سی مرغ

.

💢 پیامبر عرفی 💢


✅ یکی از منابع چهارگانه ی استنباط احکام فقهی را سنت می دانند، در کنار کتاب و عقل و اجماع. سنت را قول و فعل و تقریر(سکوت همراه با رضایت) پیامبر تعریف کرده اند. حال بیاییم تصور کنیم حضرت محمد مصطفی(ص) با همان قول و فعل و تقریر ۱۴۰۰ سال پیش در همین زمان ظاهر شود و ما را با همان قول و فعل و تقریر، به دین خود دعوت کند.
ببینیم آیا این دعوت ایشان برای ما جذابیتی دارد؟ و آیا ما بسویش جذب می شویم؟ نمونه هایی از قول و فعل و تقریر ایشان که ما با آن مواجه می شویم :

🔹 زبان او عربی است و قطعا ما زبان وی را نمی فهمیم.

🔹 لباس او برای ما و حتی برای عرب های زمان ما نامانوس و عجیب است.

🔹 عطری که ایشان به کار می برد برای ما ناخوشایند و چه بسا زننده است.

🔹 با داشتن ۹ همسر توام، قطعا نیمی از جمعیت مردم که زنان باشند، از وی کناره می گیرند.

🔹 ایشان برای تخلی به بیرون منزل و در خلوتی دور از معابر می روند و این برای نظام شهرنشینی امری نکوهیده است.

🔹 ایشان از هواپیما و قطار و خودرو و موتوسیکلت استفاده نمی کند و با الاغ یا اسب یا شتر جابجا می شود.

🔹 از اینترنت و ایمیل برای انتقال پیام استفاده نمی کند و پیام های خود را با اسب چاپار به دیگر نقاط می رساند.

🔹 در صورت ناشزه بودن زن، مردان را فرمان به زدن آنها می دهد، هر چند که در خفا به مردان سفارش می کند که با چوب مسواک بزنند.

🔹 ایشان با دست غذا می خورد که برای ما ناخوشایند است. نوع غذایی هم که ایشان میل می کنند از نظر ما نامطبوع است.

🔹از پزشکی مدرن و از عمل جراحی مانند جراحی قلب استفاده نمی کند و از طب گیاهی بهره می برد.

🔹ایشان در منزل چند برده و کنیز دارد. گر چه وی با آنها مانند اعضای خانه ی خود رفتار می کند، ولی به هر صورت مردم این زمان را ناپسند است.

✅ بر لیست فوق می توان موارد بسیار دیگری افزود. شک نیست چنین پیامبری در دعوت الهی خود نه تنها موفق نخواهد بود، بلکه به عنوان فردی هنجارشکن از جامعه طرد و چه بسا مورد تعقیب قانونی واقع شود. این طرد و مواخذه شدن از جنس طرد و مواخذه ی انبیای سلف نخواهد بود، چه آنها قلبا مورد تایید توده ی مردم بودند، گر چه به دلیل ترس از جباران یاریشان نمی کردند. ولی این بار وی حتی از طرف توده ی مردم قلبا هم تایید نمی شود و آنها او را فردی نامتمدن و بدوی خواهند دانست.
برای همین تمام مسلمانان جهان متفق القولند که اگر حضرت محمد مصطفی(ص) اکنون حاضر بود، بخشهایی از این گفتارها و رفتارها و امضاها را کنار می گذاشت و تابع عرف زمانه می شد. در این اتفاق نظر حتی سلفیون و بنیادگرایانی چون طالبان و داعش و دیگر نسخه های سنی و شیعی آنها هم شریکند و فقط در درصد عرفی شدن پیامبر در عصر حاضر تفاوت دارند. ولی حتی اگر این درصد را یک در هزار هم فرض کنیم، آن چنان خللی در فقه سنتی ایجاد خواهد کرد که سد سکندر هم جلودار آن نخواهد بود. این رخنه، مواجهه با این پرسش ستبر است که ملاک تفکیک بین این دو دسته از گفتار و رفتار پیامبر چیست؟ کدام دسته ثابت و ابدی است؟ و کدام بخش متغیر و تابع عرف زمانه و قابل اجتهاد؟

