ناظر باطرف

Forwarded from کنفرانس روابط‌عمومی

‍ امیرحسن موسوی، متخصص ارتباطات، دکترای فلسفه علم‌وفناوری:
🔹بحرانِ ارتباطاتِ بحران

امیرحسن موسوی، متخصص ارتباطات، در دهمین کنفرانس روابط‌عمومی و صنعت به ارایه مقاله‌ای با عنوان «بحرانِ ارتباطاتِ بحران» خواهد پرداخت.
در خلاصه‌ای از این مقاله آمده است:
در کنار همه بحران‌هایی که در کشور داشته‌ایم و خواهیم داشت، به نظر می‌رسد یک بحرانِ همیشگی و همه‌جا حاضر حضور دارد، «بحرانِ ارتباطاتِ بحران». این بحران به معنای نادانی، عدم آموزش و عدم پایبندی به اصول بنیادین مدیریت ارتباطات بحران است. بهره‌نگرفتن از آموزه‌های جهانی این حوزه‌ی دانشی غنی، مستند نکردن تجربیات و آموزه‌های پیشین و عدم ارزیابی آن‌ها از منظر ارتباطات بحران، و در نهایت نبود تأمل و نظریه‌پردازی کافی پیرامون مدل‌های بومی مؤثر، باعث شده است که بسیاری از مسائل و رخدادها در کشور تبدیل به بحران شوند. علاوه بر این، هر بحرانی که به وجود می‌آید، به فاجعه‌ای ملی تبدیل می‌شود که شکاف‌های اجتماعی موجود را عمیق‌تر می‌کند. در مقاله حاضر با مرور چند نمونه از بحران‌های اخیر در بخش خصوصی و حاکمیتی و همین‌طور بحران‌های ملی نشان خواهم داد که ۱) در واکنش به آن‌ها مقدماتی‌ترین آموزه‌های ارتباطات بحران در نظر گرفته نشده و خلأ استراتژی و برنامه ارتباطات بحران مشهود است ۲) خلط مشکلات غیر ارتباطاتی، با مشکلات ارتباطاتی سبب شده فهم و انتظار درست و متناسبی از ظرفیت‌های ارتباطات بحران صورت نگیرد. ۳) مسئله اعتماد نهادی را تنها متوجه روایت و ابزار رسانه دانسته و «کارکرد» و آنچه که در دنیای واقعیت‌ها اتفاق می‌افتد را نادیده بگیریم. ۴) با تصویر معوجی که از حرفه روابط‌عمومی شکل‌گرفته، تنها عملکرد آن را رویکردهای تدافعی، سلب مسئولیت از سازمان، انکار یا حمله به اتهام‌زنندگان و خلق روایت‌های یک‌سویه تلقی کرده که این امر خود منجر به زوال سرمایه اجتماعی در کشور شده است. بر اساس پژوهش‌های تجربی اخیر و در چارچوب نظریه ارتباطات بحران موقعیتی (Situational Crisis Communication Theory) این‌گونه استراتژی‌های تدافعی و منفعلانه (Defensive) تنها شاید منافع کوتاه‌مدت را برآورده کنند. برای خلق «اعتماد» و منافع بلندمدت سازمان‌ها و نهاد‌ها، رویکردهای تطبیق‌پذیر (Accommodative) که منطبق بر پذیرش مسئولیت و اقدامات اصلاحی و جبرانی در طول بحران هستند، توفیق بیشتری دارند ۵) یکی از چالش‌های اساسی دیگر، فقدان مفروضات فلسفی و ارزش‌های بنیادین در ارتباطات بحران است. این مفروضات شامل اصل خطاپذیری انسان و به‌تبع آن خطاپذیری سازمان‌ها، سیاست‌ها، و تکنولوژی‌هاست. نظام یا سازمانی که مقدس و بدون خطا پنداشته می‌شود، به‌هیچ‌وجه خطایی نمی‌کند که نیاز به اصلاح داشته باشد. در چنین سیستمی، ارتباطات بحران بی‌معنی خواهد بود. در پایان با مرور چند آموزه مهم از حوزه ارتباطات بحران نشان خواهم داد در عصر اینترنت، شهروند - خبرنگاری، رسانه‌های غیرمتمرکز و شبکه‌های اجتماعی، تک‌صدایی و تلاش برای رساندن فقط یک روایت به مخاطب، ممکن نیست. به همین دلیل است که امروز، روابط‌عمومی‌های پیشرو در جهان برای شفافیت و اخلاقی عمل‌کردن بیشتر نهاد و سازمانشان تلاش زیادی می‌کنند. حتی بعضی‌ها امروز روابط‌عمومی را به وجدان اخلاقی سازمان تشبیه می‌کنند که مصلحت سازمان را در «حقیقت» و «خِرَد» می‌جوید، برخلاف تبلیغات که بیشتر بر «اغراق» و «اقناع» استوار است. ابزار مدیریت ارتباطات بحران، سرکوب و خاموش‌کردن صدای مخالف، تبلیغات یا پروپاگاندا نیست؛ بلکه ارتباطی مبتنی بر فروتنی، مسئولیت‌پذیری، همدلی و پایبندی به صداقت و شفافیت از همان لحظه آغاز است که امروز نه فقط به‌خاطر اخلاق، بلکه از روی مصلحت هم ضروری است.

