن-میوت کنی و ازشون بپرسی که چطوری میشه از محتوای تیک‌تاک توی اینستاگرام بهترین بهره رو برد و بعد دوباره میوت کنی و با خیال راحت بهشون گوش بدی که جواب سوالت رو میدن و باهم بحث میکنن در موردش.


این اون دنیاییه که من عاشقشم. که اینکه من توی رودهن زندگی میکنم باعث نمیشه که نتونم با سرمایه گذار انگلیسی به صورت لایو حرف بزنم، که نتونم با دختر نیجریه‌ای که توی ایونت دیدمش شوخی کنم و غش غش بخندم، که نتونم با ماریه که بلاگر محبوبم شده و پاریس زندگی میکنه بعد از ظهر قهوه بخوریم و گپ بزنیم.
اصلا مگه میشد قبل از این حتی تصور کرد که توی رودهن باشی و یه استارتاپ بزنی یه جای دیگه دنیا‌؟‌
@shahrzadinHK

BY روزنوشت‌های شهرزاد