tgoop.com/tmsiaubiologysociety/503
Last Update:
شرحی از دیدار با استاد فرزانه
جناب آقای دکتر محمدرضا نوری دلویی
به نام نامی دوست
سلام آقای معلم
درس اول با آغوش گرم آقای معلم آغاز شد؛
با چهره‌ای گشاده و لبخندی مدام،
تا چشم کار می‌کند جای جای اتاق پر است از خاطره‌ها، از پروفسور کربسِ بزرگ و تصویرش با آقای معلم گرفته تا کارت‌های تبریک اعیاد و مناسبت‌ها و کوچک‌ترین یادگاری‌ها که بی‌نهایت بی‌نقص و در نهایت دقت کنار هم چیده شده‌اند و به صراحت اوج حرمت آقای معلم را به محبت دوست‌دارانش نشان می‌دهند: «طی این سال‌ها هیچ هدیه‌ای و یادبودی را از هیچکس دور نینداخته‌ام.»
بعضی آدم‌ها سکوتشان هم درس است چه برسد به ندای محبت، مشت‌های گره‌کرده و احساسات پرشورشان، روسری مادر پر از خاكِ زمین پدری زیر بالشِ خواب هر شب در غربت ... اوج عشق‌ورزی به خاندان و وطن... درس زیبای غیرت و وفاداری، درسی که سال‌هاست من و امثال من در وطن و خارج از آن واحدش را به غلط، اختیاری فرض کرده‌ایم... ایستادن بر قله باورهای اصیل و سینه سپر کردن در برابر ناملایمات، زخم‌ها خوردن و سکوت کردن و باز هم پر امید ایستادن و ادامه دادن، همه‌اش آموزه‌هایی است بزرگ از دیداری کوچک... خیلی حرف‌ها را نمی‌شود به زبان آورد؛ نگاه بعضی آدم‌ها یک دنیا حرف دارد، باید در حضور بعضی‌ها، همه‌ی وجودت گوش باشد تا آغشته به سکوت و کلام‌شان شوی و چشم جانت باز شود به وقایع و حقایق ناشنیده و ناشناخته... و منِ بی‌تجربه و خام پر از شورِ مَنَم‌های جوانی گرم می‌شوم از کوره‌ی مشتعلِ عشق آقای معلم و این کلام مَجالی دوباره می‌طلبد برای دَوام …
آبان ماه ۱۳۹۳
نوشته‌ی فرید سمسارها
BY انجمن علمی زیست‌شناسی دانشگاه تهران‌‌پزشکی
Share with your friend now:
tgoop.com/tmsiaubiologysociety/503