tgoop.com/sociology_economic_development/1137
Last Update:
📄 چطور در حوالی سال ۲۰۰۰ معنای پدر و مادر بودن عوض شد؟
این مطلب نوشتۀ کلر کِین می باشد و میترا دانشور آن را ترجمه کرده است.
🔴 بچه بزرگ‌کردن هیچ‌وقت کار آسانی نبوده است، اما حالا که به تاریخ فرزندپروری نگاه می‌کنیم، می‌توانیم نقطۀ عطف مهمی را مشخص کنیم که معنای والدگری و فرزندپروری را به شکلی بنیادین تغییر داده است. شارون هیز، جامعه‌شناس آمریکایی، در کتابی به نام تضادهای فرهنگی مادری که در آستانۀ قرن جدید میلادی به انتشار رسید، از ظهور شکلِ جدیدی از پدر و مادری سخن گفت: «فرزندمحور، تحت راهنمایی متخصص، از نظر هیجانی جذاب، با کار فشرده و از نظر مالی پرهزینه».
🔴 هیز نام این نوع تربیت را «والدگری فشرده» گذاشت. در این نوع تربیت، از پدر و مادر انتظار می‌رود که شبانه‌روز در حال فرزندپرروی باشند و این کار را به اندازۀ شغلشان و چه بسا بیشتر از آن، جدی بگیرند.
🔴 طی دهه‌های گذشته، زمانی که والدین در کنار فرزندانشان حضور دارند تغییر چندانی نکرده است، اما والدین امروزی بخش بیشتری از این زمان را به دخالت مستقیم اختصاص می‌دهند. زمان صرف‌شده برای فعالیت‌هایی مثل کتاب‌خواندن برای بچه‌ها، ساخت کاردستی، بردنشان به کلاس‌های آموزشی، شرکت در اجراها و بازی‌ها، و کمک در تکالیف مدرسه بیشتر از همه افزایش یافته است. در مقایسه با ۱ ساعت و ۴۵ دقیقه در سال ۱۹۷۵برای چنین کارهایی، امروز مادران آمریکایی نزدیک به ۵ ساعت در هفته وقت می‌گذارند و دائماً نگران‌اند که این زمان کافی نباشد.
🔴 این در حالی است که با سست‌تر شدن پیوندهای گستردۀ خانوادگی و از بین رفتن شبکه‌های همسایگی مادران خانه‌دار، در مجموع پدر و مادرها در تربیت فرزندانشان بسیار تنهاتر از نسل‌های قبلی هستند.
🔴 پرورش کودک در سال‌های اخیر، هر چه بیشتر به مسئولیتی «خصوصی» تبدیل شده است، نه وظیفه‌ای اجتماعی. بنابراین پدر و مادرها یا باید خودشان وقت و انرژی صرف کنند، یا اگر نمی‌توانند، باید آن‌قدر پول داشته باشند که مراقبت از کودکشان را «بخرند». این روند نشان می‌دهد که چرا سهمی از درآمد خانواده که به مراقبت و تربیت از کودکان اختصاص داده می‌شود، در میان طبقات بالا، همواره رو به افزایش بوده است. اما این اتفاق پیامد دیگری هم دارد: عمیق‌تر شدن شکافِ میان کودکان خانواده‌های ثروتمند و کودکان طبقات فرودست.
🔴 متخصصان توافق دارند که سرمایه‌گذاری بر روی فرزندان کاری مثبت است؛ بااین‌حال، نکتۀ شایان توجه این است که مشخص نیست چقدر از موفقیت بچه‌ها در آینده واقعاً با والدگری تعیین می‌شود.
🔴 لیانا سایر، استاد جامعه‌شناسی دانشگاه مریلند، می‌گوید: هنوز مشخص نیست که آیا روش‌های والدگری تفاوتی در بزرگسالی بچه‌های ایجاد می‌کنند، یا صرفاً بزرگ‌شدن با والدین تحصیل‌کرده و پردرآمد است باعث تفاوت می‌شود. اگر والدگری فشرده، تضمینی برای موفقیت بچه‌ها در آینده نباشد، آنگاه با تردیدهای بسیار جدی‌تری روبه‌رو خواهد بود. زیرا تقریباً شکی نیست که این نوع مراقبت از فرزندان، پیش از هر چیز، پدر و مادرها را فرسوده و خسته می‌کند و به‌دلیل احساس گناه و اضطرابی که به همراه می‌آورد، زندگی آن‌ها را سخت‌تر می‌کند.
📌 آنچه خواندید مروری کوتاه است بر مطلب «چرا دیگر هیچ‌کس نمی‌تواند پدر و مادر خوبی باشد؟»
📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید:
B2n.ir/s74976
📍کانال تلگرام #جستارهایی در جامعه شناسی اقتصادی و توسعه
@sociology_economic_development
BY جستارهایی در جامعه شناسی اقتصادی و توسعه
Share with your friend now:
tgoop.com/sociology_economic_development/1137