tgoop.com/therapists/4738
Last Update:
🔅ظرفیت تنها بودن
🔻دونالد وینیکات در مقالهٔ «ظرفیت تنها بودن، ۱۹۵۸» یکی از مهمترین نشانه‌های بلوغ در رشد عاطفی را ظرفیت فرد برای تنها بودن عنوان می‌کند.
در نگاه بالینی، تنها بودن ممکن است به‌صورت سکوتی موقتی یا سکوت در جلسهٔ درمانی خود را نشان دهد. چنین سکوتی بیش از آنکه نشانهٔ مقاومت بیمار باشد «دستاوردی» برای او محسوب می‌شود.
🔻در ادبیات روانکاوی، عموماً دربارهٔ ترس از تنها بودن یا میل به تنها بودن سخن گفته شده است تا تواناییِ تنها بودن بیمار.
وینیکات در این مقاله توجه ما را به این بُعد از انتقال در تحلیل جلب می‌کند، جایی که دقیقاً بیمار در آن تنهاست و پیغامی متفاوت از جنبه‌های مثبتِ ظرفیت تنها بودن را مطرح می‌کند.
🔻شخصی ممکن است در سلول انفرادی تنها باشد ولی همچنان نتواند تنها بماند و بسیار رنج ببرد. با‌این‌حال، بسیاری از افراد پیش از پایان کودکی خود قادر به لذت بردن از تنهایی هستند و حتی ممکن است تنهایی را به عنوان ارزشمندترین دارایی خود بدانند.
اگرچه انواع بسیاری از تجربیات منجر به ایجاد ظرفیت تنها بودن می‌شوند اما یک تجربهٔ اساسی وجود دارد که اگر به اندازهٔ کافی نباشد، این ظرفیت شکل نمی‌گیرد.
این تجربه، تنها بودن یک نوزاد یا کودک در حضور مادر است.
🔻بنابراین مبنای شکل‌گیری ظرفیت تنها بودن یک پارادوکس است؛ تجربهٔ تنها بودن زمانی که دیگری حضور دارد و ارزشمندترین دارایی یک فرد و نشانهٔ بلوغ عاطفی او نیز محسوب می‌شود.
👤ترجمه و تلخیص: منیره کرمانی جهانگیر
@Therapists
BY مهارتهای درمانگری
Share with your friend now:
tgoop.com/therapists/4738