Divya Bhaskar

ડૉક્ટરની ડાયરી:ચલતી ફિરતી હુઈ આંખો સે અઝાં દેખી હૈ,મૈંને જન્નત તો નહીં દેખી હૈ, માઁ દેખી હૈ
https://www.divyabhaskar.co.in/magazine/kalash/news/chalti-firti-hui-ajhan-se-ajaan-dekhi-hai-mainne-jannat-to-nahi-dekhi-hai-maa-dekhi-hai-133296134.html

સાં જે વિદાય લીધી હતી અને રાતનું આગમન થયું હતું. બંગલામાં ચાર જીવ હાજર હતા. નેવું વર્ષનાં દાદીમા, અડસઠ વર્ષના એમના પુત્ર ડો. ભટ્ટ,
ડો. (મિસિસ) સુનિતા ભટ્ટ અને સાડા ચાર વર્ષનો પૌત્ર સ્પર્શ. ડો. ભટ્ટનો દીકરો અને વહુ પણ ડોક્ટર્સ. એ બંને પોતાનાં પ્રાઈવેટ ક્લિનિકમાં ગળાડૂબ વ્યસ્ત હતાં.
ડો. ભટ્ટ બંગલાના ફર્સ્ટ ફ્લોર પર આવેલા એમના ભક્તિખંડમાં મેડિટેશન માટે ગયા એ પછીની દસમી મિનિટે એમના કાનમાં પત્નીની ચીસનો અવાજ પડ્યો, ‘સાંભળો છો? જલદી નીચે આવો. બા પડી ગયાં...’
ડો. ભટ્ટ બનતી ત્વરાએ દાદરના પગથિયાં ઊતરીને ગ્રાઉન્ડ ફ્લોર પર આવ્યા. આ‌વી ઘટના બને ત્યારે એ વાતનું ખાસ ધ્યાન રાખવું જોઈએ કે વધારે પડતા હડબડાટમાં બીજો અકસ્માત ન થઈ જાય. ગ્રેનાઈટના લપસણાં પગથિયાં ઉપરથી ગબડી પડાય તો એકસાથે બબ્બે ઈમરજન્સીઝ ઊભી થઈ જાય.
બાની હાલત ગંભીર હતી. બા જમીન પર લાશની જેમ પડ્યાં હતાં. કાનમાંથી લોહીની ધાર નીકળી રહી હતી. માથાની પાછળના ભાગમાં જોરદાર ચોટ વાગી હતી, ત્યાં ઝડપથી ફુગ્ગા જેવો ભાગ ઊપસી આવ્યો હતો જે ઝડપથી મોટો થતો જતો. ચામડીની નીચેની બ્લડ વેસલ તૂટી જવાના લીધે ત્યાં હેમરેજ થઈ રહ્યું હતું અને લોહીનો જમાવ થઈ રહ્યો હતો.
ડો. ભટ્ટે પૂછ્યું, ‘બા...! તમને મારો અવાજ સંભળાય છે?’ આ સાથે તેમની આંગળીઓ બાની પલ્સ ગણી રહી હતી. બાનો શ્વાસ ચાલતો હતો પણ બા કશી જ પ્રતિક્રિયા આપી રહ્યાં ન હતાં. બંને આંખો ખુલ્લી ફટાક હતી. પોપચાં સ્થિર હતાં. સંકેત સ્પષ્ટ હતો, બાને સિરિયસ હેડ ઈન્જરી થઈ હતી. ખોપરીની અંદર કેટલું નુકસાન થયું હશે એ કહેવું મુશ્કેલ હતું.
આવી સ્થિતિમાં શું કરવું અને શું ન કરવું એ જાણવું ખૂબ અગત્યનું છે. સામાન્ય રીતે ઘરમાં કે ઘરની બહાર જ્યારે કોઈને એક્સિડેન્ટલ હેડ ઈન્જરી થાય છે ત્યારે માણસો તે વ્યક્તિને બેસાડવાની, એને પાણી પીવડાવવાની સૌથી મોટી, ગંભીર ભૂલ કરે છે.
ડો. ભટ્ટ પોતે ડોક્ટર હોવાથી આ વાત જાણતા હતા. તેમણે બાને જરા પણ ડિસ્ટર્બ કર્યા વગર જમીન પર સૂતેલાં જ રહેવા દીધાં. એમને ઉપાડીને સોફા પર કે પથારીમાં લેવાના પ્રયાસમાં બ્રેઈન ડેમેજ અથવા આંતરિક હેમરેજમાં વધારો થઈ શકે છે. પાણી પીવડાવવાનો તો વિચાર પણ ન કરાય.
