یادداشت‌های تیرداد بنکدار

انتشار عکس‌های کاخ گلستان موجب شده که جماعت پهلوی‌چی روی منابر فجازی بروند و از ویرانه بودن ایران و ایران‌سازی پهلوی‌ بگویند تا بار دیگر به نقطه اشتراک مهمی که با ایران‌ستیزان تجزیه‌طلب دارند برسند و ایران را ساخته پهلوی قلمداد کنند! اغلب هم آنقدر از تاریخ سررشته ندارند که بفهمند با عکس به تنهایی نمی‌توان به تبیین تاریخی پرداخت و برای این مهم ابزار دیگری هم چون شناخت فرآیندهای تاریخی ضروری است. فرآیند تاریخی توسعه نیز موضوع اخیر است که همیشه هم با رسم شکل قابل ارزیابی نیست و می‌تواند برای مرتکب نتایج عکس هم به دنبال داشته باشد! یعنی می‌توان با تکیه بر همین تصاویر کل فرآیند توسعه دوره پهلوی را هم نفی کرد و به جنوب شهر تهران ارجاع داد که امروز از هر لحاظ بهتر از دهه ۵۰ شده است!
بی‌تردید در زمانه رضاشاه پهلوی دولت توسعه‌گرا اولویت اول ایران بود، دولت رضاشاهی هم در بدو امر متولی این ضرورت بود اما به سرعت روی به سمت ساخت سیاسی ضد توسعه سلطانیستی نهاد و از پی ریزی سیستم سیاسی متناسب با دولت توسعه‌گرا که لزوما هم دموکراتیک نبایست می‌بود اما حتما می‌بایست که غیرشخصی و مبتنی بر نیروی سیاسی نخبگان پیشرو (که در همان دوره قاجاریه شکل گرفته بود) می‌شد و بنا بر تاکیدات بسیاری از دانشمندان سیاسی چون ساموئل هانتینگتون، حتما بر پایه احزاب توسعه‌‌گرا قرار می‌گرفت. یعنی دقیقا همان اتفاقی که در همان مقطع در جامعه همسایه و کمابیش مشابه ترکیه (به انضمام ضرورت سخت‌تر ملت‌سازی برای این کشور) افتاد. اما استبداد رضاشاهی با تخطی از کارویژه تاریخی دولت توسعه‌گرا، خود متولی سرکوب و کشتار نخبگان توسعه‌گرایی شد که در به قدرت رساندن آن و دستاوردهایش نقش اساسی داشتند. کسانی چون تیمورتاش، فیروز، داور، فروغی، سردار اسعد بختیاری و…
این خصیصه به ویژه در دوره پهلوی دوم و پس از کودتای ۲۸ مرداد و وقایع منتهی به شخصی شدن قدرت طی یک دهه پس از آن و هم‌زمان با شتاب گرفتن فرآیند توسعه در سطوح غیرسیاسی منتهی به وضعیتی شد که آبراهامیان به درستی آن را توسعه ناموزون نامید و باز به تعبیر دقیق او در شرایط فقدان و سرکوب احزاب سیاسی، مخالفت‌ها به سمت شبکه‌های از پیش موجود مساجد و تکایا رفت. مخالفت‌هایی که نارسایی‌هایی مانند توسعه‌نیافتگی مناطق پیرامونی (که سطح شهری آن در تصاویر نمایان است) موتور محرک‌ ناراضی‌تراشی برای طبقه متوسطی بود که باز هم به تعبیر گویای آبراهامیان به نارضایتی اخلاقی برسد ولی توسعه ناموزونی که در تصاویر قابل رویت نیست، مسیر ابراز مخالفت‌ها را به بیراهه کشاند. اگرچه می‌توان چنانچه اشاره شد با همین روش مبتذل پهلوی‌چی‌ها منکر چنین بیراهه‌ای شد و قطعا آن‌هایی که فرآیند توسعه را به ساخت‌ و ساز فرو می‌کاهند و از مبانی غیرمادی آن غافل هستند، آنقدر دچار تناقض هستند که بعدها در این مورد هم شکست بخورند!

