👻भयकथा👻

असं म्हणून साहिल त्याच्या आई वडिलांबरोबर निघाला. सागर त्यांना घरीच भेटणार होता. म्हणूनच बाबा त्याला घेऊन लवकर निघाले होते. घरी सागर आणि त्याचे आईवडिल यांच्याबरोबर औपचारिक गप्पा झाल्यावर सागर त्याला त्याच्या रूममध्ये घेऊन गेला.

सागर: काय मग कसं सुरू आहे ऑफिस आणि नवीन फ्लॅट काय म्हणतोय?
साहिल: आहे सुरू नॉर्मल, विशेष असं काहीच नाही. आणि नवीन फ्लॅटचं म्हणशील तर.... (साहिल स्वतःच्याच विचारात गेल्याचं सागरने पहिलं)
सागर: साहिल, कुठे हरवलास?
साहिल: सागर मला बोलायचंय काहीतरी तुझ्याशी, कदाचित तू समजू शकशील किंवा नाही पण...
सागर: तू बोल तरी मग बघू मला कळतेय का नाही ते.

साहिलने त्याला गेल्या 2-3 दिवसात आलेल्या अनुभवाची सर्व शृंखला कथन केली. सागरला आता खात्री पटली की या प्रोजेक्टचा खूपच ताण साहिलने घेतला आहे. त्याने साहिलला आजचा दिवस ब्रेक घ्यायला सांगीतला तसा त्याने तो घेतलाच होता. काही स्ट्रेस रिलीव्हर मेडिसीन्स प्रिसक्राईब केल्या. आणि दुसऱ्या दिवशी त्याच्या क्लिनिक मध्ये बोलावले.
सागर कडून आल्यावर साहिलला थोडं बरं वाटत होतं. तो गोळ्या घेऊन दुपारी शांत झोपला.

संध्याकाळी ऑफिस मधून आलेल्या एका कॉलमुळे त्याला जाग आली. ऑफिसमधून प्रसादचा कॉल होता. "साहिल अरे काय यार हे असले राडे घालून तू गायब? निदान आमचा तरी विचार कारायचास ना. आम्ही पण आहोत तुझ्या टीममध्ये. बॉसबरोबर वाद घालून गेलास तो परत आलासच नाहीस ऑफिसमध्ये. इथे सर्व काम खोळंबल आहे. तू टीम लीडर आहेस, आम्ही काय करायचं तुझ्याशिवाय? लटकलोय मधल्यामध्ये आम्ही. तू धमकी दिलीस बॉसला प्रोजेक्ट सोडणार म्हणून? आधी ये आणि मॅटर साँल्व करूनच जा परत."

साहिलच्या हातातून फोन खाली पडला. तो तसाच बेडवर स्तब्ध बसून राहिला. 'मी तर आज गेलोच नाही ऑफिसला? मग बॉसशी भांडण कोणी केलं? याचीच भीती होती, मला हे सर्व टाळायचं होतं म्हणून आज मी गेलो नाही. म्हणजे मला हे टाळता नाही येणार?' साहिलचं हृदय जोरजोरात धडधडू लागलं. त्याला आता सकाळी पडलेलं स्वप्न आठवलं. त्याच्या कपाळावरच्या शिरा ताठरल्या. 'म्हणजे उद्या माझ्या हातून बॉसचा खून.....' "आई बाबा लवकर या. मला वाचवा. हे हे मी नाही करत आहे सगळं". त्याचा आवाज ऐकून आईबाबा धावतच त्याच्या रुम मध्ये आले. तो चक्कर येऊन जमिनीवर पडणार एवढ्यात आईबाबांनी धावत येऊन त्याला सावरलं. त्याला बेडवर झोपवलं आणि तातडीने सागरला फोन लावला. सागर परिस्थितीच गांभीर्य लक्षात येताच लगेच साहिलच्या घरी आला.
"उद्याच आपण त्याला माझ्या ऑबसर्वेशनखाली हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट करू. आजसाठी त्याला हे झोपेचं इंजेक्शन दिलं आहे. काळजी करू नका होईल सर्व ठीक." सागर साहिलच्या आईबाबांना समजावत होता.

