Anjoman Tasvirgaran Iran

برای صنوف هنری به شکل غیرحرفه‌ای و ناکارآمد، بازتعریف شده و ارتباطی با اصل این مفاهیم در قوانین مادر ندارد. مفاهیم جدید از طرف قوانین بالادستی حمایت نشده درنتیجه تلاش و رایزنی هنرمندان نهایتا به دریافت بخشنامه‌ها و دستورات موقت منجر می‌شود.
وزارت ارشاد بنا بر تکلیفی که مجلس براساس ماده 92 قانون برنامه توسعه ششم، جهت تدوین نظام صنفی فرهنگ و هنر به او محول کرده بود، در اوائل سال 97 سلسله جلساتی با حضور نمایندگان انجمن‌ها و تشکل‌های مرتبط شکل داد. گوناگونی تشکل‌ها و ماهیت متفاوت رشته‌های مختلف فرهنگ و هنر و رسانه از موانع جدی رسیدن به یک نتیجه واحد بود. با این وجود صنوف ضمن مطرح ساختن مطالبات و نیازهای حرفه ای خود، متفق القول یک نظام یکپارچه و نظارتی را راه حل مشکلات خود ندانستند. جلسات متعددی با نمایندگان وزارت کار و تامین اجتماعی و برنامه و بودجه برگزار گردید و راه‌های گوناگون قانونی برای حل معضلات «پدیدآورندگان آثار فرهنگی، هنری و رسانه» مورد بررسی قرار گرفت. تلاش شد تا به جای ورود به چرخه طولانی و نافرجام وضع قانون جدید از قوانین موجود برای رسیدن به خواسته‌های مشترک هنرمندان استفاده شود.

چتری که بتواند رشته‌های مختلف این حوزه را پوشش داده و در عین ایجاد اتحاد، به استقلال تشکل حرفه‌ای آنها خللی وارد نسازد.

ظرفیت قانون کار و به رسمیت شناختن «کار هنری» بهترین گزینه مورد وفاق جمع بود که هرچند پیش از این، تعابیر و تفاسیر رایج از قانون کار و آیین‌نامه‌ها، مانع برخورداری هنرمندان از این قانون می‌شد، اما با تصویب وزرای کار و ارشاد، در تاریخ سوم شهریور 98 این معضل برطرف شد. اهمیت این تصویب‌نامه تنها در ایجاد شرایط برای فعالیت صنفی نیست، بلکه نمایانگر اتحاد 14 تشکل فرهنگی هنری است که برای اولین بار در تاریخ فعالیت‌های اجتماعی خود و علی‌رغم تفاوت‌های بنیادین به توافق جمعی تشکیل انجمن‌های صنفی سراسری فرهنگ، هنر و رسانه دست یافتند.

هم اکنون و بر اساس وظیفه‌ای که به انجمن‌های موجود سپرده شده، بناست تا با توجه به تصویب‌نامه مذکور، هر صنف هنری، انجمن صنفی سراسری خود را نیز تشکیل بدهد. برای جلوگیری از بی‌نظمی و همچنین احترام به رای و نظر اکثریت، هیات مدیره کنونی انجمن‌های هنرهای تجسمی به عنوان هیات موسس، درخواست تشکیل انجمن صنفی رشته خود را به وزارت کار اعلام کرده و آماده پذیرش عضو برای انجمن صنفی کشوری هستند.

بدیهی است تشکیل انجمن‌های صنفی سراسری و یا به رسمیت شناخته شدن کار هنری، حلاٌل تمامی مشکلات نخواهد بود. بلکه سرآغازی بر فعالیت و مطالبه‌گری صنفی است. گام بعدی تشکیل کانون‌های برآمده از انجمن‌های مستقل صنفی سراسری است. کانون سینما، کانون تئاتر، کانون موسیقی، کانون روزنامه و خبرنگاران، کانون نویسندگان، مترجمان و ویراستاران و کانون تجسمی که متشکل از انجمن‌های صنفی سراسری هنرهای تجسمی خواهد بود. اجتماع این کانون‌ها، کانون فراگیر فرهنگ، هنر و رسانه به عنوان عالی‌ترین نهاد مرتبط و مرجع در این حوزه را شکل می‌دهد. کانون فراگیر با سازوکاری دموکراتیک، مستقل و کارآمد، قادر خواهد بود با قانونگذاران و مجریان رابطه‌ای مستقیم و موثر برقرار نموده و از حقوق جامعه خود دفاع نماید. در عین حال استفاده از ظرفیت قوانین کار و پیوستن به جوامع بین‌المللی نظیر سازمان جهانی کار یا ILO امکان گسترش فعالیتهای صنف هنر را در سطحی بالاتر فراهم می سازد.

