یک روز جدید

در کشور‌های مسلمان همین دور و بر خودمان که سفر کنید گاهی پیش می‌آید که یک راننده‌ی تاکسی، یک خدمتکار رستوران یا یک مسئول پذیرش هتل  بیابید که شیفته و شیدای سران حکومت ما باشد؛ اسم بعضی‌هایشان را به شکل عجق‌وجقی تلفظ کند و با زبان شکسته و بسته‌ای به شما بفماند که آن‌ها را دوست دارد چرا که حال قلدر‌های غربی را گرفته‌اند. نمی‌دانم شما تجربه‌ای مشابه‌ داشته‌اید یا نه و اگر داشته‌اید واکنش‌تان چه بوده. من طبعاً خشمگین شده‌ام اما زبان ناقص طرفین این مجال را نداده تا به طرف مقابل حالی کنم که این طرفداری او چقدر برای من دردناک است؛ سد زبان نگذاشته کلماتی چون مهسا، ندا، سهراب و کیان را یادش بدهم؛ کلماتی که برای من آشنا هستند و دارای نوعی بار عاطفی قدرتمند. سد زبان مانع از آن شده که به او بفهمانم طرفداری‌اش چقدر به من این احساس را می‌دهد که دارد خون این کلمات آشنا را پایمال می‌کند. اما او چرا طرفداری می‌کند؟ شاید چون کلماتی برایش آشنا هستند که من نمی‌شناسمشان و دستی در غرب به خونشان آلوده است؛ خشم نمی‌گذارد آدم بی‌طرف بماند و خوب همه‌مان می‌دانیم که برای یک ذهن خشمگین دشمن‌ دشمن ما دوست ماست!
حالا برگردیم به ایران خودمان. در ایران خودمان گاهی پیش می‌آید که به یک راننده تاکسی، یک خدمتکار رستوران یا یک پزشک بربخوریم که شیفته‌ و شیدای سران اسرائیل است و آمریکا؛ بیشتر دومی!
اسم بعضی‌هایشان را به شکل عجق‌وجقی تلفظ می‌کنند و با زبان مادری‌مان بهمان می‌فهمانند که آن‌ها را دوست دارند چرا که حال قلدر‌های اینطرفی را گرفته‌اند.
سد زبان و رسانه نمی‌گذارد نام پسرک وحشت‌زده و مبهوتی‌ که تکه‌ای از برا‌درش را در غزه برمی‌دارد تا کنار تکه‌های دیگر بگذارد را بدانیم! یا آن نام معصوم عجق‌وجق ژاپنی را در هیروشیما که نفیر صوراسرافیل را پیش از قیامت شنیده و بوی تن سوخته‌ی جهانش را با دود و آتش بلعیده است.
ما و آن‌ها… چقدر شبیه‌ یکدیگریم و چقدر دور از هم.
می‌دانید دارم با خودم فکر می‌کنم شاید زیاد هم بد نباشد که ایران کشوری ایزوله از جهان است و هیچ بازمانده‌ای از کودتا‌های فراوان، بمب‌های اتمی و آتش‌افروز، بازار بردگان و بومی‌های آمریکا را در تاکسی‌هایش جای نمی‌دهد تا دندان بهم بفشارند و به یک راننده‌ی تاکسی، یک خدمتکار یا یک پزشک ایرانی بفهمانند که طرفداریشان چقدر خشمگینش می‌کند و آن‌ها دارند با طرفداریشان کلماتی را به لجن می‌کشند که او می‌شناسد و ما نه؛ کلماتی شبیه به ندا، سهراب و مهسا!

سهیل سرگلزایی

www.tgoop.com/yekroozejadid/788

18 views𝓶𝓪𝓱𝓼𝓪 𝓿𝓪𝓱𝓲𝓭𝓹𝓸𝓾𝓻, May 9 at 14:25

در کشور‌های مسلمان همین دور و بر خودمان که سفر کنید گاهی پیش می‌آید که یک راننده‌ی تاکسی، یک خدمتکار رستوران یا یک مسئول پذیرش هتل  بیابید که شیفته و شیدای سران حکومت ما باشد؛ اسم بعضی‌هایشان را به شکل عجق‌وجقی تلفظ کند و با زبان شکسته و بسته‌ای به شما بفماند که آن‌ها را دوست دارد چرا که حال قلدر‌های غربی را گرفته‌اند. نمی‌دانم شما تجربه‌ای مشابه‌ داشته‌اید یا نه و اگر داشته‌اید واکنش‌تان چه بوده. من طبعاً خشمگین شده‌ام اما زبان ناقص طرفین این مجال را نداده تا به طرف مقابل حالی کنم که این طرفداری او چقدر برای من دردناک است؛ سد زبان نگذاشته کلماتی چون مهسا، ندا، سهراب و کیان را یادش بدهم؛ کلماتی که برای من آشنا هستند و دارای نوعی بار عاطفی قدرتمند. سد زبان مانع از آن شده که به او بفهمانم طرفداری‌اش چقدر به من این احساس را می‌دهد که دارد خون این کلمات آشنا را پایمال می‌کند. اما او چرا طرفداری می‌کند؟ شاید چون کلماتی برایش آشنا هستند که من نمی‌شناسمشان و دستی در غرب به خونشان آلوده است؛ خشم نمی‌گذارد آدم بی‌طرف بماند و خوب همه‌مان می‌دانیم که برای یک ذهن خشمگین دشمن‌ دشمن ما دوست ماست!
حالا برگردیم به ایران خودمان. در ایران خودمان گاهی پیش می‌آید که به یک راننده تاکسی، یک خدمتکار رستوران یا یک پزشک بربخوریم که شیفته‌ و شیدای سران اسرائیل است و آمریکا؛ بیشتر دومی!
اسم بعضی‌هایشان را به شکل عجق‌وجقی تلفظ می‌کنند و با زبان مادری‌مان بهمان می‌فهمانند که آن‌ها را دوست دارند چرا که حال قلدر‌های اینطرفی را گرفته‌اند.
سد زبان و رسانه نمی‌گذارد نام پسرک وحشت‌زده و مبهوتی‌ که تکه‌ای از برا‌درش را در غزه برمی‌دارد تا کنار تکه‌های دیگر بگذارد را بدانیم! یا آن نام معصوم عجق‌وجق ژاپنی را در هیروشیما که نفیر صوراسرافیل را پیش از قیامت شنیده و بوی تن سوخته‌ی جهانش را با دود و آتش بلعیده است.
ما و آن‌ها… چقدر شبیه‌ یکدیگریم و چقدر دور از هم.
می‌دانید دارم با خودم فکر می‌کنم شاید زیاد هم بد نباشد که ایران کشوری ایزوله از جهان است و هیچ بازمانده‌ای از کودتا‌های فراوان، بمب‌های اتمی و آتش‌افروز، بازار بردگان و بومی‌های آمریکا را در تاکسی‌هایش جای نمی‌دهد تا دندان بهم بفشارند و به یک راننده‌ی تاکسی، یک خدمتکار یا یک پزشک ایرانی بفهمانند که طرفداریشان چقدر خشمگینش می‌کند و آن‌ها دارند با طرفداریشان کلماتی را به لجن می‌کشند که او می‌شناسد و ما نه؛ کلماتی شبیه به ندا، سهراب و مهسا!

سهیل سرگلزایی

BY یک روز جدید