tgoop.com/Daoismir/678
Last Update:
لفظ «عشق» نه تنها دال است بر راهی مبتنی بر اراده و احساس، بلکه همچنین (در وسیع‌ترین معنی آن) بر هر راهی که ما را به الوهیت می‌پیونداند، دلالت می‌کند؛ «عشق» هر آن چیزی است که موجب می‌شود در هر حوزه‌ای که ممکن باشد، حق (جل) را به دنیا و مشاهدت و تعمّق را به کارهای زمینی ترجیح دهیم. بهترین عشق نه آن است که به آنچه لفظ «عشق» به نحو پیشینی در ما برمی‌انگیزد، شبیه‌ترین باشد، بل آن است که در ژرف‌ترین حالت ممکن ما را به حقیقت متعلّق گرداند؛ عشق به حق عبارت است از نزدیک نگاه داشتنِ خود به او، چه در میان عالم و چه در ورای آن؛ حق جان‌هامان را طلب می‌کند، فارغ از وجهۀ نظر و روش‌های ما.
و بر همین سان: «حق خود عشق است»، نه فقط نسبت به خلق و از سبب آنکه به عالم عشق می‌ورزد، بلکه همچنین در ذات خود چنین است و از سبب آنکه او در غیرتناهیت خود غرق است. در معنی نخست، حق عشق است زیراکه عالم را «اراده» می‌کند و بنابراین «رحمان» است و در معنی دوم او عشق است زیراکه او خودش را می‌خواهد، یا به تعبیر دیگر، او چیزی را برون از خویش نمی‌خواهد.
- فریتیوف شوان، مقامات حکمت، ص ۱۵۷.
━━━━━━━━━━━━━
TLG / IG مشارق
━━━━━━━━━━━━━
BY مشارق
Share with your friend now:
tgoop.com/Daoismir/678