tgoop.com/ToranjSUT/1019
Last Update:
📸 در فیلم چریکهٔ تارا، بیضایی با استفاده از رویکردی طبیعت‌گرایانه در بافت تصاویر و داستان، در کنار قالب بصری رویاگونِ پر رمز و راز اثر، توسعه‌دهنده‌ی نوعی زمانِ بی‌زمانی است که اثر را از تعلق به دوره‌ای خاص از تاریخ و یا مکان ویژه‌ای می‌رهاند. همان کاری که در فیلم بعدی خود مرگ یزدگرد نیز به نحوی دیگر ادامه می‌دهد که در آن اثر، تاریخ و اسطوره را به زیر تیغ نقد برده و مخاطب را به تأمل و بازاندیشی در واقعهٔ تاریخی از مرگ و سقوط یک پادشاهی دعوت می‌کند.
این رویکردِ بی زمان‌‌و‌مکانی، به بیضایی اجازه می‌دهد تا فراتر از روایتِ صرف یک واقعهٔ تاریخی، به ابعاد فلسفی و انسانی آن بپردازد و هویت ملی را نه در قالب یک واقعیت ثابت، بلکه به عنوان یک فرایند دائمی و در حال تحول معرفی کند و جالب آنکه حتی در تاریخی‌ترین حالاتِ این آثار نیز، مشکلات فرهنگی، سیاسی و اجتماعی دنیای معاصر را نیز به نمایش میگذارد.
🎭 و اما سوسن تسلیمی! که با سیمای گرم و گیرا،نگاهان عمیق و نافذش و نیز بازی های برخاسته از دانش تئاتری خود، تجسمی ماندگار از اسطورهٔ زن ایرانی را به نمایش میگذارد.در نقش تارا، او به نماد قدرتی بَدوی و سرشار از زندگی بدل می‌شود و با افسونگری ذاتی‌اش، فیلم را به اوج می‌رساند.
در همکاری‌های بعدی این دو نیز، سوسن تسلیمی با بازی‌های تأثیرگذار خود، به بیضایی این امکان را می‌دهد تا جهان پیچیده و چندلایه‌ایِ خود را به زیباترین و ظریف‌ترین شکل ممکن به تصویر بکشد.صد حیف که سانسورهای بی‌کران حکومت و به تبع مهاجرت هر دوی آنان از ایران،ما را از حضور درخشان این دو هنرمند محروم کرد!
پ.ن: فیلم پیوست شده، صحبتی کوتاه از بهرام بیضایی درباره سانسور آثار خود در بخشی از مستند عیار تنها ساخته‌ی علا محسنی با همکاری رادیو فردا، می‌باشد.
✍ محمدرضا مهدوی
#سلسله_متن
#قلم_ما
🆔 @ToranjSUT
BY نشریه دانشجویی «ترنج»
Share with your friend now:
tgoop.com/ToranjSUT/1019