دکتر مجید انوشیروانی/طب حکمت‌بنیان ایرانی

.

خودویرانگری با سندروم ایمپاستر
سندروم ایمپاستر به معنای شک و تردید در توانایی‌های خود و احساس فریبکاری و متقلب بودن است!
این امر به‌طور نامتناسبی بر افرادی با موفقیت بالا تأثیر می‌گذارد و پذیرش دستاوردهای خودشان را برایشان دشوار می‌کند و کار به جایی می‌رسد که مدام از خود می‌پرسند که آیا من شایسته تقدیر هستم یا نه؟

دو روانشناس به نام پائولین رزکلنس و سوزان ایمز این مفهوم را در مطالعه خود بر روی زنان موفق، در سال ۱۹۷۸ توسعه دادند؛ آن‌ها اظهار داشتند که «علیرغم موفقیت‌های علمی و حرفه‌ای برجسته، زنانی که پدیده فریبکار را تجربه می‌کنند همچنان بر این باورند که واقعاً درخشان نیستند و هر کسی را که خلاف آن فکر می‌کند فریب داده‌اند».
یافته‌های آن‌ دو منجر به دهه‌ها رهبری فکری، برنامه‌ها و ابتکارات برای پرداختن به سندروم ایمپاستر در زنان شد.
آنچه کمتر مورد بررسی قرار گرفته این است که اولا چرا سندروم ایمپاستر وجود دارد و دیگر اینکه سیستم‌های اجتماعی و شغلی چه نقشی در تقویت و تشدید آن در زنان دارند؟

سندروم ایمپاستر چیست؟
افرادی که با سندروم ایمپاستر دست و پنجه نرم می‌کنند، معتقدند که لیاقت دستاوردهای خود و احترام بالایی که در واقع به آن‌ها داده شده را ندارند. آن‌ها احساس می‌کنند که آنقدرها که دیگران فکر می‌کنند صلاحیت ندارند یا باهوش نیستند و به زودی مردم حقیقت را در مورد آن‌ها کشف خواهند کرد. افراد مبتلا به سندروم ایمپاستر ممکن است حتی دارای مقامات عالی باشند یا مدارک علمی متعددی داشته باشند اما باز هم با این مشکل دست و پنجه نرم می‌کنند.

درک سندرم ایمپوستر
چرا افراد مبتلا به سندرم فریبکار با وجود اینکه شواهد فراوانی مبنی بر موفقیت آنها وجود دارد، احساس کلاهبرداری می‌کنند؟ به جای اعتراف به توانایی‌ها و تلاش‌هایشان، اغلب موفقیت‌های خود را به دلایل بیرونی یا گذرا مانند شانس نسبت می‌دهند.

انواع مختلف سندرم ایمپاستر
دکتر والری یانگ، متخصص مشهور در این زمینه و یکی از بنیانگذاران مؤسسه سندرم ایمپاستر، پنج نوع آن را شناسایی کرده است:

۱.‌نوع کمال گرا:
کسانی که به این شکل از سندروم فریبکار مبتلا هستند، معتقدند که باید به برتری مطلق دست یابند تا از احساس کلاهبرداری اجتناب کنند.

۲. نوع متخصص: مبتلایان در این نوع معتقدند که دانش کافی یا تخصص کامل در زمینه خاص ندارند. آنان می‌ترسند که کمتر از آنچه که به نظر می‌رسند توانا باشند.

۳. نوع نابغه طبیعی:
افرادی که با سندرم فریبکار از نوع نابغه طبیعی دست و پنجه نرم می‌کنند، خود را ذاتا با استعداد نمی‌دانند. در عوض، آنها هر موفقیتی را صرفاً به تلاش و پشتکار نسبت می‌دهند تا توانایی ذاتی.

۴. نوع تک‌رو:
این نوع در  کارهای مشارکتی و گروهی احساس شیادبودن دارند و این احساس زمانی شدیدتر می‌شود که فرد برای موفقیت به کمک یا همکاری دیگران نیاز دارد. آنها استقلال و بی‌نیازی از دیگران را شرط شایستگی واقعی می‌دانند و وقتی به این همکاری می‌پردازند احساس متقلب بودن و ناشایستگی فردی دارند انگار که ذاتا هنری ندارند و دستاوردهایشان به گروه مربوط است نه به خودشان.

۵. ابر شخص:
در نهایت، ابرشخص‌ها (سوپرمن‌ها)  معتقدند که باید دائماً از دیگران بهتر عمل کنند یا به سطوح بالای غیرواقعی موفقیت دست یابند تا مهارت‌ها و قابلیت‌های خود را قابل تأیید بدانند.

@HIKMATBASEDMEDICINE

www.tgoop.com/Hikmatbasedmedicine/2774

3.9K viewsedited  Mar 14 at 22:28

.

