علی طایفی (سنجشگری مسايل اجتماعی ايران)

آیا ایران تجزیه شده است؟ ۲
علی طایفی

مردم سیستانی و بلوچستانی، مردم آذری زبان و ترک‌نشین، مردم کردنشین و لرنشین، مردم عرب ایرانی در جنوب غربی کشور از جمله مردمانی هستند که قریب بیش از نیمی از جمعیت کشور را تشکیل داده و در حاشیه جامعه مرکزگرا و حکومتی سانترالیستی، دارای حیاتی پر از مشقت و تنگدستی‌اند. اگرچه فارسی زبانان نیز در‌محرومیت بسر می‌برند ولی محرومیت بیشتر مردم در مناطق قومی دیگر در حواشی مرزی کشور گویای محرومیت نسبی بیشتر در جامعه و تجزیه بالقوه مردم از فضای عمومی فرهنگ ملی است.

۳) تجزیه طبقاتی نیز بعد دیگری از تجزیه ‌اجتماعی است که بوقوع پیوسته است. هراس‌آفرینی حاکمیت قدرت از تجزیه، چنان است که اعتنایی به این ندارد که بجز طبقه مسلط حاکمه، طبقه بالای متوسط شهری و منصوبان و منسوبان قدرت و طبقه نوکیسه وابسته بدان، بخش بزرگی از طبقات اجتماعی زیرنام طبقه فاقد قدرت و فاقد مالکیت در غم معیشت روزانه و شبانه خود هستند. آمارها بیانگر این است که قریب هفتاد درصد مردم در زیر خط فقر و بقا روزگار بسر می‌کنند و هیچ حق و حقوقی در جامعه ندارند.

تجزیه طبقاتی بمعنای این است که اولویت‌های توسعه و نیازهای زیستی طبقات ستمدیده و زحمتکش که مورد استثمار روزانه‌ هستند، هیچ منافع همسودی با نیازها و اولویت‌های طبقه مسلط و صاحب قدرت و ثروت و فاسد ندارد. در چنین ساختاری، طبقه اندکی صاحب همه امکانات مالی و مدیریتی و اقتصادی در کشور است و با جسارت و بی‌رحمی و دانش اندک بیش از پیش بر تجزیه جامعه از درون می پردازند.

۴) تجزیه اقتصادی نیز از این منظر پیشاپیش بوقوع پیوسته است. دهک بالای هرم قدرت و ثروت در جامعه، نابرابری در ساختار تولید و توزیع منابع، بیکاری و فقر، اعتیاد و محرومیت ناشی از حاشیه‌نشینی گواه این است که بیش از نیمی از جامعه ایران از منابع ثروت در جامعه محرومند. چنین تجزیه اقتصادی در پهنه دیگری در همه مناطق کشور گسترده شده و هم‌پوشانی گسترده‌ای با تجربه‌های جنسیتی و قومیتی دارد. بدین معنا که فقر و محرومیت، بیکاری و حاشیه‌نشینی اقتصادی در نزد جامعه زنان، اقوام و اقلیت‌های اجتماعی دیگر ریشه دوانده است.

۵) تجزیه نخبگان با سایر اقشار اجتماعی نیز از دیگر مصایب اجتماعی است که نشان از واگرایی اندیشه‌ورزی و تولید فکر با تولید ارزش‌های اقتصادی دیگر در جامعه دارد. فرار مغزها، و خروج گسترده نخبگان از کشور از یکسو، به حاشیه‌راندن و سرکوب و سانسور نخبگان دگراندیش در جامعه نیز دلالت بر این دارد که به تحلیل ارگانیسیستی، سر از بدن جامعه ایران جدا شده است. بنظرم تجزیه و واگرایی نخبگان از فرهنگ سیاسی مسلط، نظام ایدیولوژیک و باورهای دینی، آغاز فرایند جداسری است که زمینه‌های بالقوه تجزیه در پهنه‌های دیگر اجتماعی را فراهم ساخته است.

۶) تجزیه اجتماعی را در پیوند با تضادهای عمیق میان جامعه و نهادهای رسمی آن با جامعه غیررسمی است. در این معنا که پیشتر درباره آن نوشته‌ام، جامعه رسمی دیکته شده از سوی نظام ارزشی و سیاسی حاکمیت بشدت از جامعه غیررسمی و درسایه جدا شده و در پی چالش‌ها و نظام ارزشی و هنجاری متفاوت و متضادی است. هرچه فشار جامعه رسمی و نهادهایی بر جامعه غیررسمی افزایش می‌یابد، زمینه تجزیه اجتماعی بالقوه نیز بسوی بالفعل شدن تقویت می‌شود.

