بَیان

مخاطب عام ۲ نوع محتوای آموزشی رو خیلی خوب می‌پسنده:

۱- نقش دکتر و متخصص: من «دکتر» فلانی هستم و می‌خوام براتون راجع‌به فلان موضوع حرف بزنم.

در این حالت مخاطب با خیال راحت قوه‌ی تحلیل و قضاوت مغز رو تعطیل و به‌صورت منفعلانه به دریافت اطلاعات از «دکتر» فلانی مشغول می‌شه

۲- نقش غیرمتخصص متواضع: من تخصصی راجع‌به این موضوع ندارم و تا دیروز هم هیچ اطلاعاتی راجع‌بهش نداشتم و پریروز فلان کتاب رو خوندم و چیزهایی که دستگیرم شد رو براتون می‌گم

در این حالت مخاطب خیلی خوب اعتماد می‌کنه (چون یکی شبیه خودش رو پیدا کرده که تخصصی نداره و فقط بجای خودش زحمت کشیده و کتاب مربوطه رو خونده)

به محتوای فارسی که نگاه کنید، تقریباً هرکسی که به شهرت چشم‌گیری در عرصه آموزش رسیده، یکی از این دو نقش رو اتخاذ کرده. این نقش‌ها به‌قدری رایج هستند که تصور نقش‌های دیگه دشواره.

این دو نقش رو علاوه بر آموزش، در تبلیغات (و خیلی جاهای دیگه) هم می‌بینید: اگر یک دکتر خمیردندونی رو توصیه کنه خیلی خوبه. اگر نه، کسی که کلاً توی باغ نیست و یک آدم خیلی معمولی بی‌اطلاعات به‌حساب میاد، ولی از این خمیر دندون راضی بوده؛ اون هم قابل اعتماده.

یک معلم فروشندگی می‌گفت: «وظیفه شما قانع کردن خریدار نیست. وظیفه شما اینه که به خریدار کمک کنید خودش، خودش رو قانع کنه».

اگر تلاش کنید مخاطب رو قانع کنید، مخاطب از قانع شدن فرار می‌کنه؛ اما اگر بهش کمک کنید که خودش رو قانع کنه... دوتا نقش بالا دقیقاً همین کارو انجام می‌دن.

نقد این وضعیت باشه برای مطلبی دیگه.

فرزاد بیان

@bayanz

www.tgoop.com/Bayanz/798

3.8K viewsedited  Feb 15 at 10:33

مخاطب عام ۲ نوع محتوای آموزشی رو خیلی خوب می‌پسنده:

۱- نقش دکتر و متخصص: من «دکتر» فلانی هستم و می‌خوام براتون راجع‌به فلان موضوع حرف بزنم.

در این حالت مخاطب با خیال راحت قوه‌ی تحلیل و قضاوت مغز رو تعطیل و به‌صورت منفعلانه به دریافت اطلاعات از «دکتر» فلانی مشغول می‌شه

۲- نقش غیرمتخصص متواضع: من تخصصی راجع‌به این موضوع ندارم و تا دیروز هم هیچ اطلاعاتی راجع‌بهش نداشتم و پریروز فلان کتاب رو خوندم و چیزهایی که دستگیرم شد رو براتون می‌گم

در این حالت مخاطب خیلی خوب اعتماد می‌کنه (چون یکی شبیه خودش رو پیدا کرده که تخصصی نداره و فقط بجای خودش زحمت کشیده و کتاب مربوطه رو خونده)

به محتوای فارسی که نگاه کنید، تقریباً هرکسی که به شهرت چشم‌گیری در عرصه آموزش رسیده، یکی از این دو نقش رو اتخاذ کرده. این نقش‌ها به‌قدری رایج هستند که تصور نقش‌های دیگه دشواره.

این دو نقش رو علاوه بر آموزش، در تبلیغات (و خیلی جاهای دیگه) هم می‌بینید: اگر یک دکتر خمیردندونی رو توصیه کنه خیلی خوبه. اگر نه، کسی که کلاً توی باغ نیست و یک آدم خیلی معمولی بی‌اطلاعات به‌حساب میاد، ولی از این خمیر دندون راضی بوده؛ اون هم قابل اعتماده.

یک معلم فروشندگی می‌گفت: «وظیفه شما قانع کردن خریدار نیست. وظیفه شما اینه که به خریدار کمک کنید خودش، خودش رو قانع کنه».

اگر تلاش کنید مخاطب رو قانع کنید، مخاطب از قانع شدن فرار می‌کنه؛ اما اگر بهش کمک کنید که خودش رو قانع کنه... دوتا نقش بالا دقیقاً همین کارو انجام می‌دن.

نقد این وضعیت باشه برای مطلبی دیگه.

فرزاد بیان

@bayanz

BY بَیان