tgoop.com/virastaran/3500
Last Update:
یکی از دوستان، وقتی و جایی،
پرسشی عمیق مطرح کرد. بخوانیدش:
تفکری در پس ذهن انسان ایرانی و مسلمان وجود دارد که یا شکل را قربانی معنا می‌کند یا آن را فقط در خدمت معنا می‌‌پذیرد. نشانه‌های این معناگرایی از معماری گرفته تا سینما و هنرهای تجسمی گسترده است. مربوط به دیروز و امروز هم نیست، بلکه سبقه‌ای طولانی دارد و متأثر از فلسفه‌ی اسلامی نیز هست. شعر ما نیز به شدت معناگراست و تلاش برای اصالت‌بخشی به فرم، در هنرهای مختلف، متأخر است و عمر چندانی ندارد. همه‌ی ما بارها از عامه‌ی مردم شنیده‌ایم که «نبین کی می‌گه، ببین چی می‌گه». این نقل‌قول عامیانه ترجمه‌ی حدیثی‌ست که می‌گوید «اُنْظُرْ اِلي ما قالَ وَ لا تَنْظُرْ اِلي مَنْ قالَ».
تاکنون از این منظر به غلط‌نویسی نگاه کرده‌اید؟ شاید ذهن معناگرای انسان ایرانی، که مسلمان نیز هست، تحت‌تأثیر این آموزه‌های تأویل‌پذیر، ناخودآگاه به این‌سو متمایل است که اگر کلام معنا را برساند کافی‌ست، و فرم، در اینجا رسم‌الخط، مهم نیست.
رؤیا غفاری @royaghafari
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
یک پاسخ دراز نیز در ادامه بخوانید.
راه پاسخ باز است. نظر شما چیست؟
www.tgoop.com/virastaran/3501
BY ویراستاران
Share with your friend now:
tgoop.com/virastaran/3500