راهبرد

داستان دو محمد!

امارات متحده عربی (محمد بن زاید) و عربستان سعودی (محمد بن سلمان) از نگاه بسیاری افراد متحدین همدیگر به شمار می آیند. در تحریم قطر و عملیات نظامی علیه یمنی ها همکاری های جدی داشتند و به تازگی هم هر دو به درجاتی از یانکی ها فاصله گرفته اند و به مسکو و پکن نزدیک شده اند. اما سر بزرگ قضیه زیر لحاف است و رقابت شدید زیرپوستی بین آنها حاکم است.

اولی بر سر جذب سرمایه های خارجی است؛ آغاز ماجرا به 2009 و بانک مرکزی کشورهای شورای همکاری خلیج فارس برمی گردد که بنا بود یک اتحادیه پولی ایجاد کنند. امارات از این گله داشت که چرا دفتر اصلی باید در ریاض باشد و البته کل پروژه اتحادیه به جایی نرسید. امارات در جذب سرمایه خارجی خیلی بهتر عمل کرده و بیش از 70 درصد شرکت های معظم فراملیتی در دوبی دفتر دارند ولی ریاض هم به یمن افزایش قیمت نفت بر سر بحران اوکراین اوضاع خوبی دارد و البته خیلی از شرکت ها را ترغیب (و چه بسا تهدید!) می کند که دفاتر خود را به سرزمین حجاز انتقال دهند. در حوزه انرژی هم هردو کشور از بازیگران اصلی هستند ولی اختلاف آنها گاه و بیگاه گل می کند؛ از جمله پیشنهاد عربستان برای کاهش تولید نفت تا آخر سال 2022 که امارات با آن مخالفت کرد.

رقابت غریبی هم بر سر پرستیژ و تصویر جهانی بر هر دو حاکم است و هر دو سعی می کنند خود را به رخ جهانیان بکشند، حکام حجاز کنفرانس فیوچر اینوستمت اینیشیتو(متولی آن صندوقی به همین نام است که توسط صندوق ثروت ملی عربستان بنیان نهاده شده) برگزار می کند و اماراتی ها میزبان رویدادهای مجمع جهانی اقتصاد (دابلیو. ای. اف.) هستند؛ هر دو هم برای حضور بیشتر چهره های مشهور و سرمایه گذاران بزرگ برای حل مشکلات جهانی. اکسپو 2020 دوبی را هم که شنیده ایم و عربستان برای 2030 برنامه دارد. موارد مشابهی هم برای سازمان تجارت جهانی و البته تغییر اقلیم نیز در امارات در جریان است. عربستان حتی نخواسته از قطر عقب بماند و برای جام جهانی و فوتبال هم سرمایه گذاری زیادی (همان حدود طلب همیشگی ایران از کره یعنی حدود 6 میلیارد دلار) کرده و البته برای عقب نماندن از اماراتی ها حتی بزرگترین فستیوال موسیقی خاورمیانه را برگزار کرده است؛ چیزی که شاید یک دهه قبل هم ناممکن به نظر می رسید.

هر دو کشور به دنبال تبدیل شدن به هاب حمل و نقل و کسب و کار منطقه هستند، از قرار اماراتی ها روی بندر خلیفه و جبل علی کار می کنند و عربستان روی جده متمرکز است. یکی هواپیمایی امارات را تقویت می کند و دیگری هواپیمای ریاض را راه انداخته و البته بناست 100 میلیارد دلار! خرج ساخت زیرساخت های لجستیکی کند. پروژه نئوم هم که دیگری نیازی به اشاره ندارد. یک سیاست جالبی حاکم حجاز این بود که در راستای حمایت از تولید در داخل، تعرفه ترجیحی کالاهایی که در تولیدشان از نهاده های اسرائیلی استفاده شده یا در مناطق آزاد (یعنی همان امارات!) ساخته می شوند را حذف کردند.

طرفین برای مهار یکدیگر شاید بیشتر به سمت پکن و مسکو و حتی ایران هم بروند که این شاید امریکا را وادار به بازنگری در رویکردش نسبت به خاورمیانه کند؛ می دانیم که شلوغی در خاورمیانه فقط به آن منطقه محدود نمی ماند!

متن کامل این مقاله را اینجا بخوانید:
https://bit.ly/3vTRZFC

کانال راهبرد/امیرحسین خالقی
@RahbordChannel

حمایت از راهبرد:
https://bit.ly/2Hja5HY

Foreign Policy

The Hidden Rivalry of Saudi Arabia and the UAE

The two countries look like allies—but are increasingly regional competitors.

www.tgoop.com/RahbordChannel/2168

12.6K viewsAmir Hossein KhaleQi, Jan 27, 2024 at 08:14

داستان دو محمد!