دهمین کنفرانس روابط‌عمومی و صنعت با موضوع اصلی «نقش روابط‌عمومی در مدیریت بحران ناترازی‌ها و توسعه صنعتی» و با حضور مدیران، کارشناسان و علاقه‌مندان روابط‌عمومی و صنعت ۲۷ بهمن‌ماه در هتل المپیک تهران برگزار خواهد شد.

🌐کانال کنفرانس روابط عمومی👇
⚜️ @prconference

www.tgoop.com/amirhasanmousavi/220

365 viewsFeb 14 at 07:50

‍ امیرحسن موسوی، متخصص ارتباطات، دکترای فلسفه علم‌وفناوری:
🔹بحرانِ ارتباطاتِ بحران

امیرحسن موسوی، متخصص ارتباطات، در دهمین کنفرانس روابط‌عمومی و صنعت به ارایه مقاله‌ای با عنوان «بحرانِ ارتباطاتِ بحران» خواهد پرداخت.
در خلاصه‌ای از این مقاله آمده است:
در کنار همه بحران‌هایی که در کشور داشته‌ایم و خواهیم داشت، به نظر می‌رسد یک بحرانِ همیشگی و همه‌جا حاضر حضور دارد، «بحرانِ ارتباطاتِ بحران». این بحران به معنای نادانی، عدم آموزش و عدم پایبندی به اصول بنیادین مدیریت ارتباطات بحران است. بهره‌نگرفتن از آموزه‌های جهانی این حوزه‌ی دانشی غنی، مستند نکردن تجربیات و آموزه‌های پیشین و عدم ارزیابی آن‌ها از منظر ارتباطات بحران، و در نهایت نبود تأمل و نظریه‌پردازی کافی پیرامون مدل‌های بومی مؤثر، باعث شده است که بسیاری از مسائل و رخدادها در کشور تبدیل به بحران شوند. علاوه بر این، هر بحرانی که به وجود می‌آید، به فاجعه‌ای ملی تبدیل می‌شود که شکاف‌های اجتماعی موجود را عمیق‌تر می‌کند. در مقاله حاضر با مرور چند نمونه از بحران‌های اخیر در بخش خصوصی و حاکمیتی و همین‌طور بحران‌های ملی نشان خواهم داد که ۱) در واکنش به آن‌ها مقدماتی‌ترین آموزه‌های ارتباطات بحران در نظر گرفته نشده و خلأ استراتژی و برنامه ارتباطات بحران مشهود است ۲) خلط مشکلات غیر ارتباطاتی، با مشکلات ارتباطاتی سبب شده فهم و انتظار درست و متناسبی از ظرفیت‌های ارتباطات بحران صورت نگیرد. ۳) مسئله اعتماد نهادی را تنها متوجه روایت و ابزار رسانه دانسته و «کارکرد» و آنچه که در دنیای واقعیت‌ها اتفاق می‌افتد را نادیده بگیریم. ۴) با تصویر معوجی که از حرفه روابط‌عمومی شکل‌گرفته، تنها عملکرد آن را رویکردهای تدافعی، سلب مسئولیت از سازمان، انکار یا حمله به اتهام‌زنندگان و خلق