tgoop.com/ZoroastrianismWisdom/4316
Last Update:
آیینِ تَشِ بوم (آتش بر پشت بام)؛ سنتی کهن در میان زرتشتیانِ ایران که در بامدادِ نخستین روز سال در شهرها و روستاهای زرتشتی‌نشین برگزار می‌گردد:
🌿🌼
نوروز، جشنی فرخنده و کهن در آیین زرتشتی است که با آداب و سنت‌های ویژه‌ای همراه است. در اینجا به اختصار به چند سنتِ جاری در میان به بهدینان می‌پردازیم که در نخستین روز سالِ نو به آن می‌پردازند.
یکی از آیین‌های زیبای زرتشتیان ایران در شب پیش از نوروز، “تَشِ بوم” (آتش روی پشت بام) نام دارد. این مراسم که ریشه‌ای ژرف در باورهای دینی دارد، در واپسین ساعاتِ آخرین شب سال و پیش از پگاه برگزار می‌شود و نشانه‌ای از بدرقه‌ی روان درگذشتگان، استقبال از سال نو، و پاسداری از سنت‌های نیاکانی است.
آیین تَشِ بوم در پایان پنجی (پنج روز آخر سال) که در گاه‌شمارِ زرتشتی “ماه گاتابیو” نامیده می‌شود، برگزار می‌گردد. هر یک از این پنج روز به نام یکی از بخش‌های گات‌ها، سروده‌های اشوزرتشت، نام‌گذاری شده است و به عنوان زمانی مقدس برای نیایش، همبستگی و تجدید پیوند با نیاکان نیک و فروهرهای پارسایانِ درگذشته گرامی داشته می‌شود.
زرتشتیان، شبِ پیش از نوروز را “شب وَه” (Shab-e Vah) می‌نامند که در زبان دری زرتشتی به معنای “بهترین شب” است. در این شب، خانواده‌ها گرد هم می‌آیند، نیایش‌های نوروزی را می‌خوانند، از خاطرات درگذشتگان یاد می‌کنند و در کنار شادی و جشن، خود را برای ورود به سال نو آماده می‌سازند.
پس از سپری شدن گاهِ اُشهین و در هنگام هوشیبام (پیش از گاه هاون و پس از گاه اشهن یا همان پگاه)، آیینِ تَشِ بوم آغاز می‌شود. در این هنگام، زرتشتیان بر پشت‌بام خانه‌های خود رفته و آتش روشن کرده و با نگاه به شعله‌های آن و زمزمه‌ی اوستا، سالِ نو را آغاز می‌کنند.
این مراسم با نوای اوستا که از درب‌مهر (آتشکده‌ی محلی) یا باشگاهِ زرتشتیان پخش می‌شود، حالتی روحانی و پرشکوه پیدا می‌کند. در کنار آتش، زرتشتیان چند شاخه‌ی سرو و مورت (مورد)، ظرفی پر از آب و آویشن، میوه‌هایی که “وَدرین” نامیده می‌شود، و یک آتشدان کوچک (آپریگون) قرار می‌دهند. بوی خوش میوه‌هایی که هنگام نیایش بریده شده‌اند، همراه با بوی کندر، برگ گل سرخ، رازیانه و چوب صندل که بر آتش افکنده می‌شود، فضایی آکنده از پاکی و شادمانی می‌آفریند. برخی نیز گلاب در آب می‌ریزند تا رایحه‌ای خوش، پیام‌آور نیکی و برکت برای سال نو باشد.
در آخر نیز، با ریختنِ گلاب و آب و آویشن بر زمین، که پس از پایان آتش‌افروزی است و نمادی از بدرقه‌ی روان درگذشتگان و دعوت از آن‌ها برای بازگشت در سال آینده می‌باشد آن را به پایان میرسانند. این آیین نشانگر باور زرتشتیان به جاودانگیِ روان و پیوند همیشگی میان نیکان درگذشته و زنده‌ها است.
پس از برآمدن آفتاب و آغاز سال نو، باقیمانده‌ی آتشی که بر روی بام روشن بوده، در آپریگون قرار می‌دهند و به نشانه‌ی همازوری (همبستگی و پیوند دینی)، آن را به آتش درب‌مهر محله‌ی خود تقدیم می‌کنند. سپس، چند شاخه از مورد و کاج بر سر در خانه می‌آویزند و اندکی آویشن و سنجد در دو گوشه‌ی ورودی خانه می‌گذارند که نشان از آمادگی صاحب خانه برای پذیرایی از مهمان‌هاست. و پس از آن، دید و بازدید نوروزی آغاز می‌شود و با رویی گشاده و دل‌هایی سرشار از امید و نیکی، به استقبال سال نو می‌روند.
✨🙏🏼🔥🤲🏼
تَشِ بوم، آیینی کهن است که نشان از نور، پیوند نیاکان، امید، و پاکی دارد و امروزه نیز زرتشتیان با پاسداری از این سنتِ دیرین در سراسر دنیا آن را پاس می‌دارند و بر این باورند که با تداوم این آئینِ زیبا، روشنایی و راستی را به نسل‌های آینده می‌سپارند تا شعله‌ی آن، همواره فروزان بماند و نسل‌های جدید این پیوند تاریخی را با گذشتگان خود محفوظ بدارند.
☝🏼✨
www.tgoop.com/ZoroastrianismWisdom
☝🏼✨
https://www.instagram.com/zoroastrian.wisdom
BY Zoroastrian wisdom
Share with your friend now:
tgoop.com/ZoroastrianismWisdom/4316