امارات متحده عربی (محمد بن زاید) و عربستان سعودی (محمد بن سلمان) از نگاه بسیاری افراد متحدین همدیگر به شمار می آیند. در تحریم قطر و عملیات نظامی علیه یمنی ها همکاری های جدی داشتند و به تازگی هم هر دو به درجاتی از یانکی ها فاصله گرفته اند و به مسکو و پکن نزدیک شده اند. اما سر بزرگ قضیه زیر لحاف است و رقابت شدید زیرپوستی بین آنها حاکم است.

اولی بر سر جذب سرمایه های خارجی است؛ آغاز ماجرا به 2009 و بانک مرکزی کشورهای شورای همکاری خلیج فارس برمی گردد که بنا بود یک اتحادیه پولی ایجاد کنند. امارات از این گله داشت که چرا دفتر اصلی باید در ریاض باشد و البته کل پروژه اتحادیه به جایی نرسید. امارات در جذب سرمایه خارجی خیلی بهتر عمل کرده و بیش از 70 درصد شرکت های معظم فراملیتی در دوبی دفتر دارند ولی ریاض هم به یمن افزایش قیمت نفت بر سر بحران اوکراین اوضاع خوبی دارد و البته خیلی از شرکت ها را ترغیب (و چه بسا تهدید!) می کند که دفاتر خود را به سرزمین حجاز انتقال دهند. در حوزه انرژی هم هردو کشور از بازیگران اصلی هستند ولی اختلاف آنها گاه و بیگاه گل می کند؛ از جمله پیشنهاد عربستان برای کاهش تولید نفت تا آخر سال 2022 که امارات با آن مخالفت کرد.

رقابت غریبی هم بر سر پرستیژ و تصویر جهانی بر هر دو حاکم است و هر دو سعی می کنند خود را به رخ جهانیان بکشند، حکام حجاز کنفرانس فیوچر اینوستمت اینیشیتو(متولی آن صندوقی به همین نام است که توسط صندوق ثروت ملی عربستان بنیان نهاده شده) برگزار می کند و اماراتی ها میزبان رویدادهای مجمع جهانی اقتصاد (دابلیو. ای. اف.) هستند؛ هر دو هم برای حضور بیشتر چهره های مشهور و سرمایه گذاران بزرگ برای حل مشکلات جهانی. اکسپو 2020 دوبی را هم که شنیده ایم و عربستان برای 2030 برنامه دارد. موارد مشابهی هم برای سازمان تجارت جهانی و البته تغییر اقلیم نیز در امارات در جریان است. عربستان حتی نخواسته از قطر عقب بماند و برای جام جهانی و فوتبال هم سرمایه گذاری زیادی (همان حدود طلب همیشگی ایران از کره یعنی حدود 6 میلیارد دلار) کرده و البته برای عقب نماندن از اماراتی ها حتی بزرگترین فستیوال موسیقی خاورمیانه را برگزار کرده است؛ چیزی که شاید یک دهه قبل هم ناممکن به نظر می رسید.

هر دو کشور به دنبال تبدیل شدن به هاب حمل و نقل و کسب و کار منطقه هستند، از قرار اماراتی ها روی بندر خلیفه و جبل علی کار می کنند و عربستان روی جده متمرکز است. یکی هواپیمایی امارات را تقویت می کند و دیگری هواپیمای ریاض را راه انداخته و البته بناست 100 میلیارد دلار! خرج ساخت زیرساخت های لجستیکی کند. پروژه نئوم هم که دیگری نیازی به اشاره ندارد. یک سیاست جالبی حاکم حجاز این بود که در راستای حمایت از تولید در داخل، تعرفه ترجیحی کالاهایی که در تولیدشان از نهاده های اسرائیلی استفاده شده یا در مناطق آزاد (یعنی همان امارات!) ساخته می شوند را حذف کردند.

طرفین برای مهار یکدیگر شاید بیشتر به سمت پکن و مسکو و حتی ایران هم بروند که این شاید امریکا را وادار به بازنگری در رویکردش نسبت به خاورمیانه کند؛ می دانیم که شلوغی در خاورمیانه فقط به آن منطقه محدود نمی ماند!

متن کامل این مقاله را اینجا بخوانید:
https://bit.ly/3vTRZFC

کانال راهبرد/امیرحسین خالقی
@RahbordChannel

حمایت از راهبرد:
https://bit.ly/2Hja5HY

BY راهبرد