✅ پاسخ فقه سنتی به سوال مزبور این است که اصل در قول و فعل و امضای پیامبر، حکم ثابت و شرعی بودن آن است مگر این که خلافش با ادله قطعی ثابت شود. و وقتی از فقهاء سوال می شود که از دید شما چه ادله ای قطعی است، پاسخ هایشان مبهم، متشتت، سلیقه ای و موردی است. ولی وقتی عملکرد آنها را در عالم واقع هنگام مواجهه با تحولات عرف زمانه بررسی می کنیم به یک دستور العمل می رسیم : " آنقدر در برابر عرف زمانه باید مقاومت کرد تا از سر اضطرار مجبور به پذیرش آنها شویم." در این پاسخ عملی، همه ی طیف های فقهاء از سنخ طالبانی و متحجر گرفته تا فقهای سنتی و حتی فقهای نواندیش مشترکند و تنها تفاوت آنها در تعریف"اضطرار" و میزان "مقاومت" در برابر تحولات عرفی است. نواندیشان منعطف ترند و زودتر همراه می شوند. سنتی ها پس از مقاومت های بسیار و بعضا خونین، عاقبت در حد اکل میته و حکم ثانوی و مصلحت می پذیرند. طالبانی ها هم تا مرز شهادت به مقاومت خود ادامه می دهند.

✳️ اما هر سه دسته بخاطر مبنایی مشترک در اشتباهند. این مبنا، اصل کذایی در تعریف سنت است : "هر قول و فعل و تقریر پیامبر، سنت نبوی و لذا حکم شرعی ابدی است، مگر خلاف آن ثابت شود."
قاعده درست این است که اصل را بشر بودن محمد مصطفی(ص) بگیریم که در آن "وحی" استثناء بوده است. بر این "قاعده" اصل در گفتار و رفتار و امضای پیامبر(ص) امور شخصی و عرفی بودن است و برای حکم شرعی و ابدی بودن قول یا فعل یا تقریری از پیامبر(ص) نیاز به ادله قطعی است. از جمله باید ثابت شود که پیامبر(ص) در آن قول یا فعل یا تقریر در مقام "بیان" حکم الهی بوده است و آن را با صراحت اعلام کرده باشد.


@Cmorghgrom30
.

www.tgoop.com/Cmorghgrom30/204

2.9K viewsALI TABIATPOOR, edited  May 8, 2022 at 23:24

.

💢 پیامبر عرفی 💢


✅ یکی از منابع چهارگانه ی استنباط احکام فقهی را سنت می دانند، در کنار کتاب و عقل و اجماع. سنت را قول و فعل و تقریر(سکوت همراه با رضایت) پیامبر تعریف کرده اند. حال بیاییم تصور کنیم حضرت محمد مصطفی(ص) با همان قول و فعل و تقریر ۱۴۰۰ سال پیش در همین زمان ظاهر شود و ما را با همان قول و فعل و تقریر، به دین خود دعوت کند.
ببینیم آیا این دعوت ایشان برای ما جذابیتی دارد؟ و آیا ما بسویش جذب می شویم؟ نمونه هایی از قول و فعل و تقریر ایشان که ما با آن مواجه می شویم :

🔹 زبان او عربی است و قطعا ما زبان وی را نمی فهمیم.

🔹 لباس او برای ما و حتی برای عرب های زمان ما نامانوس و عجیب است.

🔹 عطری که ایشان به کار می برد برای ما ناخوشایند و چه بسا زننده است.

🔹 با داشتن ۹ همسر توام، قطعا نیمی از جمعیت مردم که زنان باشند، از وی کناره می گیرند.

🔹 ایشان برای تخلی به بیرون منزل و در خلوتی دور از معابر می روند و این برای نظام شهرنشینی امری نکوهیده است.

🔹 ایشان از هواپیما و قطار و خودرو و موتوسیکلت استفاده نمی کند و با الاغ یا اسب یا شتر جابجا می شود.

🔹 از اینترنت و ایمیل برای انتقال پیام استفاده نمی کند و پیام های خود را با اسب چاپار به دیگر نقاط می رساند.

🔹 در صورت ناشزه بودن زن، مردان را فرمان به زدن آنها می دهد، هر چند که در خفا به مردان سفارش می کند که با چوب مسواک بزنند.

🔹 ایشان با دست غذا می خورد که برای ما ناخوشایند است. نوع غذایی هم که ایشان میل می کنند از نظر ما نامطبوع است.