خودویرانگری با سندروم ایمپاستر
سندروم ایمپاستر به معنای شک و تردید در توانایی‌های خود و احساس فریبکاری و متقلب بودن است!
این امر به‌طور نامتناسبی بر افرادی با موفقیت بالا تأثیر می‌گذارد و پذیرش دستاوردهای خودشان را برایشان دشوار می‌کند و کار به جایی می‌رسد که مدام از خود می‌پرسند که آیا من شایسته تقدیر هستم یا نه؟

دو روانشناس به نام پائولین رزکلنس و سوزان ایمز این مفهوم را در مطالعه خود بر روی زنان موفق، در سال ۱۹۷۸ توسعه دادند؛ آن‌ها اظهار داشتند که «علیرغم موفقیت‌های علمی و حرفه‌ای برجسته، زنانی که پدیده فریبکار را تجربه می‌کنند همچنان بر این باورند که واقعاً درخشان نیستند و هر کسی را که خلاف آن فکر می‌کند فریب داده‌اند».
یافته‌های آن‌ دو منجر به دهه‌ها رهبری فکری، برنامه‌ها و ابتکارات برای پرداختن به سندروم ایمپاستر در زنان شد.
آنچه کمتر مورد بررسی قرار گرفته این است که اولا چرا سندروم ایمپاستر وجود دارد و دیگر اینکه سیستم‌های اجتماعی و شغلی چه نقشی در تقویت و تشدید آن در زنان دارند؟

سندروم ایمپاستر چیست؟
افرادی که با سندروم ایمپاستر دست و پنجه نرم می‌کنند، معتقدند که لیاقت دستاوردهای خود و احترام بالایی که در واقع به آن‌ها داده شده را ندارند. آن‌ها احساس می‌کنند که آنقدرها که دیگران فکر می‌کنند صلاحیت ندارند یا باهوش نیستند و به زودی مردم حقیقت را در مورد آن‌ها کشف خواهند کرد. افراد مبتلا به سندروم ایمپاستر ممکن است حتی دارای مقامات عالی باشند یا مدارک علمی متعددی داشته باشند اما باز هم با این مشکل دست و پنجه نرم می‌کنند.

درک سندرم ایمپوستر
چرا افراد مبتلا به سندرم فریبکار با وجود اینکه شواهد فراوانی مبنی بر موفقیت آنها وجود دارد، احساس کلاهبرداری می‌کنند؟ به جای اعتراف به توانایی‌ها و تلاش‌هایشان، اغلب موفقیت‌های خود را به دلایل بیرونی یا گذرا مانند شانس نسبت می‌دهند.

انواع مختلف سندرم ایمپاستر
دکتر والری یانگ، متخصص مشهور در این زمینه و یکی از بنیانگذاران مؤسسه سندرم ایمپاستر، پنج نوع آن را شناسایی کرده است:

۱.‌نوع کمال گرا:
کسانی که به این شکل از سندروم فریبکار مبتلا هستند، معتقدند که باید به برتری مطلق دست یابند تا از احساس کلاهبرداری اجتناب کنند.

۲. نوع متخصص: مبتلایان در این نوع معتقدند که دانش کافی یا تخصص کامل در زمینه خاص ندارند. آنان می‌ترسند که کمتر از آنچه که به نظر می‌رسند توانا باشند.

۳. نوع نابغه طبیعی:
افرادی که با سندرم فریبکار از نوع نابغه طبیعی دست و پنجه نرم می‌کنند، خود را ذاتا با استعداد نمی‌دانند. در عوض، آنها هر موفقیتی را صرفاً به تلاش و پشتکار نسبت می‌دهند تا توانایی ذاتی.

۴. نوع تک‌رو:
این نوع در  کارهای مشارکتی و گروهی احساس شیادبودن دارند و این احساس زمانی شدیدتر می‌شود که فرد برای موفقیت به کمک یا همکاری دیگران نیاز دارد. آنها استقلال و بی‌نیازی از دیگران را شرط شایستگی واقعی می‌دانند و وقتی به این همکاری می‌پردازند احساس متقلب بودن و ناشایستگی فردی دارند انگار که ذاتا هنری ندارند و دستاوردهایشان به گروه مربوط است نه به خودشان.

۵. ابر شخص:
در نهایت، ابرشخص‌ها (سوپرمن‌ها)  معتقدند که باید دائماً از دیگران بهتر عمل کنند یا به سطوح بالای غیرواقعی موفقیت دست یابند تا مهارت‌ها و قابلیت‌های خود را قابل تأیید بدانند.

@HIKMATBASEDMEDICINE

BY دکتر مجید انوشیروانی/طب حکمت‌بنیان ایرانی