બા પડી ગયાં એ પછીની દસ જ મિનિટમાં એ ત્રણેય આવી પહોંચ્યાં. સદનસીબે ત્યાં સુધીમાં બા ભાનમાં આવી ગયાં હતાં અને બોલવા લાગ્યાં હતાં. જોકે, બાને સમય અને સ્થિતિનું સાન-ભાન રહ્યું ન હતું. તેઓ વારંવાર પૂછી રહ્યાં હતાં, ‘મને અહીં કેમ સૂવાડી રાખી છે? તમે મને ક્યાં લઈ જઈ રહ્યાં છો? મને માથામાં બહુ દુ:ખાવો થાય છે.’
ઘટના પછીની પચાસમી મિનિટે બા અમદાવાદની ખૂબ સારી મેડિકલ ઈન્સ્ટિટ્યૂટના આઈ.સી.યુ.માં પહોંચી ગયાં હતાં. ડો. ભટ્ટના અંગત પ્રેમાળ સંબંધોના કારણે તે ઈન્સ્ટિટ્યૂટના તબીબો ખંતપૂર્વક સારવાર માટે હાજર થઈ ગયા હતા. યાંત્રિક ઉપકરણો, ઈન્ટ્રાવિનસ ફ્લ્યુઈડ્ઝ, મોનિટર્સ, સી.ટી. સ્કેનિંગ વગેરે ચાલતું રહ્યું. સી.ટી. સ્કેનનો રિપોર્ટ આવ્યો. ખોપરીમાં વાળ જેટલી બારીક તિરાડ હતી. ખોપરીની અંદર થોડુંક બ્લડ જમા થયું હતું, પણ એ એટલું વધારે ન હતું જે મગજ પર દબાણ કરે. જો બ્લડ કલેક્શન વધારે હોત તો બાની હાલત કથળી શકી હોત. એવી સ્થિતિમાં ખોપરીનું ઓપરેશન કરવું પડ્યું હોત.
હોશિયાર અને અનુભવી ન્યૂરોસર્જન ડો. પરિમલ ત્રિપાઠીએ કહ્યું, ‘બાને કોન્ઝર્વેટિવ સારવાર આપવાથી સારું થઈ જશે.’ ખરેખર એવું જ થયું. રાત ઉચાટ અને ઉજાગરા સાથે પૂરી થઈ. બીજા દિવસે સવારે બાને ફરીથી સી.ટી. સ્કેનિંગ માટે લઈ જવામાં આવ્યાં. બીજા રિપોર્ટમાં જાણવા મળ્યું કે વિતેલાં બાર કલાકમાં ખોપરીની અંદરનો રક્તસ્ત્રાવ જરા પણ વધ્યો નથી.
બાને પ્રવાહી લેવાની છૂટ આપવામાં આવી. થોડા કલાકો પછી એમને સ્પેશિયલ રૂમમાં શિફ્ટ કરવામાં આવ્યાં. ત્રીજા દિવસે સવારે છત્રીસ કલાક પૂરા થયા ત્યારે બાને હોસ્પિટલમાંથી રજા આપી દેવામાં આવી. સામાન્ય રીતે આવી અંગત કટોકટીમાં મિત્રોની હૂંફ સમગ્ર પરિવાર માટે જરૂરી બની જાય છે. ડોક્ટર મિત્રો ડો. ભટ્ટને હિંમત પૂરી પાડતાં રહ્યાં. એ બધાંએ સતત સક્રિય માર્ગદર્શન અને મદદ આપીને ડો. ભટ્ટને ટકાવી રાખ્યાં.
હજી આફતનો સિલસિલો સમાપ્ત થયો ન હતો. જે દિવસે બાને ઘરે લાવવામાં આવ્યાં તે જ દિવસે સાંજ સુધીમાં ત્રણ નવી મુસીબતો ત્રાટકી. નાકમાંથી ફ્રેશ બ્લડિંગ ચાલુ થયું, બે વાર વોમિટિંગ થઈ, રાત્રે દેહમાં ટાઢ ઉપડી. ચાર-પાંચ ધાબળા ઓઢાડ્યા પછી પણ ટાઢ શમી નહીં. ડો. ભટ્ટે બીજા ડોક્ટર મિત્રોની સલાહ માગી.

