Hakob Badalyan

🔴🔴🔴 Իրանի վարքագիծը դիտարկելիս իհարկե չպետք ա առաջնորդվենք «տղայական կռվի» տրամաբանությամբ՝ նա քեզ խբեց, դու էլ իրեն պետք է խբես, եթե չխբես՝ կոտրված ես»:

Եթե Իրանն առաջնորդվեր այսպիսի տրամաբանությամբ, ապա այսօր գուցե նույնիսկ գոյություն էլ չունենար որպես պետություն, հաշվի առնելով այն միջավայրն ու դրա աշխարհաքաղաքական կարեւորությունը, որում այդ պետությունն ապրում է:

Հարկ է դիտարկել մի հանգամանք: Ինչու՞ է Իսրայելը ձգտում ամեն գնով մեծացնել պատերազմի աշխարհագրությունն ու բնույթը, վերածել այն ռեգիոնալ մեծ պատերազմի, հետեւաբար նաեւ՝ ըստ էության համաշխարհային պատերազմի ակտիվ նոր կետի: Իսրայելը դա անում է այսպես ասած լա՞վ, թե՞ վատ օրից: Թերեւս ոչ լավ օրից: Ըստ իս, Իսրայելը փնտրում է նոր աշխարհակարգի համար այս պատերազմում իր կայուն «բաժնեմասը»: Իրանն այդ առումով, ձեւավորել է ավելի մեծ խաղի կարողություններ: Իրանը խաղում է ավելի մեծ, անհամեմատ մեծ դիապազոնով, քան Իսրայելը: Իրանն անգամ Լատինական Ամերիկայում է գործում:

Հետեւաբար, այստեղ հետ չմնալու, չզիջելու, չսեղմվելու համար Իսրայելին պետք է ճակատամարտ Իրանի հետ, որովհետեւ, այդ դեպքում կգան նաեւ մյուս խոշորները, կգան կամ բաժանելու կամ իրենց փայը տանելու, եւ խաղը ըստ էության «կհավասարվի»՝ նվազագույնը:

Չմտնելով պատերազմի մեջ, կարճաժամկետում Իրանը թողնում է տպավորություն, որ՝ պարտվում է, որ իր հետ Իսրայելը վարվում է ինչպես ուզում է, կամ Իսրայելի միջոցով՝ ԱՄՆ կամ Բրիտանիան: Բայց, չմտնելով այդ մեծ պատերազմի մեջ, Իրանը երկարաժամկետում շարունակում է գերազանցել Իսրայելին, որովհետեւ ունի աշխարհաքաղաքական պրակտիկ խաղի ավելի մեծ դիապազոն, ռազմավարական համբերատարության ավելի մեծ պաշար:

Կարծում եմ, այստեղ է բուն հարցը:

Հ.Գ. ավելորդ չեմ համարում ճշգրտել, որ, երբ խոսում ենք հաղթանակի կամ պարտության մասին, ընդ որում ոչ միայն Իրանի կամ Իսրայելի, այլ ընդհանրապես աշխարհաքաղաքականության խոշոր սուբյեկտների, այդ հասկացությունները պետք է կիրառենք եւ ընկալենք հարաբերականության պայմանով, այլ ոչ բացարձակության:🇮🇷🇮🇱🇺🇸🇬🇧🇷🇺🇹🇷🇨🇳🇫🇷

www.tgoop.com/badalyanrakurs/1094

735 viewsSep 30 at 05:59

🔴🔴🔴 Իրանի վարքագիծը դիտարկելիս իհարկե չպետք ա առաջնորդվենք «տղայական կռվի» տրամաբանությամբ՝ նա քեզ խբեց, դու էլ իրեն պետք է խբես, եթե չխբես՝ կոտրված ես»:

Եթե Իրանն առաջնորդվեր այսպիսի տրամաբանությամբ, ապա այսօր գուցե նույնիսկ գոյություն էլ չունենար որպես պետություն, հաշվի առնելով այն միջավայրն ու դրա աշխարհաքաղաքական կարեւորությունը, որում այդ պետությունն ապրում է:

Հարկ է դիտարկել մի հանգամանք: Ինչու՞ է Իսրայելը ձգտում ամեն գնով մեծացնել պատերազմի աշխարհագրությունն ու բնույթը, վերածել այն ռեգիոնալ մեծ պատերազմի, հետեւաբար նաեւ՝ ըստ էության համաշխարհային պատերազմի ակտիվ նոր կետի: Իսրայելը դա անում է այսպես ասած լա՞վ, թե՞ վատ օրից: Թերեւս ոչ լավ օրից: Ըստ իս, Իսրայելը փնտրում է նոր աշխարհակարգի համար այս պատերազմում իր կայուն «բաժնեմասը»: Իրանն այդ առումով, ձեւավորել է ավելի մեծ խաղի կարողություններ: Իրանը խաղում է ավելի մեծ, անհամեմատ մեծ դիապազոնով, քան Իսրայելը: Իրանն անգամ Լատինական Ամերիկայում է գործում:

Հետեւաբար, այստեղ հետ չմնալու, չզիջելու, չսեղմվելու համար Իսրայելին պետք է ճակատամարտ Իրանի հետ, որովհետեւ, այդ դեպքում կգան նաեւ մյուս խոշորները, կգան կամ բաժանելու կամ իրենց փայը տանելու, եւ խաղը ըստ էության «կհավասարվի»՝ նվազագույնը:

Չմտնելով պատերազմի մեջ, կարճաժամկետում Իրանը թողնում է տպավորություն, որ՝ պարտվում է, որ իր հետ Իսրայելը վարվում է ինչպես ուզում է, կամ Իսրայելի միջոցով՝ ԱՄՆ կամ Բրիտանիան: Բայց, չմտնելով այդ մեծ պատերազմի մեջ, Իրանը երկարաժամկետում շարունակում է գերազանցել Իսրայելին, որովհետեւ ունի աշխարհաքաղաքական պրակտիկ խաղի ավելի մեծ դիապազոն, ռազմավարական համբերատարության ավելի մեծ պաշար:

Կարծում եմ, այստեղ է բուն հարցը:

Հ.Գ. ավելորդ չեմ համարում ճշգրտել, որ, երբ խոսում ենք հաղթանակի կամ պարտության մասին, ընդ որում ոչ միայն Իրանի կամ Իսրայելի, այլ ընդհանրապես աշխարհաքաղաքականության խոշոր սուբյեկտների, այդ հասկացությունները պետք է կիրառենք եւ ընկալենք հարաբերականության պայմանով, այլ ոչ բացարձակության:🇮🇷🇮🇱🇺🇸🇬🇧🇷🇺🇹🇷🇨🇳🇫🇷

BY Hakob Badalyan