برای اطلاعات بیشتر نگاه کنید: به نشریه تندیس، شماره 396-397 حق تشکل، نگار نادری‌پور.

www.tgoop.com/anjomantasvirgaraniran/1949

1.8K viewsFeb 21, 2021 at 06:55

برای صنوف هنری به شکل غیرحرفه‌ای و ناکارآمد، بازتعریف شده و ارتباطی با اصل این مفاهیم در قوانین مادر ندارد. مفاهیم جدید از طرف قوانین بالادستی حمایت نشده درنتیجه تلاش و رایزنی هنرمندان نهایتا به دریافت بخشنامه‌ها و دستورات موقت منجر می‌شود.
وزارت ارشاد بنا بر تکلیفی که مجلس براساس ماده 92 قانون برنامه توسعه ششم، جهت تدوین نظام صنفی فرهنگ و هنر به او محول کرده بود، در اوائل سال 97 سلسله جلساتی با حضور نمایندگان انجمن‌ها و تشکل‌های مرتبط شکل داد. گوناگونی تشکل‌ها و ماهیت متفاوت رشته‌های مختلف فرهنگ و هنر و رسانه از موانع جدی رسیدن به یک نتیجه واحد بود. با این وجود صنوف ضمن مطرح ساختن مطالبات و نیازهای حرفه ای خود، متفق القول یک نظام یکپارچه و نظارتی را راه حل مشکلات خود ندانستند. جلسات متعددی با نمایندگان وزارت کار و تامین اجتماعی و برنامه و بودجه برگزار گردید و راه‌های گوناگون قانونی برای حل معضلات «پدیدآورندگان آثار فرهنگی، هنری و رسانه» مورد بررسی قرار گرفت. تلاش شد تا به جای ورود به چرخه طولانی و نافرجام وضع قانون جدید از قوانین موجود برای رسیدن به خواسته‌های مشترک هنرمندان استفاده شود.

چتری که بتواند رشته‌های مختلف این حوزه را پوشش داده و در عین ایجاد اتحاد، به استقلال تشکل حرفه‌ای آنها خللی وارد نسازد.

ظرفیت قانون کار و به رسمیت شناختن «کار هنری» بهترین گزینه مورد وفاق جمع بود که هرچند پیش از این، تعابیر و تفاسیر رایج از قانون کار و آیین‌نامه‌ها، مانع برخورداری هنرمندان از این قانون می‌شد، اما با تصویب وزرای کار و ارشاد، در تاریخ سوم شهریور 98 این معضل برطرف شد. اهمیت این تصویب‌نامه تنها در ایجاد شرایط برای فعالیت صنفی نیست، بلکه نمایانگر اتحاد 14 تشکل فرهنگی هنری است که برای اولین بار در تاریخ فعالیت‌های اجتماعی خود و علی‌رغم تفاوت‌های بنیادین به توافق جمعی تشکیل انجمن‌های صنفی سراسری فرهنگ، هنر و رسانه دست یافتند.

هم اکنون و بر اساس وظیفه‌ای که به انجمن‌های موجود سپرده شده، بناست تا با توجه به تصویب‌نامه مذکور، هر صنف هنری، انجمن صنفی سراسری خود را نیز تشکیل بدهد. برای جلوگیری از بی‌نظمی و همچنین احترام به رای و نظر اکثریت، هیات مدیره کنونی انجمن‌های هنرهای تجسمی به عنوان هیات موسس، درخواست تشکیل انجمن صنفی رشته خود را به وزارت کار اعلام کرده و آماده پذیرش عضو برای انجمن صنفی کشوری هستند.

بدیهی است تشکیل انجمن‌های صنفی سراسری و یا به رسمیت شناخته شدن کار هنری، حلاٌل تمامی مشکلات نخواهد بود. بلکه سرآغازی بر فعالیت و مطالبه‌گری صنفی است. گام بعدی تشکیل کانون‌های برآمده از انجمن‌های مستقل صنفی سراسری است. کانون سینما، کانون تئاتر، کانون موسیقی، کانون روزنامه و خبرنگاران، کانون نویسندگان، مترجمان و ویراستاران و کانون تجسمی که متشکل از انجمن‌های صنفی سراسری هنرهای تجسمی خواهد بود. اجتماع این کانون‌ها، کانون فراگیر فرهنگ، هنر و رسانه به عنوان عالی‌ترین نهاد مرتبط و مرجع در این حوزه را شکل می‌دهد. کانون فراگیر با سازوکاری دموکراتیک، مستقل و کارآمد، قادر خواهد بود با قانونگذاران و مجریان رابطه‌ای مستقیم و موثر برقرار نموده و از حقوق جامعه خود دفاع نماید. در عین حال استفاده از ظرفیت قوانین کار و پیوستن به جوامع بین‌المللی نظیر سازمان جهانی کار یا ILO امکان گسترش فعالیتهای صنف هنر را در سطحی بالاتر فراهم می سازد.

برای اطلاعات بیشتر نگاه کنید: به نشریه تندیس، شماره 396-397 حق تشکل، نگار نادری‌پور.

BY Anjoman Tasvirgaran Iran