یدالله کریمی پور

چهارمین مشکل ترامپ

بیش از دو دهه است که مهار چین در دستور کار کاخ سفید است. ولی ترامپ‌ آن را در قالب مساله نخست آمریکا در اورده و به هر بهایی وعده عملیاتی کردن آمریکا-اول را داده است.

ولی اقتصاد چین دیگر و هرگز مهار پذیر نخواهد بود. هیچ طرح و برنامه شناخته ای قادر به رقابت با اقتصاد این‌ غول نیست. نمونه ها:

۱- حتی هم‌ اکنون در ژانویه ۲۰۲۵، میزان تولید ناخالص داخل جمهوری خلق چین بر پایه برابری قدرت خرید(PPP)، هزاران میلیارد دلار از ایالات‌متحده پیشی گرفته است(۴ تریلیون دلار). تداوم‌ این پیش بینی مهار شدنی نخواهد بود. حتی ماسکیست ها (پیروان‌ عقاید ایلان ماسک)‌ هم‌ نخواهند توانست آمریکا را در برابر رشد شتابان چین پیش اندازند؛

۲- چین تا ۲۰۲۴، شریک نخست تجاری ۱۴۴ کشور، از جمله خود ایالات متحده است. بدبینانه ترین پیش بینی ها برآن هستند که تا ۳-۴ سال دیگر چین در بازار دادوستد به مرز فراگیری و جهان شمولی مطلق خواهد رسید؛

۳-حتی همه برنامه های تعرفه ای و اقتصاد ملی گرایانه ترامپ هم برای پایان دادن به نابرابری در تراز بازرگانی با چین کم‌ فایده است. بیشینه دستاوردش محروم شدن طبقه متوسط آمریکایی از دسترسی به کالاهای ارزان چینی است. تعرفه های سنگین پیش رو، زندگی ۲۳۰ میلیون طبقه متوسط آمریکا متکی به کالاهای ارزان را تحت تاثیر قرار خواهد دهد.

چنین فکت هایی از چشم برنامه های استراتژیک بین های واشنگتن پنهان نیست. نهادها و موسسات تحقیقات استراتزیک آمریکا به خوبی می دانند که آینده اقتصاد جهان با چنین سمت و سویی تحت رهبری آمریکا نیست.
بنابراین افزون بر افزایش تعرفه ها و...در اندیشه دست زدن به ساز وکار کلان تری برای مهار چین هستند.

جمهوری خلق چین بارها و بارها اعلام کرده که هرگز به ابرقدرتی نمی اندیشد و در پی آن نبوده است. پکن‌ طی سه دهه اخیر در چارچوب های ژئواکونومیک یا استراتژی اقتصاد محور حرکت کرده است.‌ چینی ها تا کنون‌ زیر بار بالابردن هزینه های کلان نظامی نرفته و از پذیرش تعهدات جهانی در این زمینه شانه خالی می کنند. به گونه ای که بودجه دفاعی رسمی چین برای ۲۰۲۵، کمتر از ۱۱٪ آمریکا است.
ایالات متحده و به ویژه ترامپ در پی آن هستند که بافت، ساخت و رویکرد ژئواکونومیک چین را به سوی رویکرد ژئوپولیتیک بکشاند.
چین با وجود داشتن ۱۴ همسایه در خشکی، هرگز در پی دلمشغولی ها سرزمینی نبوده و چندان‌ وقعی به گرایشات ملی گرایانه خارج از ادعاهای تاریخی‌خود بر نداشته است. همین بستر و فضایی به نسبت آرام ‌ برای تمرکز بر نوسازی و پیشتازی در اقتصاد برایش فراهم‌ ساخته است.
ولی تصور کنید چنان‌ چه قرار باشد زین پس درگیر مناقشه و مشاجره و بلکه درگیری با ژاپن، جمهوری کره، تایوان، فیلیپین، ویتنام، هند، مالزی، اندونزی و حتی استرالیا برآید، چه چشم اندازی در انتطار این اقتصاد جهانشمول خواهد بود؟!

کوتاه آن که تنها راه شناخته شده برای کاخ سفید تحت کنترل ترامپ، تغییر جهت‌ دادن چین‌ از رویکرد ژئواکونومیک به دوزخ دهشتناک ژئوپولیتیک است. همان دوزخی که جمهوری اسلامی ۴۶ سال است در آن افتاده و راه برون رفتی از این چاه ویل نمی یابد. به گمانم‌ شی جین‌ پنگ‌ و چینی ها‌ بر خلاف حاکمان استراتژی ندان جمهوری‌اسلامی راه عقلانیت را بر خواهند گزید.
#یدالله_کریمی_پور
@karimipour_k

www.tgoop.com/Karimipour_K/5140

13.4K viewsJan 23 at 08:05

چهارمین مشکل ترامپ

بیش از دو دهه است که مهار چین در دستور کار کاخ سفید است. ولی ترامپ‌ آن را در قالب مساله نخست آمریکا در اورده و به هر بهایی وعده عملیاتی کردن آمریکا-اول را داده است.