www.tgoop.com/DivyaBhaskar/35697

352 viewsJul 10, 2024 at 01:14

ડૉક્ટરની ડાયરી:ચલતી ફિરતી હુઈ આંખો સે અઝાં દેખી હૈ,મૈંને જન્નત તો નહીં દેખી હૈ, માઁ દેખી હૈ
https://www.divyabhaskar.co.in/magazine/kalash/news/chalti-firti-hui-ajhan-se-ajaan-dekhi-hai-mainne-jannat-to-nahi-dekhi-hai-maa-dekhi-hai-133296134.html

સાં જે વિદાય લીધી હતી અને રાતનું આગમન થયું હતું. બંગલામાં ચાર જીવ હાજર હતા. નેવું વર્ષનાં દાદીમા, અડસઠ વર્ષના એમના પુત્ર ડો. ભટ્ટ,
ડો. (મિસિસ) સુનિતા ભટ્ટ અને સાડા ચાર વર્ષનો પૌત્ર સ્પર્શ. ડો. ભટ્ટનો દીકરો અને વહુ પણ ડોક્ટર્સ. એ બંને પોતાનાં પ્રાઈવેટ ક્લિનિકમાં ગળાડૂબ વ્યસ્ત હતાં.
ડો. ભટ્ટ બંગલાના ફર્સ્ટ ફ્લોર પર આવેલા એમના ભક્તિખંડમાં મેડિટેશન માટે ગયા એ પછીની દસમી મિનિટે એમના કાનમાં પત્નીની ચીસનો અવાજ પડ્યો, ‘સાંભળો છો? જલદી નીચે આવો. બા પડી ગયાં...’
ડો. ભટ્ટ બનતી ત્વરાએ દાદરના પગથિયાં ઊતરીને ગ્રાઉન્ડ ફ્લોર પર આવ્યા. આ‌વી ઘટના બને ત્યારે એ વાતનું ખાસ ધ્યાન રાખવું જોઈએ કે વધારે પડતા હડબડાટમાં બીજો અકસ્માત ન થઈ જાય. ગ્રેનાઈટના લપસણાં પગથિયાં ઉપરથી ગબડી પડાય તો એકસાથે બબ્બે ઈમરજન્સીઝ ઊભી થઈ જાય.
બાની હાલત ગંભીર હતી. બા જમીન પર લાશની જેમ પડ્યાં હતાં. કાનમાંથી લોહીની ધાર નીકળી રહી હતી. માથાની પાછળના ભાગમાં જોરદાર ચોટ વાગી હતી, ત્યાં ઝડપથી ફુગ્ગા જેવો ભાગ ઊપસી આવ્યો હતો જે ઝડપથી મોટો થતો જતો. ચામડીની નીચેની બ્લડ વેસલ તૂટી જવાના લીધે ત્યાં હેમરેજ થઈ રહ્યું હતું અને લોહીનો જમાવ થઈ રહ્યો હતો.
ડો. ભટ્ટે પૂછ્યું, ‘બા...! તમને મારો અવાજ સંભળાય છે?’ આ સાથે તેમની આંગળીઓ બાની પલ્સ ગણી રહી હતી. બાનો શ્વાસ ચાલતો હતો પણ બા કશી જ પ્રતિક્રિયા આપી રહ્યાં ન હતાં. બંને આંખો ખુલ્લી ફટાક હતી. પોપચાં સ્થિર હતાં. સંકેત સ્પષ્ટ હતો, બાને સિરિયસ હેડ ઈન્જરી થઈ હતી. ખોપરીની અંદર કેટલું નુકસાન થયું હશે એ કહેવું મુશ્કેલ હતું.
આવી સ્થિતિમાં શું કરવું અને શું ન કરવું એ જાણવું ખૂબ અગત્યનું છે. સામાન્ય રીતે ઘરમાં કે ઘરની બહાર જ્યારે કોઈને એક્સિડેન્ટલ હેડ ઈન્જરી થાય છે ત્યારે માણસો તે વ્યક્તિને બેસાડવાની, એને પાણી પીવડાવવાની સૌથી મોટી, ગંભીર ભૂલ કરે છે.
