Reza Nassaji

چرا راستگرایان به روسیه نمی‌روند؟


یکی از جدل‌های رایج میان چپ و راست از قدیم این بوده است که «چرا چپ‌ها نمی‌رن شوروی، چین، کرۀ شمالی یا کوبا؟» به بیان کمتر عوامانه، اگر مارکسیست‌ها شوروی (یا دیگر کشورهای بلوک شرق) را نماد سوسیالیسم واقعاً موجود و اتوپیای مارکسیستی می‌دانند، چرا خودشان به‌جای مهاجرت و زندگی در کشورهای بلوک غرب سابق، به بلوک شرق یا بقایای آن نمی‌روند؟
این گزاره اگرچه معمولاً در فرمی جدل‌آمیز و عوامانه بیان می‌شود، اما در مورد مارکسیست‌ها (و نه آنارشیست‌ها) خالی از حقیقت نیست. به هر روی، سوسیالیست‌های دولت‌گرا باید علاوه بر دفاع نظری از دولت‌های مدعی سوسیالیسم، در عمل هم آن‌ها را برای زندگی مرجح بدارند.
(هرچند دستاوردهای اجتماعی کشورهای اروپایی و حتی آمریکا هم مدیون مبارزات اصلاحگرایانه و حتی انقلاب‌های منجر به شکست چپ‌ها است؛ اعم از محدودیت روزها و ساعات کار، حداقل دستمزد، بازنشستگی، بیمه، روزهای تعطیلی و مرخصی‌، سلامت محیط کار و...)
به همین ترتیب، می‌توان حکم کرد که مدافعین جمهوری اسلامی و محور مقاومت در خارجه که از کنج عافیت برای ما داخل‌نشینان نسخۀ مقاومت مقابل امپریالیسم می‌پیچند، باید به یکی از کشورهای ایران، افغانستان، یمن، عراق و لبنان بروند.

اما نکته‌ای باریک‌تر از مو اینجاست: همین گزاره را می‌توان برای راستگرایان محافظه‌کار و افراطی پیچید. بدین معنا که اگر مخالف سیاست‌های سوسیال‌دموکرات؛ فمینیسم و حقوق زنان؛ سیاست‌های مهاجرپذیری و حقوق مهاجرین؛ آموزه‌های برابری جنسیتی و حقوق اقلیت‌های جنسیتی؛ و... هستند، بهتر است اروپا و آمریکای در حال ویرانی اخلاقی را رها کنند و به روسیۀ پوتین یا چین بروند که نه خبری از مهاجران عرب، آفریقایی، ترک و افغان هست؛ نه فمینیسم معنا دارد؛ نه اقلیت‌های جنسیتی تحمل می‌شوند؛ نه خبری از اعتراضات دانشجویی و سندیکایی هست؛ و...
به‌علاوه، خدا و خانواده در روسیۀ پوتین زنده است و می‌توانید از خطر کمونیست‌های بی‌دین و فمینیست‌های بی‌حیا که ارزش‌های مذهبی و خانواده را تهدید می‌کنند، در امان باشید. همچنان‌که نوعی سرمایه‌داری رفاقتی در روسیه و نیز سرمایه‌داری غارتی در چین حاکم است که هیچ سندیکای کارگری برای عرض اندام در مقابل آن اجازۀ فعالیت ندارد. برای پولدار شدن بدون ترس از چپ، کجا بهتر از روسیه و چین؟

زمانی که فرانسوا اولاند، از حزب سوسیالیست، سیاست افزایش مالیات از ثروتمندان را مطرح کرد، بازیگر ثروتمند فرانسوی، ژرار دیپاردیو، ثروتش را برداشت و به روسیه برد و در مقابل شهروندی روسیه را از پوتین دریافت کرد. همچنان که استیون سیگال، بازیگر آمریکایی، در ازای دفاع از الحاق کریمه به روسیه، از شخص پوتین نشان دوستی ملت روسیه را دریافت کرد.
اینکه دیپاردیو اکنون متهم به آزار جنسی زنان می‌شود، گواه آن است که او واقعاً به روسیۀ پوتین می‌آید. جایی که خبری از جنبش می‌تو نیست و می‌تواند علاوه بر بهشت سرمایه‌داران رانت‌خوار، بهشت مردان آزارگر نیز باشد. جایی که حقوق همجنسگرایان و حق سقط جنین زنان را تحت عنوان قانون «ارزش‌های خانوادگی و حمایت از اطفال» محدود می‌کنند و اقلیت‌های جنسی را به‌راحتی می‌کشند.
روسیۀ تحت دیکتاتوری رهبر کاریزماتیکی چون پوتین و چین تحت زعامت شی‌ جین پینگ علایق و عواطف توده‌های راستگرا در ایران و خارج از ایران را بهتر از هر کس دیگری - و از جمله ترامپ، مارین لوپن، جورجا ملونی و... - ارضا می‌کند. در اروپا و آمریکا هر چقدر هم که دولت‌های راستگرا بر سر کار آیند، ناخن کوچک پوتین هم نخواهند شد. بنابراین، به راستگرایان افراطی باید گفت که همین حالا برای مهاجرت به روسیه اقدام کنید و در آنجا دعوایتان با چپ‌های طرفدار روسیه را ادامه دهید!
@RezaNassaji

