بر پا

بازگشت
( #عصر_رسش ۳)

🔺رسش، از مصدر رسیدن است. حاصل مصدر است. تفاوت رسیدن و رسش مثل تفاوت افزودن و افزایش است. یکی، واقعه را بیشتر به نحو فرآیندی توصیف میکند و دیگری، به نحو برآیندی. در علم روانشناسی رشد، رسش به معنای پختگی است. وقتی یک کودک به لحاظ ویژگیهای درونی به نقطه ای میرسد که وارد فاز بعدی رشد خود میشود، البته به شرط آنکه محیط و پیرامون هم مهیا باشد و با او همراهی کند. مثل دانه ای که در دل خاک و محیط مناسب قرار گرفته، و حالا در نقطه رویش و جوانه زدن قرار گرفته. در این حالت چند اتفاق میافتد: اول آنکه او وضعیت قبلی را باید رها کند و پوست بیندازد دوم آنکه این رها کردن را به نفع واقعه ای ویژه تر به نام رویش انجام میدهد. روی نمودار رشد موجودات نقاط اینچنین متعدد است، مثل نقطه ای که روح به بدن جنین دمیده میشود یا نقطه ای که نوزاد به دنیا میآید. این نقطه یک نقطه مهم اما جذاب است، به یک معنا هول انگیز است و به یک معنا فوق العاده امیدآفرین است.
چیزی مثل رسیدن یک کوهنورد به قله.

🔺ایران در دهه پنجاه بیدار شد، تا انتهای دهه نود این بیداری را در جانش تثبیت کرد. حالا زمان چیست؟ زمان کندن است، رها شدن اما در رها شدن معنای نفی غلیظ است بدون آنکه توضیح دهد این رهایی محصول یک وارستگی و پختگی و بلوغ است. رسش میتواند به تو بگوید این رهایی و انخلاع و اقلاع و پوست اندازی محصول یک بازگشت است یک مصیر و الیه المصیر، یک توبه. محصول نوعی رسیدن است در جان شما. نزدیکیم به چنین اتفاقی.
حالا چالش اصلی جان ایران در این هنگامه چیست؟

🔺چالش بین ماندن و کندن، چالش بین تحجر بر روالهای عادی شده دنیای امروز در مقابل هویت ناب جدیدی که یافته ایم، چالش بین اندیشه پنهان کننده کفرآمیز مدرن در مقابل اندیشه تبیین کننده تبیان و قرآن، چالش بین دنیاگرایی ظاهر بین در مقابل آخرت جویی آیه فهم، چالش بین دستگاه اداره بروکراتیک در مقابل ساختار مدیریت جهادی، چالش بین اقتصاد اجباری، چه اجبار پنهانی چه اجبار آشکار در مقابل اقتصاد الهی و مردمسالار مقاومتی، چالش بین قدرت ابزار نظامی صرفا مادی در مقابل قدرت الهی ایمانی جهاد ....

🔺این چالش لزوما به دوقطبی و تقابل اجتماعی نمیانجامد، شاید هم کشیده شود، چون خود دو قطبی در مقابل وحدت خودشان یک چهره از همان چالشند، اما این چالش به هر حال وجود دارد تا اینکه جامعه انتخاب کند، چه چیزی را؟ رسش را،اگر رسش واقع شود، آنگاه جانش خلاص میشود، هویت مستقل و ناب اسلامی و ایمانی اش را در دستگاه اداره کننده اش و سپس سبک زندگی اش ظهور میدهد، محیط برای این رسش مهیا است، عالم محتوای کثیفش را بر ملاتر از قبل کرده و رو بازی میکند، جان ایران این امت وسط و شهید هم مهیای چنین رسشی است. برای همین، وقت اداره کشور به دست جوانان انقلابی است. وقت جهش تولید است، وقت که میگویم یعنی همه چیز فراهم است و این دست دست کردن آن روز که تمام میشود و دل یک دله میکنیم و از گارد انفعال خارج میشویم و گارد فعال پیدا میکنیم. آن زمان، زمان زایش است زمان جوشش است زمان رسش است. زمان توبه.

🔺همه تلاش دشمن در این نقطه آن است که ایران در موضع انفعال بماند، حرکت او را از تعجیل به تاخیر بکشد، تهدید و ترساندن، تحقیر و خودتحقیری، یاس و انسداد و ناامیدی بسازد که این واقعه شورانگیز تاریخی عقب بیفتد یا رخ ندهد. ایران اما در این موقف است. بخواهیم یا نخواهیم. هر کس در این میان خروجی گفتار و رفتارش انفعال مردم باشد مدد به شیطان میکند بداند یا نداند. وقت امید است امید ایمانی. وقت حماسه است حماسه ایمانی. وقت رسش است.