ડો. ભટ્ટ પોતે ડોક્ટર હોવાથી આ વાત જાણતા હતા. તેમણે બાને જરા પણ ડિસ્ટર્બ કર્યા વગર જમીન પર સૂતેલાં જ રહેવા દીધાં. એમને ઉપાડીને સોફા પર કે પથારીમાં લેવાના પ્રયાસમાં બ્રેઈન ડેમેજ અથવા આંતરિક હેમરેજમાં વધારો થઈ શકે છે. પાણી પીવડાવવાનો તો વિચાર પણ ન કરાય.
બા પડી ગયાં એ પછીની દસ જ મિનિટમાં એ ત્રણેય આવી પહોંચ્યાં. સદનસીબે ત્યાં સુધીમાં બા ભાનમાં આવી ગયાં હતાં અને બોલવા લાગ્યાં હતાં. જોકે, બાને સમય અને સ્થિતિનું સાન-ભાન રહ્યું ન હતું. તેઓ વારંવાર પૂછી રહ્યાં હતાં, ‘મને અહીં કેમ સૂવાડી રાખી છે? તમે મને ક્યાં લઈ જઈ રહ્યાં છો? મને માથામાં બહુ દુ:ખાવો થાય છે.’
ઘટના પછીની પચાસમી મિનિટે બા અમદાવાદની ખૂબ સારી મેડિકલ ઈન્સ્ટિટ્યૂટના આઈ.સી.યુ.માં પહોંચી ગયાં હતાં. ડો. ભટ્ટના અંગત પ્રેમાળ સંબંધોના કારણે તે ઈન્સ્ટિટ્યૂટના તબીબો ખંતપૂર્વક સારવાર માટે હાજર થઈ ગયા હતા. યાંત્રિક ઉપકરણો, ઈન્ટ્રાવિનસ ફ્લ્યુઈડ્ઝ, મોનિટર્સ, સી.ટી. સ્કેનિંગ વગેરે ચાલતું રહ્યું. સી.ટી. સ્કેનનો રિપોર્ટ આવ્યો. ખોપરીમાં વાળ જેટલી બારીક તિરાડ હતી. ખોપરીની અંદર થોડુંક બ્લડ જમા થયું હતું, પણ એ એટલું વધારે ન હતું જે મગજ પર દબાણ કરે. જો બ્લડ કલેક્શન વધારે હોત તો બાની હાલત કથળી શકી હોત. એવી સ્થિતિમાં ખોપરીનું ઓપરેશન કરવું પડ્યું હોત.
હોશિયાર અને અનુભવી ન્યૂરોસર્જન ડો. પરિમલ ત્રિપાઠીએ કહ્યું, ‘બાને કોન્ઝર્વેટિવ સારવાર આપવાથી સારું થઈ જશે.’ ખરેખર એવું જ થયું. રાત ઉચાટ અને ઉજાગરા સાથે પૂરી થઈ. બીજા દિવસે સવારે બાને ફરીથી સી.ટી. સ્કેનિંગ માટે લઈ જવામાં આવ્યાં. બીજા રિપોર્ટમાં જાણવા મળ્યું કે વિતેલાં બાર કલાકમાં ખોપરીની અંદરનો રક્તસ્ત્રાવ જરા પણ વધ્યો નથી.
બાને પ્રવાહી લેવાની છૂટ આપવામાં આવી. થોડા કલાકો પછી એમને સ્પેશિયલ રૂમમાં શિફ્ટ કરવામાં આવ્યાં. ત્રીજા દિવસે સવારે છત્રીસ કલાક પૂરા થયા ત્યારે બાને હોસ્પિટલમાંથી રજા આપી દેવામાં આવી. સામાન્ય રીતે આવી અંગત કટોકટીમાં મિત્રોની હૂંફ સમગ્ર પરિવાર માટે જરૂરી બની જાય છે. ડોક્ટર મિત્રો ડો. ભટ્ટને હિંમત પૂરી પાડતાં રહ્યાં. એ બધાંએ સતત સક્રિય માર્ગદર્શન અને મદદ આપીને ડો. ભટ્ટને ટકાવી રાખ્યાં.
હજી આફતનો સિલસિલો સમાપ્ત થયો ન હતો. જે દિવસે બાને ઘરે લાવવામાં આવ્યાં તે જ દિવસે સાંજ સુધીમાં ત્રણ નવી મુસીબતો ત્રાટકી. નાકમાંથી ફ્રેશ બ્લડિંગ ચાલુ થયું, બે વાર વોમિટિંગ થઈ, રાત્રે દેહમાં ટાઢ ઉપડી. ચાર-પાંચ ધાબળા ઓઢાડ્યા પછી પણ ટાઢ શમી નહીં. ડો. ભટ્ટે બીજા ડોક્ટર મિત્રોની સલાહ માગી.

BY Divya Bhaskar