ولی اقتصاد چین دیگر و هرگز مهار پذیر نخواهد بود. هیچ طرح و برنامه شناخته ای قادر به رقابت با اقتصاد این‌ غول نیست. نمونه ها:

۱- حتی هم‌ اکنون در ژانویه ۲۰۲۵، میزان تولید ناخالص داخل جمهوری خلق چین بر پایه برابری قدرت خرید(PPP)، هزاران میلیارد دلار از ایالات‌متحده پیشی گرفته است(۴ تریلیون دلار). تداوم‌ این پیش بینی مهار شدنی نخواهد بود. حتی ماسکیست ها (پیروان‌ عقاید ایلان ماسک)‌ هم‌ نخواهند توانست آمریکا را در برابر رشد شتابان چین پیش اندازند؛

۲- چین تا ۲۰۲۴، شریک نخست تجاری ۱۴۴ کشور، از جمله خود ایالات متحده است. بدبینانه ترین پیش بینی ها برآن هستند که تا ۳-۴ سال دیگر چین در بازار دادوستد به مرز فراگیری و جهان شمولی مطلق خواهد رسید؛

۳-حتی همه برنامه های تعرفه ای و اقتصاد ملی گرایانه ترامپ هم برای پایان دادن به نابرابری در تراز بازرگانی با چین کم‌ فایده است. بیشینه دستاوردش محروم شدن طبقه متوسط آمریکایی از دسترسی به کالاهای ارزان چینی است. تعرفه های سنگین پیش رو، زندگی ۲۳۰ میلیون طبقه متوسط آمریکا متکی به کالاهای ارزان را تحت تاثیر قرار خواهد دهد.

چنین فکت هایی از چشم برنامه های استراتژیک بین های واشنگتن پنهان نیست. نهادها و موسسات تحقیقات استراتزیک آمریکا به خوبی می دانند که آینده اقتصاد جهان با چنین سمت و سویی تحت رهبری آمریکا نیست.
بنابراین افزون بر افزایش تعرفه ها و...در اندیشه دست زدن به ساز وکار کلان تری برای مهار چین هستند.

جمهوری خلق چین بارها و بارها اعلام کرده که هرگز به ابرقدرتی نمی اندیشد و در پی آن نبوده است. پکن‌ طی سه دهه اخیر در چارچوب های ژئواکونومیک یا استراتژی اقتصاد محور حرکت کرده است.‌ چینی ها تا کنون‌ زیر بار بالابردن هزینه های کلان نظامی نرفته و از پذیرش تعهدات جهانی در این زمینه شانه خالی می کنند. به گونه ای که بودجه دفاعی رسمی چین برای ۲۰۲۵، کمتر از ۱۱٪ آمریکا است.
ایالات متحده و به ویژه ترامپ در پی آن هستند که بافت، ساخت و رویکرد ژئواکونومیک چین را به سوی رویکرد ژئوپولیتیک بکشاند.
چین با وجود داشتن ۱۴ همسایه در خشکی، هرگز در پی دلمشغولی ها سرزمینی نبوده و چندان‌ وقعی به گرایشات ملی گرایانه خارج از ادعاهای تاریخی‌خود بر نداشته است. همین بستر و فضایی به نسبت آرام ‌ برای تمرکز بر نوسازی و پیشتازی در اقتصاد برایش فراهم‌ ساخته است.
ولی تصور کنید چنان‌ چه قرار باشد زین پس درگیر مناقشه و مشاجره و بلکه درگیری با ژاپن، جمهوری کره، تایوان، فیلیپین، ویتنام، هند، مالزی، اندونزی و حتی استرالیا برآید، چه چشم اندازی در انتطار این اقتصاد جهانشمول خواهد بود؟!

کوتاه آن که تنها راه شناخته شده برای کاخ سفید تحت کنترل ترامپ، تغییر جهت‌ دادن چین‌ از رویکرد ژئواکونومیک به دوزخ دهشتناک ژئوپولیتیک است. همان دوزخی که جمهوری اسلامی ۴۶ سال است در آن افتاده و راه برون رفتی از این چاه ویل نمی یابد. به گمانم‌ شی جین‌ پنگ‌ و چینی ها‌ بر خلاف حاکمان استراتژی ندان جمهوری‌اسلامی راه عقلانیت را بر خواهند گزید.
#یدالله_کریمی_پور
@karimipour_k

BY یدالله کریمی پور