دختران حوا

دختران حوا

🎞 #نقد_فیلم_تالی فیلم پیشنهادی برای تمام زنان و مردان درگیر کلیشه های افسانه مادری https://anthropologyandculture.com/%d8%a7%d9%81%d8%b3%d8%a7%d9%86%d9%87- #رویا_پورتقی #صالحه_خدادادی 🖊انسان شناسی فرهنگ و تمدن @EveDaughters

من هر زنی نیستم!
در نقد فراموش شدن زن معمولی

چند وقت پیش تلویزیون از مادری تقدیر می‌کرد که با وجود چهار بچه، دو مدرک دکتری گرفته‌بود. چند وقت قبل‌ترش هم در چند برنامه یک برند اختصاصی ساخته بودند از مادری با ۹بچه. من و شما ممکن است در ظاهر به این مادرهای برتر(!) وقعی ننهیم و یا حتی با پوزخندی شبکه را عوض کنیم، اما رسانه کار خودش را می‌کند. همین الان اگر یک میکروفن دستتان بگیرید و اتفاقی از چند نفر در خیابان بپرسید که به نظرشان بهترین مادر چه ویژگی‌هایی دارد جوابشان چیست؟ احتمالا چند نفرشان می‌گویند باید مجموعه‌ای از گذشت‌ها باشد، عده‌ای عقیده دارند مادر برتر هم در خانه کامل‌است و هم کار بیرون از خانه دارد. تحصیلات بالا، دستپخت عالی و مهربانی بی‌حصر هم که جزو ابتدایی‌ترین خصلت‌هاست. همه این‌ها نشان می‌دهد مادر نمونه در ذهن ما باید مشمول "خاص بودگی" شود تا به چشم بیاید. گویی یک رقابت بی‌پایان بین نقش مادری برپاست و برنده آن است که به خاطر استثنایی بودن توجه رسانه را به خود جلب کرده. انگار در یک "عصرجدید" بزرگ گیر افتاده‌ایم که نهایتا در معنای حدی و مبتذل مادری آن‌که بیشتر بچه به دنیا آورده و یا آن‌که توانسته با یک دست بچه شیر بدهد و با دست دیگر تست بزند برنده مسابقه شده. بگذریم از این‌که عاملیت رسانه در برجسته‌کردن ویژگی‌های خاص‌بودگی، چطور نقش مادری را به حاشیه می‌کشاند و چه معانی غیرواقعی و نامتوازنی را به جای نقش اصیل زن به خورد مخاطب می‌دهد. اما بیاییم فکر کنیم چرا تصویر ما از نقش مادری دچار اختلال شده؟ کجای کار رسانه اشتباه بوده و باید چه کنیم؟

مهم‌ترین اقدامی که باید در ترمیم تصویر مادری برداشت، تبیین "معمولی بودن" است. این راهبرد برای ما امروز یک راهبرد اجتنابی و سلبی است. ما در انتهای راه رقابتی شدن همه چیز، از جمله مادری، تن به دیده شدن استثناها دادیم و این به معنی نادیده‌گرفتن آن‌هایی است که به طور اصیل نقش مادری را انجام می‌دهند. نقشی که به اندازه یک غذا پختن، تمیز کردن خانه، پرستاری کردن و همدرد بودن معمولی و عمیق است. این معمولی بودن به غایت در فیلم "دره من چه سرسبز بود" قابل مشاهده است. مادر این فیلم به حد ضرورت مادری می‌کند و اصلا علاقه ندارد که با خاص‌بودگی برجسته شود. یک مادر معمولی که خوب غذا می‌پزد، خوب خانواده را رهبری می‌کند، خوب از شوهرش دفاع می‌کند و در زمان شکست و غم هم خوب در خود می‌شکند. گویی مادر خانواده مورگان از سال ۱۹۴۱ آمده تا بگوید مادر قرار نیست ممتاز باشد، همین‌که در چارچوب خانه‌اش قد بکشد، عروس بگیرد، پسر کوچکش را تیمار کند و دخترش را برای خانه بخت آماده کند مادر است. مادر در این فیلم با این‌که از حدود معمول و هنجارمند خانواده آمریکایی خارج نمی‌شود، اما ویژگی‌هایی دارد که به خوبی او را به کاراکتر تبدیل می‌کند. یک جایی از فیلم از پسرش هیو می‌خواهد تا او را به مجمع کارگران شهر ببرد تا از شوهرش دفاع کند، هیو می‌گوید آن‌جا جای زن نیست. مادر با لحنی پرصلابت می‌گوید: بله، ولی من هر زنی نیستم!/زن امروزی