www.tgoop.com/RezaNassaji/3487

1.7K viewsedited  Sep 20 at 09:42

چرا راستگرایان به روسیه نمی‌روند؟


یکی از جدل‌های رایج میان چپ و راست از قدیم این بوده است که «چرا چپ‌ها نمی‌رن شوروی، چین، کرۀ شمالی یا کوبا؟» به بیان کمتر عوامانه، اگر مارکسیست‌ها شوروی (یا دیگر کشورهای بلوک شرق) را نماد سوسیالیسم واقعاً موجود و اتوپیای مارکسیستی می‌دانند، چرا خودشان به‌جای مهاجرت و زندگی در کشورهای بلوک غرب سابق، به بلوک شرق یا بقایای آن نمی‌روند؟
این گزاره اگرچه معمولاً در فرمی جدل‌آمیز و عوامانه بیان می‌شود، اما در مورد مارکسیست‌ها (و نه آنارشیست‌ها) خالی از حقیقت نیست. به هر روی، سوسیالیست‌های دولت‌گرا باید علاوه بر دفاع نظری از دولت‌های مدعی سوسیالیسم، در عمل هم آن‌ها را برای زندگی مرجح بدارند.
(هرچند دستاوردهای اجتماعی کشورهای اروپایی و حتی آمریکا هم مدیون مبارزات اصلاحگرایانه و حتی انقلاب‌های منجر به شکست چپ‌ها است؛ اعم از محدودیت روزها و ساعات کار، حداقل دستمزد، بازنشستگی، بیمه، روزهای تعطیلی و مرخصی‌، سلامت محیط کار و...)
به همین ترتیب، می‌توان حکم کرد که مدافعین جمهوری اسلامی و محور مقاومت در خارجه که از کنج عافیت برای ما داخل‌نشینان نسخۀ مقاومت مقابل امپریالیسم می‌پیچند، باید به یکی از کشورهای ایران، افغانستان، یمن، عراق و لبنان بروند.

اما نکته‌ای باریک‌تر از مو اینجاست: همین گزاره را می‌توان برای راستگرایان محافظه‌کار و افراطی پیچید. بدین معنا که اگر مخالف سیاست‌های سوسیال‌دموکرات؛ فمینیسم و حقوق زنان؛ سیاست‌های مهاجرپذیری و حقوق مهاجرین؛ آموزه‌های برابری جنسیتی و حقوق اقلیت‌های جنسیتی؛ و... هستند، بهتر است اروپا و آمریکای در حال ویرانی اخلاقی را رها کنند و به روسیۀ پوتین یا چین بروند که نه خبری از مهاجران عرب، آفریقایی، ترک و افغان هست؛ نه فمینیسم معنا دارد؛ نه اقلیت‌های جنسیتی تحمل می‌شوند؛ نه خبری از اعتراضات دانشجویی و سندیکایی هست؛ و...
به‌علاوه، خدا و خانواده در روسیۀ پوتین زنده است و می‌توانید از خطر کمونیست‌های بی‌دین و فمینیست‌های بی‌حیا که ارزش‌های مذهبی و خانواده را تهدید می‌کنند، در امان باشید. همچنان‌که نوعی سرمایه‌داری رفاقتی در روسیه و نیز سرمایه‌داری غارتی در چین حاکم است که هیچ سندیکای کارگری برای عرض اندام در مقابل آن اجازۀ فعالیت ندارد. برای پولدار شدن بدون ترس از چپ، کجا بهتر از روسیه و چین؟

زمانی که فرانسوا اولاند، از حزب سوسیالیست، سیاست افزایش مالیات از ثروتمندان را مطرح کرد، بازیگر ثروتمند فرانسوی، ژرار دیپاردیو، ثروتش را برداشت و به روسیه برد و در مقابل شهروندی روسیه را از پوتین دریافت کرد. همچنان که استیون سیگال، بازیگر آمریکایی، در ازای دفاع از الحاق کریمه به روسیه، از شخص پوتین نشان دوستی ملت روسیه را دریافت کرد.
اینکه دیپاردیو اکنون متهم به آزار جنسی زنان می‌شود، گواه آن است که او واقعاً به روسیۀ پوتین می‌آید. جایی که خبری از جنبش می‌تو نیست و می‌تواند علاوه بر بهشت سرمایه‌داران رانت‌خوار، بهشت مردان آزارگر نیز باشد. جایی که حقوق همجنسگرایان و حق سقط جنین زنان را تحت عنوان قانون «ارزش‌های خانوادگی و حمایت از اطفال» محدود می‌کنند و اقلیت‌های جنسی را به‌راحتی می‌کشند.
روسیۀ تحت دیکتاتوری رهبر کاریزماتیکی چون پوتین و چین تحت زعامت شی‌ جین پینگ علایق و عواطف توده‌های راستگرا در ایران و خارج از ایران را بهتر از هر کس دیگری - و از جمله ترامپ، مارین لوپن، جورجا ملونی و... - ارضا می‌کند. در اروپا و آمریکا هر چقدر هم که دولت‌های راستگرا بر سر کار آیند، ناخن کوچک پوتین هم نخواهند شد. بنابراین، به راستگرایان افراطی باید گفت که همین حالا برای مهاجرت به روسیه اقدام کنید و در آنجا دعوایتان با چپ‌های طرفدار روسیه را ادامه دهید!
@RezaNassaji

BY Reza Nassaji