🔹از پزشکی مدرن و از عمل جراحی مانند جراحی قلب استفاده نمی کند و از طب گیاهی بهره می برد.

🔹ایشان در منزل چند برده و کنیز دارد. گر چه وی با آنها مانند اعضای خانه ی خود رفتار می کند، ولی به هر صورت مردم این زمان را ناپسند است.

✅ بر لیست فوق می توان موارد بسیار دیگری افزود. شک نیست چنین پیامبری در دعوت الهی خود نه تنها موفق نخواهد بود، بلکه به عنوان فردی هنجارشکن از جامعه طرد و چه بسا مورد تعقیب قانونی واقع شود. این طرد و مواخذه شدن از جنس طرد و مواخذه ی انبیای سلف نخواهد بود، چه آنها قلبا مورد تایید توده ی مردم بودند، گر چه به دلیل ترس از جباران یاریشان نمی کردند. ولی این بار وی حتی از طرف توده ی مردم قلبا هم تایید نمی شود و آنها او را فردی نامتمدن و بدوی خواهند دانست.
برای همین تمام مسلمانان جهان متفق القولند که اگر حضرت محمد مصطفی(ص) اکنون حاضر بود، بخشهایی از این گفتارها و رفتارها و امضاها را کنار می گذاشت و تابع عرف زمانه می شد. در این اتفاق نظر حتی سلفیون و بنیادگرایانی چون طالبان و داعش و دیگر نسخه های سنی و شیعی آنها هم شریکند و فقط در درصد عرفی شدن پیامبر در عصر حاضر تفاوت دارند. ولی حتی اگر این درصد را یک در هزار هم فرض کنیم، آن چنان خللی در فقه سنتی ایجاد خواهد کرد که سد سکندر هم جلودار آن نخواهد بود. این رخنه، مواجهه با این پرسش ستبر است که ملاک تفکیک بین این دو دسته از گفتار و رفتار پیامبر چیست؟ کدام دسته ثابت و ابدی است؟ و کدام بخش متغیر و تابع عرف زمانه و قابل اجتهاد؟

✅ پاسخ فقه سنتی به سوال مزبور این است که اصل در قول و فعل و امضای پیامبر، حکم ثابت و شرعی بودن آن است مگر این که خلافش با ادله قطعی ثابت شود. و وقتی از فقهاء سوال می شود که از دید شما چه ادله ای قطعی است، پاسخ هایشان مبهم، متشتت، سلیقه ای و موردی است. ولی وقتی عملکرد آنها را در عالم واقع هنگام مواجهه با تحولات عرف زمانه بررسی می کنیم به یک دستور العمل می رسیم : " آنقدر در برابر عرف زمانه باید مقاومت کرد تا از سر اضطرار مجبور به پذیرش آنها شویم." در این پاسخ عملی، همه ی طیف های فقهاء از سنخ طالبانی و متحجر گرفته تا فقهای سنتی و حتی فقهای نواندیش مشترکند و تنها تفاوت آنها در تعریف"اضطرار" و میزان "مقاومت" در برابر تحولات عرفی است. نواندیشان منعطف ترند و زودتر همراه می شوند. سنتی ها پس از مقاومت های بسیار و بعضا خونین، عاقبت در حد اکل میته و حکم ثانوی و مصلحت می پذیرند. طالبانی ها هم تا مرز شهادت به مقاومت خود ادامه می دهند.

✳️ اما هر سه دسته بخاطر مبنایی مشترک در اشتباهند. این مبنا، اصل کذایی در تعریف سنت است : "هر قول و فعل و تقریر پیامبر، سنت نبوی و لذا حکم شرعی ابدی است، مگر خلاف آن ثابت شود."
قاعده درست این است که اصل را بشر بودن محمد مصطفی(ص) بگیریم که در آن "وحی" استثناء بوده است. بر این "قاعده" اصل در گفتار و رفتار و امضای پیامبر(ص) امور شخصی و عرفی بودن است و برای حکم شرعی و ابدی بودن قول یا فعل یا تقریری از پیامبر(ص) نیاز به ادله قطعی است. از جمله باید ثابت شود که پیامبر(ص) در آن قول یا فعل یا تقریر در مقام "بیان" حکم الهی بوده است و آن را با صراحت اعلام کرده باشد.


@Cmorghgrom30
.

BY سی مرغ