काळजीपोटी साहिलच्या आईला अन्न जात नव्हते, शेवटी तशीच येऊन ती साहिलच्या उशाशी बसली. रात्री साधारण १ वाजता साहिलला जाग आली. त्याला काहीही करून हे सर्व थांबवायचं होतं. पण त्याच्या हातात होतं का ते? थांबवू शकेल का साहिल पुढे होऊ घातलेलं अघटित?
एक अनामिक शक्ती साहिलला बाहेर ओढत होती. तो स्वतःला रोखु शकत नव्हता. आई गाढ झोपलेली, बाबाही त्यांच्या रूममध्ये झोपले असावेत. हॉलमध्ये कोणीच नव्हतं. साहिल संमोहित झाल्यासारखा दरवाजाकडे खेचला जात होता, तरीही त्याचं जागृत अंतर्मन त्याला थांबवायचा प्रयत्न करत होतं. 'का मला बोलावतेयस? कोण आहेस तू? काय हवंय तूला? मीच का... मीच का पण?' त्याचं मन आक्रोश करत होतं. त्याने फ्लॅटचं दार उघडलं आणि त्या लिफ्टकडे निघाला. ती ही जणू आ वासून त्याला गिळण्यासाठी तयारच होती. साहिलला कल्पना होती आज त्याला आत काय दिसणार आहे. त्याच्या हातून आज त्या लिफ्टमध्ये काय घडणार आहे. पण त्याच्या हातातून सर्व निसटत जाताना त्याला उघड्या डोळ्यांनी पाहावे लागणार होते. साहिल अगदी सगळं माहीत असल्याप्रमाणे आत गेला आणि आता त्याचं हृदय, डोळे, एकूणएक जाणिवा त्या अनामिक शक्तीच्या आधीन व्हायला तयार झाल्या.

लिफ्टचं दार जसं बंद झालं सकाळी स्वप्नात पाहिल्याप्रमाणे तो बॉसच्या समोर ऑफिस केबिनमध्ये होता. दोघांमध्ये प्रचंड मोठं भांडण झालं आणि रागाच्या भरात साहिलने टेबलवरचा पितळी फ्लॉवरपॉट उचलून त्याच्या डोक्यात घातला. रक्ताच्या थारोळ्यात पडलेल्या बॉसकडे बघत असतानाच लिफ्टचं दार उघडलं आणि तो बाहेर आला. त्याचं शरीर थंड पडलं होतं, मेंदू जणू काळाच्या पुढे जाऊन होणारं अघटित कसं टाळता येईल याच्या विचाराने सुन्न झाला होता. 'काहीही झालं तरी मी हे होऊ देणार नाही. आज तुझा आणि माझा सामनाच होऊन जाऊ देत पाहू तू जिंकतेस की मी.' साहिल लिफ्टकडे बघून हसला. त्याने मनोमन त्या शक्तीला हरवण्याचा मार्ग शोधला होता. लढाई जिंकल्याच्याच अविर्भावात तो घरी आला. आज आई थकून शांत झोपलेली. तो हॉलच्या बाल्कनीमध्ये गेला आणि कठड्यावर उभा राहिला.

www.tgoop.com/Bhay123/1538

529 viewsसंदिप वाळके, Oct 7, 2022 at 17:40

असं म्हणून साहिल त्याच्या आई वडिलांबरोबर निघाला. सागर त्यांना घरीच भेटणार होता. म्हणूनच बाबा त्याला घेऊन लवकर निघाले होते. घरी सागर आणि त्याचे आईवडिल यांच्याबरोबर औपचारिक गप्पा झाल्यावर सागर त्याला त्याच्या रूममध्ये घेऊन गेला.

सागर: काय मग कसं सुरू आहे ऑफिस आणि नवीन फ्लॅट काय म्हणतोय?
साहिल: आहे सुरू नॉर्मल, विशेष असं काहीच नाही. आणि नवीन फ्लॅटचं म्हणशील तर.... (साहिल स्वतःच्याच विचारात गेल्याचं सागरने पहिलं)
सागर: साहिल, कुठे हरवलास?
साहिल: सागर मला बोलायचंय काहीतरी तुझ्याशी, कदाचित तू समजू शकशील किंवा नाही पण...
सागर: तू बोल तरी मग बघू मला कळतेय का नाही ते.

साहिलने त्याला गेल्या 2-3 दिवसात आलेल्या अनुभवाची सर्व शृंखला कथन केली. सागरला आता खात्री पटली की या प्रोजेक्टचा खूपच ताण साहिलने घेतला आहे. त्याने साहिलला आजचा दिवस ब्रेक घ्यायला सांगीतला तसा त्याने तो घेतलाच होता. काही स्ट्रेस रिलीव्हर मेडिसीन्स प्रिसक्राईब केल्या. आणि दुसऱ्या दिवशी त्याच्या क्लिनिक मध्ये बोलावले.
सागर कडून आल्यावर साहिलला थोडं बरं वाटत होतं. तो गोळ्या घेऊन दुपारी शांत झोपला.

संध्याकाळी ऑफिस मधून आलेल्या एका कॉलमुळे त्याला जाग आली. ऑफिसमधून प्रसादचा कॉल होता. "साहिल अरे काय यार हे असले राडे घालून तू गायब? निदान आमचा तरी विचार कारायचास ना. आम्ही पण आहोत तुझ्या टीममध्ये. बॉसबरोबर वाद घालून गेलास तो परत आलासच नाहीस ऑफिसमध्ये. इथे सर्व काम खोळंबल आहे. तू टीम लीडर आहेस, आम्ही काय करायचं तुझ्याशिवाय? लटकलोय मधल्यामध्ये आम्ही. तू धमकी दिलीस बॉसला प्रोजेक्ट सोडणार म्हणून? आधी ये आणि मॅटर साँल्व करूनच जा परत."

