tgoop.com/tabagheh3_ir/1563
Last Update:
نمی‌دانم دوستان یادشان هست یا نه؛ در جریان عدالت‌خواهی جدید که در اواخر دهه هفتاد آغاز شد و در ابتدای دهه هشتاد اوج گرفت، یک اثر موسیقایی در میان ما محبوب بود؛ چون روح ناآرام ما در آن زمان را نمایندگی می‌کرد: «خیابان خواب‌ها».
اینک اما دیر زمانی به وضوح می‌بینیم همه چیز در حالتی تقلیل‌گرایانه و محافظه‌کارانه در حال بازتعریف است و حتی عدالت به مثابه نظم، طرح و طلب می‌شود و از این رو شاید بی‌جا نباشد اگر نوای آن روزها یادآوری کنیم.
«عدالت به مثابه نظم» خالق یک عدالت‌خواهی محافظه‌کار، بی‌اثر و سیاست‌زدایی شده است.
در انگاره اصلی این معنا از عدالت، که در چارچوب استعاره جامعه به مثابه فرش توضیح داده می‌شود، جامعه عبارت است از یک نقشه فرش که هر کسی در آن واجد یک نقش است و عدالت یعنی قرار گرفتن هر کسی در جای خود.
در این معنا از عدالت، ظالم وجود عینی و محصلی ندارد و ظلم هم یعنی خروج از نقش. نابرابری معنا ندارد و جنگ فقر و غنا جایگاهی ندارد … بماند.
فقط یادمان باشد آن عدالت‌خواهی که دو و نیم دهه قبل از بطن و متن و روح انقلاب اسلامی زاییده شد، با خیابان خواب‌ها هم‌آهنگ بود.
@tabagheh3_ir
BY طبقه سه| مجتبی نامخواه
Share with your friend now:
tgoop.com/tabagheh3_ir/1563