#مریم_شاوندی

@EveDaughters

www.tgoop.com/EveDaughters/3732

619 viewsedited  Jan 1 at 18:25

من هر زنی نیستم!
در نقد فراموش شدن زن معمولی

چند وقت پیش تلویزیون از مادری تقدیر می‌کرد که با وجود چهار بچه، دو مدرک دکتری گرفته‌بود. چند وقت قبل‌ترش هم در چند برنامه یک برند اختصاصی ساخته بودند از مادری با ۹بچه. من و شما ممکن است در ظاهر به این مادرهای برتر(!) وقعی ننهیم و یا حتی با پوزخندی شبکه را عوض کنیم، اما رسانه کار خودش را می‌کند. همین الان اگر یک میکروفن دستتان بگیرید و اتفاقی از چند نفر در خیابان بپرسید که به نظرشان بهترین مادر چه ویژگی‌هایی دارد جوابشان چیست؟ احتمالا چند نفرشان می‌گویند باید مجموعه‌ای از گذشت‌ها باشد، عده‌ای عقیده دارند مادر برتر هم در خانه کامل‌است و هم کار بیرون از خانه دارد. تحصیلات بالا، دستپخت عالی و مهربانی بی‌حصر هم که جزو ابتدایی‌ترین خصلت‌هاست. همه این‌ها نشان می‌دهد مادر نمونه در ذهن ما باید مشمول "خاص بودگی" شود تا به چشم بیاید. گویی یک رقابت بی‌پایان بین نقش مادری برپاست و برنده آن است که به خاطر استثنایی بودن توجه رسانه را به خود جلب کرده. انگار در یک "عصرجدید" بزرگ گیر افتاده‌ایم که نهایتا در معنای حدی و مبتذل مادری آن‌که بیشتر بچه به دنیا آورده و یا آن‌که توانسته با یک دست بچه شیر بدهد و با دست دیگر تست بزند برنده مسابقه شده. بگذریم از این‌که عاملیت رسانه در برجسته‌کردن ویژگی‌های خاص‌بودگی، چطور نقش مادری را به حاشیه می‌کشاند و چه معانی غیرواقعی و نامتوازنی را به جای نقش اصیل زن به خورد مخاطب می‌دهد. اما بیاییم فکر کنیم چرا تصویر ما از نقش مادری دچار اختلال شده؟ کجای کار رسانه اشتباه بوده و باید چه کنیم؟

مهم‌ترین اقدامی که باید در ترمیم تصویر مادری برداشت، تبیین "معمولی بودن" است. این راهبرد برای ما امروز یک راهبرد اجتنابی و سلبی است. ما در انتهای راه رقابتی شدن همه چیز، از جمله مادری، تن به دیده شدن استثناها دادیم و این به معنی نادیده‌گرفتن آن‌هایی است که به طور اصیل نقش مادری را انجام می‌دهند. نقشی که به اندازه یک غذا پختن، تمیز کردن خانه، پرستاری کردن و همدرد بودن معمولی و عمیق است. این معمولی بودن به غایت در فیلم "دره من چه سرسبز بود" قابل مشاهده است. مادر این فیلم به حد ضرورت مادری می‌کند و اصلا علاقه ندارد که با خاص‌بودگی برجسته شود. یک مادر معمولی که خوب غذا می‌پزد، خوب خانواده را رهبری می‌کند، خوب از شوهرش دفاع می‌کند و در زمان شکست و غم هم خوب در خود می‌شکند. گویی مادر خانواده مورگان از سال ۱۹۴۱ آمده تا بگوید مادر قرار نیست ممتاز باشد، همین‌که در چارچوب خانه‌اش قد بکشد، عروس بگیرد، پسر کوچکش را تیمار کند و دخترش را برای خانه بخت آماده کند مادر است. مادر در این فیلم با این‌که از حدود معمول و هنجارمند خانواده آمریکایی خارج نمی‌شود، اما ویژگی‌هایی دارد که به خوبی او را به کاراکتر تبدیل می‌کند. یک جایی از فیلم از پسرش هیو می‌خواهد تا او را به مجمع کارگران شهر ببرد تا از شوهرش دفاع کند، هیو می‌گوید آن‌جا جای زن نیست. مادر با لحنی پرصلابت می‌گوید: بله، ولی من هر زنی نیستم!/زن امروزی

#مریم_شاوندی

@EveDaughters

BY دختران حوا