साहिलच्या हातातून फोन खाली पडला. तो तसाच बेडवर स्तब्ध बसून राहिला. 'मी तर आज गेलोच नाही ऑफिसला? मग बॉसशी भांडण कोणी केलं? याचीच भीती होती, मला हे सर्व टाळायचं होतं म्हणून आज मी गेलो नाही. म्हणजे मला हे टाळता नाही येणार?' साहिलचं हृदय जोरजोरात धडधडू लागलं. त्याला आता सकाळी पडलेलं स्वप्न आठवलं. त्याच्या कपाळावरच्या शिरा ताठरल्या. 'म्हणजे उद्या माझ्या हातून बॉसचा खून.....' "आई बाबा लवकर या. मला वाचवा. हे हे मी नाही करत आहे सगळं". त्याचा आवाज ऐकून आईबाबा धावतच त्याच्या रुम मध्ये आले. तो चक्कर येऊन जमिनीवर पडणार एवढ्यात आईबाबांनी धावत येऊन त्याला सावरलं. त्याला बेडवर झोपवलं आणि तातडीने सागरला फोन लावला. सागर परिस्थितीच गांभीर्य लक्षात येताच लगेच साहिलच्या घरी आला.
"उद्याच आपण त्याला माझ्या ऑबसर्वेशनखाली हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट करू. आजसाठी त्याला हे झोपेचं इंजेक्शन दिलं आहे. काळजी करू नका होईल सर्व ठीक." सागर साहिलच्या आईबाबांना समजावत होता.

काळजीपोटी साहिलच्या आईला अन्न जात नव्हते, शेवटी तशीच येऊन ती साहिलच्या उशाशी बसली. रात्री साधारण १ वाजता साहिलला जाग आली. त्याला काहीही करून हे सर्व थांबवायचं होतं. पण त्याच्या हातात होतं का ते? थांबवू शकेल का साहिल पुढे होऊ घातलेलं अघटित?
एक अनामिक शक्ती साहिलला बाहेर ओढत होती. तो स्वतःला रोखु शकत नव्हता. आई गाढ झोपलेली, बाबाही त्यांच्या रूममध्ये झोपले असावेत. हॉलमध्ये कोणीच नव्हतं. साहिल संमोहित झाल्यासारखा दरवाजाकडे खेचला जात होता, तरीही त्याचं जागृत अंतर्मन त्याला थांबवायचा प्रयत्न करत होतं. 'का मला बोलावतेयस? कोण आहेस तू? काय हवंय तूला? मीच का... मीच का पण?' त्याचं मन आक्रोश करत होतं. त्याने फ्लॅटचं दार उघडलं आणि त्या लिफ्टकडे निघाला. ती ही जणू आ वासून त्याला गिळण्यासाठी तयारच होती. साहिलला कल्पना होती आज त्याला आत काय दिसणार आहे. त्याच्या हातून आज त्या लिफ्टमध्ये काय घडणार आहे. पण त्याच्या हातातून सर्व निसटत जाताना त्याला उघड्या डोळ्यांनी पाहावे लागणार होते. साहिल अगदी सगळं माहीत असल्याप्रमाणे आत गेला आणि आता त्याचं हृदय, डोळे, एकूणएक जाणिवा त्या अनामिक शक्तीच्या आधीन व्हायला तयार झाल्या.

लिफ्टचं दार जसं बंद झालं सकाळी स्वप्नात पाहिल्याप्रमाणे तो बॉसच्या समोर ऑफिस केबिनमध्ये होता. दोघांमध्ये प्रचंड मोठं भांडण झालं आणि रागाच्या भरात साहिलने टेबलवरचा पितळी फ्लॉवरपॉट उचलून त्याच्या डोक्यात घातला. रक्ताच्या थारोळ्यात पडलेल्या बॉसकडे बघत असतानाच लिफ्टचं दार उघडलं आणि तो बाहेर आला. त्याचं शरीर थंड पडलं होतं, मेंदू जणू काळाच्या पुढे जाऊन होणारं अघटित कसं टाळता येईल याच्या विचाराने सुन्न झाला होता. 'काहीही झालं तरी मी हे होऊ देणार नाही. आज तुझा आणि माझा सामनाच होऊन जाऊ देत पाहू तू जिंकतेस की मी.' साहिल लिफ्टकडे बघून हसला. त्याने मनोमन त्या शक्तीला हरवण्याचा मार्ग शोधला होता. लढाई जिंकल्याच्याच अविर्भावात तो घरी आला. आज आई थकून शांत झोपलेली. तो हॉलच्या बाल्कनीमध्ये गेला आणि कठड्यावर उभा राहिला.

BY 👻भयकथा👻