دیالکتیک علمی

💢فرزندپروری؛ چگونه احترام را در کودکان پرورش دهیم؟

سال‌های بسیار زیادی از زمان‌هایی که کودکان را در مکتب‌خانه‌ها به فلک می‌بستند، گذشته است؛ زمانی که لباس بزرگ‌ترها را تن آن‌ها می‌کردند تا به‌زور به آن‌ها ثابت کنند که بزرگ شده‌اند و باید مسئولیت زندگی را بپذیرند. اما اکنون شرایط جامعه بسیار تغییر کرده است. امروزه متخصصان می‌گویند امتداد نوجوانی تا ۲۵ سالگی است و در نتیجه ما خیلی انتظار رفتارهای معقول از جوانان‌مان نداریم.

در این میان آنچه در نظام خانواده شروع به تغییر کرد، تغییر نقش‌ها در خانواده است. شاید این روزها خیلی شنیده باشید که ما در دوران فرزندسالاری هستیم. اما بگذارید رک به شما بگویم درست است که ما تاج پادشاهی را از سر والدین برداشتیم و کودک را بر تخت نشاندیم، اما ذات کودک تغییر نکرده است. او هنوز نیاز دارد خوب و بد را بداند و هنوز نیاز دارد درست را از غلط تشخیص بدهد. اما مقام رفیعی که به او دادیم، تازه او را مضطرب‌تر، غمگین‌تر و گیج‌تر کرده است.

گاهی مواقع که دوران‌ها را با هم مقایسه می‌کنیم، این سؤال به وجود می‌آید که کدام درست است؟ و پاسخ این است که هیچ‌کدام.

کاهش احترام در جامعه و نقش زبان در این تغییر

بزرگ‌ترین دغدغه این است که چطور در سرزمینی مثل ایران، با هزاران جلد کتاب شعر و ادبیات که اکثر آن‌ها در ستایش ادب، احترام و تواضع هستند، امروزه شاهد کودکانی و نوجوانانی هستیم که بددهنی، بی‌فکری و سرپیچی را الگوی خود قرار داده‌اند. البته این معضل جهانی است و تنها در کشور ما دیده نمی‌شود.

توماس لیکنا می‌گوید: «زبان شاخص تمدن است، تغییرات زبان از نظر اجتماعی معنادار و بااهمیت است.» بنابراین، رواج بددهنی بی‌تردید یکی دیگر از نشانه‌های سقوط اخلاقی است و آمار و ارقام این گفته را تأیید می‌کنند. اما آنچه که آه از نهاد ما بلند می‌کند، گنجینه‌ای غنی از تربیت در این سرزمین است و سنت‌های بی‌شمار ما که حتی دراز کردن پا در مقابل بزرگ‌ترها را بی‌احترامی محسوب می‌کند.

احترام و تأثیر آن بر عزت نفس کودکان

پژوهش‌گران متوجه شده‌اند که احترام گذاشتن با عزت‌نفس کودکان رابطه مستقیمی دارد. زمانی که کودک به دیگران احترام نمی‌گذارد، احترام گذاشتن به خود را هم از دست داده است. یک زندگی معقول و اخلاقی با در نظر گرفتن ارزش بی‌پایان تک‌تک انسان‌ها آغاز می‌شود.

احترام به معنای ارزش قائل شدن برای اشخاص و اشیا است. این ویژگی ما را وادار می‌کند تا با توجه به دیگران رفتار کنیم و زندگی انسان‌ها را باارزش بدانیم.
جمیز بالدوین جمله قابل تأملی دارد: «فرزندان هیچ‌گاه در گوش دادن به پدر و مادر خوب نبودند، اما هرگز در تقلید از آن‌ها کوتاهی نکردند.»

نکته مهم در پرورش کودکان این است که آیا ما الگوی مناسبی برای فرزندان‌مان هستیم؟ آیا به کودکان خود احترام می‌گذاریم؟ و این‌که چقدر بر خوش‌رفتاری و ادب تأکید می‌کنیم؟

شیوه پرورش احترام در کودکان

در اولین گام، مهم است که ما احترام را برای فرزندان‌مان تعریف کنیم.

احترام یعنی: رفتار مؤدبانه و با ملاحظه که نسبت به شخص یا شیء نشان می‌دهیم و نشان‌دهنده توجه و ارزشی است که برای دیگران قائل هستیم. این یکی از شیوه‌های بهتر کردن جهان است.

در گام بعدی، قانون طلایی را توضیح می‌دهیم که در طی قرن‌ها راهنمای انسان‌ها بوده است:
«با دیگران آن‌گونه رفتار کن که دوست داری با تو رفتار شود.»