https://www.tgoop.com/tirdadbonakdar/942
@Tirdadbonakdar

Telegram

یادداشت‌های تیرداد بنکدار

انتشار عکس‌های کاخ گلستان موجب شده که جماعت پهلوی‌چی روی منابر فجازی بروند و از ویرانه بودن ایران و ایران‌سازی پهلوی‌ بگویند تا بار دیگر به نقطه اشتراک مهمی که با ایران‌ستیزان تجزیه‌طلب دارند برسند و ایران را ساخته پهلوی قلمداد کنند! اغلب هم آنقدر از تاریخ…

www.tgoop.com/tirdadbonakdar/944

1.6K viewsJun 9 at 10:43

انتشار عکس‌های کاخ گلستان موجب شده که جماعت پهلوی‌چی روی منابر فجازی بروند و از ویرانه بودن ایران و ایران‌سازی پهلوی‌ بگویند تا بار دیگر به نقطه اشتراک مهمی که با ایران‌ستیزان تجزیه‌طلب دارند برسند و ایران را ساخته پهلوی قلمداد کنند! اغلب هم آنقدر از تاریخ سررشته ندارند که بفهمند با عکس به تنهایی نمی‌توان به تبیین تاریخی پرداخت و برای این مهم ابزار دیگری هم چون شناخت فرآیندهای تاریخی ضروری است. فرآیند تاریخی توسعه نیز موضوع اخیر است که همیشه هم با رسم شکل قابل ارزیابی نیست و می‌تواند برای مرتکب نتایج عکس هم به دنبال داشته باشد! یعنی می‌توان با تکیه بر همین تصاویر کل فرآیند توسعه دوره پهلوی را هم نفی کرد و به جنوب شهر تهران ارجاع داد که امروز از هر لحاظ بهتر از دهه ۵۰ شده است!
بی‌تردید در زمانه رضاشاه پهلوی دولت توسعه‌گرا اولویت اول ایران بود، دولت رضاشاهی هم در بدو امر متولی این ضرورت بود اما به سرعت روی به سمت ساخت سیاسی ضد توسعه سلطانیستی نهاد و از پی ریزی سیستم سیاسی متناسب با دولت توسعه‌گرا که لزوما هم دموکراتیک نبایست می‌بود اما حتما می‌بایست که غیرشخصی و مبتنی بر نیروی سیاسی نخبگان پیشرو (که در همان دوره قاجاریه شکل گرفته بود) می‌شد و بنا بر تاکیدات بسیاری از دانشمندان سیاسی چون ساموئل هانتینگتون، حتما بر پایه احزاب توسعه‌‌گرا قرار می‌گرفت. یعنی دقیقا همان اتفاقی که در همان مقطع در جامعه همسایه و کمابیش مشابه ترکیه (به انضمام ضرورت سخت‌تر ملت‌سازی برای این کشور) افتاد. اما استبداد رضاشاهی با تخطی از کارویژه تاریخی دولت توسعه‌گرا، خود متولی سرکوب و کشتار نخبگان توسعه‌گرایی شد که در به قدرت رساندن آن و دستاوردهایش نقش اساسی داشتند. کسانی چون تیمورتاش، فیروز، داور، فروغی، سردار اسعد بختیاری و…
این خصیصه به ویژه در دوره پهلوی دوم و پس از کودتای ۲۸ مرداد و وقایع منتهی به شخصی شدن قدرت طی یک دهه پس از آن و هم‌زمان با شتاب گرفتن فرآیند توسعه در سطوح غیرسیاسی منتهی به وضعیتی شد که آبراهامیان به درستی آن را توسعه ناموزون نامید و باز به تعبیر دقیق او در شرایط فقدان و سرکوب احزاب سیاسی، مخالفت‌ها به سمت شبکه‌های از پیش موجود مساجد و تکایا رفت. مخالفت‌هایی که نارسایی‌هایی مانند توسعه‌نیافتگی مناطق پیرامونی (که سطح شهری آن در تصاویر نمایان است) موتور محرک‌ ناراضی‌تراشی برای طبقه متوسطی بود که باز هم به تعبیر گویای آبراهامیان به نارضایتی اخلاقی برسد ولی توسعه ناموزونی که در تصاویر قابل رویت نیست، مسیر ابراز مخالفت‌ها را به بیراهه کشاند. اگرچه می‌توان چنانچه اشاره شد با همین روش مبتذل پهلوی‌چی‌ها منکر چنین بیراهه‌ای شد و قطعا آن‌هایی که فرآیند توسعه را به ساخت‌ و ساز فرو می‌کاهند و از مبانی غیرمادی آن غافل هستند، آنقدر دچار تناقض هستند که بعدها در این مورد هم شکست بخورند!

https://www.tgoop.com/tirdadbonakdar/942
@Tirdadbonakdar

BY یادداشت‌های تیرداد بنکدار