tgoop.com/agarpub/201
Last Update:
ای اگبونو، یکی از چشمگیرترین تفاوتها بین روش پدران کهن و فرزندانشان این است که مفهوم زمان برای این فرزندان همان مفهوم زمان برای مردمان سفید است. مردمان سفید از مدتها قبل فرضشان بر این بود که زمان موجودیتی الهی دارد، یعنی که انسان میبایست به آن گردن نهد. مثلاً با دنبال کردن تیک تاکی تعیینشده، شما به محل مشخصی میرسید و مطمئن خواهید بود که فلان رویداد در زمان تعیینشده آغاز میشود. به نظر میرسد که آنها میگویند: «برادران، بازوان الوهیت در میان ماست و قطعاً ارادهای در کار است که (مثلاً) رأس ساعت دوازده و چهل دقیقه فلان رویداد روی دهد، پس باید از این امر اطاعت کنیم.» اگر اتفاقی بیفتد مردمان سفید خود را مجبور میکنند که آن را به زمان نسبت دهند. «در این روز (مثلاً) بیستم جولای ۱۹۸۵، فلان و فلان اتفاق افتاد.» این در حالی است که زمان برای پدران همایونی ما، هم معنوی بود و هم انسانی. بخشی از آن که خارج از کنترل آنها بود به وسیلهی همان نیرویی که جهان را به وجود آورده به نظم درمیآمد. هروقت آنها میخواستند شروع فصلی را تشخیص دهند یا سن یک روز را تقطیع کنند یا طول یک سال را اندازه بگیرند، به طبیعت نگاه میکردند ...
ارکستر اقلیتها | چیگوزی اوبیوما | ترجمهی لیلی فرهادپور | چاپ اول ۱۴۰۲، رقعی، شمیز، ۵۸۴ صفحه، ۵۵۰۰۰۰ تومان، #باکتاب.
@agarpub
BY نشر اگر
Share with your friend now:
tgoop.com/agarpub/201