سنجشگری مسایل اجتماعی ایران
https://www.tgoop.com/alitayefi1

Telegram

علی طایفی (سنجشگری مسايل اجتماعی ايران)

تعهد‌ یک جامعه شناس، پرسشگری از نهادهای قدرت، افشای نابرابری، ستم اجتماعی و جنسیتی، و سلطه‌ طبقاتی است که آزادی و برابری حقوق اجتماعی انسان را تهدید می‌کند.

https://youtube.com/@sociologyofiran
https://www.tgoop.com/alitayefy
https://www.tgoop.com/Musikdelangiz

www.tgoop.com/alitayefi1/4994

405 viewsAli Tayefi, edited  Feb 2 at 09:22

آیا ایران تجزیه شده است؟ ۲
علی طایفی

مردم سیستانی و بلوچستانی، مردم آذری زبان و ترک‌نشین، مردم کردنشین و لرنشین، مردم عرب ایرانی در جنوب غربی کشور از جمله مردمانی هستند که قریب بیش از نیمی از جمعیت کشور را تشکیل داده و در حاشیه جامعه مرکزگرا و حکومتی سانترالیستی، دارای حیاتی پر از مشقت و تنگدستی‌اند. اگرچه فارسی زبانان نیز در‌محرومیت بسر می‌برند ولی محرومیت بیشتر مردم در مناطق قومی دیگر در حواشی مرزی کشور گویای محرومیت نسبی بیشتر در جامعه و تجزیه بالقوه مردم از فضای عمومی فرهنگ ملی است.

۳) تجزیه طبقاتی نیز بعد دیگری از تجزیه ‌اجتماعی است که بوقوع پیوسته است. هراس‌آفرینی حاکمیت قدرت از تجزیه، چنان است که اعتنایی به این ندارد که بجز طبقه مسلط حاکمه، طبقه بالای متوسط شهری و منصوبان و منسوبان قدرت و طبقه نوکیسه وابسته بدان، بخش بزرگی از طبقات اجتماعی زیرنام طبقه فاقد قدرت و فاقد مالکیت در غم معیشت روزانه و شبانه خود هستند. آمارها بیانگر این است که قریب هفتاد درصد مردم در زیر خط فقر و بقا روزگار بسر می‌کنند و هیچ حق و حقوقی در جامعه ندارند.

تجزیه طبقاتی بمعنای این است که اولویت‌های توسعه و نیازهای زیستی طبقات ستمدیده و زحمتکش که مورد استثمار روزانه‌ هستند، هیچ منافع همسودی با نیازها و اولویت‌های طبقه مسلط و صاحب قدرت و ثروت و فاسد ندارد. در چنین ساختاری، طبقه اندکی صاحب همه امکانات مالی و مدیریتی و اقتصادی در کشور است و با جسارت و بی‌رحمی و دانش اندک بیش از پیش بر تجزیه جامعه از درون می پردازند.

۴) تجزیه اقتصادی نیز از این منظر پیشاپیش بوقوع پیوسته است. دهک بالای هرم قدرت و ثروت در جامعه، نابرابری در ساختار تولید و توزیع منابع، بیکاری و فقر، اعتیاد و محرومیت ناشی از حاشیه‌نشینی گواه این است که بیش از نیمی از جامعه ایران از منابع ثروت در جامعه محرومند. چنین تجزیه اقتصادی در پهنه دیگری در همه مناطق کشور گسترده شده و هم‌پوشانی گسترده‌ای با تجربه‌های جنسیتی و قومیتی دارد. بدین معنا که فقر و محرومیت، بیکاری و حاشیه‌نشینی اقتصادی در نزد جامعه زنان، اقوام و اقلیت‌های اجتماعی دیگر ریشه دوانده است.

۵) تجزیه نخبگان با سایر اقشار اجتماعی نیز از دیگر مصایب اجتماعی است که نشان از واگرایی اندیشه‌ورزی و تولید فکر با تولید ارزش‌های اقتصادی دیگر در جامعه دارد. فرار مغزها، و خروج گسترده نخبگان از کشور از یکسو، به حاشیه‌راندن و سرکوب و سانسور نخبگان دگراندیش در جامعه نیز دلالت بر این دارد که به تحلیل ارگانیسیستی، سر از بدن جامعه ایران جدا شده است. بنظرم تجزیه و واگرایی نخبگان از فرهنگ سیاسی مسلط، نظام ایدیولوژیک و باورهای دینی، آغاز فرایند جداسری است که زمینه‌های بالقوه تجزیه در پهنه‌های دیگر اجتماعی را فراهم ساخته است.

۶) تجزیه اجتماعی را در پیوند با تضادهای عمیق میان جامعه و نهادهای رسمی آن با جامعه غیررسمی است. در این معنا که پیشتر درباره آن نوشته‌ام، جامعه رسمی دیکته شده از سوی نظام ارزشی و سیاسی حاکمیت بشدت از جامعه غیررسمی و درسایه جدا شده و در پی چالش‌ها و نظام ارزشی و هنجاری متفاوت و متضادی است. هرچه فشار جامعه رسمی و نهادهایی بر جامعه غیررسمی افزایش می‌یابد، زمینه تجزیه اجتماعی بالقوه نیز بسوی بالفعل شدن تقویت می‌شود.

سنجشگری مسایل اجتماعی ایران
https://www.tgoop.com/alitayefi1

BY علی طایفی (سنجشگری مسايل اجتماعی ايران)