@ali_mahdiyan

www.tgoop.com/ali_mahdiyan/2607

640 viewsMar 16 at 19:40

بازگشت
( #عصر_رسش ۳)

🔺رسش، از مصدر رسیدن است. حاصل مصدر است. تفاوت رسیدن و رسش مثل تفاوت افزودن و افزایش است. یکی، واقعه را بیشتر به نحو فرآیندی توصیف میکند و دیگری، به نحو برآیندی. در علم روانشناسی رشد، رسش به معنای پختگی است. وقتی یک کودک به لحاظ ویژگیهای درونی به نقطه ای میرسد که وارد فاز بعدی رشد خود میشود، البته به شرط آنکه محیط و پیرامون هم مهیا باشد و با او همراهی کند. مثل دانه ای که در دل خاک و محیط مناسب قرار گرفته، و حالا در نقطه رویش و جوانه زدن قرار گرفته. در این حالت چند اتفاق میافتد: اول آنکه او وضعیت قبلی را باید رها کند و پوست بیندازد دوم آنکه این رها کردن را به نفع واقعه ای ویژه تر به نام رویش انجام میدهد. روی نمودار رشد موجودات نقاط اینچنین متعدد است، مثل نقطه ای که روح به بدن جنین دمیده میشود یا نقطه ای که نوزاد به دنیا میآید. این نقطه یک نقطه مهم اما جذاب است، به یک معنا هول انگیز است و به یک معنا فوق العاده امیدآفرین است.
چیزی مثل رسیدن یک کوهنورد به قله.

🔺ایران در دهه پنجاه بیدار شد، تا انتهای دهه نود این بیداری را در جانش تثبیت کرد. حالا زمان چیست؟ زمان کندن است، رها شدن اما در رها شدن معنای نفی غلیظ است بدون آنکه توضیح دهد این رهایی محصول یک وارستگی و پختگی و بلوغ است. رسش میتواند به تو بگوید این رهایی و انخلاع و اقلاع و پوست اندازی محصول یک بازگشت است یک مصیر و الیه المصیر، یک توبه. محصول نوعی رسیدن است در جان شما. نزدیکیم به چنین اتفاقی.
حالا چالش اصلی جان ایران در این هنگامه چیست؟

🔺چالش بین ماندن و کندن، چالش بین تحجر بر روالهای عادی شده دنیای امروز در مقابل هویت ناب جدیدی که یافته ایم، چالش بین اندیشه پنهان کننده کفرآمیز مدرن در مقابل اندیشه تبیین کننده تبیان و قرآن، چالش بین دنیاگرایی ظاهر بین در مقابل آخرت جویی آیه فهم، چالش بین دستگاه اداره بروکراتیک در مقابل ساختار مدیریت جهادی، چالش بین اقتصاد اجباری، چه اجبار پنهانی چه اجبار آشکار در مقابل اقتصاد الهی و مردمسالار مقاومتی، چالش بین قدرت ابزار نظامی صرفا مادی در مقابل قدرت الهی ایمانی جهاد ....

🔺این چالش لزوما به دوقطبی و تقابل اجتماعی نمیانجامد، شاید هم کشیده شود، چون خود دو قطبی در مقابل وحدت خودشان یک چهره از همان چالشند، اما این چالش به هر حال وجود دارد تا اینکه جامعه انتخاب کند، چه چیزی را؟ رسش را،اگر رسش واقع شود، آنگاه جانش خلاص میشود، هویت مستقل و ناب اسلامی و ایمانی اش را در دستگاه اداره کننده اش و سپس سبک زندگی اش ظهور میدهد، محیط برای این رسش مهیا است، عالم محتوای کثیفش را بر ملاتر از قبل کرده و رو بازی میکند، جان ایران این امت وسط و شهید هم مهیای چنین رسشی است. برای همین، وقت اداره کشور به دست جوانان انقلابی است. وقت جهش تولید است، وقت که میگویم یعنی همه چیز فراهم است و این دست دست کردن آن روز که تمام میشود و دل یک دله میکنیم و از گارد انفعال خارج میشویم و گارد فعال پیدا میکنیم. آن زمان، زمان زایش است زمان جوشش است زمان رسش است. زمان توبه.

🔺همه تلاش دشمن در این نقطه آن است که ایران در موضع انفعال بماند، حرکت او را از تعجیل به تاخیر بکشد، تهدید و ترساندن، تحقیر و خودتحقیری، یاس و انسداد و ناامیدی بسازد که این واقعه شورانگیز تاریخی عقب بیفتد یا رخ ندهد. ایران اما در این موقف است. بخواهیم یا نخواهیم. هر کس در این میان خروجی گفتار و رفتارش انفعال مردم باشد مدد به شیطان میکند بداند یا نداند. وقت امید است امید ایمانی. وقت حماسه است حماسه ایمانی. وقت رسش است.

@ali_mahdiyan

BY بر پا