می‌توانیم با مثال‌های قابل‌فهم به کودک توضیح دهیم که وقتی کسی به ما توهین می‌کند، پشت سر ما با دیگران حرف می‌زند و یا از الفاظ زشت به‌عنوان لقب استفاده می‌کند، چقدر ما را دلخور و مایوس می‌کند. پس رفتارهای این‌چنینی ما هم می‌تواند در دیگران احساس بد و ناراحت‌کننده ایجاد کند.

www.tgoop.com/ScientificDialectics/13894

414 viewsROUZBEH.ASAYESH, Feb 4 at 20:17

💢فرزندپروری؛ چگونه احترام را در کودکان پرورش دهیم؟

سال‌های بسیار زیادی از زمان‌هایی که کودکان را در مکتب‌خانه‌ها به فلک می‌بستند، گذشته است؛ زمانی که لباس بزرگ‌ترها را تن آن‌ها می‌کردند تا به‌زور به آن‌ها ثابت کنند که بزرگ شده‌اند و باید مسئولیت زندگی را بپذیرند. اما اکنون شرایط جامعه بسیار تغییر کرده است. امروزه متخصصان می‌گویند امتداد نوجوانی تا ۲۵ سالگی است و در نتیجه ما خیلی انتظار رفتارهای معقول از جوانان‌مان نداریم.

در این میان آنچه در نظام خانواده شروع به تغییر کرد، تغییر نقش‌ها در خانواده است. شاید این روزها خیلی شنیده باشید که ما در دوران فرزندسالاری هستیم. اما بگذارید رک به شما بگویم درست است که ما تاج پادشاهی را از سر والدین برداشتیم و کودک را بر تخت نشاندیم، اما ذات کودک تغییر نکرده است. او هنوز نیاز دارد خوب و بد را بداند و هنوز نیاز دارد درست را از غلط تشخیص بدهد. اما مقام رفیعی که به او دادیم، تازه او را مضطرب‌تر، غمگین‌تر و گیج‌تر کرده است.

گاهی مواقع که دوران‌ها را با هم مقایسه می‌کنیم، این سؤال به وجود می‌آید که کدام درست است؟ و پاسخ این است که هیچ‌کدام.

کاهش احترام در جامعه و نقش زبان در این تغییر

بزرگ‌ترین دغدغه این است که چطور در سرزمینی مثل ایران، با هزاران جلد کتاب شعر و ادبیات که اکثر آن‌ها در ستایش ادب، احترام و تواضع هستند، امروزه شاهد کودکانی و نوجوانانی هستیم که بددهنی، بی‌فکری و سرپیچی را الگوی خود قرار داده‌اند. البته این معضل جهانی است و تنها در کشور ما دیده نمی‌شود.

توماس لیکنا می‌گوید: «زبان شاخص تمدن است، تغییرات زبان از نظر اجتماعی معنادار و بااهمیت است.» بنابراین، رواج بددهنی بی‌تردید یکی دیگر از نشانه‌های سقوط اخلاقی است و آمار و ارقام این گفته را تأیید می‌کنند. اما آنچه که آه از نهاد ما بلند می‌کند، گنجینه‌ای غنی از تربیت در این سرزمین است و سنت‌های بی‌شمار ما که حتی دراز کردن پا در مقابل بزرگ‌ترها را بی‌احترامی محسوب می‌کند.

احترام و تأثیر آن بر عزت نفس کودکان

پژوهش‌گران متوجه شده‌اند که احترام گذاشتن با عزت‌نفس کودکان رابطه مستقیمی دارد. زمانی که کودک به دیگران احترام نمی‌گذارد، احترام گذاشتن به خود را هم از دست داده است. یک زندگی معقول و اخلاقی با در نظر گرفتن ارزش بی‌پایان تک‌تک انسان‌ها آغاز می‌شود.

احترام به معنای ارزش قائل شدن برای اشخاص و اشیا است. این ویژگی ما را وادار می‌کند تا با توجه به دیگران رفتار کنیم و زندگی انسان‌ها را باارزش بدانیم.
جمیز بالدوین جمله قابل تأملی دارد: «فرزندان هیچ‌گاه در گوش دادن به پدر و مادر خوب نبودند، اما هرگز در تقلید از آن‌ها کوتاهی نکردند.»

نکته مهم در پرورش کودکان این است که آیا ما الگوی مناسبی برای فرزندان‌مان هستیم؟ آیا به کودکان خود احترام می‌گذاریم؟ و این‌که چقدر بر خوش‌رفتاری و ادب تأکید می‌کنیم؟

شیوه پرورش احترام در کودکان

در اولین گام، مهم است که ما احترام را برای فرزندان‌مان تعریف کنیم.

احترام یعنی: رفتار مؤدبانه و با ملاحظه که نسبت به شخص یا شیء نشان می‌دهیم و نشان‌دهنده توجه و ارزشی است که برای دیگران قائل هستیم. این یکی از شیوه‌های بهتر کردن جهان است.

در گام بعدی، قانون طلایی را توضیح می‌دهیم که در طی قرن‌ها راهنمای انسان‌ها بوده است:
«با دیگران آن‌گونه رفتار کن که دوست داری با تو رفتار شود.»

می‌توانیم با مثال‌های قابل‌فهم به کودک توضیح دهیم که وقتی کسی به ما توهین می‌کند، پشت سر ما با دیگران حرف می‌زند و یا از الفاظ زشت به‌عنوان لقب استفاده می‌کند، چقدر ما را دلخور و مایوس می‌کند. پس رفتارهای این‌چنینی ما هم می‌تواند در دیگران احساس بد و ناراحت‌کننده ایجاد کند.

BY دیالکتیک علمی