НАВУМЧЫК

Адзначым тое, што бясспрэчна як для прыхільнікаў, гэтак і для апанэнтаў Трампа – як бясспрэчна тое, што Нью-Ёрк знаходзіцца на беразе Атлантыкі, а Амэрыка, пры ўсіх турбуленцыях, застаецца самай свабоднай і дэмакратычнай краінай (і слава Богу).

Трамп атрымаў “моцны мандат” – у ягоным актыве галасы ня толькі большасьці членаў калегіі выбаршчыкаў, але і арыфмэтычнай большасьці амэрыканцаў, якія ўдзельнічалі ў галасаваньні (папярэдні свой мандат ён атрымаў, набраўшы менш агульных галасоў, чым Клінтан, але больш галасоў членаў калегіі выбаршчыкаў). Гэта азначае, што свае рашэньні ён можа абгрунтоўваць воляй большасьці амэрыканскага народа.

Ужо цяпер відавочна, што рэспубліканцы ўзялі большасьць Сэнату (52 крэслаў са 100), прычым падлік не завершаны і яны могуць набраць 55 (а некатороыя кажуць – і 57 крэслаў). Гэта дае гарантыі непахіснай большасьці (у выпадку, калі б набралі 51, гарантыяў бы не было – ў амэрыканскай гісторыі здаралася, што адзін сэнатар “перабягаў” з адной партыі ў іншую, і тая губляла перавагу. Пры 52 ці тым больш 55 падобнае “дэзэртырства з партыйнага фронту” для рэспубліканцаў ня будзе крытычным).

Найхутчэй, рэспубліканцы ўмацуюць свае пазыцыі і ў Палаце прадстаўнікоў. Але кантроль нават над адным Сэнатам дае Трампу магчымасьць без праблемаў праводзіць практычна любое заканадаўчае рашэньне і зацьвярджаць любую кандыдатуру, што падмацавана і наступнай акалічнасьцю, а менавіта –

Рэспубліканская партыя зрабілася практычна цалкам пратрампавай. Ніякая апазыцыя Трампу ў партыі ня мае колькі-небудзь сур’ёзнага шанцу паўплываць на стратэгічныя, а ўвогуле – і на тактычныя рашэньні кіраўніцтва партыі. Уласна, само паняцьце “кіраўніцтва партыі” пэрсаніфікуецца ў адной асобе – у асобе Трампа.

Падсумоўваючы, мы бачым, што Амэрыка сапраўды ўступіла ў якасна новы этап палітычнай рэчаіснасьці. Нават ня ведаю, зь якім іншым пэрыядам можна яго параўнаць у агляднай амэрыканскай гісторыі.

І яшчэ. Я не сказаў бы, што амэрыканскае грамадзтва “схілілася да правага радыкалізму”, як ужо пасьпелі дэкляраваць некаторыя аглядальнікі. Але тое, што яно рушыла (у агульнай сваёй масе) да правага цэнтру – гэта безумоўна.

І менавіта такія настроі будуць дамінаваць у ЗША ў бліжэйшыя чатыры гады, а магчыма, і болей.

www.tgoop.com/Navumcyk/978

960 viewsedited  Nov 7 at 18:20

Адзначым тое, што бясспрэчна як для прыхільнікаў, гэтак і для апанэнтаў Трампа – як бясспрэчна тое, што Нью-Ёрк знаходзіцца на беразе Атлантыкі, а Амэрыка, пры ўсіх турбуленцыях, застаецца самай свабоднай і дэмакратычнай краінай (і слава Богу).

Трамп атрымаў “моцны мандат” – у ягоным актыве галасы ня толькі большасьці членаў калегіі выбаршчыкаў, але і арыфмэтычнай большасьці амэрыканцаў, якія ўдзельнічалі ў галасаваньні (папярэдні свой мандат ён атрымаў, набраўшы менш агульных галасоў, чым Клінтан, але больш галасоў членаў калегіі выбаршчыкаў). Гэта азначае, што свае рашэньні ён можа абгрунтоўваць воляй большасьці амэрыканскага народа.

Ужо цяпер відавочна, што рэспубліканцы ўзялі большасьць Сэнату (52 крэслаў са 100), прычым падлік не завершаны і яны могуць набраць 55 (а некатороыя кажуць – і 57 крэслаў). Гэта дае гарантыі непахіснай большасьці (у выпадку, калі б набралі 51, гарантыяў бы не было – ў амэрыканскай гісторыі здаралася, што адзін сэнатар “перабягаў” з адной партыі ў іншую, і тая губляла перавагу. Пры 52 ці тым больш 55 падобнае “дэзэртырства з партыйнага фронту” для рэспубліканцаў ня будзе крытычным).

Найхутчэй, рэспубліканцы ўмацуюць свае пазыцыі і ў Палаце прадстаўнікоў. Але кантроль нават над адным Сэнатам дае Трампу магчымасьць без праблемаў праводзіць практычна любое заканадаўчае рашэньне і зацьвярджаць любую кандыдатуру, што падмацавана і наступнай акалічнасьцю, а менавіта –

Рэспубліканская партыя зрабілася практычна цалкам пратрампавай. Ніякая апазыцыя Трампу ў партыі ня мае колькі-небудзь сур’ёзнага шанцу паўплываць на стратэгічныя, а ўвогуле – і на тактычныя рашэньні кіраўніцтва партыі. Уласна, само паняцьце “кіраўніцтва партыі” пэрсаніфікуецца ў адной асобе – у асобе Трампа.

Падсумоўваючы, мы бачым, што Амэрыка сапраўды ўступіла ў якасна новы этап палітычнай рэчаіснасьці. Нават ня ведаю, зь якім іншым пэрыядам можна яго параўнаць у агляднай амэрыканскай гісторыі.

І яшчэ. Я не сказаў бы, што амэрыканскае грамадзтва “схілілася да правага радыкалізму”, як ужо пасьпелі дэкляраваць некаторыя аглядальнікі. Але тое, што яно рушыла (у агульнай сваёй масе) да правага цэнтру – гэта безумоўна.

І менавіта такія настроі будуць дамінаваць у ЗША ў бліжэйшыя чатыры гады, а магчыма, і болей.

BY НАВУМЧЫК