روایت‌های یک‌سویه تلقی کرده که این امر خود منجر به زوال سرمایه اجتماعی در کشور شده است. بر اساس پژوهش‌های تجربی اخیر و در چارچوب نظریه ارتباطات بحران موقعیتی (Situational Crisis Communication Theory) این‌گونه استراتژی‌های تدافعی و منفعلانه (Defensive) تنها شاید منافع کوتاه‌مدت را برآورده کنند. برای خلق «اعتماد» و منافع بلندمدت سازمان‌ها و نهاد‌ها، رویکردهای تطبیق‌پذیر (Accommodative) که منطبق بر پذیرش مسئولیت و اقدامات اصلاحی و جبرانی در طول بحران هستند، توفیق بیشتری دارند ۵) یکی از چالش‌های اساسی دیگر، فقدان مفروضات فلسفی و ارزش‌های بنیادین در ارتباطات بحران است. این مفروضات شامل اصل خطاپذیری انسان و به‌تبع آن خطاپذیری سازمان‌ها، سیاست‌ها، و تکنولوژی‌هاست. نظام یا سازمانی که مقدس و بدون خطا پنداشته می‌شود، به‌هیچ‌وجه خطایی نمی‌کند که نیاز به اصلاح داشته باشد. در چنین سیستمی، ارتباطات بحران بی‌معنی خواهد بود. در پایان با مرور چند آموزه مهم از حوزه ارتباطات بحران نشان خواهم داد در عصر اینترنت، شهروند - خبرنگاری، رسانه‌های غیرمتمرکز و شبکه‌های اجتماعی، تک‌صدایی و تلاش برای رساندن فقط یک روایت به مخاطب، ممکن نیست. به همین دلیل است که امروز، روابط‌عمومی‌های پیشرو در جهان برای شفافیت و اخلاقی عمل‌کردن بیشتر نهاد و سازمانشان تلاش زیادی می‌کنند. حتی بعضی‌ها امروز روابط‌عمومی را به وجدان اخلاقی سازمان تشبیه می‌کنند که مصلحت سازمان را در «حقیقت» و «خِرَد» می‌جوید، برخلاف تبلیغات که بیشتر بر «اغراق» و «اقناع» استوار است. ابزار مدیریت ارتباطات بحران، سرکوب و خاموش‌کردن صدای مخالف، تبلیغات یا پروپاگاندا نیست؛ بلکه ارتباطی مبتنی بر فروتنی، مسئولیت‌پذیری، همدلی و پایبندی به صداقت و شفافیت از همان لحظه آغاز است که امروز نه فقط به‌خاطر اخلاق، بلکه از روی مصلحت هم ضروری است.

دهمین کنفرانس روابط‌عمومی و صنعت با موضوع اصلی «نقش روابط‌عمومی در مدیریت بحران ناترازی‌ها و توسعه صنعتی» و با حضور مدیران، کارشناسان و علاقه‌مندان روابط‌عمومی و صنعت ۲۷ بهمن‌ماه در هتل المپیک تهران برگزار خواهد شد.

🌐کانال کنفرانس روابط عمومی👇
⚜️ @prconference

BY ناظر باطرف